μια φωτιά που σιγοκαίει....

πάνω μου τη στιγμή του χρόνου ξεχωρίζεις
που λίγα ή κίτρινα τα φύλλα στα κλαδιά,
τρέμουν στο κρύο παγωμένα, κι ατενίζεις
γυμνά κλωνιά, τόξα εκκλησιάς δίχως πουλιά,
σε μένα βλέπεις δειλινό μιας τέτοιας μέρας
που πάει να σβήσει προς τη δύση τη θαμπή,
γοργά το παίρνει την νυχτός μαύρος ο αιθέρας,
....................., σφραγίδα από σιωπή...
σε μένα βλέπεις μια φωτιά που σιγοκαίει,
στων νιάτων της τη στάχτη έχει κρυφτεί καλά,
να σβήσει πια, σε ........ στρώμα σα να κλαίει,
ό,τι την είχε θρέψει τώρα τη χαλά...
το ξέρεις και τον έρωτα σου μεγαλώνεις,
σε λίγο αυτόν που αγαπάς δε θ’ ανταμώνεις....

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Σονέτο 73  

ιλυ.............Μούσα ...