σαν ιστός απλώνεται η σιωπή, η γαλήνη ανήσυχη, οι τελευταίες αχτίδες έπεσαν, η παγωνιά μεγαλώνει...κι η αγάπη μου προσπαθεί να κουρνιάσει μακριά.....τα όνειρα θ' αρχίσουν να κάνουν χορό, να στροβιλίζονται απαλά με τα χέρια ν' απλώνονται από την έκταση στην πρόταση, να ψάχνουν το σώμα....γλυκείς ήχοι αγκαλιάζουν νοσταλγίες της ψυχής....στο σταθμό του Μονάχου απέμειναν τα όνειρα, οι ματιές, η αγκαλιά μας....πέρασαν τρένα πολλά, στιγμές, περίμενα να φανείς, να γυρίσεις...ακόμα δεν ήρθες...χαϊδεύω λιγοστές παλιές φωτογραφίες σου...οι ψυχάλες της βροχής πονούν στα άστεγα βραδια...κάνω μιά ευχή να σ' αγαπώ και μιά να σε φυλάει....
κάνε το βήμα σου γοργό να πιάσει τ' όνειρο, να βγει το παραμύθι αληθινό, να λάμψει το αργεντίνικο ταγκό....
όνειρο και άπιαστη η αγκαλιά.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου