εκεί, στην απώτερη πλαγιά στέκει ένα σπίτι... εκεί που καίει ένα μοναδικό φώς...στο σπίτι υπάρχουν σκαλιά, τα οποία γνωρίζω ότι πρέπει να κατέβω....πως όμως να φτάσω ως εκεί αν δεν διασχίσω τούτη την παγωμένη λίμνη?...και ποιός θα μου πιάσει το χέρι?...κοιτάζω πίσω μου αλλά το μόνο που βλέπω είναι ο άνεμος......
ένα κείμενο με κοινωνικές προεκτάσεις και εσωτερικότητα... ταυτίστηκα με τον κεντρικό ήρωα κι ας μην είχα κοινά χαρακτηριστικά....κι όπως λέει ο στίχος " το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ...η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας ....η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας ".....
Ιλυ........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου