αν μπορείς να υποτάξεις σώμα, πνεύμα και καρδιά....

αν ξάστερο μπορείς εσύ το λογικό σου να κρατήσεις

όταν τριγύρω σου όλοι χάνουν το δικό τους

και μάλιστα ουρλιάζουνε πως συ γι’ αυτό έχεις φταίξει.

αν πίστη ακλόνητη μπορείς να ‘χεις στον εαυτό σου

την ώρα που όλοι γύρω σου για σένα δυσπιστούνε

κι έχεις καρδιά να τους συχωρνάς την κάθε αμφιβολία.

αν έχεις την υπομονή να περιμένεις τον καιρό

δίχως ποτέ να βαρεθείς ή ν’ αποστάσεις καρτερώντας

κι αν το μπορείς στα ψέματα που άλλοι για σένα λένε

συ να μην καταδέχεσαι ν’ αμύνεσαι με ψέμα.

αν σε μισούν κ’ εσύ κανέναν δεν μισείς

κι ωστόσο τον πολύ καιρό ή το σοφό και φρόνιμο

δεν θες να παραστήσεις.

και αν να στοχάζεσαι βαθιά μπορείς δίχως να γίνει

ο στοχασμός μοναδικός σκοπός σου

και να ονειρεύεσαι αν μπορείς χωρίς ποτέ να σκλαβωθείς

στου ονείρου τη μαγεία.

ίδιος να μείνεις αν μπορείς στη Νίκη και στη συμφορά

κι αξίπαστος να δέχεσαι το κάθε αγκάλιασμά τους.

κι αν μιαν αλήθεια που΄ χες πει, αντέχεις να γροικάς

διαστρεβλωμένη απ’ τους κακούς, παγίδα για τους αφελείς.

αν της ζωής όλα δεις τα έργα γκρεμισμένα

κι όμως μπορείς με όρεξη να ξαναρχίσεις κάθε τι

σκύβοντας πάνω σ’ υλικά φθαρμένα.

αν για έναν άγιο σκοπό, όλο το μόχθο σου και βίο

και αντρίκεια ξέρεις «γράμματα – κορώνα» να τον παίξεις

και στο χαμό τους, γελαστός, χωρίς καμιά βαρυγκομιά

σφίγγοντας τα νεύρα και καρδιά, κρατήσεις όλο το κορμί

υπάκου στους σκοπούς σου και στη φωνή της θέλησης

που σου φωνάζει: «Βάστα»!

αν με πλήθη σαν μιλάς την αρετή σου δεν πουλάς

κι αθόλωτο το νου κρατείς μπροστά σε αρχοντάδες.

κι αν μήτε φίλοι μήτε εχθροί, να σε πειράξουν μπορούν

κι αν ίσια όλους τους μετράς, κι ούτε έναν περίσσια.

και της ζωής σου αν μπορείς κάθε λεφτό περαστικό

με δράσεις να γεμίζεις

έτσι που ούτε μια στιγμή χαμένη να μην πάει.

Θα ΄ναι δική σου όλη η γη

μ’ ότι επάνω της κρατεί

αν μπορείς στην πλάση ετούτη να περιφρονείς τα πλούτη

κι΄ αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,

αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία

κι΄ αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίζεις το καλό.

αν μπορείς μεμιάς να παίξεις κάθε τι πού 'χεις κερδίσει

στην καταστροφή ν' αντέξεις και να δόσεις κάποια λύση…

αν μπορείς να υποτάξεις σώμα πνεύμα και καρδιά,

αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μη βγάζεις τσιμουδιά...

αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα

κι αν μπορείς να συγχωρέσεις όταν σ' έχουν αδικήσει…

αν μπορέσεις τ΄ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου

κι αν μπορέσεις ν΄ αγαπήσεις όσους σ΄ έχουνε μισήσει…

αν μπορέσεις να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη

αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτε δεν σβήνει…

αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις.

αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις…

αν ποτέ δεν σου μεθύσει του θριάμβου το κρασί,

αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,

αν μπορείς σε ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία

και τα ίδια σου τα λόγια να τ΄ ακούς παραλλαγμένα.

αν μπορείς κάθε λεπτό σου να 'ναι μια δημιουργία

και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.

αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν,

αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώσουν,

αν τους πάντες λογαριάζεις μα κανέναν χωριστά,

αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά.

Έ…. Παιδί μου τότε πια θα μπορέσεις ν΄ απολαύσεις

όπως πρέπει τη ζωή σου θα 'σαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ σπουδαίος...

Κίπλινγκ

Ιλυ.............