έρχονται ξανά οι μικρές ιεροτελεστικές συνήθεις....πρωινό ξύπνημα με σεμνή τελετή, με αυστηρό προγραμματισμό από την προηγούμενη μέρα, με την έναρξη των έξι παρά να τη δίνει το εκκωφαντικό ξυπνητήρι....με τα βλέφαρα ν' ανοίγουν με δυσκολία, τεντώματα με κρά-κρότς, ελάχιστα λεπτά χουζουρέματος και η μέρα αρχίζει....θάθελες να στα 'χόύν όλα έτοιμα και να ξεκινούσες τη μέρα σου με μία "καφέ"αγκαλιά.....
το χάζεμα στο κύμα, το να χάνεσαι στο απέραντο, το μέτρημα των αστεριών, οι ανεμελιές του καλοκαιριού τελειώνουν.... τα στάχυα μαζευτήκαν και έπαψαν να την κρύβουν, το λευκό γίνηκε σοκολατί, τα μελιά γίναν πιό σπινθηροβόλα,
στη ζωή δεν σούρχονται τα πράγματα όπως τα θες...κάποια στιγμή, κάτι ξαφνικό-αναπάντεχο-συνταρακτικό.....και από 'κει και πέρα δεν θέλεις να το χάσεις...γιατί σημαίνει τα πάντα...και όταν λείπει, λείπει όσο τίποτ' άλλο, γιατί το νιώθεις κομμάτι του εαευτού σου και χωρίς αυτόν νοιώθεις κενός στην κυριολεξία, που τίποτα δεν μπορεί να στο γεμίσει...να προσπαθείς να του πεις πόσο σου λείπει - με χίλιους τρόπους, όχι μόνο μία φορά, αλλά κάθε στιγμή - αλλά μάταια..... δεν είπε ότι δεν πάει άλλο, ότι δεν ταιριάζουμε, ότι είμαστε από άλλους κόσμους, ότι θέλουμε πράγματα....πάντα φοβόμουν να πώ λέξεις, φοβόμουν γιατί κάτι πήγαινε πίσω.... ότι το ωραιότερο στον κόσμο είναι το να τον έχεις δίπλα σου, πως το ωραιότερο των πάντων είναι η αγκαλιά.... να τυλίγεις και να τυλίγεσαι και να είσαι ο πιό ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, να μη θέλεις να ‘σαι αλλού, παρά μόνο εκεί, μαζί.....να βλέπεις, ν' ακούς το γέλιο για μια ζωή, να κοιτάς στα μάτια και να ξαναερωτεύεσαι κάθε στιγμή, να θες να κανεις τα πάντα.....και να νιώθεις πως είναι ακόμη πολύ λίγα...όλες οι σκέψεις την αφορούν... και σκέφτομαι εκείνο το λεπτό, ζω για αυτό, που θ' αριβάρει η μπελέτσα μου, που θα δω τα δυό της μάτια ξανά.....αχ ψυχή μου...
κάποτε, σαν παιδί ο καθένας έκανε όνειρα, τώρα αυτό θες να αλλάξει και τα όνειρα να γίνονται μαζί, γιατί χωρίς το μαζί δεν είναι όνειρο, γιατί χωρίς το μαζί δεν έχουν νόημα....γιατί τον θές αυτόν τον άνθρωπο.....
Ταβερνιάρη μη με διώχνεις Είμαι μελαγχολικός Την αγάπη μου έχω χάσει Κι έχω μείνει μοναχός. Το κρασί είναι γιατρός μου Είναι και παρηγοριά Και μη με κατηγορείτε Που μεθώ για μια καρδιά. Φέρε πάλι ταβερνιάρη Φέρε και μη σταματάς Και στο τέλος να το φέρεις Στο ποτήρι της οκάς...
Je vais t'aimer Comme on ne t'a jamais aimée. Je vais t'aimer Plus loin que tes rêves ont imaginé. Je vais t'aimer. Je vais t'aimer.
Je vais t'aimer Comme personne n'a osé t'aimer. Je vais t'aimer Comme j'aurai tellement aimé être aimé. Je vais t'aimer. Je vais t'aimer.
À faire vieillir, à faire blanchir la nuit, À faire brûler la lumière jusqu'au jour, À la passion et jusqu'à la folie, Je vais t'aimer, je vais t'aimer d'amour.
À faire cerner à faire fermer nos yeux, À faire souffrir à faire mourir nos corps, À faire voler nos âmes aux septièmes cieux, À se croire morts et faire l'amour encore, Je vais t'aimer.
Je vais t'aimer Comme on ne t'a jamais aimée. Je vais t'aimer Plus loin que tes rêves ont imaginé. Je vais t'aimer. Je vais t'aimer.
Je vais t'aimer Comme personne n'a osé t'aimer. Je vais t'aimer Comme j'aurai tellement aimé être aimé. Je vais t'aimer. Je vais t'aimer.
αβεβαιότητα στη τύχη, στο μέλλον…..στο πέρασμα των στιγμών χάνονται πολλά, και δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που τα εξαφανίζει, και φαίνεται σαν να μην υπήρχαν ποτέ….. συλλογισμοί, ψευδαίσθηση, ξεχασμένες μαρτυρίες σκεπασμένες με ακούνητη σκόνη… γραμμοσκαλίζουμε για το μέλλον γνωρίζοντας δημιουργίες νεότερης ηλικίας - τι ωραία που ήταν τότε, κάθε στιγμή που σ’ έβλεπα έτρεχες συνεχώς, δεν αισθανόσουν κούραση, έτρεχες και δεν σταμάταγες, μιλούσαμε, αρκετές ώρες, ένοιωθες πολύ ευτυχία - και τώρα διαισθανόμαστε πως το είδωλό σου ακυρώνεται… γραμμοσκαλίζουμε μεγάλα όνειρα, που ταξιδεύουν μαζί….από τα πιο ασήμαντα, με κάθε λεπτομέρεια, που γίνονται καταφύγιο της σκέψης....που γραμμοσκαλίζουν την προσωπική ιστορία…..
φρουρός του λόχου, περπατητής, νυχτοπερπατητής, μοναχοπερπατητής μέσα σε καυτές μέρες και χρωματιστές νύχτες ….τον διπλανό σου και τον απέναντί σου τη μέρα, στο λαμπρό και καυτό ήλιο, δεν μπορείς να τον δεις… σαν το μονοδιάστατο άνθρωπο του Μαρκούζε, που σε υποχρεώνουν να συμμορφωθείς σύμφωνα με επιταγές επιβλητικών δομών…..τη νύχτα, οι διαφορετικοί φωτισμοί, τα ποικίλα χρώματα είναι ευδιάκριτα…. αισθανόμενος απελευθερία…. εξ ου και οι βραδινοί λόγοι, οι απαγορευμένες λέξεις, που λέγονται στο πλαίσιο της ελευθερίας της σκέψης….
«η λειτουργία του λόγου έγκειται στο να ανυψώσει την τέχνη του να ζούμε» Ουάιτχεντ
δεν πέρασε ακόμα η ώρα, δεν περνάει η άτιμη..., να μαζέψω τις σκόρπιες σκέψεις, να τις βάλω στο τσαντάκι, είναι πολύ σκόρπιες........ δεν είναι και πολλές, ό,τι μου 'χει απομείνει....ότι φυλάω από σένα...
μέσα απ’ τα παραμύθια, τα παλιά τα χρόνια, την αρχή μιας σχέσης την επισφράγιζε το πρώτο φιλί, δίχως να χρειάζονται λόγια κι επεξηγήσεις, ένα φιλί, που η αναμονή του το έκανε σπουδαίο και μοναδικό…..που χαραζόταν στη μνήμη σου τόσο έντονα, ακόμα και από μια σεξουαλική επαφή…. σήμερα αυτό έχει φθίσει, οι καιροί άλλαξαν, η μοναχικότητα αυξάνει, η ζωή και η σχέση έχει γίνει πολύ περίπλοκη… τα συναισθήματα τα ‘χουν βάλει στο πίσω μέρος της μνήμης, και ανάγκη να αγαπήσουν και ν' αγαπηθούν στον πάγο της Γροιλανδίας… όλα αλλάζουν στην πάροδο του χρόνου, ένα όμως μπορείς να πεις πως δεν μπορεί ν’ αλλάξει, όταν δύο άνθρωποι θέλουν να ‘ναι μαζί κι αυτό το θέλω είναι αμοιβαίο και στην ίδια ένταση, κανένας κανόνας, και καμιά αλλαγή στις συμπεριφορές δε θα τους επηρεάσει….. θα λαχταρούν το φιλί, χωρίς λόγια επεξηγήσεων, αφού ο θαυμασμός, η ομορφιά, που δίνει ο έρωτας ανοίγει το δρόμο μπροστά τους….
όσο πιο σκληρός γίνεται ο χρόνος, τα συναισθήματα υπάρχουν και είναι αυθεντικά…. και αν υπάρξει και η κατάλληλη χημεία…. το παράγωγο είναι προδιαγραμμένο…. απ’ τη μάχη της ζωής δεν μπορείς να βγεις δίχως γρατζουνιά, αλλά γνωρίζεις πως ο γιατρός και το φάρμακο θα τις θεραπεύσουν, και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από την αγάπη και τον έρωτα…. κάθε χαραγή στο σώμα σου σε πηγαίνει πιο κοντά στην ευτυχία, την ηρεμία, τον ψυχισμό σου…. αυτά είναι δώρα της ζωής, και αν μπορέσεις να τα μοιραστείς, τότε μπορείς ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι…..
άλλο ένα παραμύθι, ευελπιστώντας να σε κρατήσει ξύπνια, να κρατήσει τον έρωτα και την αγάπη, σαν τον Χαλίφη με τη Σεχραζάτ….
δε λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα ...................................... ξέρω τ' όνομά σου την εικόνα σου .......... περνούν οι νύχτες, τα δευτερόλεπτα βαριά στους λεπτοδείκτες ζητώντας κάτι που να μη γίνεται ουρλιαχτό κι οφθαλμαπάτη.....
...με δυο φωνές, η μια παθιάζεται, η άλλη ηρεμεί.......
όταν η ψυχή πηγαίνει στη Jasmin να ξεκουραστεί και να πει τα μυστικά της….
Αγγελικό φτερούγισμα, γιασεμί μου, σαν χάδι με κυκλώνει,γιασεμί μου, σαν χάδι με κυκλώνει Πουλάκι μεσ’τον άνεμο,γιασεμί μου, το ταίρι του ανταμώνει,γιασεμί μου, το ταίρι του ανταμώνει Φυσάει αγέρας ταπεινά, γιασεμί μου, και το πανί φουσκώνει, γιασεμί μου, και το πανί φουσκώνει Σαν κύμα είν’ο στεναγμός, γιασεμί μου, στον κόσμο δεν τελειώνει, γιασεμί μου, στον κόσμο δεν τελειώνει Πέτα ψυχή μου σαν πουλί, γιασεμί μου, τη μέρα να προφτάσεις, γιασεμί μου, τη μέρα να προφτάσεις Κοντά στο γιασεμάκι σου, γιασεμί μου, να’ρθεις να ξαποστάσεις, γιασεμί μου, να’ρθεις να ξαποστάσεις
ξεγέλασες τους ουρανούς ......................
πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί
κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
τα μάγευες.............................
κοιμάται νωρίς, πριν παει για ύπνο έχει οργανώσει την επόμενη μέρα, με χαρτί και μολύβι, ξυπνά πολύ νωρίς, γιατί η μέρα ξεκινά από το βράδυ, μπαίνει στο ντους και να το απολαμβάνει, αφήνοντας τις σκέψεις έξω, φτιάχνει ένα όμορφο πρωινό, όχι μόνο δικό της, ντύνεται όμορφα, κοιτάει τον εαυτό της στον καθρέφτη και να του χαμογελά, φροντίζει τον εαυτό της σαν να ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο, έχει σταματήσει να χουζουρεύει, δεν παραμυθιάζεται, δεν διαπραγματεύεται, δεν πιστεύει στην τύχη, περνάει το δικό της…. χαμογελά σε αυτούς που συναντά, λέει καλημέρα, και ας μη της λένε… βρίσκει λίγα λεπτά χρόνο για να διαβάζει, κάθε μέρα, ζει συλλογικά, …. πηγαίνει στη δουλειά με κέφι, ακόμα και αν δεν αισθάνεται καλά, έτσι τιμά τον εαυτό της….προσέχει τον εαυτό της σαν τα μάτια της, τρώει δεκατιανό, πίνει μπόλικο νερό, αναπνέει βαθιά...
κάνει παρέα με τους καλύτερους, δεν τους φοβάται, δεν τους ζηλεύει, χαίρεται με τη χαρά του άλλου, βάζει τον πήχυ ψηλά, βλέπει λίγο τηλεόραση, όταν γελά γελάει, όταν κλαιει κλαίει, όταν πονά πονάει, δεν αισθάνεται ότι είναι από πορσελάνη…. ολες οι λύσεις είναι μέσα της, στο μυαλό της, στην καρδιά της, χαμηλώνει το θόρυβο και τη φασαρία και τις ακούει… δεν σκοτίζεται για τις γνώμες των άλλων, τις ακούει, αλλά πρώτα ακούει τη δική της…. κάνει πάντα καλές πράξεις, βοηθά τους τριγύρω της, δεν σταματά στους δικού της, όλους τους αισθάνεται δικούς της, κρατά ημερολόγιο με τις ομορφιές της ζωής….
δεν κουτσομπολεύει, κοίτα τη δουλειά της, ορίζει τον εαυτό της… μόνο η αγάπη χωράει στην τσάντα της…..
αγάπη κι έρωτας…. ανοίγεις βιβλία, βλέπεις ταινίες, συζητάς με τον κολλητό σου …. αλλά δεν μπορείς να τα γνωρίσεις αν δεν τα ζήσεις, και δεν τα νοιώσεις…. δεν είναι σίγουρο πως στη ζωή σου θα τα καταλάβεις σίγουρα, από μια σχέση που θα κάνεις, ή και δεύτερη, ή τρίτη, ή δημιουργήσεις κάτι που λες ότι είναι η συνέχεια της σχέσης…..
κάποια στιγμή, σε ανύποπτο τόπο και χρόνο, κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας απ’ το πουθενα και μας δείχνουν τι είναι αγάπη κι έρωτας…. είναι μια ψυχή που άρχισε να διαβάζει τη δική σου, που σε βάζει απέναντι από τις ψευδαισθήσεις, που μέχρι τώρα είχες….αυτός είναι που σε ξεκλείδωσε, που έδωσε δύναμη να αντέχεις….η λαχτάρα συνύπαρξης της κάθε στιγμής γίνεται σκοπός ζωής….με αγκαλιά που είναι πάντα δίπλα σου, και να χάνεσαι μέσα της, γεμάτη ζέστη, και συναισθήματα….
όταν έχω εσένα, μπορώ να ονειρεύομαι ξανά, ανοίγω μες στη θάλασσα πανιά, και πιάνω μες τα χέρια μου, τον κόσμο να τον φτιάξω…. όταν έχω εσένα μπορώ να βάψω με ασήμι τη σκουριά, μπορώ να κοιμηθώ με σιγουριά, να πιάσω με τα χέρια μου τους δράκους να σκοτώσω….
μαθαίνεις αυτό που νόμιζες πως είναι αγάπη, έρωτας, τρυφερότητα, νοιάξιμο, ζεστασιά, πάθος….μέσα από τα μάτια του είδες αυτό που βλέπει, ένιωσες, πόνεσες, άρχισες να δίνεις…. ανοίγοντας όλο τον εαυτό σου, έβαλες μέσα του την πνοή της ζωής γεμάτη από χάδια, μυρωδιές, πόνο, πίκρα, δάκρυ, φιλιά, πάθος, λάθη, συγγνώμες, αγάπη…
αυτός ο άνθρωπος, κάθε πρωί σηκώνεται με τον αυγερινό, με ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο στα χείλη, παίρνει το πρωινό του, νοιώθει ευχαρίστηση για τη νέα μέρα, είναι γεμάτος όρεξη και διάθεση, εκμεταλλεύεται με πειθαρχία το χρόνο του, αξιοποιώντας τον στο μέγιστο βαθμό, ώστε να είναι κυρίαρχος συνειδητά, του διαθέσιμου χρόνου και των καθορισμένων προτεραιοτήτων του....
στην απέναντι όχθη ακούγονται το «κοιμήσου επιτέλους….» από μια μάταιη φωνή που προσπαθεί να μας κοιμίσει… που κάθε μεσάνυχτα γινόμαστε ποιητές, πεζογράφοι, τραγουδιστές, ζωγράφοι…. κάθε φορά που δεν μας πιάνει ύπνος….στριφογυρίζει στο μυαλό ο άνθρωπος που ποθείς...λαχταράς να τον δεις, αλλά.....με μια λαχτάρα για χάδι, με μια αφορμή για να σου ψιθυρίζει «είμαι εδώ».... μέσα σε αυτή την αντίφαση του ήλιου και του φεγγαριού ερωτευόμαστε…
ίσως να μη βγάζουν άκρη αυτά που γράφω….θα μου το πεις?....
είναι όμορφη η ζωή…. γιατί παίζει μαζί μας?... γιατί η αναμονή, οι προσδοκίες και η έκβασή τους δεν είναι δικές μας, αλλά ούτε και εντελώς ξένες…. μήπως είναι δημιούργημα όχι μόνο δικό μας, αλλά και …ποιου άλλου?... της φύσης?... της τύχης?... του χρόνου?... μιάς υπερβατικής δύναμης?.... του άγνωστου?.... !!!!....
μήπως πνέουμε σε διαφορετικά μήκη κύματος?.... έχουμε να κάνουμε με ασυμβίβαστες-σκληρές-αλύγιστες απόψεις?....
βλέπω τον εαυτό μου να ονειρεύεται για πρώτη φορά, και για λογαριασμό άλλου, για ένα πρόσωπο που υπερβαίνει σύμπαν μου…. η σκέψη μου την ίδια στιγμή τρέμει, μη χαθεί…..
είναι γλυκιά η αναμονή του ερχομού αυτού που προσδοκάμε…. η σκέψη και τα όνειρά μας είναι γεμάτα από προσδοκίες, και είναι αυτές που ομορφαίνουν την αγριάδα των πραγμάτων και τον συνεχή εσωτερικό αγώνα που κάθε μέρα δίνουμε ερχόμενοι αντιμέτωποι με τα πιο φοβιστικά και γεμάτα άγχος δεδομένα της ύπαρξής μας…..
........ μια περίοδος πραγματικής ευτυχίας, και τα είχαμε όλα, και ξαφνικά…. χάθηκαν….
Τούτο το, μαύρα μου μάτια. Τούτο το καλοκαιράκι. Τούτο το καλοκαιράκι, κυνηγούσα ᾿να πουλάκι. Κυνηγούσα, μαύρα μου μάτια, κυνηγούσα, προσπαθούσα. κυνηγούσα, προσπαθούσα, να το πιάσω δεν μπορούσα. Βιολιτζή, μαύρα μου μάτια, βιολιτζή μου, πως τα κάνεις, βιολιτζή μου, πως τα κάνεις. τα πουλάκια και τα πιάνεις. Με τα να, μαύρα μου μάτια, με τα νάζια μου τα κάνω, ορέ με τα νάζια μου τα κάνω, τα πουλάκια και τα πιάνω.
πικρό το βράδυ σκυθρωπό αργεί να ξημερώσει στο σπίτι μέσα το κλειστό ερημιά έχει φυτρώσει. ...........τούτη η σιωπή ....................................... στο δρόμο να 'χουνε γιορτή κι εμείς να ζούμε χώρια. αυτό το βράδυ δεν μπορώ γωνιά να βρω ν' αράξω στο δρόμο τον ερημικό να βγω και να φωνάξω.
αν μ’αγαπάς...! κρύψε με στο βάθος της καρδιάς, τα "σύνορα" μαζί μου να περνάς, τα όχι και τα πρέπει να ξεχνάς και κάπου θα βρεθούμε....αν μ’αγαπάς....
