ένας ρομαντικός άνθρωπος....

μια χημεία που κρατά χρόνια.... "αυτή η κολόνια...", που βασίζεται στην ειλικρίνεια, που τα ξέρουμε όλα, που δεν κρατάς μυστικά, που επιζητείται η κριτική και η γνώμη, που εκτιμάται "a priori"... που νιώθεις τον "άλλον" τόσο..... κοντά σου....που σε ξέρει καλύτερα από όσο νομίζεις.... ξέρει εσένα κι όχι το τέλειο "φωτογραφικό" πρόσωπό σου...που μπορεί να διακρίνει τις πιο εσωτερικές σκέψεις, εκείνες που καμμιά φορα δεν παραδέχεται ούτε ο ίδιο μας ο εαυτός....και μετά...παραδέχεσαι έμμεσα...οτι ειναι ο πιό δικό σου άνθρωπος....άνθρωποι τέτοιοι, που δε σου κρατάνε κακία, όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν....αποδεχόμενοι πολλές χαζομάρες μας...και μπροστά τους δε θέλουμε να κρυβόμαστε....είναι άγνωστη λέξη το "ψεύτικο πρόσωπο", που αγαπιέται πιο εύκολα...θέλουν να είναι δίπλα τους, γιατί έχουν 100% πλήρη επίγνωση του ποιος πραγματικά είσαι.....

αν .... λέω "ΑΝ"...συναντήσεις τέτοιον ανθρώπο, Άνθρωπο, με "Α" κεφαλαίο, που σε έχουν χαρτογραφήσει, που μπορούν να σε ψυχολογήσουν και να σου βγάλουν τον καλύτερό σου εαυτό, δεν τον αφήνεις ποτέ να φύγει μακριά σου.... είναι η δική σου αλήθεια, ο δικός σου κόσμος, στον οποίο δε θα χρειαστεί να υποκριθείς ούτε δευτερόλεπτο κι αυτό είναι πραγματικά αξία ανεκτίμητη…

ο Φρέντυ...ήταν ένας ρομαντικός άνθρωπος, από τους τελεταίους....σε ένα βιβλίο του γράφει, "αν είχες ένα γιο που ήθελε να γίνει δημοσιογράφος, θα τον ρωτούσες αν είναι πάντα έτοιμος να κλάψει για ένα τυφλό οργανοπαίχτη ή για ένα σκύλο που σκοτώνεται στη μέση του δρόμου....είπες πως... αν μπορεί να κλάψει, τότε μπορεί να γίνει δημοσιογράφος;"...

οι ρομαντικοί μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο...μέχρι τότε, όμως,... «Καληνύχτα.…»...