το λάθος....

 δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που νιώθω πως είσαι εδώ, ποιος ξέρει γιατί, αλλά μπορώ να σε φανταστώ μέσα, δίπλα στο τζάκι, που μπορεί να μην το ήθελες…θα ‘θελες δίπλα στη θάλασσα, στην καλύβα του βουνού, στην ταράτσα….κοιτάζοντας τ’ αστέρια, αργά ή γρήγορα, σε μερικούς αιώνες ή σε δευτερόλεπτα έρχεται μια στιγμή που όλα βυθίζονται στο κενό από το οποίο γεννήθηκαν…φοβάμαι αγάπη μου πως δε θα καταφέρω να βρώ άλλες ιδέες για να σε «συναντώ»… αλλά δεν είναι δίκαιο να προσδίδουμε αγωνία σ’ αυτή την αίσθηση του κενού… το ανθρώπινο μυαλό δε θα καταφέρει ποτέ να συλλάβει το άπειρο, ούτε να κατανοήσει πραγματικά τον έρωτα…δε θέλω να στεναχωριέσαι, υπάρχει λογική εξήγηση για όλα…απ’ όσο ξέρω τη στιγμή της γέννησής μας όλοι μας αποκτούμε το χάρισμα της αθανασίας…και θα μου πεις «γιατι πεθαίνουμε τότε?», γιατί στην πορεία της ύπαρξής μας κάνουμε…ένα λάθος…μόνο ένα, το οποίο μας κάνει να χάνουμε το δώρο της αιώνιας ζωής….και σαν να ρωτάς… «τι λάθος?»….δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, αλλά εξ αιτίας αυτού του λάθους οι άνθρωποι γίνονται θνητοί…μπορείς να τα αμφισβητήσεις αυτά, μιας και δεν έζησε ποτέ κανείς τόσο πολύ, ώστε να αποδείξει την αξιοπιστία αυτής της θεωρίας…και αληθεύει, όπως αληθεύει και το γεγονός ότι κανείς δεν αποτέλεσε ποτέ εξαίρεση…..λογική, λογική, λογική…μάλλον κατάλαβα ποιο ήταν το λάθος μου, δεν το καταφέρνουν όλοι αυτό, εγώ τα κατάφερα όμως…το δικό μου λάθος ήταν ότι δε σε γνώρισα νωρίτερα, που δεν κατάφερα να περάσω περισσότερες στιγμές μαζί σου…αυτός είναι αρκετά καλός λόγος για να στερηθώ το δώρο της αθανασίας…αλλά χάρι σε σ’ ένα αγάπη μου, αυτά τα λίγα χρόνια ήταν …υπέροχα…. Υπέροχα, Υπέροχα, Υπέροχα…. προσπαθώ να σκεφτώ έναν πρωτότυπο χαιρετισμό, αλλά το μόνο που μπορώ να σκεφτώ….είναι το σ’ αγαπώ…

από το «the correspondence» …..

ILY……..