ξυπόλυτη μοναξιά....

οι ευαίσθητες ψυχές δεν αντέχουν
εσαεί τις σιωπές
κατήφεια, μας σκοτώνουν
κάθε μέρα και λίγο..
αχανής ο δρόμος της επιστροφής
δύσβατος και τραχύς
δίχως στάλα νερού
να δροσίσεις τα σωθικά
που οι φλόγες πυράκτωσαν...
που μας φόρεσαν στέμμα τον ήλιο..
που μας ταξίδεψαν σε κόσμους ξάστερους..
που μας αγάπησαν άνευ όρων
με ελπίδα στόλισαν την καρδιά
με καλοσύνη χάιδεψαν την ψυχή
μας έστησαν σε βάθρο υψηλό
μας καμάρωσαν για όλα όσα είμαστε
κι όσα δεν τολμήσαμε να γίνουμε...

Ιλυ....εσαεί...