τρεις ... φορές...

κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις

τα βήματά μας άθελά μας
είναι δώρα ακριβά
γι’ αυτούς που μένουν και περιμένουν
το σούρουπο μιαν αγκαλιά

μες στο σκοτάδι θα `ρθουν πάλι
μακρινές μαρμαρυγές
να ψιθυρίσουν να θυμίσουν
τρεις απανωτές φορές

ψιθυριστά, όπως ψιθυρίζει κάθε φύλλο που φτερουγίζει καθώς φεύγει από ένα φθινοπωρινό δένδρο...

σ' αγαπάω πολύ, σ' αγαπώ πολύ, σ' αγαπώ αμέτρητα....