όταν αποφάσεις δεν έχουν πισωγυρίσματα…

το «κάποτε και τώρα» δεν είναι ένα κείμενο που έχει θέση εδώ….αλλά πολλές φορές στη ζωή μας κάνουμε παραλληλισμούς…
ποιος θα ήθελε ένα λεπρό δίπλα του…και λέω λεπρό γιατί παλιότερα η λέπρα θεωρείτο τιμωρία και όχι λοιμώδης ασθένεια, μια εξωτερική «ακαθαρσία» που έλεγε ο κόσμος και όχι ο γιατρός....ήταν μια αναφορά που προέκυψε μετά το ξέσπασμα της επιδημίας πανούκλας στο 15ο αιώνα, που οι η ασθένεια αναφερόταν ως «λέπρα»,...αφού ήταν πολύ δυνατή και η λέπρα είχε εξαφανιστεί….
οι λεπροί της Σπιναλόγκα εξυμνήθηκαν για τον έρωτα και το σώμα τους από τον Γουλιέλμο Άμποτ…τίποτε δεν μπορεί να νικήσει τον έρωτα, ακόμα και σε μιαν επιδημία….γιατί ο έρωτας προσφέρει μιαν αισιόδοξη προοπτική, ένα όραμα για όσα μέλλεται να έρθουν και να μεταμορφώσουν τη ζωή πέρα από επιδημίες, πέρα από προβλήματα, μελαγχολίες….
ο Καμύ στην «πανούκλα» καταγράφει όλες τις στάσεις και τις αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει η επιδημία, όπως την αγωνία, τη βαθιά επιθυμία να διασφαλίσει την ατομική και συλλογική ακεραιότητα, το πάθος...
στην πολιτεία της πανούκλας, τίποτα δεν είναι πιο φυσικό από το να βλέπεις ανθρώπους να δουλεύουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ και ν' αφιερώνουν στη συνέχεια τον καιρό που τους απομένει στα χαρτιά….
υπάρχουν πόλεις που σε συντρέχουν στην αρρώστια, όπου μπορείς, κατά κάποιο τρόπο, ν᾿ αφεθείς με εμπιστοσύνη στις φροντίδες που σου παρέχουν… ένας άρρωστος έχει ανάγκη από τρυφερότητα, του αρέσει να στηρίζεται κάπου, πράγμα πολύ φυσικό…. στο σύγχρονο Οράν όμως, το τραχύ κλίμα, η σπουδαιότητα των καθημερινών πράξεων, ο ανύπαρκτος διάλογος, η καθημερινή ένταση, η ποιότητα της επικοινωνίας, όλα γενικά απαιτούν καλή υγεία….εδώ όμως ο άρρωστος είναι ολομόναχος….
αυτή, είναι μια σημερινή πανούκλα, που σε περιθωριοποιεί στις σχέσεις, που μοιάζει με κάποιον ανεπιθύμητο άγνωστο επισκέπτη. Έναν ξένο. Μα αν η αρρώστια μοιάζει με «ξένο» -- πόσο ξένες άραγε είναι ήδη οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους? Σε ποιόν μυστηριώδη ιό που εξαπλώνεται σταδιακά? ή μήπως στην ίδια την καρδιά?
για τον Καμύ η «πανούκλα» συνιστά τον μεγάλο καθρέφτη…που κάποιοι επιλέγουν να ξεχάσουν... κάποιοι άλλοι επιλέγουν να αγωνιστούν…
ένα αδιάκοπο λιοπύρι, τούτες οι ώρες, που δεν καλούν πια κανέναν, όπως άλλοτε, στις γιορτές του νερού και της σάρκας….έχουν χάσει την μπρούντζινη λάμψη των ευτυχισμένων καιρών….ο ήλιος της πανούκλας σβήνει κάθε χρώμα, διώχνει κάθε χαρά…. οι κοντινές ακτές είναι απαγορευμένες και το κορμί δεν είχε πια δικαίωμα ν' απολαύσει τις χαρές της. Τι να κάνεις κάτω ατό τέτοιες συνθήκες?...
“Θα έχουμε και το φθινόπωρο πανούκλα? Ο καθηγητής Μπ΄... απαντά: Όχι"….
και αφού  αφού περάσουν οι πρώτες μέρες, η πόλη ξυπνάει σιγά σιγά, τα πρώτα καφενεία ανοίγουν τις πόρτες τους, ενώ οι πάγκοι τους είναι γεμάτοι πινακίδες που γράφουν: “Καφές τέλος", να έχετε μαζί σας ζάχαρη….
ποια, λοιπόν, είναι ἡ «πανούκλα»? ποιος είναι ο μυστηριώδης εκείνος «ιός» που επιλέγει να εξαπλώνεται, στον κόσμο?...ποιος είναι εκείνος ο «ξένος» που εισβάλλει απρόσμενα στην καθημερινότητά μας?...ποια στάση έχουμε απέναντί του -- και αναμεταξύ μας, ο ένας απέναντι στον άλλον?...
και η λύση είναι να κλείσουμε τα τείχη μας, ώστε να αποφύγουμε την εξάπλωση του ιού?...ή να ανακαλύψουμε πώς είναι ὁ ιός…να δούμε εκείνα τα τείχη και τα πρόσωπα που φοβούνται να κοιτάξουν το ένα το άλλο στα μάτια?... τα πρόσωπα που φοβούνται να ζήσουν?...

γράφω αυτό το σύντομο γράμμα για να σου πώ πως σ' αγαπώ, σε σκέφτομαι κάθε στιγμή..... σ......τέσσερα χρόνια δύο μήνες και δεκαπέντε ημέρες...τόσος είναι ο καιρός που σε αγαπώ...