σήμερα δε βγήκαμε βόλτα.....

ιλυ...ιλυ...ιλυ....

τα απρόβλεπτα…

τα πάντα γίνονται απρόβλεπτα…μια έκφραση ζωής και ομορφιάς που γεννιέται μέσα από ένα φλέρτ, που είναι το βασικό κίνητρο για να έρθεις σε επαφή με την ομορφιά και να δημιουργήσεις…που δεν έχει καμιά υποψία εξαπάτησης, καμιάς υπερβολικής ωραιοποίησης….είναι μια όμορφη ανάδειξη της γυναίκας…αυτής της πανέμορφης εικόνας στον κόσμο…
την βλέπεις, την σκέφτεσαι, την ονειρεύεσαι….καμιά φορά πελαγώνεις, όταν δεν έχεις μέσα στο μυαλό σου την κατάκτηση…. και σκέφτεσαι ξανά και ξανά τα γλυκόλογα που θα πεις, αν και ξέρεις ότι η ομορφιά της κοπέλας και η συνάντηση των βλεμμάτων θα ανατρέψουν τους σχεδιασμούς και θα δημιουργήσουν δικούς τους χείμαρρους συναισθηματικών, εκφράσεων…
αφήσεις το συναίσθημά σου να ξεδιπλώνεται σιγά – σιγά, να εκδηλώνεται, να νιώθεις ότι η αλληλεπίδραση με τη Ομορφιά δημιουργεί όλο και πιο ωραία ανεβάσματα στη γνωριμία και στη σχέση, ότι απελευθερώνονται είδωλα, το δικό της και το δικό σου, μέσα σε μια νέα εικόνα του ωραίου και του τρόπου που πλησιάζουν, του μοναδικού, με εσένα και την Ομορφιά….
ο αρχικός αυτός τρόπος πλησιάσματος, είναι έκφραση αγάπης, αγάπης για τη ζωή, για τον κόσμο, μα κυρίως για τη ΟΜΟΡΦΙΆ….

ιλυ....

μνήμη...

διάβαζα μια ανάλυση για το έργο του Μ. Αναγνωστάκη...μιλά για μνήμες, παθητικές κι ενεργητικές... η συνήθεια, λέει, δεν διαφέρει από την παθητική μνήμη, γιατί αρνείται το καινούριο... έχει μια  συμπεριφορά ίδια που επαναλαμβάνεται, που αντικαθιστά κάθε νέο με αυτό που ήδη γνωρίζουμε και έτσι η συμπεριφορά αυτή μας εμποδίζει να αποδεχτούμε τη στιγμή και να αλλάξουμε τον εαυτό μας... έτσι η παθητική μνήμη δεν μπορεί να διαχωρίσει την ανάμνηση του παρελθόντος από στιγμές του παρόντος...μια ανάμνηση που δεν οριοθετείται στο παρελθόν, που συγχέεται με το παρόν,  θεωρείται αιώνια...
όταν η μνήμη μπορεί να διαχωρίζει το παρόν από το παρελθόν, τότε η σκέψη απελευθερώνεται και σου επιτρέπει την συμμετοχή στις μελλοντικές εξελίξεις... αυτή τότε είναι η ενεργητική μνήμη...
είναι αυτές που μπορούν να μοιράζονται μεταξύ παλιάς μνήμης και έμπρακτης δράσης...μεταξύ της περιγραφής παρελθόντων εμπειριών και εικόνων και του επίκαιρου, κριτικού λόγου....
μέσα σε αυτό τον διαχωρισμό η ποίηση τις περισσότερες φορές αναφέρεται στην ανάμνηση, στην  ακύρωση του παρόντος, στη μη αποδοχή του πραγματικού, στην ακινησία, στην έλλειψη δράσης....τότε αυτή γίνεται μιά κρυψώνα του εαυτού μας....μιά αυταπάτη...

"....μετρώντας ακόμη μια φορά ένα-ένα τα ναυαγισμένα μας όνειρα  Πώς ζήσαμε κι άλλο ένα βράδυ την ίδια πάντα αναμονή..."

"...και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
κάτι σα μια θαμπή ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας
απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
ανία, πόθοι, όνειρα,...."

η μνήμη αυτού του αποσπάσματος στοίχων ανήκει στη παθητική μνήμη, αναφερόμενη σε μια προϊστορική  ανάμνηση, αποξένωση, απώλεια της ταυτότητας, φόβο...

γράφουμε ένα ποίημα για να κρύψουμε το πρόσωπό μας.... 

"πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά…"

δραστηριοποιώ τις αναμνήσεις...μαζεύω παλιές μικρές ελπίδες, και δεν τις αφήνω να χαθούν μέσα σε όνειρα και φαντασίες....

ιλυ...........

"ανυπεράσπιστο..."

να μπορούσα...στο έλεός σου να αφεθώ, να παρασύρομαι, από τα χέρια σου να κινούμαι, τον έρωτα μόνο να ζούμε...
να είμαι ονειροπόλος, με τις ψευδαισθήσεις μου να ζω, τη λογική μου στην άκρη να αφήνω...
στον έρωτα να αφήνομαι, να τον ζω...κι ας....

ily....ily....ily....

ντροπαλότητες...

όταν οι ντροπαλότητες γίνονται κομμάτι της πεζογραφίας....

ιλυ........................

αχνίζοντας...

σταγόνα σταγόνα ....
ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........ιλυ.........ιλυ........ιλυ...........

I Love You

μιά υπέροχη μέρα μεσημεριού...

μια μέρα που ξεκίνησε με βροχή, ψύχρα, δίχως αχτίδα ήλιου, με παρκαρισμένα πολλά αμάξια που δεν σε άφηναν να σταματήσεις να πάρεις ένα καφέ για το δρόμο…. άδειοι δρόμοι, με τα Μετέωρα να είναι πήχτρα στην ομίχλη… και έπρεπε να ανοίξει η τεράστια πόρτα…μέσα ψυχή!!!....και έριχνε.. θα πέρναγαν πολλές ώρες εδώ…
νέκρα… ωσπου να μπώ μέσα …. Βάζω μπρος το μοτεράκι κι αρχίζουν να ανοίγουν παράθυρα…ώσπου μια πρώτη συντροφιά αρχισε να λέει «θα ήθελα να ποιούμε καφέ μαζί..τι λές?...»…έτσι άρχισε να περνούν στιγμές ευχάριστες….άρχισαν να φτιάχνουν τα καθίσματα, το τραπεζάκι..αναζητώντας το γκαρσόνι χτύπησα δυό παλαμάκια, στο πρώτο ήταν απασχολιμένο, στο δεύτερο μάλλον κατάλαβε και περίμενα….
ήρθε…ο ήλιος ήρθε….
Θεέ μου! Τι παράξενη και αλλιώτικη γίνηκε η μέρα?....που τον βρήκες αυτόν τον τεράστιο ήλιο Θεέ μου και που κρυβόταν τόσο καιρό?...που να το φανταζόμουν πως το κρύο και βροχερό πρωινό θα γινόταν ένα πανέμορφο μεσημέρι…με τέρμα τη μουσική..άρχισα να τραγουδώ….τραγούδια αλήθειας…
μετά από λίγο η «πρώτη» παραγγελία ήρθε….κουβεντούλα…και μικρές ρουφηξιές από αυτόν το υπέροχο καφέ….τι υπέροχο χαρμάνι!!!!....
κάποια στιγμή ανασηκώνεται, «έρχομαι» λέει..και πάει κατά ’κει… κοιταζομαι, και λέω αμαν..έτσι είμαι?...λίγο χρόνο έχω να φορέσω τα καλά μου…τα καλά στην ψυχή μου, γιατί καιρό τώρα φορούσε κουρέλια…μάλλον τώρα θαρρώ πως δείχνω καλύτερα!!!...καινούρια ζακέτα, καινούρια ελπίδα, καινούριο παντελόνι, καινούριο χαμόγελο, καινούρια παπούτσια,  καινούρια καρδιά….ένιψα το πρόσωπο μου με νερό άφθονο, να φύγουν δυο δάκρυα που στέγνωσαν  πάνω μου, να φύγουν σκοτάδια, να φύγουνε σκέψεις σκούρες…
για μια κούπα καφέ, που μυρίζει αλλιώς!!! μμμμ, αααα, τι ωραία που μυρίζει ο καφές!!!...μυρίζει ζωή ο καφές μου σήμερα, μυρίζει “εσύ”, μυρίζει ουρανό, αλήθεια μυρίζει….
Θεέ μου!!!...τι παράξενη και αλλιώτικη ήμερα ξημέρωσες?...τι ωραία ζωή!!!...
το πολύγλυκο αυτό μεσημέρι κύλησε έτσι..ώσπου ήρθε η σκοτεινιά γυρίζοντας σπίτι,  στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη….άρχισα να τυλίγω το κεφάλι μου να γίνει μούμια, να μην ακούω, να μη βλέπω, να μείνω με αυτή την υπέροχη εικόνα του ήλιου που βασιλεύει, με τους ήχους των τιτιβισμάτων….
γύρισα το σκοτεινό μου μέρος….

ιλυ.....αμέτρητα.....

how I love you....

how I loved you , how I love you still...
how my heart sings because....

the echoes of your laughter

the meaning of my life
it all begins with you

I l y.......

ένας άνθρωπος-ποδηλάτης...

με ανθεκτικότητα στην πάλη....

ιλυ......

το ποτήρι σου...

Στο τραπέζι που τα πίνω

λείπει το ποτήρι σου, 

λείπουν τα γλυκά σου λόγια

που άκουγα απ’ τα χείλη σου.

Η θύμησή σου τη νύχτα αυτή

μες στην καρδιά μου είναι καρφί.

Όπου ρίξω τη ματιά μου

βλέπω την σφραγίδα σου, 

κι αν ματώνει η καρδιά μου, 

ζω με την ελπίδα σου...

προσωπικότητες..

από ενα άρθρο....της μύτης....

1. Νουβία μύτη: Οι δημιουργικοί και περίεργοι άνθρωποι έχουν μια Νουβία μύτη. Είναι αισιόδοξοι και είναι ανοιχτοί στην ζωή τους. Είναι πολύ κοινωνικοί και συνήθως έχουν μια ενδιαφέρουσα ομάδα φίλων γύρω τους.
2. Ελληνική μύτη: Οι άνθρωποι με Ελληνική μύτη είναι λίγο πιο  συγκρατημένοι. Το βρίσκουν δύσκολο να δείξουν τα συναισθήματα τους και δεν τους αρέσει να είναι στο κέντρο της προσοχής. Είναι πιστοί, έχουν μια ρεαλιστική ματιά στην ζωή τους και πάντα μπορεί κάποιος να βασιστεί πάνω τους.
3. Γαμψή μύτη: Αυτή έχει ένα (μικρό) εξόγκωμα στην μέση της. Οι άνθρωποι με γαμψή μύτη είναι πολύ φιλόδοξοι και επικεντρώνονται στον στόχο τους. Συχνά έχουν μεγάλη αποφασιστικότητα και αρχές τις οποίες υπερασπίζονται έντονα.
4. Γρυπή μύτη: Οι άνθρωποι με μύτη σαν και αυτήν είναι αποφασισμένοι και οργανωμένοι. Νοιάζονται για την καριέρα τους και η επαγγελματική τους επιτυχία είναι προτεραιότητα τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι έξυπνοι και δεν τα παρατάνε πριν αποκτήσουν αυτό που θέλουν είτε σε επαγγελματικό είτε σε προσωπικό επίπεδο.
5. Γαλλική μύτη: Αυτοί είναι χαρούμενοι, ενθουσιώδεις, παρορμητικοί και αυθόρμητοι άνθρωποι. Συχνά είναι δημοφιλείς αφού η δραστήρια συμπεριφορά τους προσελκύει πολλού ανθρώπους που τους θαυμάζουν. Ακολουθούν το ένστικτό τους περισσότερο από άλλους ανθρώπους και τις περισσότερες φορές έχουν δυνατά ένστικτα.
6. Ίσια μύτη: Οι άνθρωποι με μύτη με αυτό το σχήμα έχουν μια δυνατή προσωπικότητα και μεγάλη αυτοπεποίθηση. Είναι πάντα ο εαυτός τους όποια και αν είναι η κατάσταση και είναι σίγουροι για τις ικανότητες τους. Εξαιτίας αυτού δεν επηρεάζονται εύκολα.
7. Ρωμαϊκή μύτη: Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ ευαίσθητοι και έχουν μια δυνατή συναισθηματική ζωή. Είναι πολύ συμπονετικοί και είναι πάντα εκεί για τους άλλους. Μερικές φορές αφήνουν σε δεύτερη μοίρα τους εαυτούς τους παρόλα αυτά …
8. Στραβή μύτη: Οι άνθρωποι με αυτή την μύτη είναι σταθεροί, αξιόπιστοι και καλοί ακροατές. Είναι ρεαλιστές και πάντα μπορείς να βασιστείς πάνω τους...

από το https://www.tipsandtricks.gr/

for the people I love...

κάποιοι λέν πως μας φακελώνουν.. το θεωρώ αβάσιμο αλλά και προσωπικά δεν είμαι υπερευαίσθητος με τα προσωπικά μου δεδομένα…σάμπως τι!!! να ξέρουν που διαμένω? με τι ασχολούμαι?... πόσα χρήματα έχω?... τι ασθένειες έχω περάσει?... που βρίσκομαι?.. που ταξιδεύω?.. με ποιον ή ποια βρίσκομαι?.. τι τρώω?... πως ντύνομαι?... πόσα χιλιόμετρα περπατώ?...πόσες ώρες κοιμάμαι?... το DNA μου?... τις εξετάσεις μου?... την ταυτότητα μου?... το ΑΦΜ μου?... το βάρος μου?... το ύψος μου?.......και μαζί με αυτά θα μάθουν και ένα σωρό άλλες πληροφορίες και γεγονότα για τα οποία είμαι περήφανος …. Όμως !!!!...όλα αυτά δεν υπάρχουν χωρίς εμένα….εγώ δημιουργώ τα προσωπικά δεδομένα, τη ζωή μου, τις ιστορίες μου, δεν με δημιουργούν εκείνα…εγώ είμαι ο σημαντικός και όχι αυτά….τα γράφω συνεχώς….κι ας λένε…   με ενοχλεί όμως πολύ η περιέργεια των ανθρώπων να σε ψάχνουν για διάφορα θέματα που δεν έχουν κανένα νόημα…..έτσι τις σύγχρονες τεχνολογίες τις προτιμώ, από το ψάξιμο και το κουτσομπολιό…
υπάρχουν άπειρα πράγματα που σε καταγράφουν, σαν και το 13033 κ.α…… ένα ψάξιμο δικαιολογώ στους ανθρώπους, όταν θέλουν να μάθουν πράγματα για να σε βοηθήσουν…. ακόμα και σε εκείνους που είναι πολύ κοντά μου δεν καταλαβαίνω γιατί κοκκινίζουν-ανάβουν, αφού κάποια πράγματα δεν τους αφορούν, δεν είναι γι’ αυτούς….αυτούς δεν τους κρίνω, μιας και τους έχω στην καρδιά μου, στη σκέψη μου….όπως καταλάβατε δεν με ενδιαφέρουν τα προσωπικά δεδομένα αλλά με ενοχλεί η διαδικασία της έρευνας και της προσπάθειας να μάθουμε πράγματα για κάποιους ανθρώπους τα οποία δεν επιθυμούν να δημοσιοποιούν….-αλλού πάει αυτό-....δηλαδή τις προσωπικές στιγμές τους που είναι σεβαστές και ιερές…..

τα όμορφα τα αποθανατίζουμε...τα κρατάμε μέσα μας....

οι κανονικοί άνθρωποι....

εμείς...οι κανονικοί άνθρωποι, ξεχάσαμε οτι οι ίδιοι μετατρέψαμε τον έμφυτό μας παράδεισο σε κόλαση....
μέσα από γραπτό-πεζογραφικό λόγο, με λέξεις και αντικείμενα τη μια φορά καταστρέφει, μέσα από την ποίηση με τις εικόνες και τον ήχο-μουσική, μαζί με τη 10η Μούσα την άλλη φτιάχνει παραδείσους...
...αυτός ο άνθρωπος, ο ποιητής, δεν εξιδανικεύει την πραγματικότητα,...κάνει τη λυρική απογραφή του κόσμου, ώστε να δούμε τον παράδεισο ακόμη υπαρκτό...αυτό είναι, κατά πως φαίνεται, το κοινωνικό λειτούργημα του ποιητή...

ιλυ.........Μανταλένα......
...

Μανταλενάκι....

άλλααααααααα....

του Ζαμπέτα..

 ily........

γράφουν για μας...

όταν διαβάζουμε πολλά βιβλία, νομίζουμε οτι γράφουν για μας, για τον δικό μας στοχασμό....τα δικά μας ταξίδια...

ιλυ.........

τα πορφυρά των γοητειών...

φτάσαμε έτσι λίγο λίγο στην γυμνότητα, ένα ένα αποδυθήκαμε τα περίφημα προβλήματα, τα πολύχρωμα, τα βυσσινιά, τα πορφυρά των γοητειών, και μόνον τώρα, μολονότι κάποιος φόβος κι' από πριν, κάποιο προμήνυμα, μας έλεγαν τι μας προσμένει, όμως, μονάχα τώρα, οι γυμνωμένοι είδαμεν, ότι χους εσμέν.....

ιλυ...θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής, των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων

εαρινή μέρα...

20 Μαρτίου....εαρινή ισημερία.... δεν την φανταζόμασταν έτσι....κάπως μοναχική, αλλά Πανέμορφη....
ιλυ.....

όταν κλείνει το ενυδρείο, οι πιγκουίνοι κάνουν βόλτες...

.αλλά δεν σε βλέπω....

"εξ αποστάσεως"...εικόνες

ό, τι και να συμβεί η άνοιξη θα ‘ρθει, η Λουλουδένια θα χαίρεται το στρωμένο με αγριολούλουδα χαλί….και ένα μοναδικό Λουλούδι θ’ ανθίσει…

ily...

Covid-19

κοίτα, τι μας έκανε ο κοραναϊός....να πίνουμε τον καφέ μόνοι μας....

"κάτσε εκεί..."

τα έχω όλα εδώ, a/c, καρέκλα, κρεββάτι...

...η σιωπή είναι τέτοια που....
...η μοναξιά είναι τέτοια που...
...

είναι ....

όταν κάποιος προσεύχεται για σένα...

είναι .... (συμπλήρωσέτο)
ιλυ....οο...

ily..................................................

στοιχεία της...

οι φακιδες σου είναι πολύ σεξι...

μας κλείνουν & τις παραλίες...

λιμάνι της καρδιάς μου....

σαν περνώ....

αρχοντικό με κήπο, και στην άκρη του κήπου ενα κιόσκι, σαν εκκλησάκι...μιά Ομορφιά ζεί εκεί...το φως της το έβλεπα από ένα άνοιγμα του παραθύρου της σαν καντήλι... να λαμπυρίζει μεσ' από τις φυλλωσιές του πεύκου...και γαλήνευε η ψυχή μου....
ily

περίεργοι στοχασμοί...

Κυριακή σήμερα 15 Μαρτίου 2020, μια από τις μέρες που δεν ξυπνώ νωρίς, αν και κατά τις 6:00 άνοιξε το μάτι μου και ξανάπεσε σχεδόν αμέσως αφού μπάνισε την ώρα…αν ξυπνήσω λίγο αργότερα νοιώθω πως χάνω ένα καλό ξεκίνημα και η μέρα πάει στράφι…. περίεργος ο στοχασμός – άντε να τον καταλάβεις… γιατί χάνεις αισθητικά, χάνεις την ανάδυση του φωτός μέσα από το σβήσιμο του σκοταδιού, περιμένοντας να σκάσουν οι πρώτες αχτίνες του ήλιου, να μεταβάλλονται οι περιστασιακοί θόρυβοι του δρόμου σε μια συνεχόμενη βοή…
και τώρα κάτι άλλαξε…αυτά άλλαξαν γιατί όλα γύρω μένουν κλειστά, οι άνθρωποι δεν έχουν να πάνε κάπου, δεν πρέπει να κυκλοφορούμε στους δρόμους, πρέπει να αποφεύγουμε την επαφή με τους άλλους ανθρώπους…. ένας άλλος αναγκαίος τρόπος ζωής επιβάλλεται…αρχίζουμε να χάνουμε το χθές…
αργότερα κατέβηκα στον κεντρικό δρόμο, άρχισα να ανηφορίζω προς την πλατεία, ρουφώντας  τις εικόνες που έβλεπα….αρκετοί νέοι να συζητούν, να  γελούν, να πειράζονται, να φλερτάρουν….η απόσταση μεταξύ τους μηδενική, είναι οι άνθρωποι που νοστιμίζουν τη ζωή της πόλης…..την ομορφαίνουν πιο πολύ….σκέψου, πως αύριο θα είναι μια άλλη ημέρα….δεν ξέρεις πόσο θα βαστήξει...κρατώ τις εικόνες σαν προμήθεια για το χειμώνα και ας μπαίνει η άνοιξη….οι μεγάλοι σε μηδενικά σύνολα….

ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά, φώτιζε τα πάντα…στους γύρω δρόμους σιωπές, ερημιά… αυτοκίνητα παρκαρισμένα, δεν κουνιόντουσαν, τα περιστέρια ανέμελα βημάτιζαν σα να μη συμβαίνει τίποτα….κάτι αόρατο εμφανίστηκε και άλλαξε τη ζωή μας…
κάθομαι στο τραπέζι με το λάπτοπ, μερικά φύλλα χαρτί, με κάποιες περιηγήσεις στο διαδίκτυο για τα νέα…και κάποια στιγμή,07:25 μμ, γράφω αυτές τις εικόνες….

ιλυ......

όταν αποφάσεις δεν έχουν πισωγυρίσματα…

το «κάποτε και τώρα» δεν είναι ένα κείμενο που έχει θέση εδώ….αλλά πολλές φορές στη ζωή μας κάνουμε παραλληλισμούς…
ποιος θα ήθελε ένα λεπρό δίπλα του…και λέω λεπρό γιατί παλιότερα η λέπρα θεωρείτο τιμωρία και όχι λοιμώδης ασθένεια, μια εξωτερική «ακαθαρσία» που έλεγε ο κόσμος και όχι ο γιατρός....ήταν μια αναφορά που προέκυψε μετά το ξέσπασμα της επιδημίας πανούκλας στο 15ο αιώνα, που οι η ασθένεια αναφερόταν ως «λέπρα»,...αφού ήταν πολύ δυνατή και η λέπρα είχε εξαφανιστεί….
οι λεπροί της Σπιναλόγκα εξυμνήθηκαν για τον έρωτα και το σώμα τους από τον Γουλιέλμο Άμποτ…τίποτε δεν μπορεί να νικήσει τον έρωτα, ακόμα και σε μιαν επιδημία….γιατί ο έρωτας προσφέρει μιαν αισιόδοξη προοπτική, ένα όραμα για όσα μέλλεται να έρθουν και να μεταμορφώσουν τη ζωή πέρα από επιδημίες, πέρα από προβλήματα, μελαγχολίες….
ο Καμύ στην «πανούκλα» καταγράφει όλες τις στάσεις και τις αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει η επιδημία, όπως την αγωνία, τη βαθιά επιθυμία να διασφαλίσει την ατομική και συλλογική ακεραιότητα, το πάθος...
στην πολιτεία της πανούκλας, τίποτα δεν είναι πιο φυσικό από το να βλέπεις ανθρώπους να δουλεύουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ και ν' αφιερώνουν στη συνέχεια τον καιρό που τους απομένει στα χαρτιά….
υπάρχουν πόλεις που σε συντρέχουν στην αρρώστια, όπου μπορείς, κατά κάποιο τρόπο, ν᾿ αφεθείς με εμπιστοσύνη στις φροντίδες που σου παρέχουν… ένας άρρωστος έχει ανάγκη από τρυφερότητα, του αρέσει να στηρίζεται κάπου, πράγμα πολύ φυσικό…. στο σύγχρονο Οράν όμως, το τραχύ κλίμα, η σπουδαιότητα των καθημερινών πράξεων, ο ανύπαρκτος διάλογος, η καθημερινή ένταση, η ποιότητα της επικοινωνίας, όλα γενικά απαιτούν καλή υγεία….εδώ όμως ο άρρωστος είναι ολομόναχος….
αυτή, είναι μια σημερινή πανούκλα, που σε περιθωριοποιεί στις σχέσεις, που μοιάζει με κάποιον ανεπιθύμητο άγνωστο επισκέπτη. Έναν ξένο. Μα αν η αρρώστια μοιάζει με «ξένο» -- πόσο ξένες άραγε είναι ήδη οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους? Σε ποιόν μυστηριώδη ιό που εξαπλώνεται σταδιακά? ή μήπως στην ίδια την καρδιά?
για τον Καμύ η «πανούκλα» συνιστά τον μεγάλο καθρέφτη…που κάποιοι επιλέγουν να ξεχάσουν... κάποιοι άλλοι επιλέγουν να αγωνιστούν…
ένα αδιάκοπο λιοπύρι, τούτες οι ώρες, που δεν καλούν πια κανέναν, όπως άλλοτε, στις γιορτές του νερού και της σάρκας….έχουν χάσει την μπρούντζινη λάμψη των ευτυχισμένων καιρών….ο ήλιος της πανούκλας σβήνει κάθε χρώμα, διώχνει κάθε χαρά…. οι κοντινές ακτές είναι απαγορευμένες και το κορμί δεν είχε πια δικαίωμα ν' απολαύσει τις χαρές της. Τι να κάνεις κάτω ατό τέτοιες συνθήκες?...
“Θα έχουμε και το φθινόπωρο πανούκλα? Ο καθηγητής Μπ΄... απαντά: Όχι"….
και αφού  αφού περάσουν οι πρώτες μέρες, η πόλη ξυπνάει σιγά σιγά, τα πρώτα καφενεία ανοίγουν τις πόρτες τους, ενώ οι πάγκοι τους είναι γεμάτοι πινακίδες που γράφουν: “Καφές τέλος", να έχετε μαζί σας ζάχαρη….
ποια, λοιπόν, είναι ἡ «πανούκλα»? ποιος είναι ο μυστηριώδης εκείνος «ιός» που επιλέγει να εξαπλώνεται, στον κόσμο?...ποιος είναι εκείνος ο «ξένος» που εισβάλλει απρόσμενα στην καθημερινότητά μας?...ποια στάση έχουμε απέναντί του -- και αναμεταξύ μας, ο ένας απέναντι στον άλλον?...
και η λύση είναι να κλείσουμε τα τείχη μας, ώστε να αποφύγουμε την εξάπλωση του ιού?...ή να ανακαλύψουμε πώς είναι ὁ ιός…να δούμε εκείνα τα τείχη και τα πρόσωπα που φοβούνται να κοιτάξουν το ένα το άλλο στα μάτια?... τα πρόσωπα που φοβούνται να ζήσουν?...

γράφω αυτό το σύντομο γράμμα για να σου πώ πως σ' αγαπώ, σε σκέφτομαι κάθε στιγμή..... σ......τέσσερα χρόνια δύο μήνες και δεκαπέντε ημέρες...τόσος είναι ο καιρός που σε αγαπώ...

κάποτε και τώρα…

Ήταν 1947 όταν ο Αλμπέρ Καμύ δημοσίευε την «Πανούκλα», που περιγράφει τη σταδιακή εξάπλωση μιας αιφνιδιαστικής ασθένειας σε μια «φυσιολογική πολιτεία» των καιρών. Μια πολιτεία στην οποία «πλήττεις και πασχίζεις ν’ αποκτήσεις συνήθειες. Οι συμπολίτες μας δουλεύουν πολύ, μα πάντα για να πλουτίσουν. Ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το εμπόριο κι ασχολούνται πρώτα απ’ όλα, όπως λένε, με τις μπίζνες.»

Στην πολιτεία της πανούκλας κάθε ανθρώπινη σχέση δομείται με βάση το σταγονόμετρο του υπολογισμού και της ρουτίνας: «Οπωσδήποτε, σήμερα, τίποτα δεν είναι πιο φυσικό από το να βλέπεις ανθρώπους να δουλεύουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ και ν' αφιερώνουν στη συνέχεια τον καιρό που τους απομένει στα χαρτιά, στο καφενείο και στο κουβεντολόι.» και ο ίδιος ο έρωτας, ο μεγάλος αντιστασιακός, καταλήγει να μετατραπεί είτε σε μέσο εκτόνωσης, είτε σε απομεινάρι της καθημερινότητας: «Κατά συνέπεια, δεν είναι απαραίτητο να διασαφηνίσουμε με ποιο τρόπο ερωτεύονται στον τόπο μας. Οι άντρες και οι γυναίκες είτε καταβροχθίζονται βιαστικά σ᾽ αυτό που αποκαλούμε ερωτική πράξη, είτε βυθίζονται σε μια μακρόχρονη συνήθεια για δύο. Ανάμεσα σε τούτα τα άκρα, συχνά δεν υπάρχει μέση οδός. Από έλλειψη χρόνου και σκέψης, οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι ν’ αγαπιούνται δίχως να το ξέρουν.»

Ποια είναι η στάση των ανθρώπων απέναντι στην αρρώστια και τον θάνατο? «Το πρωτοφανές στην πόλη μας είναι η δυσκολία που συναντά κανείς όταν έρθει η ώρα του να πεθάνει. [...] υπάρχουν πόλεις και χώρες που σε συντρέχουν στην αρρώστια, όπου μπορείς, κατά κάποιο τρόπο, ν᾿ αφεθείς με εμπιστοσύνη στις φροντίδες που σου παρέχουν. ένας άρρωστος έχει ανάγκη από τρυφερότητα, του αρέσει να στηρίζεται κάπου, πράγμα πολύ φυσικό. Στο Οράν όμως, το τραχύ κλίμα, η σπουδαιότητα των εμπορικών συναλλαγών, ο ανύπαρκτος διάκοσμος, το γρήγορο σούρουπο και η ποιότητα των απολαύσεων, όλα γενικά απαιτούν καλή υγεία. Ο άρρωστος είναι ολομόναχος. Σκεφτείτε λοιπόν τον ετοιμοθάνατο, παγιδευμένο πίσω από εκατοντάδες τοίχους που τριζοβολούν απ’ την κάψα, ενώ, την ίδια στιγμή, ένας ολόκληρος πληθυσμός, στα τηλέφωνα ἡ στα καφενεία, μιλά για συναλλαγματικές, φορτωτικές και προεξοφλήσεις. Θα καταλάβετε τότε πόσο άβολος μπορεί να είναι ο θάνατος, ακόμα κι ο μοντέρνος, όταν επέρχεται έτσι σ’ έναν ξερότοπο.»

Αυτή, λοιπόν, είναι η βασική σκιαγράφηση της πολιτείας στην οποία εξαπλώνεται η πανούκλα. Μια πολιτεία παραδομένη στις συναλλαγματικές του κέρδους, στην επιφάνεια των σχέσεων και στην περιθωριοποίηση της ασθένειας. Η τελευταία μοιάζει με κάποιον ανεπιθύμητο άγνωστο επισκέπτη. Έναν ξένο. Μα αν η αρρώστια μοιάζει με «ξένο» -- πόσο ξένες άραγε είναι ήδη οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους? Πόσο ξένη είναι ήδη η πολιτεία πριν την εξάπλωση της πανούκλας? Δεν έχουμε παρά να αναρωτηθούμε, που βρίσκεται η αρρώστια? Σε κάποιον μυστηριώδη και ύπουλο ιό που εξαπλώνεται σταδιακά? ή μήπως στην ίδια την καρδιά και καθημερινότητα της συγκεκριμένης «φυσιολογικής» πολιτείας?

Για τον Καμύ η «πανούκλα» συνιστά τον μεγάλο καθρέφτη αυτής της πολιτείας. Γιατί μόνο στην εξάπλωσή της αποκαλύπτεται το πρόσωπο των ανθρώπων πίσω και πέρα από τη μάσκα της καθημερινότητας. Η αρρώστια ξεγυμνώνει τους ανθρώπους. Η στάση τους απέναντί της συνιστά μαρτυρία της γενικότερης στάσης ζωής τους. Κάποιοι επιλέγουν να ξεχάσουν... Και κάποιοι άλλοι επιλέγουν να αγωνιστούν -- και να ανακαλύψουν έτσι το καταχωνιασμένο ανθρώπινό τους πρόσωπο.

Η καθημερινή ζωή στην πολιτεία της πανούκλας.. ένα απόσπασμα

Ας μεταφερθούμε τώρα σε στιγμές από την καθημερινότητα στην πολιτεία, τον καιρό που ἡ πανούκλα έχει εξαπλωθεί για τα καλά και έχει μετατραπεί σε επιδημία. Η πόλη έχει κλείσει τις πύλες της στον έξω κόσμο και, απομονωμένη πια, πασχίζει να βρει τους καθημερινούς ρυθμούς της. Ποια είναι η στάση των πολιτών απέναντι σε μια καθημερινότητα που έχει χάσει το αλλοτινό της νόημα -- όποιο και να ήταν αυτό?

«Έπιασαν οι ζέστες. Καθώς οι πρώτες αυτές ζέστες συνέπεσαν με μια κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των θυμάτων, που υπολογίστηκαν σε επτακόσια περίπου μέσα σε μια εβδομάδα, κάτι σαν κατάθλιψη κυρίεψε το Οράν. Στις συνοικίες, ανάμεσα στους επίπεδους δρόμους και τα σπίτια με τα μπαλκόνια, η κίνηση λιγόστεψε και, σε γειτονιές όπου οι άνθρωποι ζούσαν πάντα στο κατώφλι του σπιτιού τους, όλες οι πόρτες έκλεισαν και τα παντζούρια σφάλισαν. Δεν μπορούσε κανείς να ξέρει αν προσπαθούσαν έτσι να προφυλαχτούν από την πανούκλα ἡ από τον ήλιο.

Οι συμπλοκές στις πύλες, όπου οι Χωροφύλακες αναγκάζονταν να κάνουν χρήση των όπλων τους, δημιούργησαν μια βαθιά αναταραχή. Υπήρχαν ασφαλώς τραυματίες, αλλά στην πόλη, όπου τα πάντα μεγαλοποιούνταν εξαιτίας της ζέστης και του φόβου, μιλούσαν τώρα για νεκρούς. Είναι πάντως αλήθεια ότι η δυσαρέσκεια όλο και μεγάλωνε, ότι οι αρχές μας φοβήθηκαν για χειρότερα και σκέφτονταν σοβαρά τα μέτρα που θα 'πρεπε να λάβουν στην περίπτωση που ο πληθυσμός, υποδουλωμένος στη μάστιγα της επιδημίας, θα προχωρούσε στην εξέγερση. Οι εφημερίδες δημοσίευσαν διατάγματα που επαναλάμβαναν την απαγόρευση εξόδου και απειλούσαν με ποινές φυλάκισης τους παραβάτες. Περίπολοι όργωναν την πόλη.

Συχνά, στους έρημους και πυρωμένους δρόμους, ακουγόταν πρώτα ο ήχος των πετάλων στο λιθόστρωτο κι έπειτα έβλεπες έφιππους φρουρούς να περνούν ανάμεσα από σειρές σφαλισμένα παράθυρα. Μόλις η περίπολος χανόταν, μια βαριά και καχύποπτη σιωπή ξανάπεφτε στην απειλούμενη πόλη. Πού και που αντηχούσαν πυροβολισμοί των ειδικών ομάδων που, με πρόσφατη διαταγή, είχαν αναλάβει να σκοτώνουν τους σκύλους και τις γάτες που θα μπορούσαν να μεταδώσουν ψύλλους. Τούτοι οἱ κοφτοί πυροβολισμοί συνέβαλλαν στη δημιουργία ενός κλίματος συναγερμού στην πόλη.

Άλλωστε, μέσα στη ζέστη και τη σιωπή, όλα βάραιναν περισσότερο στην τρομοκρατημένη καρδιά των συμπολιτών μας. Τα χρώματα του ουρανού κι οι μυρωδιές της γης που σημαδεύουν την εναλλαγή των εποχών έγιναν, για πρώτη φορά, αισθητά σε όλους. Ο καθένας καταλάβαινε με τρόμο ότι οι ζέστες θα ευνοούσαν την επιδημία και, συνάμα, έβλεπε ότι το καλοκαίρι έμπαινε για τα καλά. Οι κραυγές των πετροχελίδονων ακούγονταν τώρα πιο αδύναμες στο βραδινό ουρανό. Δεν μπορούσαν πια να συγκριθούν με τα μεγαλόπρεπα δειλινά του Ιουνίου που ξανοίγουν τον ορίζοντα στον τόπο μας. Τα λουλούδια δεν έφταναν πια μπουμπούκια στις αγορές, είχαν ανοίξει κιόλας και, μετά το πρωινό ξεπούλημα τα πέταλά τους έστρωναν τα σκονισμένα πεζοδρόμια. Βλέπαμε καθαρά ότι η άνοιξη είχε ξεψυχήσει, αφού σκόρπισε απλόχερα χιλιάδες ολάνθιστα λουλούδια που απλώνονταν παντού τριγύρω, κι ότι τώρα ετοιμαζόταν ν’ αποκοιμηθεί, να συντριβεί σιγά σιγά, κάτω από το διπλό βάρος της ζέστης και της πανούκλας. Για όλους τους συμπολίτες μας. τούτος ο καλοκαιριάτικος ουρανός, οι δρόμοι που χλόμιαζαν με τα χρώματα της σκόνης και της ανίας, είχαν το ίδιο απειλητικό νόημα με την εκατόμβη των νεκρών που βάραινε κάθε μέρα την πόλη. Το αδιάκοπο λιοπύρι, τούτες οι ώρες με γεύση ύπνου και διακοπών, δεν καλούσαν πια κανέναν, όπως άλλοτε, στις γιορτές του νερού και της σάρκας. Απεναντίας, ηχούσαν κούφιες μέσα στην κλειστή και σιωπηλή πόλη. Είχαν χάσει την μπρούντζινη λάμψη των ευτυχισμένων καιρών. Ο ήλιος της πανούκλας έσβηνε κάθε χρώμα κι έδιωχνε κάθε χαρά.

Ήταν κι αυτό μια απ τις επαναστατικές αλλαγές που έφερε η αρρώστια. Όλοι οἱ συμπολίτες μας υποδέχονταν συνήθως με χαρά το καλοκαίρι. Η πόλη ξεχυνόταν τότε προς τη θάλασσα και πλημμύριζε με τη νεολαία της τις ακρογιαλιές. Εκείνη τη χρονιά, αντίθετα, οι κοντινές ακτές ήταν απαγορευμένες και το κορμί δεν είχε πια δικαίωμα ν' απολαύσει τις χαρές της. Τι να κάνεις κάτω ατό τέτοιες συνθήκες;

Και πάλι ο Ταρού μας δίνει την πιο πιστή εικόνα της ζωής μας εκείνο τον καιρό. Παρακολουθούσε βέβαια, σε γενικές γραμμές, την εξέλιξη της πανούκλας, σημειώνοντας συγκεκριμένα πως μια καμπή της επιδημίας είχε γίνει φανερή από το ραδιόφωνο, όταν άρχισε ν᾿ ανακοινώνει όχι πια εκατοντάδες θανάτους την εβδομάδα, αλλά ενενήντα δύο, εκατόν επτά, και εκατόν είκοσι νεκρούς την ημέρα. «Οι εφημερίδες κι οι αρχές κάνουν ζαβολιές με την πανούκλα. Φαντάζονται πως της αφαιρούν πόντους, επειδή το εκατόν τριάντα είναι μικρότερος αριθμός από το εννιακόσια δέκα». Αναφέρει επίσης τις σπαραχτικές ἡ τις θεαματικές όψεις της επιδημίας, όπως εκείνη τη γυναίκα που, σε μια ερημική γειτονιά με κλειστά παραθυρόφυλλα, άνοιξε απότομα ένα παράθυρο κι έβγαλε δυο δυνατές στριγκλιές προς το μέρος του πριν σφαλίσει ξανά τα παντζούρια πάνω στο πυκνό σκοτάδι του δωματίου της. Αλλού πάλι σημειώνει πως οἱ παστίλιες μέντας είχαν εξαφανιστεί από τα φαρμακεία, επειδή πολλοί τις πιπίλιζαν για να προφυλαχτούν από ενδεχόμενη μόλυνση. [(...]

Συνάμα, όμως, ο Ταρού αναλάμβανε το εγχείρημα να περιγράψει διεξοδικά πως περνούσε μια μέρα μέσα στη χτυπημένη απ᾽ την πανούκλα πόλη, απεικονίζοντας έτσι με ακρίβεια τις ασχολίες και τη ζωή των συμπολιτών μας εκείνο το καλοκαίρι: “Κανένας δεν γελά εκτός από τους μεθυσμένους, έλεγε, “κι αυτοί πάλι γελούν υπερβολικά". Ύστερα άρχιζε την περιγραφή του:

«Το χάραμα, ένα ανάλαφρο αεράκι φυσάει πάνω απ’ την έρημη ακόμα πόλη. Την ώρα αυτή, ανάμεσα στους θανάτους της νύχτας και τα ψυχορραγήματα της μέρας, η πανούκλα θαρρείς και χαλαρώνει για λίγο την προσπάθειά της, για να ξαποστάσει. Όλα τα μαγαζιά είναι κλειστά. Σε μερικά, όμως, η πινακίδα ″Κλειστό λόγω πανούκλας″ δείχνει ότι δεν θ᾽ ανοίξουν σε λίγο μαζί με τ’ άλλα. Οι εφημεριδοπώλες, μισοκοιμισμένοι ακόμα, δεν διαλαλούν τις ειδήσεις, αλλά, ακουμπισμένοι στις γωνιές των δρόμων, προσφέρουν με κινήσεις υπνοβάτη την πραμάτεια τους στους φανοστάτες. Σε λίγο, όταν θα τους ξυπνήσουν τα πρώτα τραμ, θα ξεχυθούν σ’ ολόκληρη την πόλη, ανεμίζοντας τις εφημερίδες όπου φαντάζει η λέξη “Πανούκλα". “Θα έχουμε και το φθινόπωρο πανούκλα? Ο καθηγητής Μπ΄... απαντά: Όχι". "Εκατόν είκοσι τέσσερις νεκροί, ο απολογισμός της ενενηκοστής τέταρτης μέρας της πανούκλας".

«Γύρω στις έξι το πρωί, όλες αυτές οι εφημερίδες αρχίζουν να πουλιούνται στις ουρές που σχηματίζονται έξω απ’ τις πόρτες των καταστημάτων τουλάχιστον μια ώρα πριν ανοίξουν, ύστερα στα τραμ που καταφθάνουν απ’ τα προάστια, ξέχειλα από κόσμο. Τα τραμ έχουν γίνει το μοναδικό μεταφορικό μέσο και προχωρούν με δυσκολία, αφού τα σκαλοπάτια τους και τα κάγκελα κινδυνεύουν να σπάσουν απ' την πολυκοσμία. Πράγμα περίεργο όμως, όλοι οι επιβάτες, στο μέτρο του δυνατού, γυρίζουν τις πλάτες ο ένας στον άλλο για ν' αποφύγουν τη μετάδοση της αρρώστιας. Στις στάσεις, το τραμ ξεφορτώνει άντρες και γυναίκες που βιάζονται ν᾽ απομακρυνθούν και να μείνουν μόνοι. Συχνά ξεσπούν καβγάδες εξαιτίας της κακής διάθεσης όλων, που έχει γίνει πλέον χρόνια.»

«Αφού περάσουν τα πρώτα τραμ, η πόλη ξυπνάει σιγά σιγά, τα πρώτα καφενεία ανοίγουν τις πόρτες τους, ενώ οι πάγκοι τους είναι γεμάτοι πινακίδες που γράφουν: “Καφές τέλος", Να έχετε μαζί σας ζάχαρη κλπ.

Ύστερα ανοίγουν τα μαγαζιά, οι δρόμοι ζωντανεύουν. Ταυτόχρονα το φως της μέρας δυναμώνει και η ζέστη πυρώνει σταδιακά τον ουρανό του Ιουλίου. Είναι η ώρα που οι αργόσχολοι αποτολμούν να βγουν στις λεωφόρους. Φαίνεται πως οι περισσότεροι το 'χουν βάλει σκοπό να ξορκίσουν την πανούκλα επιδεικνύοντας τα λούσα τους. Καθημερινά, γύρω στις έντεκα, παρελαύνουν στους κεντρικούς δρόμους νέοι και νέες, Και νιώθεις τότε αυτό το έκδηλο πάθος για τη ζωή που γιγαντώνεται σ᾽ όλες τις μεγάλες συμφορές. Αν η επιδημία εξαπλωθεί η ηθική θα χαλαρώσει. Θα ξαναδούμε τις σκηνές ακολασίας που παρατηρήθηκαν στο Μιλάνο, στα νεκροταφεία.

«Γύρω στις δύο, η πόλη αδειάζει σιγά σιγά και, τότε, η σιωπή, η σκόνη, ο ήλιος κι η πανούκλα ανταμώνουν στο δρόμο. Η ζέστη κυλά ασταμάτητα κατά μήκος των ψηλών γκρίζων σπιτιών. Ατέλειωτες φυλακισμένες ώρες καταλήγουν σε φλογισμένα σούρουπα που κατρακυλούν πάνω στην πολυάνθρωπη και φλύαρη πόλη.

Τις πρώτες μέρες της κάψας, που και που, χωρίς κανένας να ξέρει το γιατί, το Οράν ερήμωνε τα βράδια.

Τώρα, όμως, η πρώτη δροσιά φέρνει κάποια ανακούφιση, αν όχι κάποια ελπίδα. Τότε κατεβαίνουν όλοι στους δρόμους, ξεθεώνονται στο κουβεντολόι, καβγαδίζουν ή φλερτάρουν και, κάτω απ τον πορφυρό ουρανό του Ιουλίου, η πόλη, γεμάτη ζευγαράκια και ξεφωνητά, παρασέρνεται στη νύχτα που λαχανιάζει.

«Του κάκου κάθε βράδυ, στις λεωφόρους, ένας θεόπνευστος γέροντας, με ρεπούμπλικα και τεράστια γραβάτα, πηγαινοέρχεται ανάμεσα στο πλήθος κι επαναλαμβάνει αδιάκοπα: “Ὃ Θεός είναι μεγάλος, ελάτε σ᾽ Αυτόν’, όλοι, αντίθετα, τρέχουν βιαστικά προς κάτι άλλο που δεν το γνωρίζουν καλά ή που τους φαίνεται πιο επείγον απ᾽ το Θεό. Στην αρχή, όσο πίστευαν πως επρόκειτο για μία συνηθισμένη αρρώστια, η θρησκεία κρατούσε τη θέση της. Μα όταν κατάλαβαν ότι ήταν κάτι σοβαρό, θυμήθηκαν τις απολαύσεις. Όλη η αγωνία που ζωγραφίζεται τη μέρα στα πρόσωπά τους μεταβάλλεται μέσα στο φλογισμένο και σκονισμένο σούρουπο, σ᾽ ένα είδος άγριας έξαψης κι αδέξιας ελευθερίας που παθιάζει έναν ολόκληρο πληθυσμό.

«Είμαι κι εγώ σαν κι αυτούς. Μα δεν βαριέσαι! Ο θάνατος δεν είναι τίποτα γι’ ανθρώπους σαν κι εμένα. Είναι ένα γεγονός που τους δικαιώνει».

Ποια είναι η πανούκλα?

Στην πολιτεία της Πανούκλας του Αλμπέρ Καμύ η ζωή συνεχίζεται. Ο κόσμος εξακολουθεί να επιζητά τις απολαύσεις, τη διασκέδαση, το κέρδος, τη φυγή. Ίσως περισσότερο από πριν. Η άμεση επαφή με την ασθένεια γίνεται αφορμή για να αναδειχτεί το καλά κρυμμένο πρόσωπο του κόσμου. Και ιδού η πολιτεία, στέκεται γυμνή μπροστά στον θάνατο και επιδεικνύει τα κρυφά προσόντα της: κάποια όμορφα κάποια άσχημα. Και αν κάποιοι άνθρωποι (οι περισσότεροι!) καταλήγουν ν’ απομονωθούν ακόμα περισσότερο από τον κόσμο που τους περιβάλλει, υπάρχουν κι εκείνοι που ατενίζουν με ηρωισμό και αυταπάρνηση την πραγματικότητα. Και ανακαλύπτουν μια καταχωνιασμένη, μα καλά διατηρημένη, αίσθηση ελπίδας.

Ποια, λοιπόν, είναι ἡ «πανούκλα»? Ποιος είναι ο μυστηριώδης εκείνος «ιός» που επιλέγει να εξαπλώνεται, ανά διαστήματα, στις πολιτείες του κόσμου -- υιοθετώντας κάθε φορά νέες ενδυμασίες, μα παραμένοντας στο βάθος πάντα ίδιος; Ποιος είναι εκείνος ο «ξένος» που εισβάλλει απρόσμενα στην καθημερινότητά μας; Την υπερβολικά μοντέρνα, προβλέψιμη και καλογυαλισμένη αυτή καθημερινότητά μας; Και ποια στάση οφείλουμε να έχουμε απέναντί του -- και αναμεταξύ μας, ο ένας απέναντι στον άλλον;

Θα κλείσουμε τα τείχη μας, ώστε να αποφύγουμε την εξάπλωση του ιού; Ἡ θα ανακαλύψουμε πώς ὁ ιός είναι ακριβώς εκείνα τα τείχη και τα πρόσωπα που φοβούνται να κοιτάξουν το ένα το άλλο στα μάτια; Τα πρόσωπα που φοβούνται να ζήσουν -- και γι᾿ αυτόν ακριβώς τον λόγο φοβούνται να πεθάνουν;

Η πανούκλα δεν πηγαίνει κόντρα στη ζωή, είναι η ζωή η ίδια...

λόγια καρδιάς....

για το βράδυ θα’ θελα,να σου το πω κι αυτό....σου δίνω έναν ουρανό φιλιά, να σε καληνυχτίσω....και λόγια σαν χάδια τρυφερά....να’ σαι 'σύ καλά και εγώ ας ξεψυχήσω....
ότι μπορούσα έκανα, για να 'μαι ευχάριστος, σαν ποιητής....

λευκό μου γιασεμί...ι.λ.υ.....

πάντα....

"πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου...."
σαν άνθρωπος που πάσχει από νόσο του κινητικού νευρώνα...που δεν μπορεί ν' αγκαλιάσει, που δεν μπορεί να φιλήσει, που δεν μπορεί να μιλήσει.....και όλος ο κόσμος βγαίνει από δυό μάτια, όλη η ψυχή.....

σ' Αγαπώ......

να σου τραβούν το χέρι.....

ώρες, μέρες..... κενές....
λέω να πετάξω αϊτούς σήμερα.....

είναι όμορφο να τους βλέπεις, να τρέχετε μαζί, να σου τραβούν το χέρι.....να σου λέν ...έλα...

συμπτώματα...

χωρίς λόγια...
χωρίς Ο2...
χωρίς οπτικό πεδίο....
χωρίς αύρες....
χωρίς.....

ΕΟΔΥ εκεί?..... νομίζω πως έχω ορφανό κοροναϊό...

να προσέχεις....

σου γράφω στο τζάμι, σ' αγαπώ να προσέχεις....

σχέσεις...

Σχέσεις οικογενειακές, φιλίες, ερωτικούς δεσμούς, συνεργασίες, συνοδοιπορίες και όλων των ειδών τα πάρε δώσε. Δεν αρκεί όμως να οδηγείς εσύ προσεχτικά και σωστά το αμάξι σου για να φτάσεις στον προορισμό σου, πρέπει να μη σου έρθει ο άλλος κόντρα καταπάνω σου από την απέναντι λωρίδα του δρόμου. Κάποιοι στο πίσω μέρος του κεφαλιού σκέφτονται: Καλύτερα χωρίς σχέση παρά με κακή σχέση. Και άλλοι σκέφτονται: Καλύτερα σε κακή σχέση παρά χωρίς σχέση.
Υπάρχει όμως μια ακλόνητη, ισχυρή αντίσταση της ψυχοπνευματικής ισορροπίας σε ό,τι αποφασίζουμε για τη ζωή μας: η μοναξιά αρνείται σθεναρά να γιατρευτεί μέσα σε κακές σχέσεις. Αντιθέτως αυξάνεται, αρρωσταίνει χειρότερα. Επιπλέον σβήνει η ελπίδα τού «ίσως αύριο»… Είσαι εγκλωβισμένος και αισθάνεσαι παράλυτος.
Σχέση δίχως επικοινωνία είναι η πιο σκληρή φυλακή. Οδηγεί και σε κάτι παραπέρα, άσχημο, στενάχωρο και αγχογόνο: Σε υποβιβάζει στα ίδια τα μάτια σου, λιγοστεύει και εξαφανίζει με τον καιρό την αυτοεκτίμηση. Δίχως αυτοεκτίμηση, δεν έχεις αυτοπεποίθηση, και δίχως αυτοπεποίθηση καταντάς όλο και περισσότερο σκλάβος. Οι άλλοι, χρησιμοποιούν τους σκλάβους τους, βολεύονται ευχαρίστως, αλλά δεν τους σέβονται, δεν τους εκτιμούν, οι βολικοί δούλοι τούς εκνευρίζουν.
Οι αγάπες αξιώνουν θαυμασμό. Και όταν λέμε θαυμασμό, δεν εννοούμε κοινωνικές επιτυχίες ή καθαυτό πλούτη, αλλά το δέος που μας προξενούν οι ελεύθερες ψυχές, οι τονωτικές, οι έντιμες.
Ο έντιμος ούτε εξαγοράζει ούτε εξαγοράζεται, δεν κολακεύεται ούτε κολακεύει. Έχει λεβεντιά. Είναι ευαίσθητος απέναντι στο ερώτημα: «Με θέλουν εδώ ή δε με θέλουν;»
Κανείς να μη μένει εκεί όπου δεν τον θέλουν. Είναι μεγάλο ρεζιλίκι να κάνεις ότι δεν το καταλαβαίνεις, να λες πως ψιχαλίζει όταν σε φτύνουν. Ούτε σε έρωτες, ούτε σε γάμους, ούτε καν κοντά στα παιδιά του δεν επιτρέπεται να μένει κανείς όταν δεν είναι ευπρόσδεκτος. Μόνο αν φύγει θα έχει ελπίδα να τον ξαναπροσεγγίσουν, να τον καλέσουν να επιστρέψει, αν θέλει βέβαια ως τότε πάλι κι ο ίδιος.
Οι αποστάσεις σώζουν την υγεία και τη σχέση, επανεξετάζεις καταστάσεις και μετανοείς, διορθώνεσαι και ξεσκαρτάρεις. Με τέτοια εσωτερική έμπρακτη εργασία απομένει ατόφιο το αληθινό και πετιέται στα σκουπίδια το ψεύτικο. Αν μια σχέση είναι ψεύτικη, ας πεταχτεί, είναι λύτρωση! Αν είναι αληθινή, θα μάθει να διαχειρίζεται υγιώς την κατάστασή της. Ο καθαρός αέρας της απόστασης είναι διαυγής, αναζωογονητικός και διαφωτιστικός. Είναι ανοησία να φοβόμαστε να ξεκολλήσουμε από όποιον λέμε πως αγαπάμε. Τον πρώτο καιρό που αποχωριζόμαστε μια κίβδηλη σχέση ή μια κίβδηλη συμπεριφορά, ο εθισμός της ανάγκης μάς κάνει να υποφέρουμε, θέλουν χρόνο όλων των ειδών και ποιοτήτων οι αποτοξινώσεις. Έπειτα όμως από ένα διάστημα, μόνο μια αλήθεια από εκείνη την κατάσταση επιζεί, οι ψευδοανάγκες και τα ψευδοαισθήματα εξανεμίζονται. Συχνά τότε αναρωτιέσαι: Μα γιατί άργησα τόσο να λυτρωθώ; Γιατί φοβόμουν να απομακρυνθώ από τη σκλαβιά μου; Όταν δε φαίνεσαι σε βλέπουν καλύτερα, και όταν σιωπάς ακούγεσαι.

Η απόσταση που απαιτείται να πάρεις δε σημαίνει απουσία αγάπης, ούτε διακοπή σχέσης, αντιθέτως. Όσοι όντως αγαπούν είναι πολύ ευαίσθητοι στο να μη φορτώνονται, να μην πιέζουν, να μην ενοχλούν τους αγαπημένους. Η ανθρωπιά σου και η ποιότητά σου εξαρτώνται εν πολλοίς από το τι κάνεις με τη μοναξιά σου. Πώς τη ζεις, πώς τη διαχειρίζεσαι. Όταν δηλαδή χρειαστεί να την ακολουθήσεις, όταν, μένοντας μόνος, διασώζεις τον αυτοσεβασμό σου.
Η σχέση σου με τη μοναξιά καθορίζει την ποιότητα των σχέσεων με τους άλλους. Εννοούμε με άλλους με τους οποίους δε «σκοτώνεις την ώρα σου», αλλά «ζεις την ώρα σου». Δεν περνάς τον καιρό σου, αλλά τον γεμίζεις.
Η ώρα μου! Ο καιρός μου! Τι ωραίες λέξεις, τι νόημα!
Τελικά κακώς ονομάζουμε μοναξιά τη μοναξιά. Έτσι όπως το λέμε, η μοναξιά μοιάζει με εσωτερική ερήμωση, με την ανυδρία τού έσω μη κόσμου, με το κενό. Με το αδειανό μη σύμπαν και την άπνοια της πλήξης και της ανίας. Δεν είναι όμως! Είναι απαραίτητο να διαχωρίζουμε μοναξιά από ερήμωση.
Η πρώτη είναι η αναγκαία προϋπόθεση κάθε αυτογνωσίας, κάθε γνώσης, κάθε ανεξαρτησίας, κάθε ωρίμανσης, και εξέλιξης, και ενδυνάμωσης, κάθε κοινωνίας. Μοναξιά είναι το σημείο συνάντησης με τον χαρακτήρα μας και με το θείο. Ο τόπος του ραντεβού μας. Όλοι αξίζουμε τη μοναξιά, αξίζει να μένουν και μόνοι, διότι εκεί πιέζει και παίρνει φόρα η φτέρνα του δρομέα. Μόνοι λοιπόν, για ένα διάστημα, κάποιες ώρες της μέρας, αναγκαστικά της νύχτας, κάποιες μεγάλες εποχές της ζωής, κάποιες ζωές. Εκεί εκκολάπτεται η μάθηση, η αφομοίωση, ο απολογισμός και ο σχεδιασμός, η ενίσχυση.

Μάρω Βαμβουνάκη

…δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη θέλει να ζει και να χαίρεται μέσα σε καλές σχέσεις…

μια μέρα θα ξαναγεννηθεί η ιδέα...

Après la fin du monde
Il renaîtra un jour
L'idée de refaire l'amour

... άρωμα μανόλιας…

...οι μανόλιες ήδη άνθισαν...

…εύθραυστες σαν τις μανόλιες,  σκληρές σαν ατσάλι…
για ολες τις γυναίκες , εύχομαι τα καλύτερα…

σήμερα δεν την γιορτάζεις, την Αγαπάς….

βασίλισσα της ζωής, δέντρο της ζωής…. μαζί της, με μια σχέση ισότιμη, καθαρή, που δεν επιδιώκει  να της επιβάλλει την επιθυμία ικανοποιώντας την δική μου επιθυμία…. είναι ένας τζασμινένιος μπαξές γεμάτος ευωδιαστά λουλούδια…

η γυναίκα μπορεί να είναι τρελή, αλλά είναι και μαγική…. δεν υπάρχει κανένα ψέμα στη φωτιά της….

bukowski

σήμερα δεν την γιορτάζεις, την Αγαπάς….

άδειες... χαρές....

το πρωινό...

τι θα κάνουμε όταν
η καρδιά μιας όμορφης γυναίκας σαν λέιζερ
να τρυπήσεις το φόρεμα ενός άντρα; ατυχία.
να βρω έναν άντρα πίσω μου.
τι θα κάνουμε όταν πανικοβληθούν οι άντρες;,
για λίγο περισσότερο από μια όμορφη εικόνα
έτσι ώστε αυτές οι μεγαλειότητες
δεν μπαίνει πλέον στον πειρασμό να αγγίξει την ομορφιά τους

πού θα είσαι την επομένη του τέλους του κόσμου;
η μέρα μετά το τέλος του κόσμου
το τέλος του κόσμου όπως μάθαμε
θα μ ' αγαπήσεις την επομένη του τέλους του κόσμου;
η μέρα μετά το τέλος του κόσμου
το πρωινό μιας εντελώς νέας ζωής
αγάπα με
ζήστε τα όνειρά σας, τα όνειρά σας,

και αν οι υποσχέσεις μιας νέας άνοιξης
δεν είναι το ίδιο σημάδι ότι είμαστε ζωντανοί.
τι θα μας μείνει; Χορός, Χορός
χορεύοντας για να σταματήσει ο χρόνος
χρόνος διακοπής

όταν δεν είσαι αυτό που είσαι...

όσο και να δείχνεις το άγριο, όσο και φαίνεται πως είσαι δυνατός,.... βρίσκονται σημεία που σε κατατρώνε...σου τινάζουν τον εγκέφαλο....

και δεν μπορεις να κάνεις τίποτα....

με τα γλυκά...

να ταξιδεύω θέλω μ’ όλη τη  θάλασσά σου, αγκαλιά με τα γλυκά σου μάτια....

Ιλύ.....
...

σαν φυλακτό...

στιγμές περνούν, γίνονται λεπτά, ώρες, μέρες, χρόνια.....γίνονται παρελθόν...γεμίζει με φαντασίες, σκέψεις, ξεκινήματα, που χνοτίζονται με κάθε νέο χρόνο, που είναι πιό πλούσιος από αυτή τη συσσώρευση στιγμών φτιάχνοντας τη ζωή..

κοιτάζω το  δελφινι να βυθίζεται και να αναδύεται στου ευβοϊκού τα νερά, να ακολουθεί τα δικά της καράβια...να την ακούω να λέει τις δικές της ιστορίες, να διαφωνεί για κάποια αστεία πράγματα, όπως ....διάφορα.....με τις λέξεις της να φτάνουν στ’ αυτιά μου σαν "παραμύθια"….τα λόγια της μαγεύουν...αυτή την αίσθηση του χρόνου που πέρασε μπορεί να οφείλεται στο κέντημα των δύο αδελφών, που με φαντασία έφτιαχναν-κένταγαν αριστοτεχνικά κεντήματα...μπορεί να μην ήμουν η κόρη τους, οι τεχνικές τους φαίνονται, τις κοιτούσα...και αν καμμιά φορά ανοίξω το συρτάρι η ματιά θα πέσει πάνω τους...

το παλιό το κρατώ, δεν ξέρω σαν φυλακτό, αλλά το κρατώ...αυτός είμαι...έχω ταυτότητα που μπορεί να μη θυμάμαι τον αριθμό, μπορώ να αφηγούμαι, να πλέκω στιγμές, να αγαπώ το φυλακτό μου....

σαν φυλαχτό, σε φορώ σαν φυλαχτό
μη μου αρνηθείς να σε έχω σαν Θεό
σαν φυλαχτό, σαν ένα άγιο φυλαχτό
σ’ έχω πάντα στο λαιμό,
η ζωή μου να ‘σαι εσύ, η ζωή σου να ‘μαι εγώ

γεια χαρά, καρδιά μου μη ματώνεις
η φωτιά θα γίνει φωτιά,
αφού όλα αλλάζουν για να μείνουν ίδια
η χαρά θα γίνει χαρά...
...
σαν φυλαχτό, σαν ένα άγιο φυλαχτό
σ’ έχω πάντα στο λαιμό,
η ζωή μου να ‘σαι εσύ, η ζωή σου να ‘μαι εγώ,
η ζωή σου να ‘μαι εγώ…

ily...

πιγκουίνοι...

δύο πιγκουίνοι... και στα πιο κρύα μέρη....

ευχή...

Καλημέρα...

πρωινή άνοιξη...

Καλημέρα...!!!

καλή Σαρακοστή...

αμόλα καλούμπα......

ιλυ........

το βραχιολάκι της 1η Μάρτη...

1η Μάρτη....
το βραχιολάκι του έρωτα,
σε κάνει να το ποθείς,
στο στροβίλισμά του μέσα να χαθείς
να τον ποθείς,
να τον ζεις
απ’ αυτό δεν μετάνιωσε κανείς
τη ζωή ομορφαίνει
μόνο τότε τη ζεις...


«Να είστε μαζί, να αγαπιέστε και να βοηθάει ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, να παρασταθούμε ο ένας στον άλλον και υλικά αλλά και ψυχικά, για να μην μας πάρει η κατάθλιψη. Είναι πολύ φοβερό να πάθουμε κατάθλιψη σαν λαός, γι’ αυτό νομίζω ότι πρέπει μέσα μας να έχουμε μια μικρή φλόγα, μια μικρή χαρά και τότε θα δείτε πως όλα θα είναι πιο ανάλαφρα. Είναι δύσκολα χρόνια, όσο κρίση και αν υπάρχει όμως, έστω και σε ένα πολύ μικρό πράγμα να ελπίζετε, σιγά σιγά θα γίνει ένα μεγάλο παζλ».

Άλκη Ζέη

τσακισμένα κλειδιά...

θα ξεκλειδώσω την καρδιά (μπαρμπούνι μου) και μέσα θα σε βάλω
και θα τσακίσω τα κλειδιά (μπαρπούνι μου) μπλιό μου να μη σε βγάλω.

που 'ναι ο καιρός απού 'χαμε (μπαρμπούνι μου) κι οι δυο καημό μεγάλο
πότε θα ξημερώσει ο Θιός (μπαρμπούνι μου) να ηδούμε ο γης τον άλλο.

και το ξημέρωμα μπαρμπούνι μου θα ηδούμε ο γης τον άλλον....