... τρυφεροί με τους άλλους, απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει, με τη συμπεριφορά και τη στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας, απ’ αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις μιας «μεταξωτής συμπεριφοράς»… πάντα συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις, γνωρίσματα που αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου και σε μεγάλο βαθμό… «σκλαβώνομαι» από κάποιους που δεν ορμούν να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας… είναι μια πράξη ευγενικής καταγωγης και γενναιοδωρίας, που αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον…. κάποιοι άλλοι τρέχουν σαν αρπακτικά να πιάσουν μια καλή θέση…. κάπως έτσι συμπεριφέρονται αυτοί και σε άλλα ζωικά πεδία της ζωής των...
μεταξωτοί άνθρωποι...
κατά μια ιστορία, κάποτε βρέθηκα σ’ ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι», απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά, όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα…. και από τότε, ό,τι κι αν λένε για τον Γιώργο Νταλάρα –αυτός ήταν ο «επώνυμος»– εγώ τ’ ακούω βερεσέ...
σε κάποιες περιπτώσεις, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα, έίναι τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του, είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού, είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων…. κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... όμως, σε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν –στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία– χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους… το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του… αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα… συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι… εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι…
«μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν… που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους, που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων, που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... αυτοί, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες, που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται... «μεταξωτοί άνθρωποι»… όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν, άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι? όχι, απλώς, «μεταξωτοί…»… μπορείς κάποια στιγμή να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...
ιλυ..........Μεταξένια......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου