στις μεσονύχτιες στράτες περπατάνε αποσταμένοι οι έρωτες κι οι γρίλιες των παράθυρων στάζουν τον πόνο που κρατάνε, κλαίνε οι αμανέδες στις ταβέρνες τη νύχτα την αστρόφεγγη που θα ’πρεπε η αγάπη ναν την έπινε και παίζουν οι λατέρνες.... χυμένες στα ποτήρια καρτερούνε οι λησμονιές γλυκύτατες.... σύ δεν φαίνεσαι.... όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο, για νά' χω σταθεί στην άκρη του κρατώντας λουλούδι και χαμογελώντας, θα πεί πώς όπου νά' ναι έρχεσαι.... φαίνετ' απ' τη ζωή μου που πέρασες....
Ιλυ.....
Εντελβάϊς....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου