σαν να παραμιλώ...

οι επαφές-συναναστροφές σε μαθαίνουν....να αγαπάς χωρίς προϋποθέσεις τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να έχουμε γύρω μας....να χαιρόμαστε για την προσωπική τους ευτυχία, να τους συμπονούμε....να να να.....και καθώς μεγαλώνουμε ανακαλύπτουμε πως γινόμαστε ολοένα και πιο επιεικείς, καταλαβαίνουμε καλύτερα τη μοναδικότητα της ζωής του καθενός και το δικαίωμά του να κάνει τη ζωή του όπως αυτός αντιλαμβάνεται καλύτερα...
για να φτάσεις σε τέτοιες σκέψεις και συμπεριφορές σου έχει περάσει απ' το μυαλό και μπορεί να είναι και οχι μια φορά, σκέψεις εφησυχασμού για αυτοπαρηγοριά...βέβαια υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχουν και καλύτερα και κάθε φορά επιζητείς τον πιο τέλειο μεταξύ των όσων διαδραματίζονται στην κοινωνία μας ή στο κοινωνικό μας περιβάλλον, που οι σχέσεις πολλές φορές δοκιμάζονται όσο ποτέ.....σκεφτόμαστε διαπεραστικά, έ δεν ειναι τίποτα θα περάσει, μια κακοκεφιά είναι....πόσες φορές δεν μας περνούν τέτοιες σκέψεις απ' το μυαλό ακόμα και καθημερινά...μερικές φορές, έχοντας λίγο χρόνο να ξανασκεφτούμε γεγονότα....μήπως όμως είναι κάτι?...μήπως αυτή η στάση οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα?.....παρατηρείς συμπεριφορές και λες, τέτοιοι δυναμικοί άνθρωποι που έχουν μάθει να συμπαρίστανται στους άλλους, να τους στηρίζουν για στραβά και άσχημα που θα τους τύχουν, που θα ψάχνουν τρόπους να τους καθησυχάσουν, που ο εαυτός τους είναι ταυτισμένος με το σταθερό και το ψύχραιμο, που αγαπούνε όσο τίποτα άλλο...και να βγάζουν έναν μη συμβαίνει τίποτα άνθρωπο, αφού εμφανίζονται όρθιοι, αλύγιστοι και συνάμα μια σοβαρότητα....φαντάζει λιγάκι στα μάτια μας ως αδυναμία, ή ότι φοβούνται το κάτι άλλο...
είναι ένας κύκλος που στον έναν αφήνει περιθώρια για λίγη ακόμη υπομονή και στον άλλο την ψευδαίσθηση πως ο έλεγχος δε φεύγει στιγμή από τα δικά του χέρια........

ιλυ....

και τι δεν κάνω........