...άκαμπτη... πραγματικότητα...

οι φράχτες δεν είναι εμπόδιο, είναι προστασία από τα μάτια του ξένου ιδιοκτήτη, είναι δυνατότητα και ευκαιρία, γιατί ποτέ δεν θα τολμούσεις να σκεφτείς την κρυφή επίσκεψη στο ξένο αμπέλι σε ένα ίσωμα....είναι η προστασία του απάγκιου από το ξεροβόρι στο επίπεδο χωράφι και της μπουκάλας του νερού το φώλιασμα για να μην το ζεστάνει πρόωρα ο ήλιος, είναι το κλέψιμο της μικρής σκιάς στο άδεντρο χωράφι, είναι η μοναδική δυνατότητα να κρεμάσεις το κολατσιό σου και να βάλεις σε διαλεχτό μέρος τους τα βιβλία που έχεις πάρει μαζί σου για διάβασμα, γιατί το βράδυ δεν θα προλάβαινες....

είναι άλλοτε με τέχνη πλεγμένοι, με καλάμια σαν ένα κέντημα στο καμωμένο από τον άνθρωπο φυσικό περιβάλλον και εκεί στην απόλυτη ομοιομορφία, άλλοτε τσιμεντένια, τοιχος του Βερολίνου....

«Στη ζωή μας έχουμε όρια, έχουμε σύνορα και φράχτες», θα λέει κάθε τόσο ο δάσκαλος για να παρομοιώσει της πειθαρχίας τα κελεύσματα με το περιβάλλον της αγροτικής μας ζωής... και εμείς ας φανταστούμε στα σύνορα των νομών και των κρατών φράχτες μεγάλους και απροσπέραστους και θα απογοητευτούμε όταν καταλάβουμε ότι η παιδική φαντασία έχει επεκτατικές μυθοπλασίες, που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα και παρόλα αυτά θα εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε χρόνια και χρόνια μετά στης φαντασίας τα παιχνίδια και όχι στις βεβαιότητες της άκαμπτης πραγματικότητας....