όλα ανατράπηκαν μέσα μου. “ναι, φυσικά έχω”!..

 Είχα ετοιμάσει την τσάντα, όπως κάθε ημέρα, με τα απαραίτητα. Laptop με μπαταρία δυνατή, περίπου 10 ωρών, βιβλίο δοκιμιακού περιεχομένου μικρού μεγέθους για να μην έχω πολύ βάρος, σημειωματάριο κομψό και το πολύ ωραίο πενάκι μου. Ακόμα και αν έλειπα όλη ημέρα από το σπίτι μου, για κάποιο άγνωστο λόγο, να έχω δυνατότητα δημιουργικής απασχόλησης δηλαδή γράψιμο και διάβασμα.

     Εκείνη την ημέρα, την περίοδο που είχαν αρχίσει οι ειδήσεις να μιλάνε για έναν επιθετικό ιό που εμφανίστηκε στην Κίνα και οι φήμες για μια άσχημη συνέχεια έδιναν και έπαιρναν, είχα πάρει και μια μικρή σακούλα με τα καλύτερα κουλούρια, τα μουστοκούλουρα, για να τα αφήσω στο γραφείο που με φιλοξενούσε και να τα έχω για κάθε ημέρα.

     Βρέθηκα στη μικρή πλατεία κοντά στην Αγία Αικατερίνη, στην Πλάκα, και σκέφτηκα κάτι απλό, παρμένο από τα παλιά χρόνια. “Αφού θα κάνω πρώτα μια βόλτα στην όμορφη Συνοικία των Θεών, γιατί να κουβαλάω και το σακουλάκι με τα κουλούρια”; Θα το κρεμάσω εδώ σ’ αυτό το πυκνόκλαδο και πυκνόφυλλο δεντράκι κοντά στον κορμό του – ούτε που φαίνεται καθόλου – και θα έρθω μετά να το πάρω”. Το κρέμασμα του τράστου σε δέντρο έχει μακρόχρονη ιστορία στα χωριά μας…

     Δεν πρόλαβα να απομακρυνθώ και μια φωνή με σταματάει. “Για μένα είναι αυτό, έτσι”; Και έσπευσε να ξεκρεμάει το σακουλάκι. Τι να κάνω; Από ντροπή συμφώνησα σιωπηλά μαζί της, αν και ήμουνα ξαφνιασμένος. Ήταν άστεγη, στη μέση ηλικία, θα έλεγα. Ήταν ζωηρή. “Σαν να μην έχει καμιά ντροπή, που είναι σε αυτή την κατάσταση”, μου πέταξε το στερεότυπό μου, αλλά αμέσως το σκέπασα με άλλες σκέψεις. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια…

     Αργότερα έμαθα ότι ήταν γνωστή στη γειτονιά και όλοι τη βοηθούσαν με τον τρόπο τους. Στο δεντράκι της άφηναν τρόφιμα και ρούχα. Που να το φανταστώ… Μάλιστα, μιας γερόντισσα από το διπλανό μικρό σπιτάκι, της δίνει τη δυνατότητα να πηγαίνει και να πλένεται όποτε το κρίνει απαραίτητο.

     Σκέφτηκα να τη ρωτήσω το πώς συνέβη και έμεινε άστεγη. Είχα σκεφτεί άλλωστε να γράψω ένα μικρό διηγηματάκι γι’ αυτή από την πρώτη στιγμή. (Καθετί είναι αφορμή για γράψιμο…). Ντρεπόμουνα. Δεν το έκανα (αν και πολύ το ήθελα να είχα μια αυθεντική αφήγηση). Ευτυχώς.

     Μπορεί να ήταν μοναχοπαίδι και να πέθαναν οι γονείς της, να μην είχαν καμιά περιουσία, να έμεινε άνεργη η ίδια με τα τόσα χρόνια οικονομική κρίση και έτσι να βρέθηκε στο δρόμο. Μπορεί να τσακώθηκε με τους δικούς τους και να τους ξέγραψε από τη ζωή της και μετά να βρήκε δυσκολίες, αλλά δεν ήθελε να επιστρέψει μετανιωμένη. Μπορεί να είχε μια άσχημη ερωτική απογοήτευση και για να την ξεχάσει επέλεξε να βασανίσει τον εαυτό της. Χίλια δυο μπορεί να κάνουν έναν άνθρωπο να βρεθεί ολομόναχος στον κόσμο…

     Και ενώ δεν είχα ακόμα απομακρυνθεί, με είδε που απορούσα – που να ‘ξερε και τι σκεφτόμουνα -, φαίνεται ότι κατάλαβε από το πρόσωπό μου ότι έδειχνα κατανόηση και ότι είχα φιλική διάθεση, με πλησίασε ακόμα περισσότερο και μου είπε χαμογελαστή. “Αν έχεις και κανένα βιβλίο… Κανένα καλό βιβλίο, κλασικό λογοτεχνικό βιβλίο, φιλοσοφικό, από την αρχαία γραμματεία…”.

     Μάλιστα. Όλα ανατράπηκαν μέσα μου. “Ναι, φυσικά έχω”!

ντσ

Μερικές φορές κάτι που διαβάζει το μάτι μεταφέρεται στον εσωτερικό υπολογιστή που λειτουργεί σαν ψαχτήρι του google, και φέρνει εικόνες, άρθρα, σκέψεις, ….μπροστά σου…αν κάνεις κλικ, το βλέπεις….έχει πάντα κάτι που το συσχετίζει, απόλυτα όχι, αλλά δείχνει τις σκέψεις, δείχνει τις αναζητήσεις, το περιεχόμενο του εσωτερικού σου υπολογιστή…

ιλυ.......