L' amour....

 

I 

I Love You.....

μη την αφήνεις ποτέ απ'τα μάτια σου....

 πέρασαν έξι μήνες απ' την μέρα που έφυγε η Μαριγώ. Τη μάνα μη την αφήνεις ποτέ απ' τα μάτια σου....

όταν ξυπνάς...

 

καλημέρα....ιλυ......................................

όντως, βρισκόμαστε...?

πέρασε καιρός, σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη, σα να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία....σκοτάδι γύρω κι ούτε μια μαρμαρυγή... άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία...μακρινή χώρα είναι για μας η κάθε χαρά, η ελπίδα .... έννοια αφηρημένη....άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε...

....όντως, βρισκόμαστε...?

ιλυ........

το πουλάκι...

 κάποιο από τα πουλάκια σου ... είπε τι θα φορέσεις σήμερα....

ιλυ.....

 το να δυσανασχετείς με κάτι που συμβαίνει, σημαίνει αποστασία ......

I Love You......

σήμερα....ένιωσα...

 σήμερα ένιωσα....ψυχή και σώμα....

ιλυ.....

 Η ζωή είναι Ωραία....

Καλημέρα Πριγκίπισσα....

...

ιλυ...........

η σημασία της κάθε στιγμής...

 

σ' Αγαπώ κάθε στιγμή.....

... με το χέρι σφιχτά...

κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
να με κρατάς απ' το χέρι σφιχτά
να περπατάς πλάι μου στα συντρίμμια
να με κοιτάς με τα μάτια κλειστά

κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
όταν θα κλαίω θέλω να μου γελάς
κι όσα τραγούδια έχω αγαπήσει
μέσα στ' αυτί να μου τραγουδάς

κι όταν ξανά θα τελειώσει ο κόσμος
φίλα με σαν να 'ναι η πρώτη φορά
και μέσα στη ζεστή αγκαλιά σου
ίσως αρχίσει ο κόσμος ξανά...

ιλυ.....με το χέρι σφιχτά...

..να γράφεις να τηλεφωνείς...

ανοίγει διάπλατα η πόρτα μου, όταν έρχεσαι
και πλημμυρίζει μουσικές η κάμαρά μου.
τρέχουνε πίσω σου οι καρέκλες, να μη στέκεσαι
κι απ' το παράθυρο το σκάει η ερημιά μου.

τρελλό κοκτέιλ σου σερβίρει το ποτήρι μου,
τα κρύα χείλη του γυρεύουν τα δικά σου.
τσιγάρο σκέτο σου προσφέρει το πακέτο μου
κι όλα τα σπίρτα μου ανάβουν στο άγγιγμά σου

να γράφεις να τηλεφωνείς
και ας μη μένει εδώ κανείς,
αφού το ξέρω, θα χαθείς,
τόση αγάπη δεν μπορείς.
να γράφεις να τηλεφωνείς
και ας μη μένει εδώ κανείς.

κλείνουν αθόρυβα οι κουρτίνες, όταν γδύνεσαι
και η κρεμάστρα μου τα ρούχα σου μαζεύει.
τα φώτα παίζουνε την ώρα, που μου δίνεσαι
και το κρεβάτι μου άγριο χορό χορεύει.

μαντήλι κόκκινο σκουπίζει τον ιδρώτα σου
κι η μαύρη χτένα μου χαϊδεύει τα μαλλιά σου.
κρύβεται μες στο κομοδίνο το ρολόι μου,
για να κερδίζω δευτερόλεπτα κοντά σου.

να γράφεις να τηλεφωνείς
και ας μη μένει εδώ κανείς,
αφού το ξέρω, θα χαθείς,
τόση αγάπη δεν μπορείς.
να γράφεις να τηλεφωνείς
και ας μη μένει εδώ κανείς.

μια πάχνη πέφτει στον καθρέφτη μου, όταν ντύνεσαι
και μία πίκρα το δωμάτιο πλημμυρίζει.
εγώ κοιμάμαι, να μη δω που απομακρύνεσαι
κι η ερημιά μου απ' το παράθυρο γυρίζει...

ιλυ............γράφω και τηλεφωνώ.....

με ποίηση..........

γράφοντας ένα ποίημα είναι διαφορετικό από το πεζό, οι λέξεις του δεν είναι φύλλα που τα σέρνει ο άνεμος...χτυπάνε στην καρδιά, σπαράζουν, είναι σκληρές σαν διαμάντι, είναι ορμητικές σαν ποτάμι, τα φύλλα του άνθους δεν μαραίνονται, τα αντικείμενα δεν είναι αραγμένα κάπου...είναι μια αφύπνιση, ένας πυροβολισμός στον αέρα....

γλυκό το σώμα της κυράς μου το αεράτο,

γλυκό το κοίταγμα των πλάνων της ματιών,

γλυκό το μέτωπο, το γέλιο της το ακράτο,

γλυκό το φίλημα των λάγνων της χειλιών.

 

γλυκός ο λόγος της, κελλάρισμα δροσάτο,

κι ο χείμαρρος των μεταξένιων της μαλλιών,

γλυκό το στήθος της, που ανατριχιάζει κάτω

από το χάδι των καυτών μου των χεριών....

ιλυ...........................με ποίηση..........

 

που βρίσκομαι?...

 όταν τον τρέφεις δυναμώνει.... όταν τον αφήνεις νηστικό, αργοσβήνει...

Ο έρωτας... κερδίζεται ή χάνεται κάθε μέρα...

Σ' Αγαπώ..... πολύ...

τρεις ... φορές...

κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις

τα βήματά μας άθελά μας
είναι δώρα ακριβά
γι’ αυτούς που μένουν και περιμένουν
το σούρουπο μιαν αγκαλιά

μες στο σκοτάδι θα `ρθουν πάλι
μακρινές μαρμαρυγές
να ψιθυρίσουν να θυμίσουν
τρεις απανωτές φορές

ψιθυριστά, όπως ψιθυρίζει κάθε φύλλο που φτερουγίζει καθώς φεύγει από ένα φθινοπωρινό δένδρο...

σ' αγαπάω πολύ, σ' αγαπώ πολύ, σ' αγαπώ αμέτρητα....

το ποτάμι...

εκεί κάτω στο ποτάμι
ζούνε δυο μικρά παιδιά.
το 'να βλέπει δεν ακούει,
τ’ άλλο ακούει μα δε βλέπει,
και τα δυο ξέρουν πως πρέπει,
να 'χουν μόνο μια καρδιά...

.....

το ποτάμι όλο γεμίζει
και το στήθος μου ξεσκίζει

εκεί κάτω στο ποτάμι
ζουν τρεις γέροι μοναχοί
δε μιλάν δεν τραγουδάνε
δεν πεινάν ούτε διψάνε
μόνο κλαιν και προσκυνάνε
τα χορτάρια και ζητάνε
απ' το χώμα μιαν ευχή
μα εκεί κάτω στο ποτάμι
δε φυτρώνει η προσευχή


το ποτάμι όλο γεμίζει
και τη θάλασσα ποτίζει...

ιλυ.............

Κ α λ η μ έ ρ α........

 και γι' αυτούς που περιμένουν ένα φιλί και μια καλημέρα....

ιλυ.............

πως θα μάθω να αγαπάω...

...μου λείπεις, μου λείπει το χαμόγελό σου, η αγκαλιά σου, η μυρωδιά σου, κάθε χιλιοστό της ύπαρξής σου......λέξεις που σκαλίζω δείχνουν τη μοναδικότητα κάθε στιγμής, το που βρίσκονται, σε ποια θέση του μυαλού και της ψυχής είναι αυτά τα γράμματα....με ποια ένταση,...γυρνάω σιγά-σιγά με τα πόδια στο σπίτι...μετά από λίγα περπατήματα, σαν χθές....κάποιες φορές ακόμα και μέσα από παράνοια, προσπαθώ να καλύψω το κενό, τίποτα δε συγκρίνεται με την ηρεμία και τη διαύγεια της αγκαλιά σου.... χάνομαι στην παρουσία σου...Σ' Αγαπάω πολύ... πως θα μάθω να αγαπάω και τις απουσίες σου…? πώς.....

ιλυ...........................

καλημέρα ζωή...

... η ηρεμία στη φωνή σου και η γλυκύτητα στην όψη σου!!!...και μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου....  ονειρεύομαι κι ας είμαι.... περιμένω να ξυπνήσω κάθε πρωί γιατί εδώ που έφτασα αυτό είναι δώρο της ζωής, να σε δώ, να σ' ακούσω, να........I Love You....

μπορώ μόνο να φανταστώ...

 μπορώ μόνο να το φανταστώ πως θα είναι να περπατώ στο πλάι σου....θα σταθώ μπροστά σου, θα πέσω στα γόνατα και θα τραγουδώ... 

μπορώ μόνο να φανταστώ....

 

ιλυ.....

και ξανά πάλι....

 Ω!! απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε και όμως αυτό υπήρξε....με μεγάλες αποφάσεις τη νύχτα, που τις έθαψε σε λίγο ο ύπνος....

ιλυ...........

 σήμερα έκλεψα δυό μάτια, τάβαλα στο προσκεφάλι μου...δυό μέτρα παρά κάτι.. 

ιλυ.....

απολαύσεις!!!!!...

 η απόλαυση... είναι μοναχική, με περισσότερο το Βαθύ άρωμα από ένα βιβλίο παρά από έναν καφέ που αχνίζει...

ιλυ......το γράφει και αυτό σε μια σελίδα....

ιλυ......το έμαθα απ' έξω....ιλυ.......

ψυχοθεραπεύτρια...

 αρχέγονη ψυχοθεραπεύτρια θάλασσα....

ιλυ..........

Μου λείπεις εσύ, ναι μου λείπεις εσύ

Και μοιάζω να είμαι σαν χαμένο νησί

Μου λείπεις......

 

I Love You....

αρχαιολογικές...

 σαν τον αρχαιολόγο ψάχνω να βρώ ένα χάδι σου....

ιλυ.............

μέχρι να βρούμε ουρανό...

 μέχρι να γίνουμε άγγελοι, να βγάλουμε φτερά

 μέχρι να βρούμε ουρανό άσε με να παραμιλώ, να καίγομαι... να καίγομαι στο σώμα σου και να φιλώ το στόμα σου....

μέχρι να γίνουμε άγγελοι, να βγάλουμε φτερά ας μείνουμε με γρατζουνιές στους ώμους και στην πλάτη τις νύχτες να σε προσκυνώ με λόγια φλογερά σαν θα σε ρίχνω της φωτιάς ξανά το μονοπάτι....

μέχρι να βρούμε ουρανό...

ιλύ.........

 αν δεν με έβρισκες εσύ θα σ' έβρισκα εγώ....

ιλυ.............

ακούς?.....

 

ιλυ....................................................

Νύχτα πέρασε το τρένο
και το χάσαμε,
κάπου θέλαμε να πάμε
μα δε φτάσαμε.

ιλυ.........

πριν το χειμώνα...

 η φθινοπωρινή άνοιξη ντύνεται στα κόκκινα.....

...βάλε το κόκκινο φουστάνι, εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά...

ιλυ.......................

Καλημέρα....

 

κοιτώ την πόρτα να ανοίγεις...

σε βλέπω και μέσα στα μάτια σου χάνομαι και ταξιδεύω... μου μιλάς και πιάνομαι από τα χείλη σου με την ελπίδα πως θα ακούσω κάτι να μου λένε, κάτι γλυκό και ερωτικό....σε μυρίζομαι και αμέσως μεθάω και τρελαίνομαι και αρχίζω να παραμιλώ...αν μπορούσα να σε φιλήσω όλα αυτά θα γίνονταν ένα και τότε ο κόσμος θα χανόταν και τότε θα άγγιζα ένα όνειρο όπως μπορείς να ακουμπήσεις τον καπνό από χλωρά χόρτα που καίνε στα χωράφια....αλλά δεν μπορείς να τον πιάσεις....

 τα όνειρα δεν πιάνονται...

ιλυ................................δίχως όρια...

αφού υπάρχει ο σαγηνευτικός κόσμος της γνώσης...

 «δεν θα πεθάνω ποτέ για τις ιδέες μου, γιατί μπορεί να κάνω και λάθος»

παραφράζοντας τον Μπέρτραντ Ράσελ

δεν θα πεθάνω γιατί σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ, αλλά γιατί δεν μπόρεσα να κάνω, να σου προσφέρω, πολύ περισσότερα ώστε να νιώθεις …..

«..αφού υπάρχει ο σαγηνευτικός κόσμος της γνώσης, είναι απεχθής ο πόλεμος, σε οποιαδήποτε μορφή του..»

ιλυ............................................................

συμπεριφορά και στάση σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας

... τρυφεροί με τους άλλους, απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει, με τη συμπεριφορά και τη στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας, απ’ αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις μιας «μεταξωτής συμπεριφοράς»… πάντα συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις,  γνωρίσματα που αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου και σε μεγάλο βαθμό…  «σκλαβώνομαι» από κάποιους που δεν ορμούν να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας… είναι μια πράξη ευγενικής καταγωγης και γενναιοδωρίας, που  αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον…. κάποιοι άλλοι τρέχουν σαν αρπακτικά να πιάσουν μια καλή θέση…. κάπως έτσι συμπεριφέρονται αυτοί και σε άλλα ζωικά πεδία της ζωής των...

κατά μια ιστορία, κάποτε βρέθηκα σ’ ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι», απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά, όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα…. και από τότε, ό,τι κι αν λένε για τον Γιώργο Νταλάρα –αυτός ήταν ο «επώνυμος»– εγώ τ’ ακούω βερεσέ...

σε κάποιες περιπτώσεις, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα,  έίναι  τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του, είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού, είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων…. κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... όμως, σε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν –στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία– χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους… το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του… αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα… συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι… εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι…

«μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν… που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους, που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων, που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... αυτοί, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες, που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται... «μεταξωτοί άνθρωποι»… όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν, άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι? όχι,  απλώς, «μεταξωτοί…»… μπορείς κάποια στιγμή να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...

μεταξωτοί άνθρωποι...

ιλυ..........Μεταξένια......

 

 

η φύση είναι γεμάτη καρδιές... καμιά σαν τη δικιά σου...

ιλυ.......

 

φως...

θα βλέπω μέσα από ....

ιλυ............................................................

ένα μεγάλο φιλί...

 δεν σ' αγκαλιάζω μόνο όταν βρέχει....

τότε μας ζωγραφίζω...

ιλυ........................

το σπιτάκι κρύβεται στο πυκνό δάσος...

 το δάσος πυκνώνει και το σπίτι της Κοκκινοσκουφίτσας κρύβεται....όταν περνά ο κακός λύκος απ' έξω το μικρό φωτάκι της καμαρούλας σβήνει....

ιλυ.......................................................

το λέν παντού.....

 το πιό Γλυκό !!!!!...κορίτσι........

ιλυ..........γλυκά.............

ευτυχία με σημασία....

μιλάμε, λέμε πολλά και διάφορα, αλλά πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε τη σημασία αυτών που λέμε… άλλες φορές δεν μπορούμε να εκφράσουμε αυτό που θέλουμε να πούμε…φορές δεν μπορούμε να καταλάβουμε βασικές λέξεις της φύσης, χρόνος, χώρος, κίνηση ή έννοιες πού μπορεί να χαρακτηρίζονται αφηρημένες, ωραία, καλή, όμορφα, άσχημα, άδικα…όταν αναφέρονται τέτοιες λέξεις πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε την πραγματική σημασία τους και απαντάμε υποκειμενικά, δείχνοντας πως μας διαφεύγει η πραγματικότητα….είναι ανάγκη να συνειδητοποιούμε τι συμβαίνει, ποια είναι η αλήθεια, αναζητώντας αυτό που ομορφαίνει τη ζωή, αυτό που μας αρέσει, αυτό που λατρεύουμε, αυτό που είναι αληθινό….

πολλά έχουν γραφτεί…. γιατί θέλουν να νοιώθει ο αναγνώστης ευτυχία…. πολλές φορές κάνουμε όπισθεν γιατί όπως λέει το απόφθεγμα, …..

και 'γω θέλω να είσαι ευτυχισμένη.....

ιλυ.................................με σημασία.........

 που ήσουν όλη μου τη ζωή!!!!!

ιλυ.....

όπως συμβαίνει στα όνειρα...

 ....βρέθηκα να βαδίζω μόνος σε περίκλειστο δάσος, ανάμεσα σε δέντρα, με σκιές...γιατί πηγαίνω?.....αυτό το μονοπάτι που οδηγεί?...δε ξέρω, μονάχα προχωρώ, αφήνοντας όλα πίσω μου, αφού δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω...

μέσα σ' αυτή τη εκκωφαντική σιωπή ακούω τον ήχο των βημάτων μου....ακούγεται ο ήχος της σιωπής!!!....

ιλυ......................................................

στον ύπνο μουσκεύει η ψυχή....

Εκεί σκορπισμένη στον ύπνο μουσκεύει η ψυχή

θλιμμένη αγαπιέμαι από σκεύη κουζίνας και πράματα

και κάπου στο βάθος της νύχτας αστράφτεις εσύ

σε εικόνες γεμάτες περάσματα

...............

Τις μικρές αγγελίες στον τύπο διαβάζεις

μου μοιάζεις με όστρακο κι' απόρθητο κάστρο

...................

Γυμνή-ξαπλωμένη να τρέχω διατάζεις

φαντάζεις απόμακρος και σβήνεις σαν άστρο

.......................

στο χώμα μπερδεύτηκα-δεν βλέπω-μ' αρπάζεις

φωνάζω σα νήπιο μια λέξη σαν άστο

 

Εκεί διαλυμένη στον ύπνο, βαμμένη χρυσή

με γέλια φλερτάρω ένα σκεύος κουζίνας χαράματα

..............................

 Να ‘μαι και να ‘μαι  φωνάζω κοντά στον καθρέφτη

γυναίκα από πέτρα με ψυχή βιασμένη

κοιτάζω τη φάτσα μου να βλέπει τον κλέφτη

Να ‘μαι και να ‘μαι  ψελλίζω μπροστά στον καθρέφτη

διακρίνω τη χλόη μου με στάχτη βαμμένη

και ‘κεί μπρος στα πόδια μου το σώμα μου πέφτει

Να ‘μαι και να ‘μαι υστερίζω σιμά στον καθρέφτη

τον χτυπώ με γροθιά και με βλέπω σπασμένη

Ξυπνώ μουσκεμένη ........................

ιλυ.................................

ρόλοι....

 δεν ξέρω τι βαθμό να βάλω, αλλά θα αντέγραφα.....τα ιδια....

ιλυ........................................................

με πρωινό καφέ χωρίς μάσκα....

 .... θεραπεία για πολλά..... αλμυρό νερό.... ιδρώτας.... δάκρυα..... θάλασσα....

ιλυ.....................................................................

ας φιληθούμε....

 δεν είναι ώρα για καφέ, .... αλλά στην ώρα του καφέ δεν φοράς μάσκα.... τότε μπορούμε να φιληθούμε....

ιλυ..................................................

 μου λείπεις ....

ιλυ............

yes OR not...

 

 ένα ποτηράκι...!!!

ιλυ..................

χέρια που προσπαθούν να σε τυλίξουν...

έτσι άρχισε το ταξίδι...
...το γυμνό ερωτικό κορμί σου εκμηδενίζει το φώς που πέφτει πάνω σου και τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει...

άνθος ερωτικό.....

ιλυ...............................................

προκαλούν τη φαντασία....

μπήκαμε σε έναν Οκτώβρη, με χρώματα...με το έντονο καλοκαιρινό φως να γίνεται απαλό, η ανεμελιά του καλοκαιριού χάνεται...με εξαίρεση κάποιες αναλαμπές σαν εκείνη......
οταν δεν θα βρισκόμαστε εδώ, θα παραμένουν τα βουνά και οι θάλασσες.....και σύ γυναίκα της επίμονης σκέψης μου, μη μείνεις στην ωραία προσωρινότητα....
λέξεις που προκαλούν τη φαντασία για πολλά.....

βουνό και θάλασσα.....

ιλυ.....................................................................................

τι αξίζουν....

αν ήξερες τι αξίζουν τα μάτια σου για μένα, το θησαυροφυλάκιο θα ‘ταν γεμάτο διαμάντια, και τα το φύλαγαν η μεγαλύτερη στρατιά του σύμπαντος, τ’ αμέτρητα άστρα τ’ ουρανού….

ιλυ...........................................................................

...τι λες....

...τι λες...πάμε για καφέ......
ιλυ...........................................

...το μπαλκονάκι,...

στείλε ουρανέ μου ένα πουλί

ένα χελιδονάκι,

να πάει να χτίσει τη φωλιά

στου κήπου την κορομηλιά

δίπλα στο μπαλκονάκι,...

ιλυ..... μ' ένα γλυκό φιλί στα χείλη...

καλημέρα σκέψη μ...

Καλημέρα, θα είμαι δίπλα σου εκεί

όλη μέρα δε σε ξεχνάω μια στιγμή.

Καλημέρα, θα είμαι δίπλα σου εκεί

όλη μέρα η μόνη σκέψη μου είσαι εσύ.

ιλυ...............................................................
καλημέρα σ' αγαπώ, είχα ανάγκη να στο πώ, είχα ανάγκη να τ' ακούσεις, πάλι αυτό το πρωινό....

τα πάνω κάτω....

όταν ο Ήλιος ανατέλλει από τη Δύση.....

έρχονται τα πάνω κάτω....
ιλύ...................................................

έρωτας και φεγγάρι......

και ο πιο μεγάλος έρωτας με το φεγγάρι μοιάζει, κάνει κι αυτός τον κύκλο του, γεμίζει και αδειάζει

ειχε ενα φεγγάρι απόψε.....

ιλυ..................................

μετουσίωνε με μαγικό τρόπο την κάθε μου στιγμή....

δυο ψυχές που μια μέρα συναντήθηκαν, που πριν αγνοούσαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, που διασταυρώθηκαν ένα πρωινό της Ρωσικής επανάστασης, που μέσα από μια αλληλουχία πρόζας, εικόνων,  ζωντανής καθημερινής ζωικής ερμηνείας, σκιαγράφησαν μια ζωή δυο ανθρώπων.....

χτίζαμε το ιλυ............σε ένα παλάτι....

ιλυ...................................................