συλλέκτης......

γιατί πρέπει να απομακρύνουμε τα πράγματα τόσο πολύ από εμάς, ώστε πια να μη μας ακουμπάνε και να μη μας ενδιαφέρουν?

δύσκολο είναι να διαβάσεις ξανά και ξανά έναν στίχο, να τον φανταστείς και να τον συμπληρώσεις με όσα κάποτε θέλησες μα δεν κατάφερες.....

η Ομορφιά είναι αιώνια και ανεξάντλητη, γεννιέται κάθε στιγμή και δεν πεθαίνει ποτέ, την κουβαλάμε μέσα μας σε άδεια σπίτια, έρημους δρόμους, λεωφορεία, καφέ, υπόγειες στοές, άδεια τρόλεϊ, καντίνες με βρόμικο, άδεια μπαρ και 24ωρα φαγάδικα.....την κουβαλάμε πάντα μέσα μας κι ελπίζουμε....προχωράμε και ελπίζουμε, κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων, του προορισμού που πάει και πάει, μα δεν στέκει. 

μια γλυκιά θλίψη για όλα αυτά που δεν προλάβαμε να ζήσουμε, μα ακόμα  προσμένουμε...

το δικό μου όνειρο είσαι 'συ......το δικό σου?.....

Ιλυ.......

είδα χθεσ στον ύπνο μου να μ' έχεισ αγκαλιά

ξύπνησα και δίπλα μου μονάχα ερημιά