κάτι φυσάει ακατάπαυτα μες στην καρδιά μου.....

η μέρα μοιάζει ως να φωτίζεται από ένα μισό του φεγγαριού.
... φέγγει λίγο ακόμα. Βλέπω να σου γράψω.
Όχι πως θα 'ναι αυτό το τελευταίο μου γράμμα.
Πάντα θα βρίσκει μιαν αχτή η ψυχή μου να μουρμουρίζει
παφλάζοντας ασταμάτητα, φορτωμένη παράπονα και σπινθήρες.
Όμως σήμερα τα νερά της διευθύνονται κατά πάνω σου.
-δεν ήθελα-να κρατήσω ούτε μια λέξη για ύστερα, όμως δεν μπορώ,
γιατί η ψυχή μου αναβλύζει χοχλάζοντας, δεν ξέρω από πού,
σα να 'χει μπηγμένη μια φλέβα εκεί πάνω
που ανατέλλουν αστέρια και πηγάζουνε γαλαξίες,
ατέλειωτοι κι' ανεξάρτητοι. Μια φλέβα στο άπειρο. Και πρέπει να γράφω,
γιατί αλλοιώς θα 'μαι μόνος, χωρίς αδελφούς κι' άλλα πλάσματα.
Γιατί όταν γράφουν τα χέρια μου είναι σα να δίνονται .......
Έχει περάσει καιρός κι' αποθύμησα....

κάτι φυσάει ακατάπαυτα μες στην καρδιά μου.
Κάτι σαν.... μια πυρκαγιά των σταχυών τον Ιούνιο μήνα.
Και πρέπει να γράφω, γιατί τότες τα χέρια μου γίνονται ποταμοί,
που γυρεύουν να -σε- περικυκλώσουν .....με τα περισσεύματα της καρδιάς μου.....
Γιατί όταν γράφουν τα χέρια μου ξεδιπλώνονται όπως ο Μισισιπής και ο Ρήνος.
Γιατί όταν γράφουν τα χέρια μου χαϊδεύουν και νανουρίζουν.
Μοιάζουνε σα να περπατάνε στον ουρανό το δίσκο του φεγγαριού,
φωτίζοντας τις διαβάσεις......
Γίνονται προσκέφαλα, επίδεσμοι, ........
Μοιάζουνε σα να βρέχει το μεσοκαλόκαιρο.
Γίνονται σκόρπια στάχυα στον αγρό του Βοόζ,
μπροστοποδιά της Ρουθ να σκουπίζει τα δάκρυά της.
Γιατί όταν γράφουν δεν μου ανήκουν τα χέρια μου.
Είναι -δικα σου-.....
Απαρηγόρητα και γυμνά παρηγορούν και σκεπάζουν.....

Σκέψου ποια χέρια λοιπόν, ξεκουράστηκαν μες στα δικά σου.
Σκέψου από ποιες ερημιές ήρθανε προς εσένα.....


Ν. Βρεττάκος


Ιλυ..........

χτύπα καρδιά μου δυνατά