τρελό μου παιδί, όλα αυτά τίποτα δεν ξέρουν να πουν, άμα έρθω κοντά σου ίσως καταλάβεις κάτι περισσότερο...άκουσα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει «Θεέ μου πόσο την αγαπώ»...σε συλλογίζομαι χωρίς μια στιγμή διακοπή...
όταν αγαπά κανείς και δεν έχει τον άνθρωπο του, πρέπει να βρει τρόπο να μην ξυπνά ποτέ του…
…μου λείπεις...!!
είμαι βαρύς από ένα σωρό συναισθήματα που δε θέλω να ξεσπάσουν....
όταν πάει να πάρει κανείς μια μεγάλη απόφαση, ποτέ δεν μπορεί να τα δει όλα, βλέπει έναν κύκλο σαν το μισοφέγγαρο, μισό φωτεινό και μισό σκοτεινό, πάνω στο φωτεινό μέρος βάζει όλη του τη λογική, πάνω στο σκοτεινό όλη του την παλικαριά και την πίστη….
…σου είπα ένα σωρό πράγματα, αλλά εκείνο που ήθελα να πω και μ' έκανε να μουντζουρώσω τόσο χαρτί δεν το είπα: είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη…
αγάπη μου, θα με συγχωρήσεις γι’ αυτά, που είναι δύσκολο να ειπωθούν...
ρωτιέμαι καμιά φορά πως θα μιλούσες, αν ήσουν κοντά μου...
δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις...και πάλι, δε θα σου τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ' αυτόν τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει, θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους...
φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να
σ' αγαπώ...
μου λείπεις.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου