για δυο χείλια βυσσινιά...

ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ' όνειρό μου

και κάθε μέρα αποβραδίς
ντουγιουντισμένος ο Βαρδής
με το λαγούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο ετούτο

κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που για δυο χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
που το λαγούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει

θυμούμαι κάθε χαραυγή
που 'λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω τον ντουνιά
με τα φιλιά σου

όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω τον ντουνιά
με τα φιλιά σου
.......................
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει απομείνει

ιλυ...........................................