Δεκέμβρης...ένας τελευταίος μήνας του χρόνου γεμάτος τελευταία πράγματα, αλλά και προσμονες .... ευχάριστος, συγκινητικός...και σαν πλησιάζεις προς το τέλος, σαν να ξετυλίγεις περασμένες εικόνες.... εκεί, ακούγοντας το "διθέσιο" με την Πρωτοψάλτη κοπιάρεις το "α ρε χρονε αλητη που ανθρωπους κι αγαπες σκορπας", σου 'ρχεται η αγάπη σου, αυτή η "Αγάπη" που είναι μόνο δική μου...."ο δικός μου Άνθρωπος".....
δύο ατάκες από διαφορετικές ταινίες....
και αναπολείς.....
Ιλυ......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου