ξέρεις, δεν ήμουν ποτέ τόσο ευτυχισμένος ...... φορώντας το μακρύ φόρεμά σου, έδειχνες σαν όμορφο υδατογράφημα της Μαρί Λορανσέν θα πάμε, όπου θέλεις, όποτε θέλεις και θα αγαπιόμαστε ακόμη, ώσπου η αγάπη να πεθάνει τώρα βρίσκομαι πολύ μακρία ...... μα... είναι σαν να βρίσκομαι εκεί και σκέφτομαι πού είσαι; τι κάνεις;
πόσο πολύ σ" αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις κι αν δεν προσμένεις να με δεις Κι εγώ πως θα ξανάρθεις, εσύ του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δε θα το μάθεις, πως οι στιγμές που μου 'δωσες αξίζουν μια ζωή...
ήσυχα, όμορφα βράδια, που αγαπιούνται...γιατί συναισθήματα που φαίνονται ξεκάθαρα μετά τα μαύρα μεσάνυχτα είναι πέρα για πέρα αληθινά...μπορείς να τα βλέπεις πολύ ξεκάθαρα ακόμη κι αν σου κάνει παρέα η χαλάρωση του ποτηριού....σκέφτεσαι τη ζωή που επιθυμείς να ζήσεις, σκέψεις που δεν τολμάς να ξεστομίσεις στο φως του ήλιου....μετά τα μαύρα μεσάνυχτα, αρχίζεις και έρχεσαι αντιμέτωπος με πράγματα που παλεύεις να αντιμετωπίσεις, που σε τρώνε εσωτερικά....και οι στιγμές περνούν....ξενυχτάς με παράπονο για όσα δεν αλλάζουν....για όσα δεν φαίνεται άσπρη μέρα..
και ξημερώνει....μαύροι κύκλοι φαινονται στο πρωινό καθρέπτη και προσπαθείς με την κρέμα να εξαλείψεις...μερικές φορές δεν τα καταφέρνουν να κρυφτούν και προδίδονται....δεν πέρασαν τη βραδιά σε κάποιο κλάμπ με φίλο, δεν γλέντησαν, δεν αναστέναζαν στο κρεββάτι μέχρι το πρωί.....πάλευαν με το εαυτό τους...η μέρα δεν τους καταλαβαίνει και την αποφεύγουν όπως μπορούν.....ξημερώνει, και μέσα στο φώς θα λέν πως είναι καλά...πως όλα είναι καλά.....μέχρι να σκοτεινιάσει ξανά...
κάθε φορά που δύο άνθρωποι συναντιωνται, δημιουργείται ένας καινούριος κόσμος....η συνάντησή τους και μόνο, φέρνει ένα καινούριο φαινόμενο στη ζωή, που δεν υπήρξε πριν, και μέσα από αυτό το καινούριο φαινόμενο, τα δύο άτομα αλλάζουν και μεταμορφώνονται....
όταν δύο άνθρωποι συναντιωνται, σημαίνει ότι συναντιωνται δύο κόσμοι, κάθε άνθρωπος έχει το δικό του κόσμο, ένα σύνθετο μυστήριο, με ένα μεγάλο παρελθόν και ένα αιώνιο μέλλον,....στην αρχή, συναντιωνται στην περιφέρεια, αν η σχέση γίνει στενή, αν βαθύνει περισσότερο, τότε σιγά σιγά, τα δύο κέντρα θ' αρχίσουν να συναντιωνται....η συνάντηση των κέντρων λέγεται αγάπη.....
"Ο ύπνος είναι πρόσκαιρος θάνατος και ο θάνατος αιώνιος ύπνος"
Ευριπίδης
"Ο ύπνος είναι μικρός θάνατος. Και ο θάνατος, τι είναι; Μεγάλος ύπνος"
Κοσμάς ο Αιτωλός
δυο πρόσωπα, διαφορετικά, που έζησαν σε άλλους αιώνες, πολυθεΙσμός, μοναδικός θεός...διατύπωσαν την αυτονόητη πραγματικότητα...
κι αν δεν χάνουμε ζωή, ζούμε μέσα σε παιδικά μας παραμύθια, μέσα σε φαντασιώσεις των τόσων και τόσων ονείρων που πλάθουμε στη ζωή μας, πριν νιώσουμε την απώλεια του Ύπνου....
πολλές φορές έχω πει, με πολλούς τρόπους, τι Όμορφη που είσαι και άλλες τόσες περίπου φορές είπες οτι δε σε γνωρίζω, οτι σε υπερεκτιμώ...
"μέσα στις Πόλης σου την πόλη ανθίζει το δέντρο της ζωής......
μέσα στις Πόλης σου την πόλη υπάρχει μια Ομορφιά.......
μέσα στις Πόλης σου την πόλη κρύβεις της ψυχής σου τα κρυφά......
μέσα στις Πόλης σου την πόλη κρύβεις τα λόγια τα γλυκά......"
είναι μερικά που τα 'χεις μέσ' τη Πόλη σου,...μερικές φορές έβγαινες έξω...η λουλουδένια πριγκίπισσα διάβαινε τα σοκάκια της πανέμορφης, μοσχομυρωδάτης Πόλης της....τώρα μέρικές φιγούρες πίσω από τα μικρά παράθυρά της διακρίνονται...
θα μπορούσε να αναρωτηθοούμε...μαθαίνει ο κάποιος άλλος ποιός είμαι?...ακόμα και αν υπάρχουν καθημερινές συναντήσεις με ένα Όμορφο, Υπέροχο, Ευαίσθητο Πλάσμα, με μεταξοσπαστό μαλλί,....θα μπορούσε να γνωρίζουμε πολλά αν έχουμε αποφασίσει να τα δείξουμε, με διάφορους τρόπους....
όταν θέλεις να κάνεις κάτι, προετοιμάζεσαι, το σκέφτεσαι, το προγραμματίζεις.....μήπως είχες προβάρει την συμπεριφορά που θα εμφάνιζες.....όχι.....ήσουν Αληθινή...μολονότι τώρα είσαι στην Πόλη σου, μιλάς....λές για τον εαυτό σου....για το γύρο-γύρο όταν θές....και όταν γίνεται αυτό δεν κρύβεις......
μήπως διαλέγουμε τι θα μεταδώσουμε? τι επιτρέπουμε να βγει από μέσα μας?.....οχι...κάποια στιγμή θα ειπωθούν πράγματα....λίγα - λίγα κομματάκια στρώνονται πάνω στη ζωή, κομματάκια από ένα πελώριο παζλ....έχει γίνει μεγάλο...του λείπουν αρκετά....μπορείς όμως να σχηματίσεις την είκόνα...υπάρχουν και άπειρα μικροπράγματα που ίσως δε μάθουμε ποτέ....όμως πάντα βγαίνουν, μπορεί να χάνουμε εκείνα που συμβαίνουν όταν ο άλλος δεν είναι μαζί μας....όταν ό ενας βρίσκεται μόνος....όταν βρισκόμαστε μαζί με άλλους ανθρώπους....σε άλλα περιβάλλοντα...
πολλά δεν γνωρίζω, γιατί δεν σε βλέπω....δεν ξέρω τι σκέφτεσαι όταν ξυπνάς το πρωί....όμως φαντάζομαι....όταν πλένεις δόντια και κοιτάς τον καθρέφτη.....βλέπω μια πριγκίπισσα να χτενίζεται, που σε λίγο θα με κάνει να αναφωνώ..."τι Όμορφη που είσαι!!!!"
δεν ξέρω τι νιώθεις όταν το πρόβλημα σου χτυπά την πόρτα....όμως γνωρίζω ότι είσαι δυνατή και προσπαθώ να στηρίξω τη δάδα του αγάλματος της Ελευθερίας, που είναι συνεχώς ψηλά...και εκει πρέπει να μείνει...θα μπορούσα να ξέρω τι σκέφτεσαι και όταν το σώμα σου το κυριεύει η ηδονή.... ή ο πόνος...όταν τρως, τρως, δεν κάνεις σχέδια στο πιάτο σου....εκεί που ίσως δεν θα μπορέσω να ερμηνεύσω, είναι όταν η σκέψη σου απλώνει τι γουλιά του καφέ πάνω στα χείλη σου, και συνεχίζει κάνοντας εσωτερικές τσουλήθρες...δεν ξέρω τι βλέπεις όταν κλείνεις το φώς πρίν το ύπνο...όμως όταν το παραθύρι σου ανοίγει το πρωί, αφήνεις το βραδινό σκοτάδι σου να φύγει....γνωρίζω νότες που σε αγγίζουν και λέξεις που σε ταξιδεύουν....βιβλία που ακουμπάς, και πως παίζουν τα δάχτυλα όταν μιλάς στο τηλέφωνο...
μπορεί να μη γνωρίζω χιλιάδες μικρά και μεγάλα πράγματα που σκέφτεσαι κι άλλα τόσα που αισθάνεσαι όταν είσαι μόνη....αλλά είναι τόσο λίγος αυτός ο χρόνος.....δεν γνωρίζω τι σκέψεις έκανες όταν ήσουν παιδί, με τι γελούσες,....αλλά ήταν λίγες .....ίσως να μη βλέπω τι αισθάνεσαι όταν διαβάζεις ένα βιβλίο,...όμως αν σε συνεπάρει, κάτι θα μάθω...
νομίζεις ότι δε σε γνωρίζω, γιατί δεν ξέρω με ποια ανέκδοτα γελάς....όμως το χαμόγελό σου δεν σταματά, το βλέπω, έχει μια διάρκεια ικανή να καταλάβει κάποιος... μήπως δεν ξέρω πως τρώς τα μακαρόνια?....ναί, αυτό ίσως, αλλά μπορώ να υποθέσω....αλλά άσεε, σε υποθέσεις πε΄φτουμε έξω...όμως βλέπω τι έφτιαξες στο αχνισμένο τζάμι, όταν δεν σε βλέπει κανείς....τι γκριμάτσες κάνεις στο καθρέπτη του ανσανσερ? ....κάτι παιδικές ίσως...
εκατομμύρια σκέψεις, που δε γίνονται ποτέ λέξεις, μικρές και μεγάλες συνήθειες, γκριμάτσες, βλέμματα και χειρονομίες....είναι πολλά από αυτά που δε γνωρίζω, για τον άνθρωπο που αγαπάω....ίσως να μη μπορέσω ποτέ να τα αποκωδικοποιήσω για μια πληρέστερη εσωτερική γνωση...ήθελες να υπάρξει μεγάλη απόσταση της αναπνοής, τέτοια που να μην είναι ικανή στο να βυθιστούμε σε άγνωστους κόσμους....παραμένουμε άγνωστοι,....μέσα σε μια απόλυτα αμοιβαία σχέση ζωής και αγάπης,....άγνωστοι...μα τόσο ερωτευμένοι... άγνωστοι που μαγευτήκαμε από τον έρωτα...είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας.....μα τόσο ερωτευμένοι!!!!
πόσο πραγματικό φαντάζει τ' όνειρο....., σε τρελαίνει......
Μάτια μου, χαρά μου, χείλη μου, φιλιά μου
μάτια μου, χαρά μου, με μαγεύεις
.......................................
Έρωτας με χτύπησε τρελός
χάνονται τα λόγια και οι λέξεις.
.............................................
έρωτας με χτύπησε μπαμπέσης.
Σαν γλυκό τραγούδι κάποιο αγγελούδι
στην καρδιά μου έριξε τα βέλη
..............................................
είσαι γλύκα, φως μου, είσαι μέλι.
"Όταν νιώθεις ότι σ' αγαπούν, ότι τρέφεσαι συναισθηματικά, ότι σε νοιάζονται, ότι σε στηρίζουν, ότι νιώθεις στοργή, έχεις περισσότερες πιθανότητες να είσαι ευτυχισμένος και υγιής. Έχεις πολύ λιγότερο κίνδυνο να αρρωστήσεις και, αν αρρωστήσεις, έχεις περισσότερες πιθανότητες να ξεπεράσεις την ασθένεια". Εκείνοι που πίστευαν ότι οι γυναίκες τους δεν τους αγαπούσαν, ένιωθαν σχεδόν διπλάσιους στηθαγχικούς πόνους από την άλλη ομάδα, οι οποίοι ένιωθαν ότι οι γυναίκες τους τούς αγαπούσαν. Η προσφορά αγάπης φαίνεται ότι κάνει το ίδιο καλό και στη διαδικασία της γήρανσης. Μία έρευνα σε πάνω από 700 ηλικιωμένους έδειξε ότι η γήρανση ανεστέλλετο περισσότερο όταν οι άνθρωποι αυτοί προσέφεραν στους άλλους, παρά όταν δέχονταν από τους άλλους. Όση περισσότερη αγάπη και στήριξη έδιναν, τόσο περισσότερο ωφελούνταν σωματικά. Ευτυχώς, μπορούμε να δεχόμαστε τα οφέλη της αγάπης ακόμα και όταν δεν έχουμε σύζυγο ή ερωμένη. Νιώθουμε αγάπη για ένα συνάδελφο, γονιό, παιδί ή αδελφό. Η ακόμα για κάποιο σκυλάκι, γατάκι, ψάρι ή φυτό. Και φυσικά, για το Θεό.....
Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει που μπρος μου θα σε ξαναδώ το φως του ήλιου θα ραγίσει και εσύ θα τρέχεις προς τα εδώ Θε να σκορπάω το μέτωπό σου χρυσή βροχή στον ουρανό και θαν' το ωραίο πρόσωπό σου Και όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας όλα θα λάμψουνε αλλιώς και θα χαθεί μες στις σκιές μας όλος ο κόσμος ο παλιός....... Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει σε ξαναφέρνει η ανατολή....
Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί, το πιο ζεστό τραγούδι η ανάσα σου κι αυτή η τρικυμία μέσα στα μάτια σου. Σ’ αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη, σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ σαν παλιά αμαρτία σε θέλω. Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί, στους δρόμους του κορμιού σου που ξενύχτησα στους δρόμους του κορμιού σου που ξεψύχησα...
εξηγούμε κάτι μιλώντας θεωρητικά,....ζωή....ανοίγωντας τα μάτια, βλέπουμε το φώς, τρώμε πρωινό, μεσημεριανό, δείπνο....γεμίζουμε γνώσεις, συναισθήματα, αγάπες κι έρωτες, ρομαντζάρουμε στο ηλιοβασίλεμα, φιλιά στο φεγγαρόφωτο, λόγια όμορφα κάτω από τ' αστέρια, βόλτες στην παραλία.....όμορφες ημέρες, χαμόγελα ευτυχίας......και απρόσμενα.....με καθημερινότητα....κάπου-κάπου πέρνεις και κάποιο λάχείο,......κάποια φορά μπορεί να κερδίσεις κάποιο όνειρο, κάποια ελπίδα, κάποιος να πιάσει μια χαρταεάνια καρδιά που έσπασε το σχοινί που την κρατούσε όπως πέταγε....το λεωφορείο της γραμμής είναι ιδιαίτερο.....ανεβαίνεις σε ένα σταθμό και δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψεις....προχωράς.....μπορείς να απολαύσεις το ταξίδι, να το ζήσεις......δεν θα επιστρέψεις ποτέ.....
Όταν,
αγάπη μου, τα χέρια σου σηκώνεις να
βρούνε τα δικά μου, σαν
τί μου φέρνουνε πετώντας; Και
γιατί σταμάτησαν, έτσι ξαφνικά, μπροστά
στο στόμα μου; Κι
εγώ γιατί τ’ αναγνωρίζω ωσάν
κάποτε, παλιά, ναν
τά ’χα αγγίξει,
και
ωσάν και πριν καν να υπάρξουν νά
’χανε τρέξει τα ίδια αυτά στο
μέτωπό μου επάνω και στη μέση μου;
Cuando tus manos salen, amor, hacia las mías, qué me traen volando? Por qué se detuvieron en mi boca, de pronto, por qué las reconozco como si entonces, antes, las hubiera tocado, como si antes de ser hubieran recorrido mi frente, mi cintura? P. Neruda
διάλεξα ενα τρένο και μπήκα....σε κάποια στάση μπήκε ενα παιδάκι που έδινε λουλούδια....το είδα σαν ηταν να κατεβω....ειχε δωσει τα πανεμορφα τριαντάφυλλά του....έφτασα στον προορισμό μου, αλλά πολύ αργοπορημενα....και συνέχισα να περπατάω.....δεν ξέρω αν περπατάω μαζί με τη ζωή.....δεν ξέρω, αν η ίδια η ζωή με θέλει μαζί της....
λέω στον Ήλιο να σταθεί, μέσα στο χρώμα του Ονείρου....
δεν αφήνεις το βλέμμα να το πάρει ο άνεμος, να το ταξιδέψει...
σε μυστικά ρυάκια κλειδώνεις τον ήχο της φωνής σου...σιωπή....
ήρθες να μείνεις, ως το τέλος...
ήρθες να μείνεις
δεν έζησα πέρα απ' την Ομορφιά σου....αυτό είναι όλο μου το ταξίδι...
άγγιξε ..... λίγο....και...ίσως να βρεις μέσα ..... και λίγη απ’ τη χρυσόσκονη που άφησε........αν δε υπάρχει και λίγη μαγεία, δε βγαίνει, μάτια μου, η ζωή!!!!
η μαγεία, δεν είναι βατραχοπόδαρα και νυχτερίδες.,,,όνειρο μαγεμένο απ' τη σκιά που έριχνε κείνο το δέντρο, καθώς σκέπαζε δυό ψυχές, που ήταν εκεί να ξαποσταίνουν....
είναι όμορφο ν’ αναγνωρίζεις την ομορφιά....είναι όμορφο να επιτρέπεις στο γιασεμί που μοσχοβολάει να σε συνεπάρει.....είναι όμορφο να χορεύουν τα όμορφά της χρώματα μπροστά σου...
Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί, το πιο ζεστό τραγούδι η ανάσα σου κι αυτή η τρικυμία μέσα στα μάτια σου Σ' αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη, σ' αγαπώ σ' αγαπώ σαν παλιά αμαρτία σε θέλω Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί,....
η αόρατη Μούσα απολαμβάνει την διεπαφή της με "λουλούδια" των κήπων...γοητεύοντάς τα με λέξεις πλασμένες με την τέχνη της γνώσης....τα "λουλούδια" όλα με τα πέταλά τους ανοιχτά, την αφήνουν να τα μπολιάσει....
μια Πανέμορφη Μούσα, που η κομψότητα της έκφρασης, η ποιητικότητα του λόγου και το Μέγα Κάλος της, εκφράζονται σε αγάπη...
«Τέτοιο πλάσμα ευαίσθητο και θαρρετό συνάμα δεν μας παρουσιάζει συχνά η ζωή...., που ωστόσο έδειξε ότι είναι σε θέση να υποτάξει ένα τριαντάφυλλο, να ερμηνεύσει ένα κύμα ή ένα αηδόνι και να πει «Σ’ αγαπώ», για να συγκινηθεί η υφήλιος».
ενας τόνος, χροιά φωνής, που χαμηλώνει και δεν μπορείς να είσαι ορθιος για να την ακούσεις, σαν να είσαι σε ανάκλιντρο και να κοιτάς τη φωτιά, πάνω σε βραχάκια μια ακρογιαλιάς να ακούς τον παφλασμό του νερού κοιτώντας την εναλλαγή των χρωμάτων του ηλιοβασιλέματος, που σε κάνει να αισθάνεσαι ερωτικά ......που σε κάνει να αισθάνεσαι οτι αγκαλιάζεσαι από μια αγκαλιά, αρχίζοντας να σε πλημμυρίζει η ωκυτοκίνη....εξαφανίζοντας ως δια μαγείας την στρεσαριστή κορτιζόλη....
Τι παράπονο λοιπόν μπορώ νάχω απ’ αυτό το παράθυρο; Αν θες το μισανοίγεις και, δίχως διόλου να κοιτάξεις έξω, μπορείς μες απ’ τα τζάμια να παρακολουθείς αθέατος αυθεντικές σκηνές του δρόμου, σ’ ένα χώρο πιο βαθύ και διαρκέστερο...
ήταν κλειστά....προσπάθησα να σε δω μέσα από τις γρίλιες...να σου πω μια μεγάλη ΚΑΛΗΜΕΡΑ...να την εχεις μαζί σου..................
Καλημέρα...λίγο αργά, αλλά και τώρα μπορώ να στην πώ.............για να αντιμετωπίσουμε τη νέα μέρα.........πιό φωτεινή... προσμένοντας κάτι ευχάριστο, ίσως και ανατρεπτικό...κάτι ελπιδοφόρο....γιατί η ανατολή είναι πάντα μια αρχή, που φαντάζει όμορφη και πολλά υποσχόμενη για τη συνέχεια της μέρας.................
ζώντας ένα ακατανόητο όνειρο....ένα όνειρο που ποτέ δεν φαντάστηκε ο΄νούς οτι μπορεί να γίνει πραγματικότητα, μια διαρκή πραγματικότητα........η μόνη φυσική οργανική ύπαρξη, που είναι καλύτερη από τις σκέψεις μου και απ' 'ολα τα μεγάλα αγαθά της ζωής....που προτιμά να βλάψει τον εαυτό της παρά τον πλησίον της....που χωρίς κανένα φόβο και με το μεγαλύτερο πάθος λέω "σου δίνω τη ζωή μου"....
είναι ένα αστέρι φωτεινό, διαμάντι κρυστάλλινο.....η μόνη περίπτωση στους έρωτες της ζωής που ο έρωτας ήταν, είναι ακόμα? και από τις δύο πλευρές...κάτι τέτοιο είναι φοβερά σπάνιο, "όταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις" η μεγάλη συνεύρεση της απόλυτης αγάπης....έρωτες έχουν υμνηθεί μέσα στους πεζούς ή ποιητικούς στίχους, αλλά να υπάρχει μια τόσο μεγάλη ιερή εύνοια...όχι............ζώ ένα όνειρο που δεν μπορώ να καταλάβω, έχει ανέβει, τόσο ψηλά...!!!...το όνειρο των ονείρων,....αναρωτήθηκα πολλές φορές...είναι δυνατόν να ζούμε μέσα σε έναν παράδεισο τόσο εύκολα?...κανένας γύρω-γύρω δεν βιώνει μια τέτοια μεθυστική ονειροπόληση˙ όλοι γεύονται τη συμβατικότητα, είχαν ξεχωριστά τον κόσμο των ονείρων τους από τον κόσμο της απτής πραγματικότητας....είναι Τέλεια, η ακτινοβολία της είναι συνεχής,...είναι απόλυτη...δεν επιτρέπει κανένα μείγμα αλήθειας με ψέμα...και πάντα υπάρχει μια ισχυρή νοσταλγία για το πρόσωπό της...τα σύννεφα γίνονται περισσότερα και οι βροχές στερεύουν, που θα μπορούσαν να ανοίξουν μονοπάτια στις ηλιαχτίδες, να ζεστάνουν την και την ερωτική καρδιά....
Βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη Που όλο παρακαλείς ........................... Χρόνια και χρόνια Εκείνη εκεί ....... εσύ εδώ πέρα. Κι όμως του πόθου τ’ όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα Κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά Τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες Κοντεύεις να τη δεις σε περιμένει Δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή Την περιλούσει με ιαχές θριάμβου. Δώσε το χέρι σου – πριν συναχτούν πουλιά Στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε Πως επιτέλους φάνηκε να ‘ρχεται από μακριά Η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα! Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε! Οδ. Ελ.
μπορει φωτογραφιες να βγήκαν αρκετές, όμωςτις στιγμέςμας δεν τις φωτογραφίζουμε τις ζωγραφίζουμε....
έτρεχα, τρέχω, τρέχοντας, με άπειρα κοντοστεκώματα κοντά σε ανθρώπους, γιατί άκουγα να με φωνάζουν με την σκέψη τους....τις μάζεψα και άρχισα να φτιάχνω λογοδιαρογραφικούς πίνακες, σκιτσικές αποτυπώσεις, ......και κάπως έτσι αποτυπωμένες στον καμβά του απέραντου κυβερνοχώρου, ψυχαναλυτικές πολύχρωμες γραμμές....με λίγο υγρό ανάμιξη για να κολλήσουν.....γινήκαν πελώρια γραμματόσημα, όχι να μπουν σε κάποιο γράμμα, ....δεν είναι για ταχυδρόμηση....όποιος έχει τον κωδικό της κατάθεσης ψυχής μπορεί να τα θαυμάσει, να περάσει κάποιες στιγμές μαζί 💕 τους, απλώς κοιτάζοντάς τα......
περάσαμε από δύσκολες καταστάσεις.....περνάμε δύσκολες καταστάσεις,
βουνά, εμπόδια αξεπέραστα....και μέσα σε αυτά, η επανακυκλοφορία ενός
γραμματόσημου....που σε κάνει να ξαναδείς τις στιγμές... μέσα απ΄ αυτές
αντλείς ενέργεια....αντλείς χαμόγελα...
τετοιους ανθρώπους θα ‘πρεπε να έχουμε στη ζωή μας...μια στιγμή μόνο
μαζί τους αρκεί.....και μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά.....μόνο που
τους
βλέπουμε νιώθουμε καλά....ένα βλέμμα τους να μας κάνει να
πετάμε....γεννήθηκαν γι’ αυτό τον σκοπό.....με μία μόνο τους λέξη να μας
γιατρεύουν από κάθε πληγή....φύλακες άγγελοι...ένας καφές μαζί τους μας
χαλαρώνει....μας αποφορτίζει....τέτοιους ανθρώπους τους κρατάμε στη ζωή
μας...γιατί πασχίζουν για να μας κρατούν ζωντανούς, εμάς και
τα όνειρά μας, όταν δεν είμαστε καλά....αφού έχουν σκοπό να μας κάνουν
να
νιώσουμε ξεχωριστοί......γι' αυτό έχει σημασία στη ζωή, να έχεις δίπλα
σου ζωντανά στηρίγματα...ένας καφές μαζί τους, μέσα από μια συνιθισμέμη
απλή φράση.."πάμε για καφέ?"....δεν είναι μια απλή φράση...είναι ώρες
επαφής μεταξύ ανθρώπων...
όταν έχεις τον άλλο απέναντί σου σε μία τόσο απλή και συνηθισμένη
κατάσταση, τον διαβάζεις, τον εξετάζεις, τον κατανοείς.....μαθαίνεις
πράγματα γι' αυτόν, την προσωπικότητά του...το σημαντικότερο, είναι πως
καθώς θα κυλάει ο χρόνος εσύ θα μπορέσεις να νιώσεις αν αυτό το άτομο
υπήρξε ποτέ ουσιαστικά μέσα στη ζωή σου..... κι αυτό θα σου το πουν οι
ίδιες
οι συζητήσεις σας....με μία μόνο τους λέξη να μας γιατρεύουν από κάθε
πληγή....κάτι σαν φύλακες
άγγελοι...έχουν τη θεραπεία μας μέσα τους και μας τη χαρίζουν
απλόχερα, χωρίς αντάλλαγμα, μας χαρίζουν στιγμές ευτυχίας....αρκεί ένα
βλέμμα τους να μας κάνει να πετάμε.... ένας καφές μαζί τους μας
χαλαρώνει, μας αποφορτιζει, μας πάει σε έναν άλλον κόσμο....τους
λατρεύουμε όσο μπορούμε κι ακόμη παραπάνω, γιατί αυτό έχει σημασία στη
ζωή, να ‘χεις δίπλα σου ζωντανά στηρίγματα.....γι’ αυτό όταν λέτε να
πάτε για έναν καφέ, να πηγαίνουμε....
τον καφέ τον πίνεις για να χαλαρώσεις και να ευχαριστηθείς....τον
απολαμβάνεις σιγά-σιγά και προσπαθείς να πίνεις την κάθε γουλιά
ευλαβικά....σαν να θες να παρατείνεις εκείνη τη στιγμή όσο το δυνατόν
περισσότερο, εκείνη τη στιγμή της απόλυτης ηρεμίας...
.......πάμε για έναν καφέ;.....και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μείνουμε μόνο σε έναν!!!!......
το μυαλό έμεινε δεκαετίες πίσω, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως το να φτύνουμε γραμματόσημα, που πολλές φορές δεν κολλάνε, σαν να έφυγε η κόλλα απ’ το πολύ σάλιο, πώς το λένε!!....κάποιοι μαζεύουν αυτά που γυαλίζουν και τα κάνουν συλλογή, τα θαυμάζουν, μέχρις ότου περάσει ο ενθουσιασμός....είμαστε άνθρωποι....αυτή είναι η φύση μας και σκάμε χαμόγελα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!...........................κάνοντας τον άλλο να νοιώσει-νοιώθει Μοναδικός...ταράζοντας έτσι τον εσωτερικό του κόσμο....και αυτός θα σ’ Αγαπάει.....Έτσι Ακριβώς όπως Είσαι..... χωρίς να χρειάζεται να αλλαχτεί τίποτε.......Θα σ’ αγαπάει γιατί είσαι εσύ.......................
