...αναλογίζομαι καμιά φορά, με μια απόλαυση μελαγχολική, πως αν κάποια μέρα, σ' ένα μέλλον στο οποίο εγώ πλέον δεν θα ανήκω, αυτές οι γραμμές που γράφω γνωρίσουν "αξία", θα έχω επιτέλους αποκτήσει ανθρώπους που να με " καταλαβαίνουν ", τους δικούς μου ανθρώπους, μια οικογένεια αληθινή για να γεννηθώ και να αγαπηθώ στους κόλπους της... γράφω, λυπημένος, στο ... δωμάτιό μου, μόνος όπως υπήρξα πάντα, μόνος όπως θα υπάρχω πάντα....κι αναρωτιέμαι αν η φωνή μου, φαινομενικά τόσο ασήμαντη, ενσαρκώνει το ανώφελο όνειρο και μια ελπίδα που δεν αφήνει ίχνη....
ιλυ.............................
Φερνάντο Πεσσόα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου