σαν φυλακτό...

στιγμές περνούν, γίνονται λεπτά, ώρες, μέρες, χρόνια.....γίνονται παρελθόν...γεμίζει με φαντασίες, σκέψεις, ξεκινήματα, που χνοτίζονται με κάθε νέο χρόνο, που είναι πιό πλούσιος από αυτή τη συσσώρευση στιγμών φτιάχνοντας τη ζωή..

κοιτάζω το  δελφινι να βυθίζεται και να αναδύεται στου ευβοϊκού τα νερά, να ακολουθεί τα δικά της καράβια...να την ακούω να λέει τις δικές της ιστορίες, να διαφωνεί για κάποια αστεία πράγματα, όπως ....διάφορα.....με τις λέξεις της να φτάνουν στ’ αυτιά μου σαν "παραμύθια"….τα λόγια της μαγεύουν...αυτή την αίσθηση του χρόνου που πέρασε μπορεί να οφείλεται στο κέντημα των δύο αδελφών, που με φαντασία έφτιαχναν-κένταγαν αριστοτεχνικά κεντήματα...μπορεί να μην ήμουν η κόρη τους, οι τεχνικές τους φαίνονται, τις κοιτούσα...και αν καμμιά φορά ανοίξω το συρτάρι η ματιά θα πέσει πάνω τους...

το παλιό το κρατώ, δεν ξέρω σαν φυλακτό, αλλά το κρατώ...αυτός είμαι...έχω ταυτότητα που μπορεί να μη θυμάμαι τον αριθμό, μπορώ να αφηγούμαι, να πλέκω στιγμές, να αγαπώ το φυλακτό μου....

σαν φυλαχτό, σε φορώ σαν φυλαχτό
μη μου αρνηθείς να σε έχω σαν Θεό
σαν φυλαχτό, σαν ένα άγιο φυλαχτό
σ’ έχω πάντα στο λαιμό,
η ζωή μου να ‘σαι εσύ, η ζωή σου να ‘μαι εγώ

γεια χαρά, καρδιά μου μη ματώνεις
η φωτιά θα γίνει φωτιά,
αφού όλα αλλάζουν για να μείνουν ίδια
η χαρά θα γίνει χαρά...
...
σαν φυλαχτό, σαν ένα άγιο φυλαχτό
σ’ έχω πάντα στο λαιμό,
η ζωή μου να ‘σαι εσύ, η ζωή σου να ‘μαι εγώ,
η ζωή σου να ‘μαι εγώ…

ily...