τραβάω αργά Σιγά σιγά, μη σπάσει και χαθείς.....

Δεκαπέντε Αυγούστου
Κι όλοι κρύφτηκαν
Στα νησιά
Ξαφνικά
Εύκολα
Φύγαν από δω
Το μπετό
Τ’ αφεντικό
Δεν ήτανε καθόλου δύσκολο
Μείνανε για πάντα εκεί
Σε θάλασσες που κανείς δεν είχε δει
Ήτανε τόσο απλό

Όλοι κρύφτηκαν
Σε σχέσεις οχυρά
Δεν τους είδε κανείς ξανά όπως ήτανε παιδιά
Σκανταλιάρικα
Μόνο “αγάπη μου, που θα πάμε πια διακοπές Έλα πες”
Και γω, που είμαι εδώ στην πόλη αυτή, δίχως οχυρό
Δίχως τίποτα μόνο μια κλωστή, που καταλήγει εκεί
Εκεί που είσαι τώρα εσύ, την τραβάω αργά
Σιγά σιγά, μη σπάσει και χαθείς
Και χαθώ

Που σ’ αγαπώ

Ιλυ.......