όλη ημέρα με ένα κινητό στο χέρι, ανυπομονώντας για την ώρα που θα βρεθούμε, κι όταν έφτανε η ώρα για την καληνύχτα δεν ήθελες να φύγεις.... ένα χειροφίλι ακόμη στην προσπάθεια να κλεφτεί και να παγώσει ο χρόνος...και μετά, αχ!!! αυτό το μετά, που μύριζες ολόκληρος εκείνο το άρωμα... ένας τόσος ενθουσιασμός, που δεν μπορούσες να το πιστέψεις, ήθελες να μοιραστείς τη χαρά σου, για την ακρίβεια να τη φωνάξεις....μεγάλοι έρωτες...όπως εμφανίζονται ξαφνικά, εξαφανίζονται ξαφνικότερα....λες και το σύμπαν παίζει μαζί σου....εκεί που όλα αποκτούν νόημα, εκεί που αναρωτιέσαι πώς γίνεται όλα να κυλούν ρολόι έρχεται το μεγάλο μπαμ!!!!!!.....και βρίσκεσαι να κάνεις παρέα στον πυθμένα, μέσα στους τέσσερις τοίχους, να προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια....και προσπαθείς να κάνεις την ψυχή σου να μη βγάλει κιχ....
ο έρωτάς μου... μία σύνδεση ανάμεσα σε μαγεία και σε πράγματα-γεγονότα-παρουσίες-ύλη....μια τρομακτική απαίτηση για προνομιακή-αποκλειστική θέση του, μέσα στον πόθο και στην ψυχή....σε αυτό το «μυστικό σημάδι», που τον κάνει ξεχωριστό για μένα και τον ενσωματώνει προνομιακά σε ένα ιδανικό σκηνικό που κυβερνά το νου μου.....είμαστε δυό θνητοί που κάποτε ζήσαμε ένα μεγάλο έρωτα, είτε χώρια, είτε μαζί....ο πραγματικός έρωτας δεν ξεπερνιέται ποτέ, γιατί ποτέ δε θα χωρούν στον έρωτα τα «πρέπει»....η λογική, τα χιλιόμετρα, τα χρόνια, ο έρωτας δεν τα ξέρει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου