ταπεινός και αδερφός του εαυτού του, μια ταλαιπωρημένη ψυχή που με την ευαισθησία του και την ανήσυχη ζωή του κατάφερε να μετουσιώσει την οδύνη του σε γραπτό λόγο-ποίημα....πώς είναι να νιώθεις ξένος μέσα στην ίδια σου την εποχή...
σαν ένας γελοίος άνθρωπος, που μέσα στην κοινοτοπία του χαρακτήρα του συνομιλεί με τον ίδιο του τον εαυτό μιας και οι υπόλοιποι είναι κρυστάλλινες φιγούρες....
ο γελοίος αυτός άνθρωπος που μυρίζει έντονα άρωμα αυτοβιογραφικό, είναι αυτός που ονειρεύεται.... με το γραπτό του μεταφέρεται σε μίαν άλλη σφαίρα παραδεισένια, εκεί όπου σπέρνουν ευτυχία για να θερίσουν αγάπη και χαρά, εκεί που δεν διακρίνεσαι για το τι ρούχα φοράς αλλά για το ποιος είσαι, πόσο αγαθές προθέσεις έχεις, γιατί τα αισθήματα σε αυτόν τον κόσμο του ονείρου είναι νότες μελωδίας που έχουν ντυθεί για να υπάρχουν σε πείσμα του χρόνου....
βλέποντας τον δικό του κόσμο, ο άνθρωπος αυτός συγκρίνει, κατακρίνει αλλά δεν εχθρεύεται, έχει την αγνότητα και την πραότητα να σβήνει κάθε έννοια μίσους, “ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν”....
μέσα στο όνειρό του άρχισε να φαντάζεται,... μήπως ο ίδιος τελικά αποτελούσε τον κίνδυνο, μήπως είναι ένας ηλίθιος που του γεννιούνται ερωτήματα και η συνείδησή του χορεύει σε ρυθμούς ενοχής για έναν κόσμο που δεν είναι αποδεκτός?... τι έχει να προσφέρει σε μία κοινωνία που του γυρίζει την πλάτη γιατί εκείνος δεν μπόρεσε να την καταλάβει?...εκείνος έφταιξε? και αν ναι, αυτό είναι για να δώσει στον κόσμο του μία δεύτερη ευκαιρία για επάνοδο....
κάπως έτσι τελειώνει ένα ποίημα μέσα απ' "το όνειρο ενός γελοίου..." ανθρωπου ...
Ιλυ.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου