μιὰ φορά κι ένα καιρό...το βραδινό μας παραμύθι...

μιὰ φορά κι ένα καιρό,
ήταν ένα γραμμόφωνο.
ένα ολομόναχο γραμμόφωνο.
Μα μπορεί και να μην ήτανε γραμμόφωνο
και να ῾ταν μόνο ένα τραγούδι,
που ζητούσε ένα γραμμόφωνο,
για να πει το καημό του.

μιὰ φορά κι ένα καιρό,
ήταν ένας Έρωτας.
ένας ολομόναχος Έρωτας
που γύριζε με μία πλάκα στη μασχάλη,
για να βρει ένα γραμμόφωνο
για να πει το καημό του.

«Έρωτα μη σε πλάνεψαν
άλλων ματιών μεθύσια
και μέσ᾿ τα κυπαρίσσια
περνάς με μι᾿ άλλη νια;
Έρωτ᾿ αδικοθάνατε,
Έρωτα χρυσομάλλη,
αν σ᾿ είδαν με μιαν άλλη,
ήταν ἡ Λησμονιά».

Μια φορά κι ένα καιρό,
δεν ήταν ένας έρωτας,
δεν ήταν ένας πόνος.
Ήταν μισός έρωτας -μισός πόνος-
και μια μισή πλάκα,
πού λεγε το μισό της σκοπό:
«Έρωτα μη σε… Έρωτα μη σε…
έρωτα μισέ… έρωτα μισέ…»

Θέ μου!
Μα δε βρίσκεται ένα χέρι!
Ένα πονετικό χέρι,
για ν᾿ ανασηκώσει τη βελόνα
και ν᾿ ακουστή ξανά,
ολόκληρος ὁ Έρωτας,
ολόκληρο το τραγούδι...

..........

κι όμως σαν σε αγκαλιάζει η νύχτα, σαν πάς στην άκρη της, πάνω σε κάποιο κλαρί κρέμεται μια ελπίδα....
ιλυ......Έρωτά μ........