το μυαλό μου .... πλανιέται σε ατέλειωτους δρόμους....

το βράδυ ήρθε, σε λίγο θα κρυφτούμε κάτω από ένα ύφασμα και θα περιμένουμε ένα όνειρο να μας νανουρίσει.....πρέπει να είναι καλά εκπαιδευμένο, να είναι πιστικό, να μας πει την ιστορία που θέλουμε να ακούσουμε.... για να 'χουμε έναν ύπνο όμορφο, ελαφρύ, γλυκό.... και το πρωι να σηκωθούμε με όμορφη διάθεση για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στη μέρα μας....


.........σ' α γ α π ώ, σ' α γ α π ώ, μόνος μου δε μπορώ.... σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μίλα μου..... σ' αγαπώ φίλα με.... σ' αγαπώ με το μυαλό μου να πλανιέται σε ατέλειωτους δρόμους.....σ' αγαπώ για το χθες.... σ' αγαπώ για το σήμερα..... σ' αγαπώ για το αύριο......σ' αγαπώ.......

I.L.Y.........................................................

 

....μινωικοί λαβύρινθοι νοημάτων....

όταν υπάρχει η αφορμή.... οταν υπάρχουν τα ερεθίσματα...

οι λέξεις έχουν δύναμη, σου κάνουν μάγια, είναι η μαγιά της δημιουργίας, η ευχή, η ευλογία, η προσευχή, αλλάζουν το ψυχικό χώρο, εκφράζουν σκέψεις, προκαλούν συναισθήματα, διευκολύνουν άλλες σκέψεις να ελευθερωθούν, δίνουν ασφάλεια στον άλλον, αλλά μπορούν και να γίνουν ένας τυφώνας Κατρίνα..........
κάπου μέσα στον "Κίτρινο πύργο", ένα παλαιό βιβλίο, λέει πόση δύναμη έχουν οι λέξεις..... ήταν η αφορμή να πω κάτι....

μερικές φορές ξεμένω, όπως σώνεται το λάδι στο καντήλι ή το γκαζάκι του καφέ.....άλλες φορές, που είναι η στιγμή της αλλαγ'ης, της νέας τροφοδοσίας.... μήπως είδα το φλυτζάνι? μήπως διάβασα τ' αστερια?...κι αρχίζουν όλα τα κρυφά να βγαίνουν απο τη στριμωγμένη γωνια?... που με κάνουν να συμπληρώνω πέντε αράδες, ίσα-ίσα, κάποιες στιγμές..... ή πριν κλείσουν τα βλέφαρα.....

αράδες που δεν έχουν απαιτήσεις, που ξέρουν τον εαυτό τους, που χτυπιούνται όταν αρχίζουν να ξεδιπλώνονται σε λιβάδια από λαλάδες..... που συμπλέκονται μέσα σε νοήματα, με αλοιώσεις συνηθισμένων χαρακτηριστικών τους, με σύσπαση των μυών τους, όπως το σώμα μας.... σκέψεις με αράδες εκ του ασφαλούς.... που πολλές φορές δεν τολμάς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό να πεις..... γιατί υπάρχουν και τέτοιες αν αρχίσουν να μπαίνουν σε σειρά.....που προσπαθούν να κρυφτούν πίσω απ΄ο μεγάλες λέξεις, δημιουργώντας μινωικούς λαβύρινθους νοημάτων, που μόνο μια Βασίλισσα μπορεί να σε ξεμπλέξει....

I.L.Y....................................oo....v....m.........................

ο αέρας φυσά, …. τον ακούς?.....

μέρα που 'ναι σήμερα….. δεν αφήνει το λουλούδι ν΄ ανθίσει, ούτε να το μυρίσεις…..
μέρα που 'ναι σήμερα….. κάπου κουρνιάζει ένα πουλί….. το βλέπεις?.....
μέρα που 'ναι σήμερα….. ο αέρας φυσά, περιδυνιζόμενος γύρω από την καρδιά…. τον ακούς?......
μέρα που 'ναι σήμερα….. μια σκιά στριφογυρίζει παγωμένη…..  τη βλέπεις?......

I.L.Y............................

απαλή γεύση.....

Ζορμπας, Ξενοφών...... χείμαρροι νερών.... κάποτε έγινα και 'γω ένα είδος καταιγίδας με δημιουργία χειμάρρου γραμμάτων που διοχετεύουν από μέσα μου όγκους νερού-συναισθημάτων....... σφίγγω τα χείλη μου και πάλι δεν κρατούνται πολύ και μερικές φορές μπορεί να ματώνουν.....οι ώρες περνούν, η μέρα φθάνει στην αλλαγή της, μπόρεσα, άντεξα......ξυπνώ το πρωί και φωνάζω, "μπορώ", γιατί το ‘χω πιστέψει πως αφού μπόρεσα χθες, θα μπορέσω και σήμερα........ μπορώ....... φαίνεται πως είναι μια αλήθεια.....

I.L.Y...................................... σαν τον καφέ...γλυκόπιοτος με απαλή γεύση......

'...Α γ α π ά ω......
είναι λάθος ή ευχή?.......
σε κοιτάζω και το ρεύμα κτυπά όλο το σώμα....
είναι παράδεισος ή κόλαση?
σ' ονειρεύομαι...
είναι ευτυχία ή .........
το γέλιο σου........
είναι Ζωή ή ...........
ο αέρας σου.......
είναι πνοή ή ..........

δύσκολα βρίσκεις αντίθετα........

....Θέλω να σου μιλήσω κι έχω στο νου μου χιλιάδες σκέψεις....

Θέλω να σου μιλήσω μα τρέμει η φωνή μου
λες κι αγαπάω πρώτη φορά στη ζωή μου,
θέλω να τραγουδήσω μα δε μ’ αφήνει το δάκρυ
αχ, αγάπη, αγάπη, αγάπη.
Θέλω να σου μιλήσω κι έχω στο νου μου χιλιάδες σκέψεις
όμως μπροστά σε σένα χάνουν το νόημα και οι λέξεις
κι όπως σε αγκαλιάζω και στο κορμί σου φιλιά χαράζω
φεύγεις και μένω μόνος και σου φωνάζω και σου φωνάζω,
αχ, αγάπη, αγάπη, αγάπη.
Θέλω να σου μιλήσω μα πάλι σωπαίνω,
θέλω να σε χορτάσω μα δε σε χορταίνω,
μέσα στα δυο σου μάτια βλέπω τον ήλιο να λάμπει,
αχ, αγάπη, αγάπη, αγάπη.
Θέλω να σου μιλήσω κι έχω στο νου μου χιλιάδες σκέψεις
όμως μπροστά σε σένα χάνουν το νόημα και οι λέξεις
κι όπως σε αγκαλιάζω και στο κορμί σου φιλιά χαράζω
φεύγεις και μένω μόνος και σου φωνάζω και σου φωνάζω,
αχ, αγάπη, αγάπη, αγάπη,
αχ, αγάπη, αγάπη, αγάπη.

I.L.Y.....................................................................

Εννοειται

όταν λέω "........", το εννοώ

δέκα μποφόρ....

καλημέρα γλυκιά Νεραϊδα......η μέρα σου να είναι ζεστή και φωτεινή......
δέκα μποφόρ θα φτάσει σήμερα....ούτε το φιλί δεν θα μπορεί να σταθεί....το φως θα τρεμοπαίζει....και με την ολονύχτια αγρυπνιά δεν θα στέκομαι ολόρθος.....η καρδιά θα σκιρτά, γιατί δεν μπορεί να σε δει....και μη πιαστείς απ' αυτό το μοιρολόι για να εμφανιστείς....

I.L.Y............................................................

Έμαθα καλά πως δε...... είσαι....

σήμερα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον παράδεισο!!!!....από έναν λαβωμένο παράδεισο....η ΟΜΟΡΦΙΆ μου....ο ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟΣ Αγγελος, μου είπε οτι δεν είναι καλά.....Άγγελέ μου.....Καρδιά μου....Ψυχή μου....κάτω από τον φλογερό ήλιο,  κάτω από το φωτεινότερο φεγγάρι, μέσα στην πλατιά θάλασσα, μέσα στο μεθυστικό λιβάδι....είσαι πάντα όρθια, παλεύοντας με το δορι του Αγιωργιού όλα τα κακά, που πέφτουνε μπροστά σου......

σήμερα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον παράδεισο!!!!....θαύμα είναι....ένοιωσα τόσο άπειρος, τόσο μικρός, που δεν μπορούσα να πω κάποιες λέξεις εμψυχωτικές...να πράξω κάτι που να τη στηρίξη.....μια αίσθηση που έμεινε μέσα μου.....όμως πήρα ένα τηλεφώνημα απ' τον παράδεισο.........από το πιό φωτεινά πρόσωπο, το πιο μεγάλο χαμόγελο....που έχει κάποιες βαθιές πληγές.........που γνωρίζει έναν όμοιό του.....που αισθάνεται την ενέργειά του.......μια αίσθηση που μένει μέσα μας βαθιά......Θαύμα ήταν......

θάθελα να φιλήσω το σώμα σου, να απομακρίνω, σαν τις παλιές βεντούζες, αυτά που σε έριξαν....να γιατρέψω αυτό που έκρυβες πίσω απ' τη ζεστή φωνή σου, τη δυναμική σου παρουσία....
επέλεξες να με εμπιστευτείς και να μου πεις αυτό που είχες μέσα σου.... σου πρότεινα να σε μεθύσω με γλυκό βασιλικό καυτό ποτό.....να γιάνει και το δικό μου πόνο........

για μένα ε΄σαι ο Ήλιος, το Φεγγάρι, η ομίχλη, η βροχή, το κύμα, η αύρα, το τιτίβισμα, η ηρεμία, το φως, το όνειρο, το λουλούδι, ο μοσχανθός, ο χτύπος της ζωής, ο ήχος του βουνού, το θρόισμα της θάλασσας,.....η Jasmin...μ.....

αχ καρδούλα μου, αγαπούλα μου, νάξερες.......νάξερες ........

........ είμαι δίπλα σου...........

I.L.Y..............................................................

....αντέχει τα πάντα....

ο Έρωτας είναι λουλούδι, θέλει πότισμα, φροντίδα, φως, γιατί μπορεί να μαραθεί.....η Αγάπη μπορεί να τσιμπάει σαν κάκτος, αλλά αντέχει ττα πάντα.....
I.L.Y.......................

με ρόδα να στολίσω τα όνειρά σου..

το βράδυ αυτό θα `ρθω με ρόδα να στολίσω τα όνειρά σου...
το βράδυ αυτό θα `ρθω στον ύπνο σου να μπω και στην καρδιά σου...

ιστορίες των καιρών......

ιστορίες των καιρών, χωρίς πρόσωπα...η λήθη παραμονεύει.... μπορεί να χαθώ στο δάσος...ο δρόμος μ' έφερε ως εδώ, περνώντας μέσα από μια κίνηση αδιαφορίας... περπατώντας δίπλα μου με τη "ζωή", αλλά δεν ξέρω αν η ίδια η ζωή με θέλει δίπλα της,.....ο ήλιος έλαμπε,μα το φως δεν έφεγγε καμμιά ελπίδα...το δάσος ακίνητο....τα πέτρινα αδειανά τραπέζια, χωρίς πρωίνό ή μεσημεριανό, συμπληρώνουν την καθημερινότητα...... η Πυθία ατάραχη, δυσνόητη, χωρίς ούτε κάποιο αίνιγμα....η ταχύτητα πέφτει,το αμάξι χαλάει....ίσως στο ξημέρωμα που θάρθει, να ακουστεί κάποιος έστω αντίλαλος....

Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε,......

τι Όμορφη που είναι.....

ένα πανέμορφο άγαλμα της Αφροδίτης, υπέρλαμπρο, ελληνικής κοπής.....
τι Όμορφη που είναι, Θεέ μου!!!...
το αγαπημένο πρόσωπο της ζωής, πάντα γλυκύ και ανόθευτο......
μια αληθινή ΟΜΟΡΦΙΑ, Αθάνατη, γεμάτη Πλούτο.....
με το χαμόγελο, την τρυφερότητα, το βλέμμα εκείνο που κοιτά μέσα σου, με άνοιγμα της ψυχής.....

I.L.Y.........................................................................

πήγα στα μέρη ....

πήγα στα μέρη που σε είχα πρωτοδεί
μικρό κορίτσι ήσουν κι ήμουνα παιδί
..............................................
που `χες λουλούδια μες στην καρδιά
.................................................
να μας ζεστάνει στην παγωνιά
................................................................
Κλεισμένη η πόρτα και χαμένα τα κλειδιά
..............................................................
Πού `ναι τα χρόνια ωραία χρόνια
.................................................................

αν μπορούσες νὰ διαβάσεις!!!!!!.....θ' άλλαζαν πολλά....

ύστερα από πολύ καιρό ξαναγύρισα, ίδιοι δρόμοι, έρημοι δρόμοι......
ερωτικές λέξεις, λέξεις ψυχής κρεμιούνται στον ή στους τοίχους, στα κάδρα των παραθύρων....ο έρωτας είναι παρών, με έναν περίεργο τρόπο, το άρωμά του μυρίζει παντού γύρω μας.....πόσο τρελός από έρωτα μπορεί να είμαι?..... κρατώντας το μολύβι, το κλικ-κλικ.... εκφράζομαι μέσα από σκέψεις, στίχους ποιητών, τραγούδια, αφήνοντας αποτυπώματα συναισθημάτων για την ΟΜΟΡΦΙΆ που είναι ο ομφαλός της γής......
έγραψα δειλά στον τοίχο Jasmin... πόσο σ’ αγαπώ

I.L.Y.............................................................................

έσκυβα ν' ακούσω τη φωνή σου ...

σαν το νεοσσό που είναι με το στόμα ανοιχτό περίμενα να ακούσω τη ήρεμη φωνή σου...... μονάχα τα μάτια σου κοίταζα, σε ένα περιβάλλον που ήσουν μόνο εσύ.....έβρισκα τα μάτια σου Αγαπημένη ΟΜΟΡΦΙΑ...έσκυβα ν' ακούσω τη φωνή σου και άνθρωποι μας χώριζαν..... δεν ήξερα αν θα σε ξαναδώ, ώσπου έφυγες....................

ωρα να οραματιστείς.....

ωρα να γύρεις Όμορφο κορίτσι, να ξεκουραστείς, να οραματιστείς αισθήσεις κρυφές, να συναντήσεις τον Άνθρωπό σου....  βάλε το νυχτικό σου, να σε δροσίσει, να τραβήξει τον ιδρώτα των αισθησιακών ονείρων, να κρατήσει ζεστή την αγάπη...

κοιμήσου Jasmin...... αύριο θα έχεις μια νέα μέρα, να είσαι χαρούμενη....

έτσι όπως είσαι όταv είσαι ερωτευμέvoς.....

χορεύουμε?......
να μεταμορφωθούμε σε μιά μάζα....... η αγάπη, ό έρωτας είναι το μόνο πράγμα που μεταμορφώνει.... δεν το νιώθεις όταν είσαι ερωτευμένη?......μέσα από μια αυθόρμητη τρυφερότητα για το ταίρι σου?...

«… Η σκέψη ειναι αναγκαία, τo vα είσαι ερωτευμένος είναι αναγκαίο, αλλά για vα σκέφτεσαι βαθιά, για vα είσαι πάρα πoλύ ερωτευμένος, δεv μπορείς vα διατηρείς μία απoθήκη από αντιδράσεις ή μνήμες αυτοάμυνας. σίγουρα όταv είσαι ερωτευμένος είσαι τρωτός. (…) Εκείvo πoυ προσπαθώ vα πω είvαι ότι για vα ζει κανείς αληθινά, vα σκέφτεται δημιουργικά, πρέπει vα είναι ανοικτός στη ζωή, χωρίς καμιά αντίδραση αυτοάμυνας, έτσι όπως είσαι όταν είσαι ερωτευμένος.» 

Κρισναμούρτι, Νέα Υόρκη, Ομιλία, 1935

χορεύουμε?.....

χορεύουμε?.....
το λές πάντα σε έναν άνθρωπο που είναι δίπλα σου......

κοιτούσα το διαφημιστικό στην τηλεόραση, στα διαφημιστικά στους δρόμους, στους τοίχους, στις κολόνες…. «στο Ηρώδειο την ιέρεια του Flamenco, τη Sara Baras»

έγραψαν για τη Sara Baras:
η Sara Baras είναι μια εξαιρετικά πειθαρχημένη χορεύτρια. Οι κινήσεις της, οι οφιοειδείς βραχίονες και τα σχήματα του κορμιού της είναι θανάσιμα ακριβή. Με τεντωμένες στροφές, «χτυπάει» με εκπληκτική ταχύτητα, ένα θυμωμένο «χτύπημα». Το βροντερό της turbo footwork είναι αναμφίβολα εντυπωσιακό. Στο αποκορύφωμα κάθε νούμερου, οι φτέρνες της τραντάζονται σαν μια ατμομηχανή. – Brian Seibert, New York Times

pολλές εικόνες περνούν από μπροστά μου, σε όλες να χορεύεις, να λικνίζεσαι, να σε χορεύω, να διδάσκεις χορό…..
μια Sara Baras είναι δίπλα μου…. με όλα αυτά τα χαρίσματα των New York Times….
γιατί σαγηνεύομαι μαζί σου!!!!!!!!...???....
Ο χορός αποτυπώνει τη θέλησή του να μοιραστεί με όλους τους ομοίους του το συναισθηματικό του κόσμο…. στοιχείο από τους προγόνους μας, που μαζί με το κυνήγι ήταν από τις πρωτες του εκδηλώσεις, ένα δείγμα της ψυχικής του αναπνοής και της εκδήλωσης της χαράς του μέσα από τη μορφή του σώματός του….. ο πρωτόγονος άνθρωπος, μέσα σε ένα πολύ σκληρό περιβάλλον προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τα στοιχεία της φύσης και να λειάνει τη σκληρότητά της….
η σημερινή φαντασίωσή μου με το χορό δεν έχει σχέση με τα στοιχεία της φύσης, έχει σχέση με έναν εκπρόσωπο της φύσης, που φτιάχνει ένα σκηνικό φαντασίωσης και υπέρβασης της καθημερινότητας, των δυσκολιών…. είναι ένας χορός που εκδηλώνει χαρά,  ομορφιά, μαγεία….σαν κάτι που προσπαθεί να ισορροπήσει λύπες που κουβαλάει η ζωή….με περπατήματα σε δρόμους ερωτικούς σαν μια μορφή συναισθηματικής πλήρωσης… με ένα πάντρεμα της ψυχής και του σώματος ώστε να βρουν τη χαμένη ενότητά τους που ένα συνεχόμενο σφίξιμο του σχοινιού προσπαθεί να διασπάσει ως προστάζει μια στυγνή μορφή ορθολογισμού….. οι χορευτικές μορφές δεν μπορούν να μείνουν σε ένα επίπεδο μόνο σανίδι, ακτινοβολούν και μετουσιώνονται σε θειο κάλεσμα, μέσα από τη μουσική τους…. όταν χορεύεις συνυπάρχει η αίσθηση της ατομικότητάς σου με εκείνη της ομαδικότητας σε ένα επίπεδο έκστασης και ψυχικής ολοκλήρωσης…. όταν χορεύεις γίνεται το απόλυτο ταίριασμα του σώματός, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες και φανερώνοντας τις ευχάριστες στιγμές μας, σαν να έχουμε φάει ψωμί και αλάτι μαζί…..
χορεύουμε?..... μέσα από την χορευτική κίνηση, ερωτοτροπείς, μαγεύεις, προσμένοντας να ελκύσεις….. με τα φλαμενικά λικνίσματα της γυναίκας να σε μαγεύουν, να σε φαντασιώνουν, να σε συγκινούν…. το δε αντρικό μοναχικό ζεϊμπέκικο να φανερώνει έναν  ολόκληρο κόσμο, που δεν μπορεί να εκφραστεί με άλλο τρόπο….
χορεύουμε?..... να βυθιστούμε και να γευτούμε τα βαθιά εσωτερικά μας συναισθήματα… που άλλοτε βρίσκονται σε ψυχική αναγέννηση και άλλοτε να κλείνουν τα ανεκπλήρωτα…. μπαίνοντας στο χορό με ένα παρελθόν προσπαθείς να στηρίξεις μαζί του το μέλλον….

ο χορός πάντα είναι μια μεγάλη ΌΜΟΡΦΗ πρόκληση….

Σ' Αγαπάω αμέτρητα...άπειρα.....

η ρομφαία μου μαζί σου.....

Τις μέρες τις γλυκιές του Σεπτεμβρίου,
όταν δεν έχει ακόμη βρέξει
και είναι το άκουσμα των ήχων πιο αραιό
και η γεύσις των ωρών και από του θέρους πιο πυκνή,
όταν στους κήπους σκάνε τα ρόδια
ή πάλλονται υψιτενείς οι στήμονες των λουλουδιών,
και σφύζουν στις πορφύρες των φλεγόμενοι οι ιβίσκοι,
όλοι σαν υπερβέβαιοι γαμβροί,
που στων νυμφών κτυπούν τις θύρες,
τότε,σαν να‘ναι πάντα καλοκαίρι,
γιατί όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι πάντα θέρος αναγαλλιάζουν οι ψυχές,και ο Έρωτας,
ο πιο ξανθός αρχάγγελος του Παραδείσου,
βοά και λέγει στο κάθε που άγγιξε
Κορμί:Τα ρούχα πέτα,γδύσου.Τίποτε μη φοβάσαι.
Έαρ,χειμώνας, θέρος… όπου κι αν είσαι…
είναι η ρομφαία μου μαζί σου.....

Α. Εμπειρίκος

το αισθησιακό Σεπτεμβριανό σύμπαν του Εμπειρίκου γίνεται μεσοκαλόκαιρο, η φύση γίνεται ο καθρέφτης του ανθρώπινου πόθου, τα ρόδια σκάνε, δείχνοντας την πληθωρική γονιμότητά τους, οι στήμονες των λουλουδιών βρίσκονται σε ορθή ανάταση. οι ιβίσκοι μέσα στο κόκκινο πάθος τους θυμίζουν τους ερωτικούς σατύρους που αναζητούν επίμονα τη σαρκική συνεύρεση......
.... έργο του χαρακτηρίστηκε ως «ατέρμονο παιχνίδι απελευθέρωσης των αρχέγονων επιθυμιών»

I.L.Y..........................................

αισθησιακός Α. Εμπειρίκος

άσε με να σ’ αγαπώ....

Χρειαζόμουν μια έμπνευση στ’ αλήθεια
............................
μες στο πλήθος ξεχώριζες σε είδα
ήρθες στην πιο κατάλληλη στιγμή
ότι δεν είναι αγάπη ούτε λίγο δε σου μοιάζει
ότι είσαι μου ταιριάζει ααα

Αν είσαι πάθος μου αν είσαι τρέλα μου
άσε με να τρελαθώ
Αν είσαι λάθος μου αν είσαι έννοια μου
άσε με να σ’ αγαπώ

Χρειαζόμουνα μια ................. ανάσα
................................
είσαι εσύ ακριβώς ότι ζητούσα
είσαι εσύ ακριβώς ότι είχα φανταστεί

.................................

άσε με να σ’ αγαπώ...

οι ευτυχισμένοι έχουν ψυχή.....

είσαι ευτυχισμένη μαζί μου?....αισθάνεσαι οτι με κάποιον τρτόπο σε αποφορτίζω?... ή σε στεναχωρώ με αποπροσανατολισμούς?..... είσαι Όμορφη, είσαι Πανέμορφη...... η εσωτερική σου Ομορφιά ξεχειλίζει προς τα έξω, αναδυόμενη από τους πόρους του Πλάστη και έπλασαν την Πανέμορφη βλεπούσα Ομορφιά...... η Ομορφιά είναι ζωή... θρέφεται με την Ευτυχία.... αγαπάς τους ανθρώπους, για να καταλαβαίνουν την προσφορά σου πρέπει να είσαι ευτυχισμένη.... ευτυχισμένη για αυτό που είσαι, ευτυχισμένη για αυτό που κάνεις, ευτυχισμένη γιατί αυτό που κάνεις δίνει ζωή σε αυτό που το κάνεις.... προσπαθώ να νιώθεις λίγο περισσότερο ευτυχισμένη..... όπως όλο σου το είναι το διαφυλάττεις, πρέπει και να φυλάς την ευτυχία σου..... να τη φροντίζεις και να τη ζείς, να της αφιερώνεσαι καθ' ολοκληρίαν, να τη  ντύνεις με αρώματα του δάσους, που σ' αρέσουν, να τη σκεπάζεις και να την κρατάς ζεστή...... μπορεί να έχεις στιγμές εκτός τόπου γήινου, όμως αυτές να είναι δικές σου..... η ευτυχία είναι δική σου, είναι πολύτιμη, είναι μοναδική.... ΕΥΤΥΧΙΑ, είναι ένα πλατύ μειδίαμα, μια βόλτα, μια αγκαλιά, μια κουβέντα, ένα χάδι....... κράτησέ τα.... φύλαξέ τα......η ζωή περνά, πολλά συμβαίνουν, χάνεται ο κόσμος......μπορεί τότε να μη νιώθεις ευτυχισμένη, όμως θα θυμάσαι πως κάποτε ήσουν, θα θυμάσαι πως γνώρισες πως υπάρχει, πως ήταν μέσα σου, πως είναι ακόμα δίπλα σου, πως πάντα σε περίμενε και σε περιμένει, περιμένει εσένα....μοιράζεσαι το βιό σου και μέσα από αυτό κάνεις κάποιον ευτυχισμένο...... ξέρεις τα πράγματά σου να μην τα κάνεις ταμπέλα σε άλλα μάτια.....να τη φυλάς την ευτυχία σου......και όσο σε βλέπουν ευτυχισμένη, τόσο κι άλλο τόσο είναι ευτυχισμένοι....

...πολύτιμη σαν φυλαχτό.....

θα 'θελα να ήσουν ......σαν γλυκιά ανταύγεια να σε προσκυνώ
και να σε πηγαίνω ως τον ουρανό 
θα θελα να ήσουν άπιαστο λουλούδι
να σου να τραγούδι που δεν το χουν πει
.....να διαλέξω να σε τραγουδήσω
και να σε στολίσω με το καθετί...

Σ....ππ......................................................

να σε στολίσω με το καθετί....

Αγάπη μου, αγάπη μου
εγώ μονάχα σ’ αγαπώ
αγάπη μου, αγάπη μου
πολύτιμη σαν φυλαχτό...

και να σε στολίσω με το καθετί....

δική σου η μέρα αυτή....

ΌΜΟΡΦΗ μέρα με βλέμμα χαράς, χρώματα γύρω.... απολαμβάνεις τη μέρα και χαμογελάς.....  ΌΜΟΡΦΗ μέρα,του κόσμου οι φωνές φτάνουν στ' αυτιά σου σαν τις Κυριακές.... είναι δική σου η μέρα αυτή.... το μπορείς....

Καλημέρα Χαμόγελο.........

όταν πονάς, να μετράς......

τα πράγματα ζορίσανε....αν ρωτήσεις γιατί?...... δεν ξέρω..... λένε, ρόδα είναι ο κόσμος..... οι καταστάσεις πάνε κι έρχονται.....στριμογμένο το ρούχο....ο ιδρώτας τρέχει..... η μέρα έφυγε, το φεγγάρι χλώμιασε....το πηγάδι στέρεψε και δεν μπορώ ν' αγκαλιάσω το φεγγάρι.... ψάχνω για μια λέξη....δεν... μπορώ να τη σκεφτώ.......... δεν μπορώ να την περιγράψω, δεν γράφεται, δεν λέγεται...... μόνο την αισθάνεσαι........ τι έχεις ψυχούλα μου?

το ξέρεις, πως είμαι πάντα δίπλα..... 

εξάρτηση...

…Οι σχέσεις είναι ένα από τα μυστήρια της ζωής, κι επειδή υπάρχουν ανάμεσα σε δύο άτομα,
εξαρτώνται και από τους δύο.....

...δε σώπασε ποτέ...

Δεν το πιστεύαμε ποτές,

νάναι τόσο σκληροί οι ανθρώποι

Δεν το πιστεύαμε ποτές

νάχει τόση αντοχή η καρδιά μας.

ο Γιάννης Ρίτσος δε σώπασε ποτέ, δεν προτίμησε τον εύκολο δρόμο του συμβιβασμού, διάλεξε το δύσβατο μονοπάτι της τόλμης και της αλήθειας...

ένα τσιγγανάκι είπε.....

ένα τσιγγανάκι είπε, πως ο έρωτας με βρήκε στο δικό σου σώμα αγκαλιά....

....και κάτι ευχάριστο....

«Η Ελλάδα βρίσκεται πολύ κοντά στην οριστική έξοδο από την κρίση και ο στόχος της κυβέρνησης είναι η δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη».

και επειδή όντως, έτσι έχουν τα πράγματα, ας το πούμε με αριθμούς, τουλάχιστον για μας, που δεν είμαστε… Κινέζοι......

"Σας χαιρέτησα δεν σας χαιρέτησα. Χαίρετε τι κάνετε, καλά ευχαριστώ!......"

αυτά είναι τα ευχάριστα.... τόσο λίγα στη ζωή μας.... πρέπει να αδειάσω από πολλά, μήπως και μείνουν κάποια ευχάριστα, που έχουμε τόσο ανάγκη..... ή ιδονή της τζούρας κρατά τόσο λίγο..... που θα περάσει πολύς χρόνος μέχρι να ξαναρουφίξω.....

όταν δεν γράφω νιώθω ενοχές και όταν επιστρέφω για να γράψω, σα να επιστρέφω στον τόπο του παραδείσου.... μετά απο μια μικρή απουσία, αδικαιολόγητη? ίσως.....
είναι κάτι που δίνει χαρά, κουράγιο.... είναι κάτι που γεμίζει τη μοναξιά..... είναι κάτι που προσπαθεί να ενώσει σκέψεις που πετούν.... είναι κάτι που μεταφράζει τα τιτιβίσματα, τα θροϊσματα, τα ακούσματα της φύσης μέσα στην καρδιά σου..... σου δίνει θάρρος, κουράγιο.... περνούν πολλές-άπειρες στιγμές από μπροστά μου, που κάθε μιά προσθέτει και κάτι άλλο..... κάθε μια είναι όμορφη, περισσότερο όμορφη από μια άλλη που δεν είναι άσχημη, αλλά λιγότερο όμορφη... τις ζώ άθελά μου, τρέχω μαζί τους... δεν γίνεται να τις αφήσω μόνες τις.....

μπορεί σκέψεις να μην ξεχνιούνται, όμως στην καρδιά μας μπορούμε να κρατάμε τα όμορφα και να τα θυμόμαστε μια ζωή, να τα ξαναζωντανεύουμε όσος χρόνος κι αν περάσει......
γράφω όταν έχω  κάτι να πω, δεν μπορεί να με χαρακτηρίσει το πολυγραφότατος, αλλά γράφω..... όταν δεν γράφω, δε λέω δεν μπορώ.... φοβάμαι τι να γράψω..... όταν δεν γράφω, μπορεί να απασχολούμαι με κάτι γιατί πρέπει να κάνω αυτό ή εκείνο, που δεν τελειώνει στην ώρα του..... γιατί η σκέψη φεύγει... και επανέρχομαι στο "πολυγραφοτατος".... όταν έχω κάτι να πώ, θέλω να το πω..... εφευρίσκοντας τρόπους.... μου έρχεται μία ιδέα, ένα γεγονός και από εκεί εξελίσσεται ώσπου να το σχηματίσω στο μυαλό μου και να μεταφερθεί με ήχο ή με κλικαρίσματα.....

μπορεί να μη αισθανόμαστε καλά κάποιες στιγμές, αλλά νοιώθουμε μια δροσερή αύρα όταν κάποιες φορές περνά η κόρη από σχεδιοαποτυπωμένες σκέψεις...... ο΄τι και να γράψω θα πω οτι είναι πολύ λίγο, είναι μια πολύ μικρή περίληψη από μέρη και τόπους που έχω διαβεί, από αισθήματα και μνήμες που με έχουν περιβάλλει.... προσπαθώντας να καλύψουν μεγάλα κενά της ζωής.....

ο χώρος του κλικαρίσματος είναι άπειρος, είναι τόσο μεγάλος που τον αισθάνομαι σαν σπίτι μου.... οπότε ότι σκέφτομαι το βάζω εκεί, αν δεν μπορώ να το πω αλλιώς....
όσο πιο λίγα σου λέω τόσο πιο πολλά θέλω να σου πω....στέκομαι μπροστά σου και δεν λέω λέξη.... κι από μέσα μου αγκομαχώ να σ' ακούσω.... να ακούσω μια λέξη....

κάθε άνθρωπος έχει αυτή την ανάγκη,... την ανάγκη  να πεί και να εκφράσει αυτό που σκέπτεται και αισθάνεται με κλικάρισμα ή με ήχο.... επιθυμώντας αυτό που έγραψε να το γνωρίσουν, να το κρίνουν, να το αξιολογήσουν.... δεν είναι εκθέσεις ιδεών, είναι σκέψεις, ιδέες, εντυπώσεις , επιθυμίες, προσδοκίες, συναισθήματα, που αφορούν κάτι.... που δεν είναι ένα απλό κάτι...... είναι ένα ζωικό κάτι, γιατί όλα τα ζώντα έχουν μέσα τους το κάτι..... είναι κάποια κάτι που έχουν μια ξεχωριστή θέση μέσα μας....

τι θα είμαι εάν χάσω αυτό που μου δίνει ζωή!!!!....ένα σώμα που περιφέρεται και δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα.... καλύτερα να ελπίζω στο ακατόρθωτο πάρα να μην ελπίζω σε τίποτα.....

σε εμπιστεύομαι, άπειρα.... το να μπορέσει να ανοίξει κάποιος τον ψυχικό σου κόσμο, να βλέπει τις μικρές όμορφες στιγμές χαράς σου ή εκείνες τις πληγές σου που δεν κλείνουν, που προσπαθούν να κλείσουν, είναι πολύ όμορφο και τρυφερό..... ποτέ δε θα ήθελα να σε πληγώσω, αν γίνει θα είναι άθελα... γιατί πάντα θέλω να μπορώ να σου χαρίζω όμορφα πράγματα ξέροντας τι ζητάς..... έχει περάσει πολύς χρόνος από τότε που φοβόμουν τους ανθρώπους που μπορούσαν να καταλάβουν τα εσωτερικά μου αισθήματα, το πως νιώθω, το τι θέλω… αλλά με σένα που βρήκα έφυγαν αυτοί οι φόβοι..... και αυτό ισχύει μόνο με σένα, γιατί κανείς άλλος δε θέλω και δε μπορεί να δει κάτι από αυτά......

το συναίσθημα που νιώθω είναι υπέροχο, αλλά ο φόβος να χάσω αυτό έρχεται κοντά μου και με τρομάζει..... η σχέση μαζί σου με έκανε άνθρωπο, με ζωντάνεψε.....

γι’ αυτό θέλω να σου πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ για όλα τα υπέροχα, ότι και ανν ήταν...

τα υπέρ και τα κατά ...

θα 'θελα νά 'μουν τα υπέρ και τα κατά που έβγαιναν απ'το στόμα σου.....

τσουβαλιάσματα......

«Οι τρεις φωνές της ποίησης. Η πρώτη φωνή είναι του ποιητή που μιλάει στον εαυτό του – ή σε κανέναν. Η δεύτερη, η φωνή του ποιητή που απευθύνεται σ’ ένα κοινό, είτε μεγάλο είτε μικρό. Η τρίτη είναι η φωνή του ποιητή όταν προσπαθεί να δημιουργήσει ένα δραματικό χαρακτήρα που να μιλάει με στίχο».

Τ. Σ. Έλιοτ,

«Φαντασία και καρδιά, γλώσσα και ρυθμός, και η πνοή και ο στίχος και ο λογισμός και η ρίμα, και η έκσταση θρησκευτική και η ανοιχτομάτα δουλεύτρα υπομονή, και η παρατήρηση που κυνηγά όλο και τη λεπτομέρεια, τη λεπτομέρεια που είναι το καθεαυτό γνώρισμα του καλλιτέχνη, αντίθετ’ από το φιλόσοφο που ψάχνει όλο και τις γενικότητες, και η αϋλοποίηση των υλικών και η σάρκα δοσμένη και στα άϋλα, και τα ίδια πάντα θέματα, καλά καλά ούτε σημαντικά ούτε ασήμαντα, γεννοβολώντας πάντα σαν καινούργια την εικόνα, και μια απλότητα εκεί που δεν την περιμένεις, και κάτι σκοτεινό και πολυσύνθετο που σε βάζει σε έγνοιες και σε ρωτήματα μπροστά σε αντικείμενα που τα θαρρούσες απλά και φωτεινά, και η πλαστική που είναι από αέρα, και η αρχιτεκτονική που χτίζει με τα λόγια, η πιο αφιλοσόφητη φιλοσοφία επί τέλους, να η Ποίηση».

Κ. Παλαμάς

λεξεις...... τελίτσες....... λέξεις........ τελίτσες.......παραγραφος -κάποιες φορές.......επανάληψη του τρόπου......

τ

ήταν .... θέλημα....

αρκετές φορές το σώμα βρέθηκε στην άκρη του ανθισμένου γκρεμού....τα βράχοι έλιωναν με του ήλιου το λαμπρό το φως......κάποιες το χτυπούσε ο θαλασσινός αέρας και δεν άφηνε να γλιστρίσει....κάποιες άλλες έπεφτε και κάποιο χέρι εμφανίστηκε απ' το πουθενά και άρχισε να επαναφέρερι το σώμα που βρισκόταν στο κενό.....ξεγυμνώνοντάς το....δεν υπήρχαν προγνωστικά, και κατάφεραν να το κρατήσουν όρθιο....
ήταν δεμένο με τα δεσμά του έρωτα μέσα από απίστευτες καταστάσεις.....γλίτωνε την ύπαρξή του από τα χείλη του γκρεμού.....
κρεμιόταν απ' τα κρινοδάχτυλά της, κρεμιόταν απ' τα χείλη της, είδη τη λύτρωσή του απ' την απελπισία, απ’ την απόγνωση....Εσύ το έσωσες ΟΜΟΡΦΙΑ, γλίτωσες την ύπαρξή του μπρος απ' τα χείλη του γκρεμού.......... ήταν το θέλημα της αγάπης.... μ’  ακούς?.....σ’αγαπώ, μ’ ακούς?.......

να μη ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο ....

τα λόγια σου.....αργούν πολύ να 'ρθούν.... τ' ακούω παντού, δεν παύουνε..... τα λόγια σου με μέθυσαν και ακόμα δεν εσίγασαν.... μιλούν και με τρελαίνουν, με μεθούν, με φέρνουν πιο κοντά σου.... θά 'θελα αγάπη μου να φωνάξω τ᾿ όνομά σου, μ' όλη μου την δύναμη.....να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι..... να τ' ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ' όλες τις καμπάνες τους....
να το φωνάξω τόσο δυνατά, να δαμαστούν τα όνειρα, ώστε να μη ξανακοιμηθούν, καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει......να τ' ακούσει ο χρόνος και να μη σ' αγγίξει αγάπη μου, ποτέ.............

εγώ ο ξένος… που σ’ αγάπησα πολύ…

«Σήμερα πέθανε η μαμά. Ίσως και χτες, δεν ξέρω. Έλαβα ένα τηλεγράφημα από το άσυλο: «Μητέρα απεβίωσε. Κηδεία αύριο. Θερμά συλλυπητήρια». Αυτό δεν μου λέει τίποτα. Μπορεί να ήταν και χτες.»

αυτό το άτομο δε νιώθει τίποτα ιδιαίτερο για τον θάνατο της μητέρας του, δε θρηνεί για αυτήν την απώλεια, αφιερώνει ελάχιστη σκέψη για τις πράξεις του, χωρίς να μετανιώνει για τον φόνο που διέπραξε με εντελώς φυσικό τρόπο…. 

η ειλικρίνειά του, ξεπερνά τα ανθρώπινα στεγανά….

διεκδικεί μια κοινωνία που θα αποδέχεται το διαφορετικό όχι ως δικαίωμα, αλλά ως έναν τρόπο ολοκλήρωσης του διαφορετικού, η συμπεριφορά του προσεγγίζει τον τύπο ενός αυτιστικού που δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμος, που κινείται στα όρια του συνδρόμου Asperger.

ένας ξένος με σύνδρομο Άσπεργκερ μπορεί:

να θέλει να κάνει φίλους, αλλά να μη διαθέτει τις απαιτούμενες δεξιότητες για να δημιουργήσει και να διατηρήσει φιλίες

να μην καταλαβαίνει τα συμβατικά «κοινωνικά σήματα» ή τους άγραφους κοινωνικούς κανόνες συμπεριφοράς

να συμπεριφέρεται με κοινωνικά ακατάλληλο τρόπο

να είναι κοινωνικά απομονωμένο

να δυσκολεύεται να αντιληφθεί τη σημασία της μη λεκτικής επικοινωνίας όπως χειρονομίες, εκφράσεις προσώπου και στάση σώματος

να μη γνωρίζει πότε να αρχίσει ή να δώσει τέλος σε μια συζήτηση

να μιλά με μονότονη μη εκφραστική φωνή και να μην κατανοεί τη σημασία της αλλαγής τόνου

να αντιλαμβάνεται τα νοήματα πάντα κυριολεκτικά και να δυσκολεύεται στην αναγνώριση αστείων, μεταφορών και ειρωνείας

να έχει επιφανειακά τέλειο λόγο που όμως τείνει να είναι τυπικός και σχολαστικός

να δυσκολεύεται να φανταστεί εναλλακτικά κοινωνικά σενάρια και να προβλέψει τι θα συμβεί κατά την εξέλιξη μιας κοινωνικής επαφής

να δυσκολεύεται να ερμηνεύσει τα λόγια, τις πράξεις και τα συναισθήματα των άλλων

να έχει περιορισμένα ενδιαφέροντα με τα οποία ασχολείται σχολαστικά και επαναλαμβανόμενα

να επιμένει σε συγκεκριμένες ρουτίνες

να χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στη λεκτική επικοινωνία, ενώ παράλληλα εκδηλώνεται με περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα

να έχει έντονη ενασχόληση με ένα στενό αντικείμενο, μονόπλευρη πολυλογία, περιορισμένη προσωδία, και φυσική αδεξιότητα,

να συμμετάσχει σε μια μονόπλευρη, μακροσκελή ομιλία για ένα αγαπημένο θέμα, και να παρεξηγήσει ή να μην αναγνωρίσει τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του ακροατή, όπως την επιθυμία του να αλλάξει το θέμα της συζήτησης ή να τερματίσει την αλληλεπίδραση

να χρησιμοποιεί τη γλώσσα με χαρακτηριστικά πολυλογίας, απότομες μεταβάσεις, κυριολεκτικές ερμηνείες και δυσερμηνείες αποχρώσεων των εννοιών, ελλείμματα στην ακουστική αντίληψη, ασυνήθιστη σχολαστικότητα, επίσημη ή ιδιοσυγκρασιακή ομιλία, και παραδοξότητες στην ένταση του ήχου στον τονισμό, και στο ρυθμό

να συλλέξει όγκους λεπτομερών πληροφοριών σχετικά με ένα σχετικά στενό θέμα

αν ψάξει κάποιος τον ξένο, θα τα δεί αυτά στις εκφράσεις του, λεκτικές, αποτυπωμένες….

πριν χαράξει ο κόσμος.....

Όμορφή μου αγάπη
Στην ανάσα σου αγρυπνώ
Πριν χαράξει ο κόσμος
Καλημέρα να σου πω

Κοίτα εσύ τα όνειρα
Που όλο πέταγες μακριά
Κι έλα πάλι αγάπη μου
Στη δικιά μου τη μικρή στεριά....

I.L.Y....................................................................................................................................

Το πρωί όταν ξυπνάμε πως μ' αρέσεις.....

Το πρωί όταν ξυπνάμε πως μ' αρέσεις
που σε βλέπω να κοιτάς τι θα φορέσεις
που σε βλέπω να ρωτάς αν σ' αγαπώ
-τι μου δίνεις να σου πω;
φέρ'το bic το ξυραφάκι να κοπώ...

και γράφ' τον κόσμο στα παλιά σου τα παπούτσια
κι έλα πάρε με αγκαλιά
καλό κανένας δεν χρωστά

Αχ μωράκι μου, ΄για σένα εγώ θα πέσω
καμιά ώρα στο φλιτζάνι του espresso
στου espresso, το φλιτζάνι θα βουτήξω
-κοίτα, παίρνω αναπνοή
σ' αγαπάω, σ' αγαπώ, θα στ' αποδείξω...

Σ' Αγαπώ.........................................................................

όσα είναι τ' άστρα του ουρανού.....

οι μέρες και οι νύχτες του αυτού του καλοκαιριού πέρασαν....το ταξίδι έφυγε, μαζί με το ωραίο νησάκι, δίπλα στ' ακρογιάλι και τό άλλο στα βουνά, σε δάση από μυρτιές, ζουμπούλια, κάτω από τα φουντωτά πλατάνια που ίσκιωναν τον ήλιο......που άκουγες το ερωτικό αεράκι και τα μελωδικά τιτιβίσματα.........
το ακρογιάλι με τη βαρκούλα......το βουνό με το ζωντανό....και τα δυό σου λέγαν, έλα να πάμε στο άλλο ακρογιάλι.....έλα να περπατίσουμε στο δάσος......
βράδιασε.....τ' άστρα βγήκαν στον ουρανό...κοίτα!!!!!...πόσα είναι!!!!!!.... και όσο τα κοιτάς τόσο περισσότερα διακρίνεις......τόσο σ' αγαπώ...... όσα είναι τ' άστρα του ουρανού, του βαθιού ουρανού....

δεν έχω.... δικαίωμα τις νύχτες να σ’ αγγίζω.....

Δεν έχω πια δικαίωμα
Τις νύχτες να σ’ αγγίζω
Να λιώνω μες στα χείλη σου
Και να μου λες ξανά

Δυο τσιγάρα θα καπνίσω και τα δυο για σένα
Δυο ποτήρια θα γεμίσω και θα πιω για δυο
Κι αν με πάρει και δακρύσω, απ’ το νου μου πέρνα 
Και τα μάτια σκούπισέ μου, σαν να είσαι εδώ

Δεν έχω πια δικαίωμα
Στο όνειρο να ελπίζω 
Μα στην καρδιά μου σ’ έκλεισα
Κι αυτό είναι που πονά......

εσύ.....

είναι όμορφη η ζωή και με τα προβλήματά της....

ζούμε τη ζωή μας χωρίς να ψάχνουμε τον εαυτό μας, ή και χωρίς να διερευνούμε το τι σημαίνει ζωή.....ίσως μπούμε σε τέτοια κανάλια αν νομίσουμε οτι κάτι σοβαρό έχουμε......
δεν ξέρουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας, δεν αναζητούμε κρυμμένες δυνατότητές μας, ούτε και παίρνουμε πρωτοβουλίες για να γίνουμε πιο δημιουργικοί και να νιώσουμε ικανοποίηση από το έργο μας, απλά διαπιστώνουμε την επαναληψιμότητα καθημερινών σκηνών, βολευόμαστε με το υπάρχον, γιατί νιώθουμε αβεβαιότητα για τον εαυτό μας και για τη ζωή μας....
και ως προέκταση απέναντι στις όποιες δυσκολίες αναπτύσουμε υπερφαντασιώσεις και ονειροπολήσεις επί ονειροπολήσεων θεωρώντας ότι αυτό αποτελεί φυγή από μια αρνητική πραγματικότητα.....
η ομορφιά της ζωής οφείλεται στην παρουσία προβλημάτων, στην ανάγκη διαρκούς επινόησης και έρευνας, στη συνεχή δημιουργικότητα, στην παρουσία και ενός άλλου που να διαπιστώνει την ΟΜΟΡΦΙΆ......

Γιώργος Σταθόπουλος: "Η ομορφιά της ζωής"