μάλλον όλοι φανταζόμαστε ότι, μόλις φύγουμε από κάπου, αφήνουμε πίσω μας ένα κενό, όχι μόνο στον χώρο αλλά και στη ζωή κάποιων ανθρώπων, κάτι σαν αόρατη πληγή....είναι αλήθεια, πως ο χώρος από τον οποίο φεύγουμε δίνει τόση σημασία στην αποχώρησή μας, όση σημασία εχει ο κινητήρας ενός αεροπλάνου με τον πιλότο....αν το αεροπλάνο έχει πολλούς κινητήρες δεν αλλάζει κάτι σημαντικό, θα εξακολουθεί να πετά μέχρι να προσγειωθεί....σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί και οι επιβάτες να μη προσέξουν την αλλαγή....οι άνθρωποι συνεχίζουν να κάνουν παιδιά με αδιάκοπο ρυθμό, τα παιδιά συνεχίζουν να έρχονται στον κόσμο, κι ο έρωτάς σου κι είναι εκεί όταν επιστρέφεις, κοιτάζοντάς σε με μιά άγρυπνη λαχτάρα.....δεν δραπετεύω από το χώρο με την πλήρη έννοια της λέξης, με την έννοια του να εξασφαλίσω ένα μαλακότερο στρώμα για την ψυχή μου, απλά μετακομίζω....και βρίσκω, την ίδια αντικειμενικότητα που θα έβρισκα και όπου αλλού προγραμματισμένα πήγαινα...φορές, αυτό που ανακαλύπτω μέσα μου με φέρνει σε απελπισία, με κάνει να νοιώθω ντροπή, ίσως από κάποιο απομεινάρι....πως γίνεται να παραμένω στις αρχικές σκέψεις και να μη προσδιορίζω νέες, με τις αναλύσεις διεργασιών φαντασίωσης του ίδιου μου του εαυτού, μέσα από ονειρικές φιγούρες που οδηγούν πέρα από το πραγματικό συναίσθημα, πέρα από τη σκέψη...νιώθεις να απογυμνώνεσαι από ευγένεια και αγνότητα όταν δεν νιώθεις τη ζεστασιά του ονείρου, όταν δεν σε καίει η καρδιά σου γιατί δεν σου βάζει το καλώδιο στην πρίζα...
ιλυ.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου