αμήχανη ευσυνειδησία....

 

κάποια φορά παρατηρείς κάτι .....και αμήχανα κάνεις τσαφ....και μετά το πετάς...πέρνεις ένα άλλο και ενσυνείδητα το κρατάς....

...

για σένα σήμερα μιλούν και λένε...

νιώθεις ότι μπορείς με ευκολία να εκφράσεις την παιδικότητα που επιμελώς κρύβεις. Η δημιουργία και η τέχνη σε αφορούν άμεσα καθώς μέσα από αυτές μπορείς να εκφράσεις κρυφές πτυχές του εαυτού σου που ψάχνουν εναγωνίως τρόπο για να βγουν στην επιφάνεια.

Η όμορφη ατμόσφαιρα της ημέρας θα συνεπάρει εσένα και το ταίρι σου. Μπορείτε να κάνετε όνειρα μαζί και να βιώσετε υπέροχες στιγμές τρυφερότητας.....

ιλυ....

 

θα σου χαρίσω ό, τι θες....

να 'ρθούνε κι άλλες εποχές.
να 'ρθουνε ....... χαρές
καινούριες να σου τις χαρίσω.
να βρω τραγούδια, μουσικές
καινούριες να σου τραγουδήσω.

έλα μη μου καίγεσαι
θα σου χαρίσω ό, τι θες

βρίσκω στον έρωτα γιατρειές
να τον γιατρέψω απ' τις πληγές

θα σου χαρίσω ό, τι θες...

ιλυ........

 

όσα δεν έχουμε μάθει ακόμα...

έχεις μια τρυφερή καρδιά κοριτσάκι
πίστεψε, αν αδέξια σε έσφιγγα
δεν το 'κανα για να πονάς
θέλω να σ' αγαπώ
είναι πολλά τα όσα ξέρουμε
είναι πολλά τα όσα δεν έχουμε μάθει ακόμα
κι είμαι άντρας
κι πρέπει να 'μαι δυνατος
(πρέπει....)
να το ξέρεις:
όπου μ' άγγιζες πονούσα
όπιυ δεν άγγιζες πονούσα..

σ' αγαπώ......ο πιό γλυκός πόνος

Όνειρο ανάγλυφο...

 θα μπορούσα να το πω κι αλλιώς....

Όνειρο ανάγλυφο, θα ‘ρθω κοντά σου....

ιλυ.........

κι... Εχθές το βράδυ...

κι.... εχθές το βράδυ σ' είδα στ’ όνειρό μου...

όσο μου φεύγεις μακριά

τόσο η φλόγα σου με καίει

και με σβήνει

σαν τη θάλασσα στα βράχια ....

ιλυ........

τ' ακρογιάλι της ζωής σου....

"ούτε κι αν νιώθω τόσο δικό μου αυτό το φωτεινό, σα γιορτή, μέτωπό σου
ούτε κι αν συνηθίσω το κορμί σου, ακόμα μυστηριακό και σιωπηλό, ακόμα κοριτσίστικο,
ούτε την αδιάκοπη πορεία της ζωής σου, που μια γίνεται λόγια, μια σιωπές,
τίποτα πιο αινιγματικό δε θα μπορέσεις να μου δώσεις
πέρ' απ' το να κοιτάζω τον ύπνο σου
τυλιγμένο μες την αγρύπνια των χεριών μου.
σαν από θαύμα ξαναγίνεσαι παρθένα, από την αθωωτική αγνότητα του ύπνου
αμέριμνη, λαμποκοπώντας σα μια χαρούμενη στιγμή που τη διαλέγει η ίδια η μνήμη,
να μου χαρίσεις τούτο τ' ακρογιάλι της ζωής σου, π' ούτε κι εσύ η ίδια ακόμα δεν το ξέρεις.
θα ξεχυθώ μες στη γαλήνη σου
να εξερευνήσω αυτήν εδώ την πιο απόμακρη ακτή του εαυτού σου
κι ίσως σε δω, πρώτη φορά,
έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο Θεός,
με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου, δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα"

Χόρχε Λουίς Μπόρχες
 

εσύ να κοιμάσαι κι 'γω να κάθομαι απλά και σε κοιτάζω... 

ιλυ....................................

δως μου τα μαλλιά σου....

δως μου τα μαλλιά σου
να τα κάνω προσευχή,
για να ξαναρχίσω
το τραγούδι απ' την αρχή...

σ' αγαπώ........................

και...θα σ' αγαπώ ώσπου να διπλώσεις και να στεγνώσεις τον ωκεανό και τα εφτά της Πούλιας άστρα να τσιρίξουν σα χηνόπουλα στον ουρανό... 

ακούμπησε το αριστερό της χέρι στον ώμο....

και κει που χανόμουν κοιτώντας το μεγάλο φεγγάρι, ανοίγω μια σιδερένια καγκελωτή πόρτα και μια σιλουέτα ανηφόριζε προς εμένα...φορούσε γυαλιά ηλίου, δεν την αναγνώρισα αμέσως...ήρθε δίπλα μου, ακούμπησε το αριστερό της χέρι στον ώμο προς στην πλάτη...φαινόταν πολύ ψηλότερή μου, μιλούσε στο τηλέφωνο... και ξύπνησα.....

ήταν η ΟΜΟΡΦΙΆ ....

I Love You.......

μεθυσμένα....

 ας μείνει γλυκό τούτο το βράδυ....

I Love You....

ο ένας για τον άλλον....

 κάποια μέρα θα πέσω πάνω σου...

αν φύγει το σκοτάδι θα μπορέσω να πιάσω τα κρινοδάκτυλά σου...

σ' αγαπώ κι ας μη σε βλέπω....

εγένετο....

νιώθω ένα μεγάλο κενό που δεν είσαι δίπλα μου...που δεν μπορώ να μοιραστώ κάθε είδους στιγμή, μικρή ή μεγάλη, χαρά ή λύπη….αν ήμασταν μαζί θα εγένετο η απόλυτη ολοκλήρωση….

Όσα κι αν ήξερα, τα ξέχασα κοντά σου
Και τη ματιά σου έχω μόνο φυλαχτό.
Μ’ ένα χαμόγελο τα σύννεφα σκορπίζεις
Και με φωτίζεις μ’ ένα φως αληθινό..

ιλυ........

αλληγορίες...

κάποτε υπήρχε ένα κουνελάκι που ήθελε να φύγει...

εγώ θα φύγω είπε το κουνελάκι...

αν φύγεις, είπε η μητέρα του, θα ψάξω να σε βρω, γιατί είσαι το μικρό μου κουνελάκι ...

αν ψάξεις να με βρεις, είπε το λαγουδάκι, θα γίνω ψάρι στο ποτάμι και θα κολυμπίσω για να σου ξεφύγω...

αν γίνεις ψάρι είπε η μητέρα του θα γίνω ψαράς και θα σε ψαρέψω...

αν γίνεις ψαράς, είπε το κουνελάκι εγώ θα γίνω πουλί και θα πετάξω μακριά σου....

αν γίνεις πουλί και πετάξεις μακριά μου, θα γίνω δέντρο για να φωλιάσεις

λέω να μείνω εδώ που είμαι.....

μια αλληγορία.....γιατί είσαι η αγάπη μου...

I Love You....

κοιτώντας πίσω από τις λέξεις...

και των ψυχών μας το αδιαίρετο σινάφι
κι αν πρέπει εγώ να ταξιδέψω
Δεν χωρίζει,
μόνο απλώνει
σαν σφυρήλατο χρυσάφι
που όλο λεπταίνει
κι όλο ακόμη δε ραγίζει...

μια παγωμένη γρανίτα ....όταν δεν νοιώθεις καλά

σ' αγαπώ...

σήματα Μορς...

 ερωτικές επιστολές με σήματα Μορς.....με καταγραφές κι εξομολογήσεις είναι τα δικά μας γράμματα που θέλουμε να τα μοιραζόμαστε μαζί...

σαν να παραμιλώ...

οι επαφές-συναναστροφές σε μαθαίνουν....να αγαπάς χωρίς προϋποθέσεις τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να έχουμε γύρω μας....να χαιρόμαστε για την προσωπική τους ευτυχία, να τους συμπονούμε....να να να.....και καθώς μεγαλώνουμε ανακαλύπτουμε πως γινόμαστε ολοένα και πιο επιεικείς, καταλαβαίνουμε καλύτερα τη μοναδικότητα της ζωής του καθενός και το δικαίωμά του να κάνει τη ζωή του όπως αυτός αντιλαμβάνεται καλύτερα...
για να φτάσεις σε τέτοιες σκέψεις και συμπεριφορές σου έχει περάσει απ' το μυαλό και μπορεί να είναι και οχι μια φορά, σκέψεις εφησυχασμού για αυτοπαρηγοριά...βέβαια υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχουν και καλύτερα και κάθε φορά επιζητείς τον πιο τέλειο μεταξύ των όσων διαδραματίζονται στην κοινωνία μας ή στο κοινωνικό μας περιβάλλον, που οι σχέσεις πολλές φορές δοκιμάζονται όσο ποτέ.....σκεφτόμαστε διαπεραστικά, έ δεν ειναι τίποτα θα περάσει, μια κακοκεφιά είναι....πόσες φορές δεν μας περνούν τέτοιες σκέψεις απ' το μυαλό ακόμα και καθημερινά...μερικές φορές, έχοντας λίγο χρόνο να ξανασκεφτούμε γεγονότα....μήπως όμως είναι κάτι?...μήπως αυτή η στάση οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα?.....παρατηρείς συμπεριφορές και λες, τέτοιοι δυναμικοί άνθρωποι που έχουν μάθει να συμπαρίστανται στους άλλους, να τους στηρίζουν για στραβά και άσχημα που θα τους τύχουν, που θα ψάχνουν τρόπους να τους καθησυχάσουν, που ο εαυτός τους είναι ταυτισμένος με το σταθερό και το ψύχραιμο, που αγαπούνε όσο τίποτα άλλο...και να βγάζουν έναν μη συμβαίνει τίποτα άνθρωπο, αφού εμφανίζονται όρθιοι, αλύγιστοι και συνάμα μια σοβαρότητα....φαντάζει λιγάκι στα μάτια μας ως αδυναμία, ή ότι φοβούνται το κάτι άλλο...
είναι ένας κύκλος που στον έναν αφήνει περιθώρια για λίγη ακόμη υπομονή και στον άλλο την ψευδαίσθηση πως ο έλεγχος δε φεύγει στιγμή από τα δικά του χέρια........

ιλυ....

και τι δεν κάνω........

για συνοδεία...

όσοι ακούνε μουσική θα σ’ αγαπούν
μια κιθάρα κι ένα στίχο νοσταλγούν
μ’ ένα μινόρε ανταλλάζουν’ εποχές
σε πεντάγραμμο σου γράφουν τις ευχές

κάνε μου δεύτερη φωνή για συνοδεία

μ’ ένα μοτίβο μελωδικό 

πριν χαθείς στην αφωνία...

ιλυ.........

απρόβλεπτα και ανατροπές...

 

ιλυ......πέρα για πέρα αληθινά....

σ’ αυτή τη βόλτα....Πες κάτι....

Μίλα.
Πες κάτι, οτιδήποτε .
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά
με την αοριστία.
Πες:
«άδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πες:
«θα δούμε»,
«αστάθμητο»,
«βάρος».
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.

Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι.
Πες «κύμα», που δεν στέκεται.
Πες «βάρκα», που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες «στιγμή»,
που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
μην τη σώζεις,
πες
«δεν άκουσα».

Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ’ αυτές σε αιχμαλωτίσει,
σ’ ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μία λέξη απ’ τη νύχτα στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη
Μη λες «ολόκληρη»,
πες «ελάχιστη»,
που σ’ αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη
αίσθηση,
λύπη
ολόκληρη
δική μου .
Ολόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πες «αστέρι», που σβήνει.
Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες «πέτρα»,
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα ίσα,
να βάλω έναν τίτλο
σ’ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.

μίλα μου Γλυκιά Μοσχομυρωδάτη  Jasmin....

ιλυ.......

ολάνθιστο λουλούδι....

καλημέρα άνοιξη της καρδιάς μου...καλημέρα άνοιξη λουλουδιασμένη των ολάνθιστων κρίνων των ματιών σου, των μυρωδάτων κήπων της ψυχής σου...

ιλυ........

ποιητικά...

όταν η σφοδρή επιθυμία για τον έρωτα συναντιέται με τον πόνο και την μελαγχολία...γεννιέται ένα ποίημα...

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
.........................
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
.............

μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
..............
μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
...........

 Μ. Πολυδούρη

ιλυ.........

 ιλυ.......

υπάρχει μια προϊστορία...

 

ιλυ.........

ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι 

να γενεί νερό να ξεδιψάσεις ...

ιλυ..........

 υπάρχουν στιγμές που θες κάτι στο χέρι σου, κάτι να πιάνει....

υπάρχουν στιγμές που θες κάτι να σε κάψει εσωτερικά....

έρχονται κάτι στιγμές που το ποτό  μοιάζει να είναι μια μόνη λύση

 απόψε τα κοπάνισα  ....

 να κοιμάσαι και λίγο....

ιλυ................ αστεράκι ....

...

αν τυχόν σ’ αγγίξω....

 

αν τυχόν σ’ αγγίξω θα χτυπήσει την καρδιά μου κεραυνός....

 

I Love You...

αίνιγμα ...

 είναι βαρύς σαν σίδερο, είναι γλυκός σαν μέλι, μήτε με χέρι πιάνεται, μήτε στην τσέπη μπαίνει....

μόνο ο Θεός ξέρει τι ονειρεύεται αυτός ο άνθρωπος...

ily.....

και....αυτό...και ...εκείνο...

 θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.

Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,

Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,

Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,

Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,

Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,

Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,

Και να φιλώ τα πόδια σου,

Και να σου κρατώ το χέρι σου,

Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,

Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,

Και να γελάω με την παράνοια σου,

Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,

και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,

και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,

Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,

Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,

Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.

Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.

Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,

Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,

Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,

Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,

Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,

Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,

Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,

Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,

Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,

Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.

Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,

Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,

Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,

Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,

Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,

Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,

Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,

Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,

Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,

Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,

Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,

Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,

Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,

Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,

Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,

Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, γι' αυτόν που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,

Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,

Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,

Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,

Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,

Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,

Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,

Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,

Και να θέλω ότι θέλεις,

Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,

Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,

Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο

Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω

Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,

Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,

Και να ξεχνάω ποιος είμαι,

Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,

Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο

Τον ακάθεκτο

Τον ακατάλυτο

Τον ακατάσβεστο

Τον μεταρσιωτικό

Τον ψυχαναλυτικό

Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,

θα περιμένω να φανεις και ολα αυτα που ηταν να πεις με μια λαχτάρα να τ` ακούσω περιμένω...

ιλυ...................

 

μόλις βγαίνουν τα ρόδα...

σκέψεις...

 i love you....

μήνυμα χαράς...

Αν στείλεις μήνυμα χαράς
σημάδι πως με αγαπάς αγαπημένη
να 'ρθεις να σε καλοδεχτώ
κι αν χάθηκες σε αγαπώ αγαπημένη

Κι αν θέλεις όρκους της ζωής
θα ορκιστώ από αρχής αγαπημένη
εγώ στα μάτια σου μετρώ
τ' απέραντο και το μικρό αγαπημένη

Καλοκαίρια και χειμώνες
περιμένω να φανείς
δάκρυα καυτά σταγόνες
θα με καιν ώσπου να 'ρθεις

σ' αγαπώ πολύ.....

αγριολούλουδο....

 

μια μέρα με ...αϊτούς...

το σούρουπο της καθαρής Δευτέρας του Μάρτη έφυγε...τα παιδιά πέταξαν τους χάρτινους χρωματιστούς αετούς, κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι και κάποτε γαλάζιοι, με μακριές ουρές, πεταξαν επάνω από την πόλη, όπως επάνω από την φτέρη των υψηλών βουνών οπως αετοί....

εκστατικά ύψωναν τα παιδιά τα χέρια. Δείχνουν τους χάρτινους κομήτες με τις μακριές ουρές. Ουράνιοι δράκοι πιο ψηλά τα αεροπλάνα, βροντούν και γράφουν στο στερέωμα με άσπρους καπνούς τις λέξεις:...

Σ' Αγαπώ......

τα ... σπασμένα κομμάτια....τα ενώνει...

σε πλησίασα, με πλησίασες... δειλά.... κοντοστάθηκες, σε απόσταση αναπνοής και μετά μιά αγκαλιά, τρυφερή...εκτόξευση πυραύλου για το διάστημα...και μετά σφικτά...μια προσγείωση στον ουρανό....τα κομμάτια να μεταμορφώνονται σαν γιγάντια tranformans.... ήταν κάτι που κανείς δε θα μπορούσε να καταλάβει και να ερμηνεύσει.....γινόμασταν ένα... στιγμές που ξεχνούσαμε άγχη και στεναχώριες, γιατί νιώθαμε ο ένας δίπλα στον άλλο και γνωρίζαμε ότι ακόμη και αν τριγυρνούσαν στο μυαλό μας χιλιάδες σκέψεις, μπορούσαμε να τις μοιραστούμε και όλα τα βάρη που ‘χαμε θα έμοιαζαν πιο ελαφριά από ποτέ.... ξέρεις ότι έχω ανάγκη ακόμη μια αγκαλιά, μονάχα τη δική σου, την αγκαλιά του ανθρώπου που νιώθω,  ένα βήμα προς εσένα τη φορά... μια ηρεμία.... ένα βήμα και κλείνουμαι στον κόσμο της αγκαλιάς, γεμάτοι από προστασία...  μπορεί να μην πιστεύαμε σε παραμύθια, πρίγκιπες-πριγκίπισσες και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, αλλά φροντίζουμε να απολαμβάνουμε τις λιγοστές στιγμές και αυτό ήταν μαγεία... έτσι πρέπει να είναι οι αγκαλιές, αληθινές, αποπνικτικές γεμάτες από έρωτα κι αγάπη..... θα προσπαθούμε να κερδίσουμε κι άλλες αγκαλιές... με μικρά βηματάκια ο ένας προς τον άλλο, να 'ρθουμε κοντά.... έχοντας δίπλα μας τον άνθρωπο, κοιτώντας τον στα μάτια και κουρνιάζοντας μέσα του, όσα σπασμένα κομμάτια κι αν υπάρχουν μέσα μας, μια ζεστή αγκαλιά τα ενώνει....

ιλυ......

....είμαι εδώ για να γελάς...

μα…

πες ότι θες  μα… μίλα μου… και μη φωνάζεις γιατί με ταράζουν οι φωνές, τρομάζω και δεν ακούω τι λες…μη φεύγεις....μίλα μου…κοίτα με βαθιά μέσα στην κόρη των ματιών μου, εκεί που κουβαριάζεται η ανάγκη μου με τη δική σου, εκεί που οι αλήθειες μας γονατίζουν τις κραυγές μας…

μίλα μου…

ιλυ..................

με ότι θυμάσαι....

 μιλούσαμε στους εαυτούς μας, μα τώρα δεν μιλάμε πιά….τόσα τραγούδια έστειλα, ψάξε και στείλε αυτό που σε κάνει να με σκεφτείς και έλα με ότι θυμάσαι κι μην είναι τα ίδια….

αργάμιση, η μουσική σταμάτησε, πέρασε η ώρα και έχουμε μείνει μόνοι και μιλάμε ακόμα

I Love You…..

Καζαμπλάνκα....

 η φαντασία δεν περιορίζεται, δεν αποχωρίζονται τραγούδια που αγαπήθηκαν και αγαπιούνται, ούτε μέρη που περπατήθηκαν, δεν μια ήταν ιστορία στη Καζαμπλάνκα….ιστορίες φτιάχνονται συνέχεια, που θυμίζουν εποχές φθινόπωρο, καλοκαίρι, άνοιξη, χειμώνα…αρχίσαμε από το μεγάλο, το μέγιστο φθάνοντας στο ελάχιστο σχεδόν τίποτα….αγάπη, χρόνος, έρωτας, καρδιά δεν είναι ζωντανά αν δεν κουρδίζονται, κι αν μείνουν ακίνητα, κάποια μέρα θα τα χτυπάς και δεν θα δουλεύουν….

αν επιθυμείς πάρα πολύ να βρεις τον πραγματικό έρωτα, τότε όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει ώστε να τον βρεις - νόμος του Μέρφι και της ζωής - ….

ένα φιλί παραμένει ένα φιλί, ένας αναστεναγμός είναι ένας αναστεναγμός…. και  παραμένουν καθώς ο χρόνος περνά...

τα ελαττώματά μας είναι επιλογή μας και ο χαρακτήρας μας η μοίρα μας….

ιλυ.........................

... άνοιξε...

 

λόγια κλειδωμένα άνοιξε... ιλυ.....

I just called to say I love you....

 ο χρόνος περνάει, νοιώθεις πως χάνεις τον άνθρωπό σου, γίνεσαι κομμάτια….το καθόλου σε αφοπλίζει, σε χαστουκίζει, σε κάνει να πονάς, σε μαστιγώνει…σκέφτεσαι πως μπορείς να το αντέξεις….

προσπαθείς να αναπολήσεις τις πρώτες στιγμές… μέλια, ροζ σύννεφα, αστεράκια πράσινα, κόκκινα, κίτρινα πλανώνται σε μια μάζα ασφυκτικά ερωτική….τα χάνεις που και που, είναι λογικό να νοιώθεις έτσι….να τρέχουν στην οθόνη του υπολογιστή σου και να μη τρέχουν στη ζωή…

να μη μιλάς…νομίζεις πως η αυλαία θα πέσει…δεν είμαστε δέντρα ακίνητα…ας αρχίσουμε να μιλάμε….

And I mean it from the bottom of my heart, of my heart, of my heart

μα δε σε χορταίνω...

θέλω να σου μιλήσω μα τρέμει η φωνή μου

λες κι αγαπάω πρώτη φορά στη ζωή μου,

θέλω να τραγουδήσω μα δε μ’ αφήνει το δάκρυ

αχ, αγάπη, αγάπη, αγάπη.

θέλω να σου μιλήσω κι έχω στο νου μου χιλιάδες σκέψεις

όμως μπροστά σε σένα χάνουν το νόημα και οι λέξεις

κι όπως …………

φεύγεις και μένω μόνος και σου φωνάζω και σου φωνάζω,

αχ, αγάπη, αγάπη, αγάπη.

θέλω να σου μιλήσω μα πάλι σωπαίνω,

θέλω να σε χορτάσω μα δε σε χορταίνω,

μέσα στα δυο σου μάτια βλέπω τον ήλιο να λάμπει,

αχ, αγάπη, αγάπη, αγάπη.

αχ, αγάπη, αγάπη, αγάπη….

ιλυ..........

λουλούδια....

Καλημέρα στο Λουλούδι 

 ιλυ....

από Π.Χ εποχές...

ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό....αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά απ’ τις ανθρώπινες κοινωνίες είναι είτε θηρίο είτε θεός.....

Αριστοτέλης....

πολλές φορές στη ζωή μας πέφτουμε, είναι μια αντίδραση φυσιολογική μερικές φορές και πάντα προσπαθούμε να ξανασηκωθούμε, να συνεχίσουμε με ελπίδα και τα όνειρά μας.....κάθε φορά που συμβαίνει αυτό το ξανασήκωμα είναι μικρότερο από το προηγούμενο....

πάντα προσπαθούμε να ομορφύνουμε τη ζωή μας αναζητώντας τον σύντροφό μας, το κομμάτι που γεννήθηκε από την δεξιά πλευρά μας....

ιλυ..................

άτιτλες μελωδίες....

 Καλημέρα Λουλουδάκι....

ας είναι μια Όμορφη μέρα και η σημερινή με γλυκές μελωδίες....

εκεί τα πάμε καλά.... στους στίχους μπερδευόμαστε.....

ιλυ........

 

όταν κλείνουν τ' αυτιά οι χτύποι της καρδιάς είναι πιο έντονοι...

ιλυ...........

 σαν πρωτο χτυποκάρδι...............

ιλυ.......................

 «Μὴ ‘φηνεις ὄφκαιρες στιγμὲς τοῦ ψεύτη χρόνου κι ἄκου,

 τὸ χτυποκάρδι τὸ βαθὺ μονάχα τῆς καρδιᾶς»

ιλυ.................................................

το λουλούδι καταλαβαίνει....

 σ’ ένα λιβάδι που η φύση λάτρεψε και στόλισε με χρώματα, ευωδιές και μελωδίες, μεγαλώνει το πιο όμορφο λουλούδι του κόσμου που ψάχνει το όνομά του. Στο διάβα τους περαστικοί πολλοί το θαυμάζουν και το συμβουλεύουν. Ώσπου ένας επισκέπτης, διαφορετικός από τους άλλους, θα σκύψει στο πλευρό του. . . Όταν μια τρυφερή φιλία γεννιέται, το λουλούδι καταλαβαίνει ότι η ευτυχία υπάρχει, όταν τη μοιράζεσαι. Ακόμα κι όταν οι δρόμοι δύο φίλων χωρίζουν, οι ζωές τους εξακολουθούν να ανθίζουν. . .

Καλημέρα .. ιλυ....

 όταν η ζωή φοβάται τη ζωή, αυτή δεν είναι ζωή....

ιλυ......

η πιο όμορφη σκέψη που έχω...

είναι καιρός για κάποιο Θεό,

για κάποιο μάγο να `ρθει προς τα εδώ

να μας φωτίσει μ’ αλήθειες ζεστές,

να μας χορέψει με νότες γλυκές,

να μας μεθύσει, να μας αγκαλιάσει

τον περιμένω και θα `ρθει ο μάγος

ξάφνου μια αλλιώτικη μέρα

ήρθε ..... ξέγνοιαστος μάγος,

μ’ ένα καπέλο από φτερά

μαύρες σκιές ο ουρανός

κι αυτός να στέκει σαν μοναχός

που `χει ξεχάσει προσευχές,

των τραγουδιών του τις γραφές

αυτά τα μάτια δεν τα ξεχνάς

δεν πονάς, δε θα πονάς

ο Φαροφύλακας

σαν πλοιο που ναυαγησε στην ξερα,

σαν ονειρο που χαθηκε μια μέρα ...

ιλυ.........................................

όταν σε είδα, το νιώθω πάλι, είν’ η πιο όμορφη σκέψη που έχω....για σένα....

 

σαν γλυκό ....

 Σεράνο, Σοκολατίνα και Ανάμεικτη... που λειτουργούν σαν γλυκό ναρκωτικό αλλά και σαν ασπίδα απέναντι στη κατήφεια, την απουσία ή τον αποχωρισμό....φάε κι εσύ μία πάστα! μπορείς! κι αφού μουδιάσει ο εγκέφαλος, τότε πια δεν έχεις πρόβλημα! ... μειδίασε....

ιλυ.......

εκείνη τη μέρα...

 

κι όσο μου φεύγεις μακριά

τόσο η φλόγα σου με καίει

και με σβήνει

σαν τη θάλασσα στα βράχια

με ρίχνει μοίρα μου

έγινες και φεύγεις μακριά..

...ιλυ.....

λειτουργεί χωριστικά...

 μέρα της Γυναίκας σήμερα...

αρνούμαι να γιορτάσω μια τέτοια γιορτή αφού αυτή αντιδιαστέλλει τον άντρα από τη γυναίκα και λειτουργεί χωριστικά...

...

Γυναίκα ...

πριν απο τα ματια μου ησουν φως, πριν από τον έρωτα έρωτας, κι όταν σε πήρε το φιλί ... Γυναίκα

 

Μερα Γυναίκας...

...

για μια αισιοδοξία....

τα πράγματα που κρύβεις μέσα σου, υπεράσπισέ τα, κάτι θα γίνει, δεν μπορεί....Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της.

Και κάτι άλλο. Ίσως πιο ποιητικό. Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου. Κι ύστερα βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε. ν' απολαύσεις τ άρωμά τους.

Αλκυόνη Παπαδάκη 

το έδαφος βούλιαξε...

 

γύρω μου....

...σε ένα και πολυπόθητο λεπτό...

ιλυ.............................................

όλα ανατράπηκαν μέσα μου. “ναι, φυσικά έχω”!..

 Είχα ετοιμάσει την τσάντα, όπως κάθε ημέρα, με τα απαραίτητα. Laptop με μπαταρία δυνατή, περίπου 10 ωρών, βιβλίο δοκιμιακού περιεχομένου μικρού μεγέθους για να μην έχω πολύ βάρος, σημειωματάριο κομψό και το πολύ ωραίο πενάκι μου. Ακόμα και αν έλειπα όλη ημέρα από το σπίτι μου, για κάποιο άγνωστο λόγο, να έχω δυνατότητα δημιουργικής απασχόλησης δηλαδή γράψιμο και διάβασμα.

     Εκείνη την ημέρα, την περίοδο που είχαν αρχίσει οι ειδήσεις να μιλάνε για έναν επιθετικό ιό που εμφανίστηκε στην Κίνα και οι φήμες για μια άσχημη συνέχεια έδιναν και έπαιρναν, είχα πάρει και μια μικρή σακούλα με τα καλύτερα κουλούρια, τα μουστοκούλουρα, για να τα αφήσω στο γραφείο που με φιλοξενούσε και να τα έχω για κάθε ημέρα.

     Βρέθηκα στη μικρή πλατεία κοντά στην Αγία Αικατερίνη, στην Πλάκα, και σκέφτηκα κάτι απλό, παρμένο από τα παλιά χρόνια. “Αφού θα κάνω πρώτα μια βόλτα στην όμορφη Συνοικία των Θεών, γιατί να κουβαλάω και το σακουλάκι με τα κουλούρια”; Θα το κρεμάσω εδώ σ’ αυτό το πυκνόκλαδο και πυκνόφυλλο δεντράκι κοντά στον κορμό του – ούτε που φαίνεται καθόλου – και θα έρθω μετά να το πάρω”. Το κρέμασμα του τράστου σε δέντρο έχει μακρόχρονη ιστορία στα χωριά μας…

     Δεν πρόλαβα να απομακρυνθώ και μια φωνή με σταματάει. “Για μένα είναι αυτό, έτσι”; Και έσπευσε να ξεκρεμάει το σακουλάκι. Τι να κάνω; Από ντροπή συμφώνησα σιωπηλά μαζί της, αν και ήμουνα ξαφνιασμένος. Ήταν άστεγη, στη μέση ηλικία, θα έλεγα. Ήταν ζωηρή. “Σαν να μην έχει καμιά ντροπή, που είναι σε αυτή την κατάσταση”, μου πέταξε το στερεότυπό μου, αλλά αμέσως το σκέπασα με άλλες σκέψεις. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια…

     Αργότερα έμαθα ότι ήταν γνωστή στη γειτονιά και όλοι τη βοηθούσαν με τον τρόπο τους. Στο δεντράκι της άφηναν τρόφιμα και ρούχα. Που να το φανταστώ… Μάλιστα, μιας γερόντισσα από το διπλανό μικρό σπιτάκι, της δίνει τη δυνατότητα να πηγαίνει και να πλένεται όποτε το κρίνει απαραίτητο.

     Σκέφτηκα να τη ρωτήσω το πώς συνέβη και έμεινε άστεγη. Είχα σκεφτεί άλλωστε να γράψω ένα μικρό διηγηματάκι γι’ αυτή από την πρώτη στιγμή. (Καθετί είναι αφορμή για γράψιμο…). Ντρεπόμουνα. Δεν το έκανα (αν και πολύ το ήθελα να είχα μια αυθεντική αφήγηση). Ευτυχώς.

     Μπορεί να ήταν μοναχοπαίδι και να πέθαναν οι γονείς της, να μην είχαν καμιά περιουσία, να έμεινε άνεργη η ίδια με τα τόσα χρόνια οικονομική κρίση και έτσι να βρέθηκε στο δρόμο. Μπορεί να τσακώθηκε με τους δικούς τους και να τους ξέγραψε από τη ζωή της και μετά να βρήκε δυσκολίες, αλλά δεν ήθελε να επιστρέψει μετανιωμένη. Μπορεί να είχε μια άσχημη ερωτική απογοήτευση και για να την ξεχάσει επέλεξε να βασανίσει τον εαυτό της. Χίλια δυο μπορεί να κάνουν έναν άνθρωπο να βρεθεί ολομόναχος στον κόσμο…

     Και ενώ δεν είχα ακόμα απομακρυνθεί, με είδε που απορούσα – που να ‘ξερε και τι σκεφτόμουνα -, φαίνεται ότι κατάλαβε από το πρόσωπό μου ότι έδειχνα κατανόηση και ότι είχα φιλική διάθεση, με πλησίασε ακόμα περισσότερο και μου είπε χαμογελαστή. “Αν έχεις και κανένα βιβλίο… Κανένα καλό βιβλίο, κλασικό λογοτεχνικό βιβλίο, φιλοσοφικό, από την αρχαία γραμματεία…”.

     Μάλιστα. Όλα ανατράπηκαν μέσα μου. “Ναι, φυσικά έχω”!

ντσ

Μερικές φορές κάτι που διαβάζει το μάτι μεταφέρεται στον εσωτερικό υπολογιστή που λειτουργεί σαν ψαχτήρι του google, και φέρνει εικόνες, άρθρα, σκέψεις, ….μπροστά σου…αν κάνεις κλικ, το βλέπεις….έχει πάντα κάτι που το συσχετίζει, απόλυτα όχι, αλλά δείχνει τις σκέψεις, δείχνει τις αναζητήσεις, το περιεχόμενο του εσωτερικού σου υπολογιστή…

ιλυ.......

τα λόγια μου πάνε...

άκου και μη μιλάς, η κιθάρα στενάζει απόψε,
άκου και μη μιλάς, στο τραγούδι μου νόημα δώσε,
τον καημό και τον πόνο μου νιώσε,
άκου και μη μιλάς, άκου και μη μιλάς.

τραγουδώ και τα χείλη μου σπάνε
μες στο γκρίζο δειλινό
και με παίρνει στη νύχτα
το πικρό παράπονο.

τραγουδώ και τα λόγια μου πάνε....

ιλυ.......

 

μόνο λίγες στιγμές…

λίγες μόνο στιγμές επικοινωνίας στάθηκαν ικανές για να μεταμορφώσουν την ανάμνηση - αρχικά - σε μια ρωγμή εντυπώσεων για τον εύθραυστο ψυχισμό του ενήλικου βίου…. φτάσαμε στο σήμερα με μία καθαρά απαισιόδοξη αποτίμηση των γεγονότων, των διαπροσωπικών σχέσεων…. 

χρησιμοποιώντας μέσα από τις λέξεις ως μοχλό των συγγραφών την μορφή ημερολογίου,  ανασύροντας μνήμες ή πιθανολογώντας ή κατασκευάζοντας με τη βοήθεια της μυθοπλαστικής τέχνης,  πολεμάς με τις λέξεις, ξυπνάς τον εσωτερικό κόσμο, ψυχαναλύεσαι, παγιδεύεσαι... παλεύεις με το σωματικό εαυτό σου,  την αγαπημένη, την καθημερινότητα, τις εμμονές, το χρόνο, τα αδιέξοδα με μία ελαφράδα καμιά φορά άλλοτε γενική κι άλλοτε βαθιάς ενσυναίσθησης….

σκιές, αντίλαλοι, αποχαιρετισμοί,  τόποι σιωπηλών μορφών….

…. έζησε μόνο λίγες στιγμές…

ιλυ........

 

πείνα....

 ο κόσμος αντιμετωπίζει την ερωτική συνεύρεση ως ανταλλαγή υγρών, λένε ένα σωρό πράγματα αλλά παραβλέπουν τα συναισθήματα...υπάρχει κι ένα άλλο είδος πείνας, η πείνα για ανθρώπινο άγγιγμα...ο πόθος...ο κόσμος δεν μιλάει γι' αυτά τα συναισθήματα, για τη λαχτάρα....

δεν είναι δύσκολα να τα βρείτε, είναι πάντα στην ίδια διεύθυνση...

... .....

για γέλια...

 

"...πως είσαι?"....

 η Κατερίνα Γιουλάκη, ως «Κλημεντίνη Περπερίδου», η οποία συχνά-πυκνά έλεγε διάφορες ατάκες θυμάμαι μια χαρακτηριστική της «σε ρωτώ, απαντάς, ........»

ιλυ...

για ένα χαρούμενο πρωινό...

 

ιλυ.......

ένα κομμάτι χρόνου...

μια γλύκα απλώνεται στην επιφάνεια της ταλαιπωρημένης σάρκας, τελειώνει και τούτη η μέρα.... ακόμη ένα κομμάτι χρόνου που δεν πρόδωσα,....μπρος σε μια οθόνη δίχως προβολή, με κινήσεις μονοσήμαντες που οδηγούν στο τέλος της μέρας....

ποιό δρόμο θα ακολουθήσει η ψυχή για να επιζήσει λίγο ακόμη.....

ti amo.....

εκατον είκοσι πέντε μέρες....

εκατον είκοσι
πέντε μέρες μόνο
έχω να σε δω
και μου λείπεις
μου λείπεις, μου λείπεις.

εκατον είκοσι

πέντε μέρες κι όμως
παίρνω να σου πω
πως μου λείπεις, μου λείπεις
κι άλλο δεν μπορώ.

εκατον είκοσι

πέντε νύχτες μόνος,
μόνος στο κενό
και σε ψάχνω, σε ψάχνω.
άλλο δεν μπορώ.

κλείνω και ψάχνω πως θάρθω
με το πρώτο το αεροπλάνο.
κλείνω και ψάχνω πως θά 'ρθω πίσω
μια καρδούλα να ξανακερδίσω.
κλείνω και σ' αναζητώ.....

ιλυ..................

ομορφη καλημέρα....

με συνεπήρε η ομορφιά σου και ξεχάστηκα, ήρθα να σε βρω στον ύπνο σου, τίναξα τα ροδοπέταλα πάνω απ' το σεντόνι, ζωγράφισα δύο κοκκινίλες στα μάγουλά σου, έπλεξα τα μαλλιά σου, σε άγγιξα, γύρισες προς το μέρος μου, χαμογέλασες, με κοίταξες, σε πήρα αγκαλιά....δεν τρόμαξες, ακούμπησα τα χειλη σου κι αυτά πήραν χρώμα, σκούπισα το ιδρώτα σου, πήρα ανάσα απ' το άρωμά σου.....με συνεπήρε η ομορφιά σου....

καλημέρα αγάπη μου...

ένα πρωινό όνειρο...

είμαστε ακόμα ζωντανοί....

 πως θα ένιωθες αν δεν είχες ερωτευτεί, αν δεν είχες νοιώσει την αίσθηση του συνεχούς τσιμπήματος στα αγγίγματα του δέρματος, των λέξεων, των αισθημάτων, της αναπνοής ενός άλλου…

πως θα ένιωθες αν δεν είχες την επιθυμία να πετάξεις με τα φτερά του έρωτα και σου κάνει να μην ήθελες γιατρό γιατί ένιωθες υπέροχα…αν είχες λίγο παχακι εξαφανιζόταν….είχες πει πολλές φορές « δεν με ξέρεις»….γνώρισες όμως πως η αγάπη σού βγάζει την καλύτερη εκδοχή σου, έστω κι αν εσύ δεν ξέρεις καν ότι την έχεις….αυτό είδα και στο λέω συνεχως….είσαι ΠανΌμορφη….ένα φωτεινό μειδίαμα στρογγυλοκάθεται στα χείλη σου, λάμπεις ολόκληρη και αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς….

τώρα μπορεί να πονάς από την απουσία του/της….διακρίνω πως και μόνο στο άκουσμα ή στο διάβασμα των σκέψεων υποφέρεις….κάποτε όμως εκείνος ο άνθρωπος σ’ έκανε να νιώθεις πως μπορείς ν’ ανέβεις ψηλά στο βουνό, να κολυμπήσεις σαν ξένοιαστη γοργόνα στη γαλάζια θάλασσα ή να πετάξεις στον ουρανό με το γύρω γύρω στην αγκαλιά…

και ξαφνικά κάτι δεν πήγε καλά, δεν υπηρχε λόγος ούτε να φοβάσαι ούτε να κλειστείς στον εαυτό σου ούτε να δηλώνεις πως για σένα τέρμα αυτό το κομμάτι, μια χαρά έχεις τη ζωή σου χωρίς έρωτες....ο έρωτας είναι ζωτικής σημασίας στη ζωή μας…

σκέψου πως νοιωθεις ζωντανή και πετά το φυλλοκαρδι σου….

σ' αγαπώ....

δια της τεθλασμένης....

δοθέντων δύο σημείων Α, Β (με υψομετρική διαφορά) να βρεθεί η καμπύλη πάνω στην οποία πρέπει να κινηθεί ένα σώμα, σε συνθήκες μηδενικής τριβής και υπό την επίδραση της βαρύτητας ( θεωρούμενης ομοιόμορφης κατά μήκος της διαδρομής ), ώστε εκκινώντας από το Α να φτάσει στον μικρότερο χρόνο ( βραχύτερα ) στο σημείο Β .

τεθλασμένης....πας εκεί που θες πιο γρήγορα...

I Love You.....

μου λες .....

μου λες μ' αγαπάς. εγώ να δεις.
μου λες με πονάς. εγώ να δεις.
μου λες μ' αγαπάς,
μου λες πως πετάς
και πως μακριά μου δε ζεις.

μου λες με πονάς. εγώ να δεις.
μου λες μ' αγαπάς
και σαν με κοιτάς
στο σώμα μου θέλεις να μπεις.

μου λες μ' αγαπάς. εγώ να δεις.
μου λες με πονάς. εγώ να δεις.
μου λες μ' αγαπάς
και σαν με φιλάς
το στόμα μου θέλεις να πιεις.

μου λες μ' αγαπάς. εγώ να δεις.
εγώ να δεις
εγώ, αγάπη μου, να δεις
εγώ, αγάπη μου, να δεις......

σ' αγαπώ αγάπη μου....να δεις....χωρίς συγκρίσεις....

Χαρά μου....

 το πρωϊνό....

I Love You ❤️

το πορτρέτο...

 το πορτρέτο μου.... το διέκρινε μια σιωπή....

την αγαπώ.....

θα περιμένω....

 θα περιμένω στην πόρτα σου, θα καθίσω στο σκαλοπάτι κι οι δείκτες του ρολογιού θα περιμένουν να σε δω...θ' ανέβουμε στα κεραμίδια του σπιτιού να χαζέψουμε το τέλος της νύχτας, μέχρι να βγει ο αυγερινός της νέας μέρας και μετά να βολευτούμε σ' ένα ζεστό μερος και να σε ακούω να ψιθυρίζεις λέξεις ζεστές απ’ τη βραδιά που μόλις θα ‘χει τελειώσει....να τρίβουμε και χουχουλιάζουμε τα χέρια μας να ζεσταθούν γιατι θά χουν παγώσει....να ορμάς στην αγκαλιά μου και να μου λες χίλια συγνώμη που με άφησες να περιμένω τόσο....βιάζεσαι ομως να μου πεις πως μ' αγαπάς και αυτο το δικαιολογεί....οτι απέμεινε απ' όλο το περίμενε έλα να το ζήσουμε, ειναι όλο δικό μας, ακομα και στα κεραμίδια....αρκει να ' μαστε μαζί.....

σ' αγαπώ......

θα βγει ξανά...

 ό, τι αργεί κι ό, τι μέσα μας είναι βαθιά κρυμμένο, θα βγει ξανά και θα' ρθει ευλογημένο...

σ' αγαπώ...........................

στο δεξί χέρι...

περασμένα σε κρίκους της αγάπης τα πάθη
τα ζυμώνει ο έρωτας το Μάρτη τα πλάθει
μ' άνοιξης τριαντάφυλλο στο δεξί του το χέρι
στο κατώφλι τ' ονείρου σού'χει στήσει καρτέρι
....και σ' αγαπώ !

... γκέισα της καρδιάς μου...

ιλυ....