μεταξύ Σαββάτου και καθημερινότητας....

δεν πρόκειται για μια υπερβολική φροντίδα για το τέλειο, το ασυνήθιστο, για χωρίς λόγο επαναφορά συζητήσεων....δεν υπάρχουν μέρες ξεχωριστές, μέρες που να δίνουν έστω και κάποια αμυδρή απόχρωση στη καθημερινότητα....είναι οι συνηθισμένες μέρες της ζωής, που έχουν διαμορφώσει τη στάση και την αντίληψη....μπορεί να υπάρχουν εκλάμψεις που μπορεί να σε ξεγελάσουν και να πείς μήπως?...αλλά ξανά στο ίδιο παρονομαστή....
ήταν και αυτή μιά ταπεινή και ανούσια και άχρωμη μέρα Σαββάτου....ας πούμε πως ήταν μια πρόκληση, ένας ίδιος κρίκος της αλυσίδας του στιγμοχρόνου, που προσπάθησε να του δοθεί μια ιδιαιτερότητα από την λοιπή καθημερινότητα, με έναν καφέ....έγινε προσπάθεια για χρωματισμό, που δεν ήταν μόνο αυτό το Σάββατο, ήταν και άλλα....έγινε μια προσπάθεια διαχείρισης της μέρας, που παραμέριζε αυτό που θεωρώ ως καθοδηγητικό παράγοντα της ζωής, ώστε να περπατάμε σε κάποιο δρόμο, απλώνοντας απλές σκέψεις για επίλυση ή μετριασμό έντονων προβλημάτων...
μια πρωινή αφετηρία της μέρας χωρίς την γεύση του πρωινού καφέ τείνει να στραβώσει όλη τη υπόλοιπη μέρα...ο πρωινός καφές, δεν είναι πρωινός καφές, είναι μια εικόνα, συμβατική, που θέλει τη δική της ξεχωριστή λειτουργία μας...
και η μέρα περνά, έρχονται οι μεσημεριανές καθημερινές ώρες που είναι ώρες ηρεμίας, δεν κάνεις τίποτα...αν θελήσεις να κάνεις, δεν μπορείς, περνά πολύς χρόνος δίχως να κάνεις κάτι...και έρχεται το απόγευμα, προς το βράδυ, στην άλλη άκρη της ημέρας, που αρχίζεις να νιώθεις κάποιες ξεχωριστές βραδινές σκέψεις....η νύχτα κουβαλά πράγματα που δεν τα 'ει η μέρα...το βραδινό κομμάτι της μέρας δεν είναι μόνο ο ύπνος, είναι το να μπορείς να "απολαμβάνεις" μια βαριά φορτωμένη μέρα, μια ουράνια καλοκαιρινή νύχτα, μια δροσερή θαλάσσια αγκαλιά, ένα φλογερό φιλί, μια ένωση κοσμικών γαλαξιών...
έτσι η κάθε μέρα έχει δύο άκρα, που πρέπει να μπορείς και τα δύο να τα απολαμβάνεις...για να έχουμε σχέση με τον περιβάλλον μας κόσμο, με τον μισό μας εαυτό, με τον εαυτό μας...

...