Χορεύουμε ...? ....

 Φτάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να αφεθούμε στη ροή, να αμφισβητούμε την τυχαιότητα της στιγμής, τον αυθορμητισμό της φυσικής κίνησης, τον ρυθμό της μουσικής, τα βλέμματα που τυχαία συναντιόνται στο χωροχρόνο της ζωής και μπορεί να παρασυρθούν και να θέλουν να ενωθούν με τα δεσμά ενός και μόνο χορού που ίσως τελειώσει σε 3 λεπτά αλλά ίσως κρατήσει τελικά για μια αιωνιότητα. Φοβόμαστε τον άλλο άνθρωπο, το πηγαίο και το μοιραίο ανθρώπινο χέρι που μπορεί να ερωτευτεί τη στιγμή, που μπορεί να χορέψει για μια ζωή, που απλά ποθεί μια αληθινή επαφή χωρίς να νοιάζεται για το που και πως όλο αυτό τον οδηγεί. Ξεχάσαμε τα αυτονόητα, και κρυφτήκαμε πίσω από οθόνες φωτεινές, φωτιές και καρδιές που κρύβουν βαθύτερες μοναξιές, αφήσαμε τις λέξεις και τον λόγο, αδιαφορούμε για το ήχο χρώμα της φωνής του ανθρώπου που μας μιλά και περάσαμε σε σύμβολα και κώδικα μιας τάχα επικοινωνίας που κανείς δεν κατάλαβε τελικά τίποτα.

Υπάρχει κάτι απροσδιόριστο στο πρόσωπό σου, κάτι αξιαγάπητο, όχι όμορφο με το συμβατικό τρόπο. Έχεις χάρη και θηλυκότητα. Μοιάζεις με γυναίκα που έχει αγαπηθεί στην παιδική της ηλικία, ή κατά κάποιο μυστήριο τρόπο σε είχαν επισκεφτεί χάρες της κομψότητας και της αξιοπρέπειας. Κάτι στην έκφρασή σου είναι ασυνήθιστο. Ήταν μια ευχάριστη συνάντηση και εύχομαι να ξανασυναντηθούν τα βλέμματά μας ξανά κάποια στιγμή». 

Και όμως, εκείνο το βράδυ εκείνος απλά και αυθόρμητα το ζήτησε την στιγμή που το ένιωσε, και εκείνη δεν σκέφτηκε τίποτα, αφέθηκε στο μαζί χωρίς σκοπό και τέλος, και κάτω από κάτι λιγοστά θερινά λαμπιόνια αφέθηκαν στη φωνή του Κοέν και στο χιλιοπαιγμένο Dance me to the end of love. Ήταν απλό, μαγικό και μονολεκτικό: Χορεύουμε ...?

Ιλυ.......απλά, μαγικά, μονολεκτικά......