εξαφανίσεις...

το φεγγάρι σβήνει, μέχρι να γίνει ξανά ολόγιομο, ν' ακουμπήσει στον ορίζοντα λες και ανοίγει η πόρτα του παραδείσου με το κλειδί να το 'χουμε 'μείς...
ο κόσμος μας έπαψε να 'ναι γειτονιά και το φιλί εξαφανίστηκε...
οι μέρες της θαλπωρής σιμώνουν και το ζύμωμα θα κουλάρει...
αν ξαναγεννιόμασταν πάνω σε άσπρο μετάξι.....

ιλυ.....................................άπειρα...................................................