ένας σημαντικός χρόνος...

I love You....

να τα πούμε?...

να τα πούμε? ανυπομονούμε… να μας χτυπήσουν την πόρτα, κάτι σαν γούρι, και χαζεύουμε όλα τα ενθουσιώδη πιτσιρίκια που χτυπούν την πόρτα, που τρέχουν από σπίτι σε σπίτι και μας κάνουν ασυναίσθητα να αναπολούμε…. με χαρούμενες φωνές - ακόμη κι αν οι είναι λιγάκι φάλτσες – μας δίνουν έναν ήχο αισιοδοξίας…

Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρία·

βαστά εικόνα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι·

το καλαμάρι ν’ έγραφε και το χαρτί ωμίλει

κ’ η Παναγιά τον απαντά κάτω ’ς το σταυροδρόμι·

– Βασίλη μ’, πόθεν έρχεσαι και πόθεν κατεβαίνεις ;

– Από τη μάννα μ’ έρχομαι και ’ς το σχολειό μου ’πάγω.

– Κάτσε να φας, κάτσε να πιής, κάτσε να τραγουδήσης.

– Εγώ είμαι γραμματικός, τραγούδια δεν ηξέρω.

– Κι αν είσαι σύ γραμματικός, ’πες μας την Αλφαβήτα·

Και ’ς το ραβδί τ’ ακκούμπησε, να ’πη την Αλφαβήτα·

και το ραβδί’ τανε ξερό, χλωρά βλαστάρια ’πέτα

κι απάνου ’ς τα βλαστάρια του περδίκια ’κελαϊδούσαν

βάλε τη σκέψη στην καρδιά και πές τι να σου φτιάξει...

Χρόνια Πολλά.......

ιλυ.....

... 5 με 7

μιά ιστορία...

ILY...

το αύριο φτιάχνεται με υλικά από χαλάσματα του παρελθόντος…

περπάτημα και σήμερα… ατέλειωτα πατήματα μπρός-πίσω, αριστερά-δεξιά μή βρεθούν ξανά σημάδια του παρελθόντος…
δεν είναι απλά και μόνο μια επιθυμία, μια ψηλάφηση του παρελθόντος…. παίρνω μια ψυχική δύναμη, γιατί εκεί ονειρεύομαι όσα έχω ήδη κάνει στη ζωή μου….περνάω από κει ως να επισκέπτομαι τον τόπο των ονείρων μου, για να ξαναζωντανέψω-ξαναδημιουργηθούν όνειρα…. είναι συμβολισμός με παλιές εικόνες, που δίνει μια ομορφιά και δύναμη, που διευκολύνει τη σκέψη να πλάθεις τη ζωή περίπου όπως την ονειρεύεσαι…
κρύα μέρα, τα κουνούπια άρχισαν να εξαφανίζονται και το διάβα στον δασοειδή πεζόδρομο γίνεται δίχως το ενοχλητικό ξύσιμο…το παγκάκι βρεγμένο και γυρίζω γύρω γύρω μη και το στεγνώσω… ο εσωτερικός τοίχος απ το σπίτι δίπλα του υγρός, λίγο τσακισμένος και λές πως και είναι όρθιος ακόμη, εκεί δίπλα στο παγκάκι…αρκετές φορές εχω ‘κει ξαποστάσει, αλλά το βλέμμα δε στάθηκε στο παλιό χαλασμένο κτίσμα… ένας χαλασμένος τοίχος δίπλα σ’ ένα παγκάκι…κάποιες φορές στο παγκάκι ξαπόσταιναν κάποιοι, που περνώντας από κοντά τους άκουγες για το παλιό σπίτι, για τον εσωτερικό τοίχο που έμεινε ξεχαρβαλωμένος, αφού μάλλον κάποιο δωμάτιο εξαφανίστηκε από το άνοιγμα του δρόμου, που αργότερα έγινε πεζόδρομος… ένας χαλασμένος τοίχος, σημείο διαλόγων αυτών που κάθονται στο παγκάκι, που συνδέει ένα παρελθόν με το παρόν, που το παρελθόν αντιπαλεύει το παρόν θυμίζοντάς του ότι όλα μπορούν να χαθούν και όλα μπορούν να σωθούν, αλλά τελικά η φύση και η ζωή μοιράζουν τη λεία μεταξύ της σωτηρίας του υπολοίπου του σπιτιού, από το χαμό του….μένουν εκεί σιωπηλά, τα κοιτάς και προσπαθείς να καταλάβεις τη σιωπή τους, προσπαθείς να καταλάβεις και τα λόγια και τα λόγια που βγαίνουν από σιωπηλά στόματα…. τα χαλάσματα φαίνεται να είναι μια γέφυρα που συνδέει παλιούς καιρούς με σημερινούς ανθρώπους…

ιλυ.........

201.... (202α)ⁿ.....

είναι κρίμα κι αμαρτία....

είναι κρίμα κι αμαρτία να 'σαι μακριά,....

μια αγάπη δεν τελειώνει μέσα σ’ ένα λεπτό,
γιατί σ’ αγάπησα στ’ αλήθεια κι ακόμα σ’ αγαπώ, ....

μάτια μου....

Μάτια μου, σ’ αναζητούν τα μάτια μου

σε καρτερώ με τρέλα, έλα, έλα, έλα....

https://kithara.to/stixoi/MTAzNzAyMzMy/gyrise-se-perimeno-gyrise-xorodia-lyrics

λουλουδένια μου...

είναι Χριστούγεννα... και είπα να προσπαθήσω.....

I LOVE YOU........

«μια φορά κι έναν καιρό»...

ιστορίες παραμυθιών...

οι κακές αδερφές της Σταχτοπούτας την καταδίωκαν με φθόνο…. «πιστεύεις στ’ αλήθεια πως ανήκεις στο παλάτι?», ψιθύριζαν χαιρέκακα… «μα γιατί μου φέρονται έτσι?», αναρωτιέται με θλίψη η Σταχτοπούτα….. «πρόσεχε, μην πάρεις λάθος δρόμο», προειδοποιεί η μαμά την Κοκκινοσκουφίτσα…. από μακριά ακούγονται οι βρυχηθμοί των άγριων θηρίων…. μα ξέρουμε πως ακόμη κι αν εκλιπαρούμε για βοήθεια κανένας δεν θα επέμβει για να μας σώσει…. αφουγκραζόμαστε την ανάσα του λύκου, καθώς πλησιάζει απειλητικά προς το μέρος μας….
κομμάτια από τις ιστορίες παραμυθιών, που διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα, ταξίδεψαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, έπιασαν φιλίες με το μελάνι, δέθηκαν σε βιβλία και κέρδισαν τη θέση τους δίπλα στο φύλακα άγγελό μας, κλείναμε τα μάτια, αλλά αρνιόμαστε να κοιμηθούμε… η ιστορία ψάχνει ένα νόημα που θα μας πείσει να συνεχίσουμε μπροστά κόντρα σε κατεστημένα και αντιξοότητες… έχουν έντονη την ομοιότητα αυτού που συμβολίζουν με τα όνειρά μας…. αντανακλούν συγκρούσεις του εσωτερικού μας κόσμου, μα παράλληλα μας αναφέρουν τρόπους για την ικανοποιητική αντιμετώπιση αυτών… μέσα από την ταύτιση του Εγώ και του ονείρου με την ιστορία, απαλύνεται το αίσθημα μοναξιάς, αφού παίρνουμε το μήνυμα πως ως μέρος συνόλου των ανθρώπων, μοιραζόμαστε κοινές προκαθορισμένες καταστάσεις-πεπρωμένα, υποφέρουμε από παρόμοιες ανησυχίες και οδεύουμε προς μια ευτυχή κατάληξη….
«μια φορά κι έναν καιρό»…. κάπως έτσι ξεκινά το παραμύθι, ο ακροατής μεταφέρεται σε έναν φανταστικό χώρο, που δεν τον αφορά άμεσα και συνεπώς δεν απειλείται από κινδύνους που εγκυμονεί….. το καλό και το κακό κυριαρχεί αλλά υπάρχει σαφής διαχωρισμός…. θα τα καταφέρει, να νικήσει το σκοτάδι? «το μόνο που χρειάζεται είναι πίστη, εμπιστοσύνη και λίγη νεραϊδόσκονη»…  ταυτίζεται με τη Σταχτοπούτα, ακόμη και αν κατά βάθος αναγνωρίζει πως δεν υποφέρει το ίδιο μ’ αυτήν…. ένα κρυφό μέρος του συνεχίζει να φοβάται πως αξίζει τα δεινά που υφίσταται, ωστόσο υπάρχει κι ένα άλλο κομμάτι του που νιώθει ανώτερο και ελπίζει στη δικαίωση…. πολλές φορές θα παραβούμε τη γονική εντολή, θα διασχίσουμε το δάσος, θα διακινδυνεύσουμε την ασφάλειά μας, θα εξερευνήσουμε το άγνωστο…. η ιστορία δεν υπόσχεται την αιώνια ζωή αλλά μας προτείνει, τη σύναψη ποιοτικών σχέσεων…
ο κόσμος μας, ως ενήλικες τώρα, μερικές φορές μοιάζει με το επικίνδυνο δάσος στο οποίο περιπλανήθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα, και όσο προχωράμε παρατηρούμε  προσεκτικά τους ανθρώπους, επεξεργαζόμαστε τις εμπειρίες, επιλέγουμε τον κατάλληλο σύντροφο και προχωράμε με περισσότερη σοφία στη ζωή…
«καπελά, φοβάμαι πως  δεν θα σε ξαναδώ», λέει η Αλίκη στον εκκεντρικό της φίλο προτού αφήσει πίσω της τη Χώρα των Θαυμάτων, «θα ξαναβρισκόμαστε πάντα στα σκαλοπάτια των ονείρων»…

στο τέλος κλείνουμε το βιβλίο κι επιστρέφουμε στις υποχρεώσεις μας κουβαλώντας, όμως, ως φυλαχτό στην καρδιά την ξεχωριστή αίσθηση της ελευθερίας που το όνειρο και η σκέψη του παραμυθιού μας χάρισε….

«κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»

I LOVE YOU…..

το σπιτάκι του δάσους...

τις μέρες των Χριστουγέννων και οχι μόνο, το μύνημά μας προάγει την ομορφιά της ζωής μέσα από το αγαθό, το καλό, το πλησίασμα στον άνθρωπο...

ιλυ......

χωρίς ανάσα...όλη μέρα....την κρατούσα να μη βγει και  ενοχλήσει την "αυστηρότητα" ....

Ι Λ Υ..........

κάπου εκεί κρύβεσαι....

σχετικά συχνάκις επιχειρείται η αποτύπωση της σκέψης στο "χαρτί"...οι εικόνες περνούν από μπροστά με ταχύτητα formula...και όταν μπορέσεις να γράψεις, γίνεται προσπάθεια να γίνει αναπόληση σε βασικά σημεία, αλλά εκείνες τις στιγμές μπορεί να διαπιστώσεις πως η μνήμη έχει ξεχασει αρκετά, και παρατηρείς πως βγαίνουν στην επιφάνεια και μικρά και ασήμαντα περιστατικά για τα οποία απορείς πώς άντεξαν στο χρόνο, ακόμα και αν όταν διεδραματιστηκαν πέρασαν απαρατήρητα.......περνάω από την εκκλησία, κάνω το σταυρό μου, κάθομαι λίγο παράμερα βλέποντας αυτούς που περνούν, αυτούς που κάνουν το σταυρό τους, αυτούς που στρίβουν στη γωνία για να μπουν μέσα στο ναό.... όταν κάνεις το σταυρό σου εξω από το ναό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτή που κάνεις μέσα στο ναό, που εκεί μέσα σε κυριεύει μια διάχυτη αίσθηση της λατρείας και της πίστης....τα δε εικονίσματα σου προσδίδουν ένα βαρύ φορτίο μέσα από αυστηρές και γλυκές μορφές τους που σε καλούν να προσευχηθείς, να βγεί από μέσα σου αυτό που σε τρώει....αισθάνεσαι πως οι αισθήσεις σου έχουν άλλες παραστάσεις και άλλες ερμηνείες ψυχής....

ακολουθεί μια πεζοπορία, ο χρόνος περνά διαφορετικά, σου αφήνει άλλες δυνατότητες στοχασμού....γεύεσαι τις στιγμές του εαυτού με έναν ξεχωριστό τρόπο.... και αυτό δεν είναι απλά και μόνο μια εμπειρία, αλλά αποτελεί μια πρόκληση για να ξανασκεφτείς και για να αναστοχαστείς πάνω στις σκέψεις σου…η πνοή από το αεράκι είναι ευωδιαστό, πάντα υπάρχουν κάποια λουλούδια, που μαζί με τα φυλλώματα παίζουν με τις ακτίνες του ήλιου.... και κάπου εκεί κρύβεσαι....

ιλυ.....πάρα πολύ...........

Καλημέρα  Χρόνια Πολλά...

στα όνειρά μου κάνω προσευχή...

Μες σ’ αυτή τη βάρκα είμαι μοναχ(ός)ή κι έχω συντροφιά μου κάτασπρο πουλί
Σημάδι ρίχνω στο γιαλό, μα πώς να σου το πω Είσαι ένα αστέρι μακρινό, τη νύχτα σε φιλώ
Θέλω να φυτέψω πεύκο λυγερό για να μεγαλώσει και να το χαρώ
Σημάδι ρίχνω στο γιαλό, μα πώς να σου το πω Είσαι ένα αστέρι μακρινό, τη νύχτα σε φιλώ
βλέπω τα μαλλιά σου......... μ’ άστρα και βροχή και στα όνειρά μου κάνω προσευχή
Σημάδι ρίχνω στο γιαλό, μα πώς να σου το πω Είσαι ένα αστέρι μακρινό, τη νύχτα σε φιλώ

ιλυ..............................................................

περπατώντας....

θέλω να σε ντύσω-στολίσω με όλα όσα βλέπουν τα μάτια μου, η σκέψη μου, η ψυχή μου ... γιατί Σ' Αγαπώ αμέτρητα πολύ....

από εναν τροβαδούρο.... 21/12/2......

βλέπω στην εικόνα της την αναδυόμενη Αφροδίτη... να την αγγίξω δεν μπορώ, διαλύομαι, να τη συναντήσω φοβάμαι...μόνο να την εξυμνώ...
αδύνατος και μικρός στα μεγάλα αισθήματα μπροστά της....

I Love You...

έτσι αβίαστα....

ποιός δε θέλει την Αγάπη του να την έχει δίπλα του....
και που δεν ήθελε να διακόψει την πρωινή επικοινωνία που είχε, αλλά να τη συνεχίσει και να μη αρχίσει να λέει άλλα που θα μπορούσαν να μπερδέψουν... ήταν μια ευκαιρία ορθής συνέχειας της συνομιλίας....

ιλυ.....

μια Οπτασία...

Όταν ο άνθρωπος είναι Υπέροχος και Πανέμορφος τι άλλο να του προσαψουμε...

δύσκολη κατάσταση....

προσπάθειες να δοθεί η αγάπη σου σ’ αυτόν που αγαπάς σε κάνουν να πονάς...είναι μία δύσκολη κατάσταση....σε κρατά όμως ζωντανό...
...

το περίβλημα της καρδιάς...

ανοίγει σαν λουλούδι τη μέρα, και απ’ τα πέταλά της τρέχουν ρυάκια οι μυρωδιές και τα χρώματα και βάλθηκαν να σκάσουν το περίβλημα που τόσο προστατεύει.....
...

μιλούσε..... περπατούσε

μιλούσε με το κύμα...περπατούσε στην ακρογιαλιά χορεύοντας βαλς, σε φιγούρες σαν τα λυτά μαλλιά της....και μετά την αγκάλιαζε το βαθύ γαλάζιο....
ζήσαμε πολλά μόνοι, μοιράζοντας τους δακρυσμένους πόνους μας....
η ανάσα σου ήταν η πρώτη μου Αγάπη, η μυρωδιά σου ο πρώτος μου εθισμός....κι είναι κλεισμένη μεσ' το λυχνάρι, μη θέλοντας ούτε να το ακουμπήσω, μη ξυπνήσει και φύγει ως Αλαντίν χωρίς ευχή....
...

δεν κόβεται στα δύο η ζωή...

σαν νοσταλγώ
πουλιά με παν μακριά,
πόνο δεν νιώθω πια
μόνο θυμάμαι.

πάντα έλεγες
πως η ζωή είν' στιγμές,
κύμα που σκάει σ' ακτές,
κερί που λιώνει.

δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και μαζί βροχή
κι ούτε για μια αιωνιότητα
δεν θ' άλλαζα μια μέρα απ' αυτή.

δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα
είτε άσχημα, είτε όμορφα
ήσαν εγώ κι εσύ.

δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και βροχή μαζί...

από την Α' Δημοτικού....

δεν περιμένεις να διαβάσεις το βιβλίο για να δεις τι είναι....

στο φως λουζόμουν κάποτε μαζί της...

η Ομορφιά, κάποιος ψιθύρισε, είναι μνήμα που αφήνουν δώρα οι ξεχασμένοι της αγάπης....ο κανόνας δεν ισχύει πάντα....

να πιάσει Θεέ μου μια βροχή...

να πιάσει Θεέ μου μια βροχή....
....λάμπουνε σαν τις αστραπές.... τα λόγια της καρδιάς
...μου το ’χες πει και ξαναπεί...και.... εγώ είμαι εδώ κι έχω ανοιχτά.....καρδιά, ψυχή, όλα για σένα....
νάταν ο κόσμος όλος σαν Εσένα....

.... έπιασε Θεέ μου..... Ευχαριστώ.....

ιλυ..............................................................είμαι εδώ και σ’ αγαπώ....είμαι εδώ....

μπορούμε επίσης να θεωρήσουμε    και   ως ίδια, ωθώντας στην ένταξη των πραγματικών αριθμών σε συμπαγή χώρο ενός σημείου.... (όταν η πιθανότητα   δύο τέτοιων σημείων μπορούν να θεωρηθούν ίδια, τότε και ο κόσμος μπορεί να γυρίσει ανάποδα...)

κραυγές...το υπέρτατο των πράξεων...

έγινε η απώλεια συνήθεια κι ο έρωτας κραυγή...ο χρόνος που πέρασε και περνά αφήνουν τα χέρια να ψάχνουν πνοές που αναστενάζουν και τρέμουν, ανήμπορα ν' αγκαλιάσουν...

κραυγή...μια ανεξήγητη δύναμη του "εσωτερικού" μας, να πιάσει το "τίποτα" και να το πάει λίγο παραπέρα...

ιλυ........................

όπως το "καλημέρα", "καλό βράδυ"....

Σ' Αγαπώ.....

αυτό δεν έχει 3 ή 4 στιγμές....είναι κατ' εξακολούθηση....

η παλινόστηση της ζωής...

κάθε πάτημα και σταυροδρόμι, μια νέα επιλογή...καμιά διαδρομή δεν είναι μια απλή διαδρομή....πάντα είναι μια αφορμή για μια κάποια επιστροφή-παλινόστηση που αναφέρεται στο υπαρξιακό είναι μας...κάνουμε κύκλους στη ζωή, περνάμε αρκετές φορές από ίδιους τόπους, σε ίδιους χρόνους....μας συναρπάζουν πολλές φορές αυτές οι επιστροφές.....τα ερωτήματα που θέτουμε στον εαυτό μας πατούν σε δύο σκέλη, σε εκκρεμότητες που ανατρέχουν στο παρελθόν και σε αυτές του παρόν χρόνου....η σκέψη δεν ησυχάζει...το θέλω σου θέλει να είναι παρόν στο πιο ανθρωποζωϊκό μέρος του κόσμου, μέσα στην άλλη καρδιά....πόσο πραγματικότητα μπορεί να γίνει αυτό κάνεις επιλογές, παντρεύεις καταστάσεις-όνειρα-φαντασίες, αγκιστρώνεσαι σε κατακόρυφα ύψη, πολεμάς τους φόβους σου, κάνεις απίθανα πράγματα....το μονοπάτι που διαλέγουμε κάθε φορά είναι για μια νεα άγνωστη πορεία της ζωής μας...αν και έχουμε δυο πόδια, δυο χέρια, δεν φτάνουν, πάντα χρειαζόμαστε άλλα τόσα σκέλη που βοηθούν στην αγωνία του άγνωστου επόμενου χρόνου....

ιλυ..........................................................................

εγκλωβισμένος σε μια πλατεία, μεθυσμένος από το απλό, δεν αναζητάς κάτι νέο.....πόσες φορές έχεις περάσει από εδώ?.....

"...κάθε φορά που με αγκαλιάζουν η τρυφερότητά τους με θρέφει..."

είσαι εύθραυστη στην επαφή, στο άγγιγμα, στο χάδι...είσαι οτι πιο πολύτιμο...

ιλυ..................................................................................

οριοθετημένοι χώροι...

ένας οριοθετημένος χώρος, καμιά φορά επηρεάζει αρνητικά, αναζητάς έναν έξω κόσμο που θα σου δώσει άλλες ευχάριστες παραστάσεις...οι κλειστοί χώροι, φορές πιέζουν, λέξεις μένουν δεν τις παίρνει ο αέρας και οι εσωτερικές μας αντιδράσεις ξεσπούν μέσα μας...έτσι κάνεις μια απλή αλλαγή στην παρουσίασή σου και βγαίνεις για να πας σε μαγαζιά που μέχρι τώρα μπορεί μόνο απ’ έξω είχες περάσει και να συναντήσεις διάφορες άγνωστες φυσιογνωμίες....που κάποιες συνήθειές μας στην αρχή αρχίζουν να δένονται και αργότερα γίνονται τονωτικές ενέσεις....μπορεί ο διαφορετικός αέρας, ο καφές με τον άλλο, να θεωρείται μια συνήθεια καθημερινή, αλλά υπάρχουν λογής λογής συμπεράσματα...πάρε μια ανάσα....Jasmin...λουλούδι της ερήμου....

ιλυ......Απέραντα......

Καλημέρα...Σ' Αγαπώ...

εισιτήριο για τη διπλανή θέση...

στις λαϊκές αμμουδιές σε κράτησα με το λάσο της καρδιάς και σε μάζευα σαν νερό τα χείλη μου να βρέξω, να πιώ να ξεδιψάσω....
στο τραπέζι θα 'θελα να 'σουν το κρασί, να πιώ και να μεθύσω, μες στο κορμί σου να μπλεχτώ, τις νύχτες για να ζήσω....
θάθελα να 'σουν το απάγκιο μου και τη ζωή μαζί σου να τη ζήσω....

ψάχνω να βρω εισιτήριο στη διπλανή θέση...

ιλυ...........ΧρυσΆνθη μ....

σύγχρονες επικοινωνίες....

παλιά γινόταν δια ζώσης....τώρα εξ αποστάσεως....αχ αυτή η τεχνολογία, έχει ψυχράνει τον κόσμο......
ιλυ....Πολύ....

η μία λέξη ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ.....

Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω   ΠΟΛΥ

 η μία λέξη ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ.....
η άλλη, πολύ σωστά "διευκρινίστηκε" με δύο λέξεις
η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ είναι μία....
"είπα και λάλησα", όλος ο Χρυσός του Σύμπαντος ΔΙΚΟΣ σου....το Αξίζεις, με "Α" κεφαλαίο....

ιλυ............................................................................................

μάτια.....γλυκά....

και τα βιβλία γράφουν γι' αυτά.....

μάτια, γλυκά μου μάτια.....
ιλυ...........................................................................................

... μικρά κι ασήμαντα πράγματα

μικρά κι ασήμαντα πράγματα σαν μια αγκαλιά, μια κωμωδία της κακιάς ώρας ή ακόμα και μια κούπα τσάι δείχνουν τα πολλά συναισθήματα και βοηθάνε τον άνθρωπό μας να ηρεμήσει και να μας δείξει κι αυτός αυτά που νιώθει... μέχρι τώρα...να μια ιδεα...., δεν υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να βάζουμε μια αγκαλιά μέσα σε μπουκαλάκια και να τα παίρναμε στο τέλος μιας δύσκολης ημέρας, για να χαλαρώσουμε.....γι’ αυτό... πάρε μια τζούρα απ’ το άρωμα του συντρόφου σου, αρκέσου σε όλα εκείνα τα μικρά και καθημερινά που όταν μοιράζονται γίνονται πολύ σπουδαία....



Σ' Αγαπώ....

μάτια μου...

μάτια μου Μελιά μου μάτια......
μάτια Πανέμορφα...
ιλύ......

Καλημέρα....Σ' Αγαπώ......

χαμένοι στο δάσος...

βούρκωσε ο ουρανός, θέριεψε το δάσος, τα μονοπάτια χάθηκαν...σώπασε το κελάιδισμα του ρυακιού...

η ώρα των φαντασμάτων,,,

η ώρα των φαντασμάτων πέρασε.... δεν βγήκαν....

?...