μια μέρα που ξεκίνησε με βροχή, ψύχρα, δίχως αχτίδα ήλιου, με παρκαρισμένα πολλά αμάξια που δεν σε άφηναν να σταματήσεις να πάρεις ένα καφέ για το δρόμο…. άδειοι δρόμοι, με τα Μετέωρα να είναι πήχτρα στην ομίχλη… και έπρεπε να ανοίξει η τεράστια πόρτα…μέσα ψυχή!!!....και έριχνε.. θα πέρναγαν πολλές ώρες εδώ…
νέκρα… ωσπου να μπώ μέσα …. Βάζω μπρος το μοτεράκι κι αρχίζουν να ανοίγουν παράθυρα…ώσπου μια πρώτη συντροφιά αρχισε να λέει «θα ήθελα να ποιούμε καφέ μαζί..τι λές?...»…έτσι άρχισε να περνούν στιγμές ευχάριστες….άρχισαν να φτιάχνουν τα καθίσματα, το τραπεζάκι..αναζητώντας το γκαρσόνι χτύπησα δυό παλαμάκια, στο πρώτο ήταν απασχολιμένο, στο δεύτερο μάλλον κατάλαβε και περίμενα….
ήρθε…ο ήλιος ήρθε….
Θεέ μου! Τι παράξενη και αλλιώτικη γίνηκε η μέρα?....που τον βρήκες αυτόν τον τεράστιο ήλιο Θεέ μου και που κρυβόταν τόσο καιρό?...που να το φανταζόμουν πως το κρύο και βροχερό πρωινό θα γινόταν ένα πανέμορφο μεσημέρι…με τέρμα τη μουσική..άρχισα να τραγουδώ….τραγούδια αλήθειας…
μετά από λίγο η «πρώτη» παραγγελία ήρθε….κουβεντούλα…και μικρές ρουφηξιές από αυτόν το υπέροχο καφέ….τι υπέροχο χαρμάνι!!!!....
κάποια στιγμή ανασηκώνεται, «έρχομαι» λέει..και πάει κατά ’κει… κοιταζομαι, και λέω αμαν..έτσι είμαι?...λίγο χρόνο έχω να φορέσω τα καλά μου…τα καλά στην ψυχή μου, γιατί καιρό τώρα φορούσε κουρέλια…μάλλον τώρα θαρρώ πως δείχνω καλύτερα!!!...καινούρια ζακέτα, καινούρια ελπίδα, καινούριο παντελόνι, καινούριο χαμόγελο, καινούρια παπούτσια, καινούρια καρδιά….ένιψα το πρόσωπο μου με νερό άφθονο, να φύγουν δυο δάκρυα που στέγνωσαν πάνω μου, να φύγουν σκοτάδια, να φύγουνε σκέψεις σκούρες…
για μια κούπα καφέ, που μυρίζει αλλιώς!!! μμμμ, αααα, τι ωραία που μυρίζει ο καφές!!!...μυρίζει ζωή ο καφές μου σήμερα, μυρίζει “εσύ”, μυρίζει ουρανό, αλήθεια μυρίζει….
Θεέ μου!!!...τι παράξενη και αλλιώτικη ήμερα ξημέρωσες?...τι ωραία ζωή!!!...
το πολύγλυκο αυτό μεσημέρι κύλησε έτσι..ώσπου ήρθε η σκοτεινιά γυρίζοντας σπίτι, στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη….άρχισα να τυλίγω το κεφάλι μου να γίνει μούμια, να μην ακούω, να μη βλέπω, να μείνω με αυτή την υπέροχη εικόνα του ήλιου που βασιλεύει, με τους ήχους των τιτιβισμάτων….
γύρισα το σκοτεινό μου μέρος….
νέκρα… ωσπου να μπώ μέσα …. Βάζω μπρος το μοτεράκι κι αρχίζουν να ανοίγουν παράθυρα…ώσπου μια πρώτη συντροφιά αρχισε να λέει «θα ήθελα να ποιούμε καφέ μαζί..τι λές?...»…έτσι άρχισε να περνούν στιγμές ευχάριστες….άρχισαν να φτιάχνουν τα καθίσματα, το τραπεζάκι..αναζητώντας το γκαρσόνι χτύπησα δυό παλαμάκια, στο πρώτο ήταν απασχολιμένο, στο δεύτερο μάλλον κατάλαβε και περίμενα….
ήρθε…ο ήλιος ήρθε….
Θεέ μου! Τι παράξενη και αλλιώτικη γίνηκε η μέρα?....που τον βρήκες αυτόν τον τεράστιο ήλιο Θεέ μου και που κρυβόταν τόσο καιρό?...που να το φανταζόμουν πως το κρύο και βροχερό πρωινό θα γινόταν ένα πανέμορφο μεσημέρι…με τέρμα τη μουσική..άρχισα να τραγουδώ….τραγούδια αλήθειας…
μετά από λίγο η «πρώτη» παραγγελία ήρθε….κουβεντούλα…και μικρές ρουφηξιές από αυτόν το υπέροχο καφέ….τι υπέροχο χαρμάνι!!!!....
κάποια στιγμή ανασηκώνεται, «έρχομαι» λέει..και πάει κατά ’κει… κοιταζομαι, και λέω αμαν..έτσι είμαι?...λίγο χρόνο έχω να φορέσω τα καλά μου…τα καλά στην ψυχή μου, γιατί καιρό τώρα φορούσε κουρέλια…μάλλον τώρα θαρρώ πως δείχνω καλύτερα!!!...καινούρια ζακέτα, καινούρια ελπίδα, καινούριο παντελόνι, καινούριο χαμόγελο, καινούρια παπούτσια, καινούρια καρδιά….ένιψα το πρόσωπο μου με νερό άφθονο, να φύγουν δυο δάκρυα που στέγνωσαν πάνω μου, να φύγουν σκοτάδια, να φύγουνε σκέψεις σκούρες…
για μια κούπα καφέ, που μυρίζει αλλιώς!!! μμμμ, αααα, τι ωραία που μυρίζει ο καφές!!!...μυρίζει ζωή ο καφές μου σήμερα, μυρίζει “εσύ”, μυρίζει ουρανό, αλήθεια μυρίζει….
Θεέ μου!!!...τι παράξενη και αλλιώτικη ήμερα ξημέρωσες?...τι ωραία ζωή!!!...
το πολύγλυκο αυτό μεσημέρι κύλησε έτσι..ώσπου ήρθε η σκοτεινιά γυρίζοντας σπίτι, στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη….άρχισα να τυλίγω το κεφάλι μου να γίνει μούμια, να μην ακούω, να μη βλέπω, να μείνω με αυτή την υπέροχη εικόνα του ήλιου που βασιλεύει, με τους ήχους των τιτιβισμάτων….
γύρισα το σκοτεινό μου μέρος….
ιλυ.....αμέτρητα.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου