τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα...

έχουν περάσει πολλές μέρες και μου λείπεις…. ξυπνάω, ξαφνικά, μέσα στη νύχτα και σε ψάχνω … δεν περνά ούτε μέρα, χωρίς να σε σκεφτώ, ούτε νύχτα, χωρίς να έρθεις στα όνειρά μου…. ο καιρός περνά βρίσκοντας τρόπους να ξεγελάσω το μυαλό μου, την σκέψη μου για την απουσία σου, βάζω στιγμές στη μέρα μου με δραστηριότητες και δουλειά, να μην έχω χρόνο να σε σκέφτομαι, να μην αναπολώ τις όμορφες, τις υπέροχες και ευτυχισμένες στιγμές μας, να μην νιώθω την απουσία σου, την άδεια μου ζωή….κάθε φορά που σε σκέφτομαι, όμορφες στιγμές έρχονται στο μυαλό μου, αναμνήσεις ξέγνοιαστες και ευτυχισμένες, που δημιούργησες εσύ…πονάω που στερούμε το χαμόγελό σου, αυτό το μειδίαμα που δεν λείπει ποτέ από το πρόσωπο σου…. όνειρα γεμάτα από σένα…. να μου κάνεις ένα χάδι, όπως όταν μου έλεγες «όχι….δεν είπαμε?» στα «θέλω μου» και έκανα πείσματα, κι εσύ για να με καταφέρεις ακούμπαγες στην άκρη των χειλιών…. με έκανες να δω τον κόσμο διαφορετικά, να προσφέρω, χωρίς να περιμένω να πάρω πίσω, να δίνω αγάπη, χωρίς να ζητάω ανταλλάγματα, να χαρίζω το χαμόγελο μου, σε όλους, χωρίς να κοιτάζω ποιόν έχω απέναντί μου…. όσο ήσουν δίπλα μου, με έκανες καλύτερο άνθρωπο, και αυτό μου λείπει, μπορεί να μην είμαι παιδί, αλλά κάποιες φορές χάνονται, μπερδεύομαι, παρασύρομαι και σε έχω ανάγκη και σε αυτό….καταλαβαίνω πως δεν το επέλεξες, αλλά είναι άδικο…!!!....δε με απασχολεί τι λένε και τι σκέφτονται οι άλλοι….δεν ξέρω αν σου έδειξα πόσο πολύ σε αγάπησα και σαγαπώ…..


Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα
είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ....

....δεν πειράζει...