σε πλησίασα, με πλησίασες... δειλά.... κοντοστάθηκες, σε απόσταση αναπνοής και μετά μιά αγκαλιά, τρυφερή...εκτόξευση πυραύλου για το διάστημα...και μετά σφικτά...μια προσγείωση στον ουρανό....τα κομμάτια να μεταμορφώνονται σαν γιγάντια tranformans.... ήταν κάτι που κανείς δε θα μπορούσε να καταλάβει και να ερμηνεύσει.....γινόμασταν ένα... στιγμές που ξεχνούσαμε άγχη και στεναχώριες, γιατί νιώθαμε ο ένας δίπλα στον άλλο και γνωρίζαμε ότι ακόμη και αν τριγυρνούσαν στο μυαλό μας χιλιάδες σκέψεις, μπορούσαμε να τις μοιραστούμε και όλα τα βάρη που ‘χαμε θα έμοιαζαν πιο ελαφριά από ποτέ.... ξέρεις ότι έχω ανάγκη ακόμη μια αγκαλιά, μονάχα τη δική σου, την αγκαλιά του ανθρώπου που νιώθω, ένα βήμα προς εσένα τη φορά... μια ηρεμία.... ένα βήμα και κλείνουμαι στον κόσμο της αγκαλιάς, γεμάτοι από προστασία... μπορεί να μην πιστεύαμε σε παραμύθια, πρίγκιπες-πριγκίπισσες και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, αλλά φροντίζουμε να απολαμβάνουμε τις λιγοστές στιγμές και αυτό ήταν μαγεία... έτσι πρέπει να είναι οι αγκαλιές, αληθινές, αποπνικτικές γεμάτες από έρωτα κι αγάπη..... θα προσπαθούμε να κερδίσουμε κι άλλες αγκαλιές... με μικρά βηματάκια ο ένας προς τον άλλο, να 'ρθουμε κοντά.... έχοντας δίπλα μας τον άνθρωπο, κοιτώντας τον στα μάτια και κουρνιάζοντας μέσα του, όσα σπασμένα κομμάτια κι αν υπάρχουν μέσα μας, μια ζεστή αγκαλιά τα ενώνει....
ιλυ......
....είμαι εδώ για να γελάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου