όταν γεννιέται ένα όμορφο σκίρτημα...

Ο αρχαίος μύθος του Πυγμαλίωνα δεν είναι μια επινόηση του πολύ παλιού παρελθόντος. Αφορά κάθε άνθρωπο. Συνδέεται με την πιο βαθιά επιθυμία του να δημιουργήσει ένα είδωλο ιδανικό και να είναι απόλυτα δικό του. Είναι εδώ και αφορά εκείνη την πραγματικότητα, που ζυμώνεται μόνο με τα δικά μας όνειρα, με τους δικούς μας πόθους· αφορά την ίδια της ζωής τη ζωντάνια, γιατί «ο πραγματικός θάνατος εμφανίζεται από τη στιγμή που δεν μπορείς να ονειρευτείς». Και ποιο όνειρο μπορεί να είναι ονειρεμένο χωρίς την παρουσία του έρωτα;

Πώς μια φωτογραφία με την πρώτη της πρόσληψη μπορεί να γίνει οικεία και αγαπητή; Από πού ως που ένα άγνωστο πρόσωπο σου δημιουργεί μια φοβερή φιλικότητα και του λες από τις πρώτες επικοινωνίες ότι «θα τα πούμε από κοντά»; Πώς ξεφυτρώνει τόσο έντονα ένα συναίσθημα από ένα πρόσωπο, από ένα βλέμμα μιας φωτογραφίας;

Αλλά είναι απορία θαυμασμού και έκπληξης και όχι άγνοιας. Γιατί ξέρεις – και το έχεις κατακτήσει ως απόλυτο αυθεντικό βίωμα – ότι το όμορφο πρόσωπο μιας γυναίκας σου ανοίγει από την πρώτη στιγμή έναν ορίζοντα γοητείας, μια ξεχωριστή υπόσχεση, μια συνάντηση του έρωτα. Ίσως όλα αυτά να είναι βιαστικά και επιπόλαια, ίσως να έχουν σκοπιμότητα και να είναι μια απλή χρησιμοθηρική στόχευση. Μπορεί. Αλλά όταν γεννιέται ένα όμορφο σκίρτημα, μια ελευθερία της σκέψης, ένα μεγαλείο του συναισθήματος, ως προς τι οι ερμηνείες που μπορεί να κάνει ένας ξένος παρατηρητής; Υπάρχει και κάτι άλλο. Η τόσο εύκολη ανάδυση της φιλικότητας και του φοβερού ψυχικού πλησιάσματος γεννάει ένα κλίμα εμπιστοσύνης που δεν μπορείς να το προδώσεις. Ξέρεις πολύ καλά ότι θα είσαι αυθεντικός!

Η γυναίκα της φωτογραφίας γίνεται είδωλό σου, γιατί συμμετέχεις και εσύ στην τεχνοτροπία του και στη δημιουργία του. Η εικόνα της σού είναι απόλυτα προσωπική υπόθεση. Είσαι εσύ και το είδωλό σου σε ένα περίκλειστο σύμπαν που δεν υπάρχει τίποτα άλλο, όπως στο Φιλί του Κλιμτ. Έχεις πάει στο μέλλον και γεύεσαι τις στιγμές του στο πεδίο της ισχυρής φαντασίωσης και θεριεύει η επιθυμία σου όλο και πιο πολύ. Έχεις πάει και στο μακρινό παρελθόν σου· τότε που παιδί ονειρευόσουνα την κοπέλα των πόθων σου και την κοιτούσες στα μικρά καθρεφτάκια που είχαν μια όμορφη ηθοποιό στη μια όψη τους, και η φαντασία σου είχε κάτι συγκεκριμένο, ένα μόλις αρχιμήδειο σημείο, για να μπορεί να δημιουργήσει την ιδανική της Μορφή χωρίς καμιά συνθήκη και δέσμευση, μόνο με τη δική σου επιθυμία.

Και πώς ξέρεις ότι μπορεί να υπάρχει αντίκρισμα; Κι όμως αρκεί και μόνο ένα σημάδι, ένα νεύμα, μια κίνηση. Και πώς μπορείς να εκφράσεις την επιθυμία σου, όταν δεν μπορείς να τη συνδέσεις με το όνειρό σου και με το όνειρό της; Οι ταλαντεύσεις είναι συνεχείς και το εκκρεμές κινείται από τη μια άκρη στην άλλη. Αλλά αν ο τωρινός σου πόθος είναι όμηρος του μέλλοντος, ποια είναι η γεύση της ζωής, ποιο το βίωμα του εαυτού μας; Γιατί δεν πρέπει να εκφράσεις την ομορφιά που δημιουργήθηκε αφού δεν είναι μόνο δικό σου δημιούργημα αλλά και δικό της; Γιατί δεν πρέπει να γνωρίζει τη γοητεία της που είναι τόσο ελκυστική;

Το βλέμμα της σε αιχμαλωτίζει και την ίδια στιγμή σου δίνει μια αίσθηση παράξενης ελευθερίας. Σε κοιτάζει στα μάτια και ταυτόχρονα αγναντεύει πολύ μακριά. Είναι ματιά ερωτική μα και στοχαστική. Δείχνει θέληση και αποφασιστικότητα. Έχει πόθο μα και συλλογισμό. Δείχνει μια απόλυτα ξεχωριστή ομορφιά. Εκφράζει ωριμότητα μα και νεότητα. Είναι μοναδική η γοητεία του! Το κοιτάς και το ξανακοιτάς με αίσθηση πληρότητας νιώθοντας τις πινελιές του έρωτα να διαμορφώνουν τόσο αυθόρμητα και αυθεντικά το ξεχωριστό πορτρέτο της στην επικράτεια της δικής σου φαντασίωσης. Και βιώνεις μια αίσθηση ολοκλήρωσης, γιατί είναι απόλυτα μοναδικό και ξέρεις (ή νομίζεις) ότι βλέπει μόνο εσένα…

for copy... to Tsoulias N. by timesnews