μνήμη...

διάβαζα μια ανάλυση για το έργο του Μ. Αναγνωστάκη...μιλά για μνήμες, παθητικές κι ενεργητικές... η συνήθεια, λέει, δεν διαφέρει από την παθητική μνήμη, γιατί αρνείται το καινούριο... έχει μια  συμπεριφορά ίδια που επαναλαμβάνεται, που αντικαθιστά κάθε νέο με αυτό που ήδη γνωρίζουμε και έτσι η συμπεριφορά αυτή μας εμποδίζει να αποδεχτούμε τη στιγμή και να αλλάξουμε τον εαυτό μας... έτσι η παθητική μνήμη δεν μπορεί να διαχωρίσει την ανάμνηση του παρελθόντος από στιγμές του παρόντος...μια ανάμνηση που δεν οριοθετείται στο παρελθόν, που συγχέεται με το παρόν,  θεωρείται αιώνια...
όταν η μνήμη μπορεί να διαχωρίζει το παρόν από το παρελθόν, τότε η σκέψη απελευθερώνεται και σου επιτρέπει την συμμετοχή στις μελλοντικές εξελίξεις... αυτή τότε είναι η ενεργητική μνήμη...
είναι αυτές που μπορούν να μοιράζονται μεταξύ παλιάς μνήμης και έμπρακτης δράσης...μεταξύ της περιγραφής παρελθόντων εμπειριών και εικόνων και του επίκαιρου, κριτικού λόγου....
μέσα σε αυτό τον διαχωρισμό η ποίηση τις περισσότερες φορές αναφέρεται στην ανάμνηση, στην  ακύρωση του παρόντος, στη μη αποδοχή του πραγματικού, στην ακινησία, στην έλλειψη δράσης....τότε αυτή γίνεται μιά κρυψώνα του εαυτού μας....μιά αυταπάτη...

"....μετρώντας ακόμη μια φορά ένα-ένα τα ναυαγισμένα μας όνειρα  Πώς ζήσαμε κι άλλο ένα βράδυ την ίδια πάντα αναμονή..."

"...και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
κάτι σα μια θαμπή ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας
απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
ανία, πόθοι, όνειρα,...."

η μνήμη αυτού του αποσπάσματος στοίχων ανήκει στη παθητική μνήμη, αναφερόμενη σε μια προϊστορική  ανάμνηση, αποξένωση, απώλεια της ταυτότητας, φόβο...

γράφουμε ένα ποίημα για να κρύψουμε το πρόσωπό μας.... 

"πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά…"

δραστηριοποιώ τις αναμνήσεις...μαζεύω παλιές μικρές ελπίδες, και δεν τις αφήνω να χαθούν μέσα σε όνειρα και φαντασίες....

ιλυ...........