για εκείνο το λεπτό....

στη ζωή δεν σούρχονται τα πράγματα όπως τα θες...κάποια στιγμή, κάτι ξαφνικό-αναπάντεχο-συνταρακτικό.....και από 'κει και πέρα δεν θέλεις να το χάσεις...γιατί σημαίνει τα πάντα...και όταν λείπει, λείπει όσο τίποτ' άλλο, γιατί το νιώθεις κομμάτι του εαευτού σου και χωρίς αυτόν νοιώθεις κενός στην κυριολεξία, που τίποτα δεν μπορεί να στο γεμίσει...να προσπαθείς να του πεις πόσο σου λείπει - με χίλιους τρόπους, όχι μόνο μία φορά, αλλά κάθε στιγμή - αλλά μάταια..... δεν είπε ότι δεν πάει άλλο, ότι δεν ταιριάζουμε, ότι είμαστε από άλλους κόσμους, ότι θέλουμε πράγματα....πάντα φοβόμουν να πώ λέξεις, φοβόμουν γιατί κάτι πήγαινε πίσω.... ότι το ωραιότερο στον κόσμο είναι το να τον έχεις δίπλα σου, πως το ωραιότερο των πάντων είναι η αγκαλιά.... να τυλίγεις και να τυλίγεσαι και να είσαι ο πιό ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, να μη θέλεις να ‘σαι αλλού, παρά μόνο εκεί, μαζί.....να βλέπεις, ν' ακούς το γέλιο για μια ζωή, να κοιτάς στα μάτια και να ξαναερωτεύεσαι κάθε στιγμή, να θες να κανεις τα πάντα.....και να νιώθεις πως είναι ακόμη πολύ λίγα...όλες οι σκέψεις την αφορούν... και σκέφτομαι εκείνο το λεπτό, ζω για αυτό, που θ' αριβάρει η μπελέτσα μου, που θα δω τα δυό της μάτια ξανά.....αχ ψυχή μου...

κάποτε, σαν παιδί ο καθένας έκανε όνειρα, τώρα αυτό θες να αλλάξει και τα όνειρα να γίνονται μαζί, γιατί χωρίς το μαζί δεν είναι όνειρο, γιατί χωρίς το μαζί δεν έχουν νόημα....γιατί τον θές αυτόν τον άνθρωπο.....