το κερί...

δυό μέρες, τέσσερις λεκτικές επαφές, τρις αγκαλιές.....το κερί έλειωνε πιό γρήγορα με το πέρασμα των στιγμών...χρόνια προσπαθώ φυλακή να βάλω το φιλί σου κι όλο ξεγλιστρά η γλυκιά σου αγκαλιά....

βάλε τα χέρια σου στους ώμους μου...
φίλησέ με ...
η ζωή μου είναι ερείπια,
η ψυχή αδυνατίζει....

δεν ξέρω γιατί,
από πού ήρθα,
είμαι αυτός που φαίνεται?,
βλέπω τα πάντα περίεργα?..

βάλε το χέρι σου
στα ελάχιστα μαλλιά...
είναι αυτά μια ψευδαίσθηση?....
είναι αυτό το όνειρο που γνωρίζεις?...

βάλε τα χερια στους ώμους...
μπροστά και τα δύο...
η ζωή μου είναι ερείπια,
η ψυχή μου ακοίμητη...

δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος,
από όπου έρχομαι,
είμαι αυτός που σε βλέπει,
μικρά κομμάτια δίπλα δίπλα....

άντε κι εγώ...
σχετικά με τα μαλλιά μου...
είναι μιά ψευδαίσθηση....
σαν ονειρεύεσαι γνωρίζεις.....



Eu te amo inúmeras vezes...

βάλε το χερι στην καρδιά...