κάποια στιγμή θα αποφασίσουμε…

κάποτε ένα παραμύθι-ιστορία έλεγε:

σε ένα χωριό υπήρχε ένας γέρος σοφός που τον συμβουλεύονταν όλοι στο χωριό όταν είχαν κάποιο πρόβλημα. αφού άκουγε όσους του ζητούσαν συμβουλή, ο ηλικιωμένος άντρας πήγαινε στη βιβλιοθήκη του κι έπαιρνε ένα μεγάλο βιβλίο, το ίδιο πάντα, το άνοιγε και το κοίταζε σαν να έψαχνε εκεί τη σωστή απάντηση. άλλοτε μετά από μερικά λεπτά κι άλλοτε μετά από κάμποσες ώρες, έκλεινε το χοντρό βιβλίο ικανοποιημένος και γύριζε στον άνθρωπο που είχε έρθει να τον συμβουλευτεί, με την πιο κατάλληλη και σοφή απάντηση που μπορούσε να βρεθεί.

 οι μαθητές του υπέργηρου δασκάλου ζητούσαν πότε πότε να τους επιτρέψει να δουν κι αυτοί το βιβλίο, ο δάσκαλος όμως πάντα το αρνιόταν με το επιχείρημα ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμοι.

 μια νύχτα, την ώρα που ο δάσκαλος κοιμόταν, οι μαθητές μπήκαν κρυφά στη βιβλιοθήκη, έκλεψαν το βιβλίο και πήγαν ο' ένα σπίτι για να το διαβάσουν.

 μόλις συγκεντρώνονται όλοι στο φως του καντηλιού, ανοίγουν το βιβλίο και ανακαλύπτουν, έκπληκτοι, πως οι σελίδες του είναι όλες λευκές.

ήταν ξεκάθαρο πως ο δάσκαλος τους είχε καταλάβει, και για να τους δώσει ένα μάθημα είχε αντικαταστήσει το βιβλίο που εκείνος συμβουλευόταν μ' αυτό εδώ.

 νιώθοντας ντροπή για την πράξη τους, οι μαθητές επιστρέφουν το βιβλίο στον δάσκαλο και του λένε ότι πήραν το μάθημα τους, και τώρα μπορούσε να ξαναβάλει το βιβλίο στη θέση του.

 ο σοφός δάσκαλος χαμογελάει και λέει:

 «ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ το αληθινό βιβλίο. ..».

 οι μαθητές δεν καταλαβαίνουν.

 «μα... αν οι σελίδες του είναι λευκές, τότε γιατί το συμβουλεύεσαι? τι λέει, αυτό το βιβλίο? δεν περιέχει καμία ιδέα, ούτε κάποια γνώση… δεν έχει καν γράμματα»

 ο δάσκαλος τους κοιτάζει και λέει:

 «η αλήθεια και η σοφία αυτού του βιβλίου δεν κρύβονται σε όσα λέει, αλλά σε όσα υπονοεί».

οποιοδήποτε λογοτεχνικό κείμενο, αλλά πολύ περισσότερο ένα παραμύθι, είναι σαν το ημερολόγιο, πραγματικού ή συμβολικού, που ισοδυναμεί, τόσο για τον γράφοντα, όσο για τον αναγνώστη της ιστορίας με ένα μάθημα ή με μια ανακάλυψη του εαυτού μας.

το παραμύθι στην ενήλικη ζωή μας συντροφεύει, μας επουλώνει πληγές που μας άνοιξαν εμπειρίες, συλλογισμοί, ευαισθησίες μας, αφού οι συμβολικές λέξεις τους είναι μια γέφυρα που συνδέει το μυαλό με τις αλήθειες που κρύβονται στα έγκατα της ψυχής μας, έτσι ώστε μας δίνει μια ανάσα ελευθερίας από ορθολογισμούς που μας κυριεύουν, λογοκρίνουν, παγιδεύουν, αφού αρκετές φορές μπορεί να κάνουμε λάθη όταν εμπιστευόμαστε τυφλά τις ιδέες και τις προκαταλήψεις με τις οποίες ανατραφήκαμε.

χρειάζεται κουράγιο για να ξεκολλήσουμε από το προβλέψιμο ακολουθώντας τη φωνή της καρδιάς, των συναισθημάτων της διαίσθησης, των ιδανικών μας… κάποια στιγμή θα αποφασίσουμε…γι' αυτά που υπονοούμε...

ήταν μια φορά….. «μια φορά κι έναν καιρό», που από το πολύ που τη διηγήθηκαν, ακούστηκε τόσες φορές… που έγινε πραγματικότητα….

ιλυ......