φθινοπωρινές αντινομίες....

 

το φθινόπωρο έφυγε.....τα φύλλα έπεσαν.....το παγκάκι έμεινε άδειο...

στη μνήμη μου έρχονται ξανά
τα δυο σου χείλια
τότε που ήταν τα φιλιά καλοκαιρινά
μα τώρα γύρω πέφτουνε
μονάχα φύλλα
φύλλα που είναι φθινοπωρινά…
τα φύλλα πέφτουν, το δέντρο γυμνώθηκε…
ποτέ δεν είχα φανταστεί πως θα σκεφτόσουνα
άλλες σκέψεις, δίχως λόγια...
ποτέ δεν είχα φανταστεί τον εαυτό μου,
χωρίς εσένα που αγαπάω σαν Θεό μου....

βραδιάζει και στο βάθος του φθινοπωρινού δρόμου λιγοστεύει όλο και πιο πολύ το φως, σα να τελειώνει για πάντα ο κόσμος….κάποιος περίμενε στο σταθμό, όχι για ταξίδι αλλά για τ’ όνειρο, ενώ οι στάλες της βροχής γράφουν μια μεγάλη επιστολή στα τζάμια….οι ωρες περνούν, ερημιά… μερικές φορές η ερημιά γίνεται ανυπόφορη, παίρνεις έναν αριθμό τηλεφώνου έστω για ν' ακούσεις μια φωνή, ζητάς ένα όνομα, "λάθος" σου απαντάνε....

όλα λάθος ήταν?.... οι δρόμοι που πήραμε και τα λόγια που είπαμε, τα χέρια που κρατούσαμε… τι θ’ απομείνει λοιπόν, τι θ’ απομείνει από τόσες προσδοκίες, τόσους στεναγμούς?...ένα όνομα και δυο χρονολογίες χαραγμένες στην πέτρα που ο αγέρας, ο ήλιος, η βροχή θα τις σβήνει σιγά σιγά…. φεύγουμε, χωρίς να μάθουμε ο ένας για τον άλλον… τι φταίει?...μήπως όλα γίνονται για κάποιον λόγο μυστηριώδη?...ένα άλυτο αίνιγμα, μια τιμωρία?...

κάποιο πρωινό Σαββάτου ένα πουλί κάθισε στο αντικρινό δένδρο και κάτι σφύριξε… !!!...αν καταλάβαινα τι ήθελε να μού πει….

τα πιο ωραία που ζήσαμε, οι αναμνήσεις μας, τα λόγια μας…… επιστολές που δε στάλθηκαν….. ο ταχυδρόμος έχει χρόνια να φανεί…. πόσα γράμματα πήρε ο άνεμος του φθινοπώρου…. δε θυμάμαι πόσα λόγια έφυγαν έτσι….τά φύλλα πέσαν……το φθινόπωρο έφυγε….

μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά, που είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο…..

.... σαν χελιδόνι το φθινόπωρο κι ακόμα εγώ να το πιστέψω δεν μπορώ......

ιλυ....οο....για σένα θα ‘μαι πάντα εδώ...