και χορεψαν...

και χορεψαν στη μουσική του...

για μια αγάπη μόνο...

για μια αγάπη μόνο καίγομαι και λιώνω
γίνομαι κομμάτια άλλη μια βραδιά.
κι όταν τραγουδάω μέσα μου πονάω
μα για της αγάπης ζω τη μαχαιριά.

i love her...

για της αγάπης ζω...

qestions ....

ηταν μια Πολύ Ωραία μέρα....

τι θα ζυγιστεί?...

the bus...

το λεωφορείο δεν έχει ωράριο στις στάσεις....

I Love You....

να κοκκινίσει...

λίγο χρώμα Ομορφιά....το τριαντάφυλλο τελευταία είναι λευκό.....τι το ενοχλεί?.....να το ακουμπήσω λίγο να κοκκινίσει?
...
..

μιλώ μόνο γι' αυτή....

θέλω να μιλήσω όμορφα για την Ομορφιά....να μιλώ μόνο γι' αυτή.... οι προσωπικές μου ανησυχίες δεν με αφήνουν....
να την νιώθεις κοντά σου και να γεύεσαι την Ομορφιά της αγάπης...
την Αγαπώ πολύ.....

ένα περίεργο φαγητό...

η αγάπη και ο έρωτας είναι ένα περίεργο φαγητό...δεν ξέρω αν είναι θεσπέσια ή πικρά, αν σε χορτένουν ή σε κάνουν να πεινάς, αν σου δίνουν χαρά ή λύπη, αν σε καίνε ή σε παγώνουν, αν σε πετούν στα ουράνια ή σε χώνουν στη γη, αν σου φτερουγίζουν την καρδιά ή την παύουν, αν αναγεννούν τα αισθήματα ή τα εξαφανίζουν, αν σε κάνουν να νοιώθεις ευχαρίστηση ή δυσπεψία....

σ' αγαπώ...το φαγητό είναι ωραίο...πεντανόστιμο...

έχει εξαφανιστεί....

ούτε στο φαρμακείο υπάρχει κάτι.....έχει εξαφανιστεί....

είναι μια συνέχεια στο είναι ο δρόμος ...  ένας που να θέλει να σε ακούσει....που να μη πει ποτέ στον άλλον "περίμενε μισό λεπτό, χτυπάει το τηλέφωνο", ένας που θα σε ρωτήσει "πως ήταν η μέρα σου?" βγάζοντας ταυτόχρονα το καλώδιο του τηλεφώνου από τη πρίζα....και τότε ο χώρος γεμίζει από σκέψεις και συναισθήματα απαλά σαν πούπουλα, χωρίς συγκρούσεις, με έντονη έκφραση αγάπης και τρυφερότητας....

Πιστεύω τω φίλω.
Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις.
Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει.
Τοις των φίλων λόγοις αεί πιστεύομεν.
Ει κινδυνεύετε, ω φίλοι, τους των ανθρώπων τρόπους γιγνώσκετε.
Οι μεν γαρ άπιστοι φίλοι ού μετέχουσι του κινδύνου, οι δε πιστοί συνκινδυνεύουσι τοις φίλοις.
Πιστοίς φίλοις μάλλον ή χρυσώ και αργύρω πιστεύομεν.
Οι αγαθοί άνθρωποι και εν κινδύνοις αεί αγαθόν έχουσι θυμόν. Τω γαρ θεώ πιστεύουσιν.
Ώ φίλε, ο θεός τους αγαθούς ανθρώπους ού λείπει. Πολλοί άνθρωποι τω πλούτω μάλλον ή τω θεώ πιστεύουσι.

από το αναγνωστικό αρχαίας ελληνικής του Γ. Ζούκη

ιλυ......


δεν ξέρω σε τι μέρα θα βρίσκομαι αύριο....

χωρίς ντροπές...

I Love You....

ωραίο να μιλάς....

είναι ωραίο να μιλάς για στιγμές που πέρασαν....
κι ακόμα πιό ωραίο να σε ακούν σαν μιλάς...

σ' αγαπώ...

... καρβέλια..

ονειρεύομαι ή νομίζω πως ονειρεύομαι...τι να ονειρευτώ όταν λείπει η αγάπη?...τι να ονειρευτώ όταν λείπει ένα απλό τρυφερό άγγιγμα?...όταν μπορείς να ονειρευτείς τότε σε αγγίζει η Ομορφιά, νιώθεις τον άνθρωπο κοντά σου, είσαι ερωτευμένος, δίνεσαι ολοκληρωτικά, καταλαβαίνεις τα σκιρτήματα...ότι και να 'σαι μπορείς να ονειρευτείς, αρκεί να είσαι Άνθρωπος....

ιλυ.........

σας αγαπώ πολύ Υψηλοτάτη...

black ..

και με χιούμορ αντιμετωπίζεις τη ζωή....όμως μου λείπει....

παραμένουν δύο...

«Στην αγάπη συμβαίνει τούτο το παράδοξο: οι δύο γίνονται ένας κι ωστόσο παραμένουν δύο»

«Η τέχνη της αγάπης» Έριχ Φρομ.

έφυγε η Κική...
έφυγε το ποίημα...

τ'ανάβλεμά σου...

ένας στοχασμός, ξεχωριστός,μαγικός...στοχασμός στο θαύμα είναι πάντα μπροστά σου...αμηχανια, εικόνες, θαύματα σε δελεαστικά όνειρα, φαντασιακές αναζητήσεις, ένας διαρκής εσωτερικός διάλογος, που προσπαθεί να ερμηνεύσει ή να παρερμηνεύσει, να αναζητά το κρυφό μονοπάτι του ερωτικού...ένα μονοπάτι αφοσίωσης, μυστηρίου, ευθραστο, επιβίωσης...γεμάτο πολύχρωμα μικρά βλαστάρια που φύτρωσαν εδώ και κάποια χρόνια και θρέφουν σκέψεις, όνειρα, καρδιές...που μπορεί να μην υπάρχουν όπως ήταν, αλλά να έχουν φτιάξει νέα, πιό φουντωτά και θεριασμένα... η τύχη τα διαμορφώνει, φτιάχνωντας νέα, ακόμη και άγνωστα...περπατώντας ανάμεσά τους, νοιώθεις, την οδύσσεια να μεταβάλλεται...τέτοια δοκιμασία στη ζωή δεν έχει ξαναπεραστεί, απο όταν αναδυθηκε η Ομορφιά μέσα απο αρχέγωνα βουνά και κατέκτησε καρδιακούς απροσπέλαστους λαβύρυνθους....καμμιά δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει αυτό το περιπετειώδες, το όμορφο, το εντυπωσιακό, σμίλεμα της καρδιάς που αγαπά...

τ' ανάβλεμά σου που θερμά σα μαξιλάρι
τό περνε το μάγουλό μου,
θα 'ρθει και θα με ψάχνει,
κι όταν ο ήλιος θα βασιλεψει
στην αγκαλιά θα γείρει...
ώ!! Θέε μου...

Καλημέρα.....💘

Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη....

Ελπίδα….μιά από τις τρείς αρετές – Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη - …κάποιες στιγμές νοιώθουμε μια κατάσταση έντονη, πολύ έντονη, μέσα σου σε πιέζει κάτι, μπορεί να έρχεσαι και σε οριακή κατάσταση και στο τέλος, αφού περάσει κάποιος χρόνος  αυτό που βλέπουμε να απομένει είναι και πάλι ένα είδος ελπίδας….που μπορεί να είναι ακατόρθωτο, πολύ απαιτητικό, είναι όμως μια ελπίδα….η ελπίδα μπορεί να αναφέρεται σε κάτι που πραγματικά είναι δυνατό να γίνει….με την ελπίδα πιστεύουμε ότι μπορούμε να βρεθούμε σε μια κατάσταση που είναι καλύτερη απ’ αυτή στην οποία βρισκόμαστε τώρα….
η αισιοδοξία, είναι κάτι που σχετίζεται περισσότερο με τη διάθεσή μας, και βλέπει με όχι αρνητικό τρόπο καταστάσεις...και αυτό γιατί έτσι νομίζει πως πρέπει να είναι…γιατί και ο ίδιος είναι αισιόδοξος ή νοιώθει αισιόδοξος…
πολλά αλλάζουν στη ζωή μας…και μέσα σε αυτά ο εαυτός μας…μέρα με την ημέρα, περισσότερο ή λιγότερο….πράγματα που μας δυσκολεύουν, μας αλλάζουν…μας  αγγίζουν στιγμές, αυτές φτιάχνουν την ψυχή μας…σκέφτεσαι-βλέπεις τις αλλαγές, άλλες αλλάζουν κάπως ξαφνικά, άλλες σου προκαλούν πίεση-είδος πόνου-….οι αλλαγές με κάποιο τρόπο θα σε αγγίξουν, θα σε σκληρύνουν, θα σου δώσουν γνώση, θα σε μάθουν ν’ αγαπάς ακόμα πιο πολύ…αν δεν έχεις το σθένος  να χαμογελάσεις στις αρνητικές πιέσεις-σκέψεις, τουλάχιστον δεν θα σκεφτείς ποτέ να πράξεις νε αρνητικές πράξεις…μπορείς να αφήσεις το χρόνο να το κανονίσει αυτός…γνωρίζει…προσπάθησε να αγαπάς!!!...προσπάθησε πάντα να χαμογελάς, κάποτε μπορεί να δεχτείς και ‘σύ αυτό….χαμογελώ στην ΟΜΟΡΦΙΆ με ελπίδα και αισιοδοξία…

ily.......forever.....

έπρεπε να ήσουν....
ήθελα να ήσουν...
το ξέρω....ειναι άσοφο να σε παρακαλούν...για κάτι τόσο μικρό...
συλλογιέμαι...
ι.λ.υ.....
..

ήταν ένα φωτεινό μονοπάτι....

ήταν ένα φωτεινό μονοπάτι....


...αγάπη, αχ καρδούλα μου,
που 'μοιαζε συννεφάκι, συννεφούλα μου.
Σαν συννεφάκι φεύγει ξαναγυρνάει
μ' αγαπά τη μια την άλλη με ξεχνάει.
......
Κι έρχεται ο Μάρτης...
Κι έρχεται ο Απρίλης ....
να κι ο Μάης .....
Δίχως τραγούδι, δάκρυ και φιλί
δεν είναι άνοιξη ....αυτή.
Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ
......
Δεν αντέχω άλλο να 'μαι μοναχός
μ' αγαπάς τη μια κι ας με ξεχνάς την άλλη....

I adore you...

για τη ΜελισσΆνθη...

μια γλυκιά φωνή..... μελωδία Αγγέλου....σαν ν' ακούς έναν διάπλατο ουρανό....
...
..
ι.λ.υ...

γνωρίζεις γι' αυτή? ηταν ποιήτρια, ....σε ένα ποίημά της μιλά για την αγάπη....

η αγάπη, μόνο, βαστάζει όλα τα φορτία.
Μπορώ να βαστάζω όλα τα φορτία.
Γιατί η αγάπη είναι το μέγα φορτίο!
η αγάπη σηκώνει το βάρος του ουρανού.
Μπορώ να σηκώνω το βάρος του ουρανού.
η αγάπη υπομένει τα μαρτύρια της πυράς.
Μπορώ να υπομένω τα μαρτύρια της πυράς.
Γιατί η αγάπη είναι ο ουρανός και η πυρά!
η αγάπη πιστεύει στη ζωή και στο θάνατο.
η αγάπη πιστεύει στο θαύμα..
Μπορώ να πιστεύω στη ζω και στο θάνατο. 
μπορώ  να πιστεύω στο θαύμα. 
Γιατί αγάπη είναι ζωή και o θάνατος! 
Γιατί αγάπη είναι το θαύμα! 
η αγάπη προσεύχεται και ενεργεί. 
η αγάπη αγρυπνεί. 
Μπορώ να προσεύχομαι και να ενεργώ. 
μπορώ να αγρυπνώ. 
Γιατί ἡ αγάπη είναι προσευχή και πράξη! 
Γιατί αγάπη είναι η μυστική αγρυπνία! 
η αγάπη κρατάει όλα τα χαμόγελα και όλα τα δάκρυα. 
Μπορώ να χαμογελώ και να κλαίω όλα τα δάκρυα - 
γιατί  αγάπη είναι η χαρούμενη θλίψη! 
η αγάπη δίνει τον άρτο και τον οίνο 
εγγύηση για την αιωνιότητα. 
Μπορώ να μεταλάβω τον άρτο και τον oίvo 
εγγύηση για την αιωνιότητα. 
Γιατί η αγάπη είναι ο Μυστικός Δείπνος! 
Κι η μεγάλη υπόσχεση! 
η αγάπη έπλασε τον άνθρωπο. 
η αγάπη εδώρησε το φώς. 
Πιστεύω στον άνθρωπο. 
πιστεύω στην Αγάπη. 
Γιατί αγάπη είναι το φώς και η δωρεά! 
Γιατί αγάπη είναι ο Άνθρωπος!

από 'κείνη τη Δευτέρα το απόγευμα...

μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
“μένα η ζωή πληρώθη.
μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω.
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες...



I LOVE YOU..... από 'κείνη τη Δευτέρα το απόγευμα...

να θυμηθείς...μια λέξη ορφανή...

να σ' αγκαλιάσω...

και μέσα σε λίγες ώρες γίνεται ανάμνηση...

...

και...Αύριο, να θυμηθείς να χαμογελάς....

να αποκαλύψω τη ζωή...

αυτό που γραφοσκαλίζω είναι κάτι περισσότερο από απλές σκέψεις... είναι υποχρέωσή μου να μιλήσω γι' αυτή την κοπέλα...μερικές φορές και άτεχνα, να αποκαλύψω τη ζωή της....
...
..

το πιό επιφανειακό σημείο...

οι λέξεις είναι συνήθως το πιό επιφανειακό σημείο μιας συζήτησης...όταν ακουμπάει το χέρι στην καρδιά, ακούει καλύτερα...
...

πίστευε...!!!

σαν....

...

δεν ζεις χωρίς αγάπη …

δεν ζεις χωρίς αγάπη …είναι το νόημα της ζωής...

ανήμερες σταγόνες...

τελευταίες σταγόνες......
...
..

...

ily....

ily....

μουσική με στίχους...

οταν είσαι χαρούμενος απολαμβάνεις τη μουσική...όταν είσαι στενοχωρημένος καταλαβαίνεις τους στίχους....

...

μετά το μεγάλο φεγγάρι...

Αγάπη μου...θα συναντηθούν τα όνειρά μας...θα τα αφήσουμε να μας πάνε αυτά εκεί που ξέρουν....οι δρόμοι που περασαμε τελευταία, δρόμοι μοναξιάς θα σβήσουν...η στεγνή έρημος των θέλων μας θα εξαφανιστεί και θα γεμίσουμε το επόμενο με τη σκέψη του ονείρου μας...θα συναντηθούν τα όνειρά μας, ξέρουν που θα μάς πάνε.....

την πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Τ. Λειβαδίτης

ιλυ.....πάρα πολύ...

μια πολύ όμορφη...

ily....princess...

μου λείπουν τα μάτια σου.....

Σ' Αγαπώ....

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΗΘΕΛΕΣ...

έφυγα (σήμερα) ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΗΘΕΛΕΣ...

ιλυ....
..

μέχρι να έρθω ξεφύλλισε το περιοδικό....

σὰν κισσὸς θὰ σκαρφαλώσω...

τη ζωή τη ζούμε για το έρωτα, γι’ αυτή τη γεύση, για την πρώτη του ονειροπόληση, γι' αυτή τη σκέψη....

Ἀπὸ τραγούδια ἒν᾿ ἄυλο κομπολόϊ
σ᾿ ἐσὲ δὲν ἦρθα σήμερα νὰ δώσω.
Μὲ τὰ παιγνίδια ἐγὼ θὰ σὲ λιγώσω
καὶ μὲ τὰ ξόρκια, ἀγάπη μου, ἑνὸς γόη.

Γυμνοί. Καὶ σὰν κισσὸς θὰ σκαρφαλώσω
γιὰ νὰ φάω τὸ κορμί σου ποὺ μὲ τρώει.
Τοῦ λαγκαδιοῦ σου τὴ δροσάτη χλόη
μὲ τὸ χέρι θρασὰ θὰ τὴν πυρώσω.

Τὸ κρασὶ ποὺ ξανάφτει καὶ τὸ γάλα
ποὺ κοιμίζει, θὰ φέρω στάλα-στάλα,
μ᾿ ὅλο μου τὸ κορμί, νὰ σὲ ποτίσω.

Καὶ στὰ πόδια σου τ᾿ ἀσπροσκαλισμένα,
δύο βάζα ποὺ μοῦ παίρνουνε τὰ φρένα,
στερνὴ μανία τὸ μέλι μου θὰ χύσω...

Κ. Παλαμάς


μήπως ο έρωτάς μου είναι υπερβατικός?

ιλυ......

whispered in the sounds of silence...

Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence...

In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
........
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never share
No one dare
Disturb the sound of silence...

I Love You, whispered in the sounds of silence...

και πάλι .... δε μου φτάνει...

κοίτα τ' αστέρι που κοιτώ
στα μάτια σου να κοιταχτώ
που έχω χρόνια να τα φιλήσω
το βλέμμα σου το καστανό
το δάκρυ σου το γαλανό
πάλι να πιω και να μεθύσω...

να μ' αγαπάς και να με θες
για δεκατέσσερις ζωές
και πάλι εμένα δε μου φτάνει...

πλησιάζει...

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον...

ύμνος τῆς Ἀγάπης
Α´ Παύλου πρὸς Κορινθίους

ιλυ....forever.................................................

όταν το πάρα πολύ ξεπερνά το +άπειρο

μη μου στεναχωριέσαι Αγάπη μου.... πάντα είμαι δίπλα σου..... ξέρεις πόσο σ' αγαπώ....κι αν κάποια φορά σου πω "δεν σ' αγαπώ" είναι γιατί τελείωσαν οι θετικοί φυσικοί αριθμοί, του πόσο πολύ, και η αρίθμηση ξεκινάει πάλι απ' την αρχή....φαίνεται πως το +άπειρο το ξεπέρασε ..... έχει περάσει τα φυσικά μεγέθη....

ιλύ ...ππ+..

Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο...

χάσαμε πια κάθε αίσθημα αλληλεγγύης... μόλις μπορούμε να διατηρήσουμε την αυτοκυριαρχία μας, όταν η ματιά μας —ματιά κυνηγημένου ζώου— φωτίζει τη μορφή κάποιου συνανθρώπου μας....είμαστε αναίσθητοι, νεκροί, που κάποια τρομερή μαγεία δίνει τη δύναμη να τρέχουμε ...

δεν θέλω να σε χάσω ποτέ!..
κι όμως το νιώθω θα φύγεις !..
θα χαθείς ανάμεσα στους ψιλούς ουρανοξύστες που σου κρύβουν την αληθινή ευτυχία, το πραγματικό νόημα της ζωής....
θα σβήσεις σαν ένας φάρος που δε φωτίζει πια και τα πλοία χάνουν το δρόμο τους...
τρέχεις .....

σ’ αγαπώ...θα σ’ αγαπώ μια ζωή …ιλυ φορεβερ...

με πήρε το ξημέρωμα

με πήρε το ξημέρωμα στους δρόμους
...
να σέρνομαι και να παραμιλώ
...
μια λέξη απ' το στόμα μου δε βγαίνει
...
η μέρα που 'ρχεται μες στην καρδιά
...
με πήρε το ξημέρωμα στους δρόμους...

ενα παράθυρο ανοικτό αφήνω

ενα παράθυρο ανοικτό
αφήνω στην καρδούλα μου
να βλέπεις φως και να 'ρχεσαι
αγάπη μου, κοντά μου
Αγάπησέ με, αγάπησέ με
αγάπησέ με, σήμερα...

βοήθεια!!! χανόμαστε...

για ένα παραμύθι ζούμε…

με κάποιο τρόπο συναντηθήκαμε...
γνωρίζαμε ότι ο ένας σκεφτόταν συνέχεια τον άλλον...
νιώθαμε την αγάπη μας…μια αγάπη που δεν μας οδήγησε σε όμορφους τόπους….
τώρα νιώθουμε τα κομμάτια της μέσα από συννεφιασμένα τοπία, από ανέγγιχτα αγγίγματα των χεριών μας…

…και σ’ένα παραμύθι χαθήκαμε…

μπορεί όλα και τα πάντα…

σβήσε τα μάτια μου· μπορώ να σε κοιτάζω,
τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.
χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ’ρθω σ’ εσένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.

κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ
με το κεφάλι.
κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι...


δυνατά εκφραστικά μέσα από εικόνες πάθους, μεταφορές, υπερβολές, αντιθέσεις, επαναλήψεις του μπορώ, γιατί ο έρωτας μπορεί όλα και τα πάντα…

αν θές πίστεψέ το...

δε σ’ αγαπάω
δε σε ζητάω, δε μου λείπεις, δε σε νοιάζομαι
δε σε μισώ, πολύ απλά δε σε χρειάζομαι
δεν έχω χρόνο πια για σένα ούτε λεπτό
σε ξεπερνάω

δε σ’ αγαπάω
θα στο φωνάζω έξω από την κλειστή την πόρτα σου
.... τελευταία έχω ανάγκη να στα πω
.....................
δε σ’ αγαπάω
δε σε ζητάω, δε μου λείπεις, δε σε νοιάζομαι....

ιλυ.....πάρα ππολύ......

μεταξύ Σαββάτου και καθημερινότητας....

δεν πρόκειται για μια υπερβολική φροντίδα για το τέλειο, το ασυνήθιστο, για χωρίς λόγο επαναφορά συζητήσεων....δεν υπάρχουν μέρες ξεχωριστές, μέρες που να δίνουν έστω και κάποια αμυδρή απόχρωση στη καθημερινότητα....είναι οι συνηθισμένες μέρες της ζωής, που έχουν διαμορφώσει τη στάση και την αντίληψη....μπορεί να υπάρχουν εκλάμψεις που μπορεί να σε ξεγελάσουν και να πείς μήπως?...αλλά ξανά στο ίδιο παρονομαστή....
ήταν και αυτή μιά ταπεινή και ανούσια και άχρωμη μέρα Σαββάτου....ας πούμε πως ήταν μια πρόκληση, ένας ίδιος κρίκος της αλυσίδας του στιγμοχρόνου, που προσπάθησε να του δοθεί μια ιδιαιτερότητα από την λοιπή καθημερινότητα, με έναν καφέ....έγινε προσπάθεια για χρωματισμό, που δεν ήταν μόνο αυτό το Σάββατο, ήταν και άλλα....έγινε μια προσπάθεια διαχείρισης της μέρας, που παραμέριζε αυτό που θεωρώ ως καθοδηγητικό παράγοντα της ζωής, ώστε να περπατάμε σε κάποιο δρόμο, απλώνοντας απλές σκέψεις για επίλυση ή μετριασμό έντονων προβλημάτων...
μια πρωινή αφετηρία της μέρας χωρίς την γεύση του πρωινού καφέ τείνει να στραβώσει όλη τη υπόλοιπη μέρα...ο πρωινός καφές, δεν είναι πρωινός καφές, είναι μια εικόνα, συμβατική, που θέλει τη δική της ξεχωριστή λειτουργία μας...
και η μέρα περνά, έρχονται οι μεσημεριανές καθημερινές ώρες που είναι ώρες ηρεμίας, δεν κάνεις τίποτα...αν θελήσεις να κάνεις, δεν μπορείς, περνά πολύς χρόνος δίχως να κάνεις κάτι...και έρχεται το απόγευμα, προς το βράδυ, στην άλλη άκρη της ημέρας, που αρχίζεις να νιώθεις κάποιες ξεχωριστές βραδινές σκέψεις....η νύχτα κουβαλά πράγματα που δεν τα 'ει η μέρα...το βραδινό κομμάτι της μέρας δεν είναι μόνο ο ύπνος, είναι το να μπορείς να "απολαμβάνεις" μια βαριά φορτωμένη μέρα, μια ουράνια καλοκαιρινή νύχτα, μια δροσερή θαλάσσια αγκαλιά, ένα φλογερό φιλί, μια ένωση κοσμικών γαλαξιών...
έτσι η κάθε μέρα έχει δύο άκρα, που πρέπει να μπορείς και τα δύο να τα απολαμβάνεις...για να έχουμε σχέση με τον περιβάλλον μας κόσμο, με τον μισό μας εαυτό, με τον εαυτό μας...

...

καφές με δόντια....
.....δεν αλλάζουν!!!

τι κατάφερες που βγήκες για καφέ έξω απ’ το σπίτι?...
...μπαίνεις στο σπίτι, ανοίγεις το λάπτοπ, κλείνεις τέρμα τη μουσική απ’ το ραδιόφωνο, κάθεσαι στον καναπέ που τον νοιώθεις σαν φακίρης, κάνεις πως διαβάζεις τα άρθρα της ημέρας.... κάτι ομως σε χαλάει, κάτι σε ενοχλεί.....
ο πονόδοντος.......

...............................

άνθρωποι που (δεν) θέλουν.....

ο καιρός περνά, καιροί αλλάζουν, επιλογές διαφοροποιούνται, αδυναμίες στη μοναξιά μεγαλώνουν.....ίσως αυτά να είναι απλοί φόβοι....αλλά υπάρχουν άνθρωποι που μοιράζονται ζωές και στιγμές, υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται μαζί, που μοιράζονται στιγμές της ζωής μη γνωρίζοντας τι έχουν μεταξύ τους....έχουν βάλει τα συναισθήματα και την αγάπη στη βαθιά κατάψυξη...

υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι

σαν το ξεχασμένο στάχυ

ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος

κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος

σαν το ξεχασμένο στάχυ

άνθρωποι μονάχοι

ανθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα 

σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα 

.... σαν εμένα...