τότε που ο ένας χωράει στον άλλον…

όταν ξεκίνησε η ιστορία μας, ήσουν πολύ καλή για να είσαι αληθινή, και έψαχνα μονίμως να βρω κάτι πάνω μου που να με κάνει να καταλάβω πώς ήταν δυνατόν να αξίζω εγώ κάτι τόσο όμορφο…

ήσουν αληθινή, με έκανες να νιώσω μαγικά, να πετάξω στα σύννεφα, πιο ψηλά απ’ ό,τι είχα πετάξει ποτέ ξανά στη ζωή μου… που γράφτηκε σαν παραμύθι, που είχα εθιστεί  απ’ τα χέρια σου, το κορμί σου, την ψυχή σου, τα φιλιά, τα λόγια, την μορφή σου…

άνοιγες τα όμορφά σου χείλη και ξεγλιστρούσαν λέξεις όνειρο, έτσι που ποτέ κανείς δεν είχε δώσει, μου έδινες μια ευτυχία που με διαπερνούσε, με έκανες νιώθω πως στ’ αλήθεια να μ’ έχει ερωτευτεί ένα τέλειο αγγελικό πλάσμα…

προσπάθησες να προστατέψεις τη σκέψη σου από την επιθυμία που γεννήθηκε να ερωτευτείς, ενώ δεν ήθελες,

άρχισε να αρέσει η στολή μιας πανοπλίας που δε σε αφήνει εκτεθειμένη, ευάλωτη, που δεν αποκαλύπτει αδύναμα σημεία, μήπως και φανούν αδυναμίες σου…
με μια σιδερένια μεσαιωνική πανοπλία, για να μη μπορεί να σε δεί, για να μη μπορεί να σε νικήσει ενας πολεμικός έρωτας….

πέρασε πολύς καιρός και θες να βγείς απ’ την πανοπλία, αλλά διστάζεις… μπορεί να σκέφτεσαι πως «σιγά μη δώσω το προβάδισμα για επίθεση».!!... σε μια επίθεση που θα αναμετρηθούμε για το αν τα «όχι» σημαίνουν «ναι», κι αν τα «ποτέ» σημαίνουν «πάντα»…

είναι περίεργη αυτή η ενέργεια που υπάρχει ανάμεσά μας, που μας δένει με έναν τρόπο ανεξιχνίαστο και τόσο γοητευτικό….

στις μέρες που περνούσαν σε έβλεπα, σε παρατηρούσα, …… τελευταία, το βλέμμα σου έλεγε άλλα από τα χείλη… το μυαλό δούλευε πυρετωδώς και ένα συνοφρύωμα στο μέτωπο πρόδιδε τη σκέψη…

προσπαθούσα να μη προδίδομαι όταν σε κοιτούσα στα κλεφτά παρατηρώντας και σημειώνοντας και την παραμικρή αλλαγή στο βλέμμα σου και στην έκφραση του προσώπου σου…. προσπαθούσα να γυρίζω το βλέμμα μου, για να μη σε φέρω σε άβολη θέση…

άλλοτε το μυαλό μου ξέφευγε από την απλή παρατήρηση και έφτιαχνε σενάρια  επιστημονικής φαντασίας, για τις σκέψεις σου…. δε με νοιάζει η πανέμορφη ομορφιά σου, δε με νοιάζει που μπορεί σαν σε κάποιο άλλο σύμπαν να είχαν γίνει ότι είχαν γίνει … ήθελα να γίνει μεταξύ μας ότι έγινε,

ετσι έβγαζα το μολύβι και δίχως πολλή σκέψη, γραμμοσκάλιζα γλιστρώντας σε ένα χαρτί σημειωματάριου, άλλοτε σκόρπιες λέξεις, εικασίες για το τι μπορεί να σε ώθησε να πάρεις το mail σου και να τα κάνεις «απόψε» άπειρα...και καθώς περνούσε ο χρόνος  η γραφή μου άλλαζε και μεταμορφωνόταν – εσύ μπορείς να πεις σε τι – για σένα….

θέλω να μάθω τι σε απασχολεί, θέλω να μάθω τις σκέψεις που βασανίζουν αυτό το μυαλό και δεν το αφήνουν να στείλει την εντολή του μειδιάματος στους μυς του προσώπου σου…. ήμουν και είμαι στο τσακ να έρθω να σου μιλήσω, για να τα βγάλεις από μέσα σου και να ηρεμήσεις… στέκομαι όμως στα λόγια σου……

συγχώρεσέ με, όταν θέλω διακαώς να μάθω για σένα….

λίγο σπρώξιμο αναζητάμε για να μιλήσουμε, για να κάνω τον κόσμο σου πιο χαρούμενο, έστω και προσωρινά… κρύβομαι πίσω από ένα χαρτί και ένα μολύβι, προσπαθώντας να πω πράγματα που φοβάμαι ή ντρέπομαι να στα πω…

σε βλέπω να παίρνεις την τσάντα σου και να φεύγεις, σε βλέπω να θες να φύγεις ακόμα πιο μακριά όταν ακούς πως θα μπορούσε να έρθω…. το επόμενο βήμα πάλι ήταν να κρύψω την φανερή παρουσία μου…

μου πήρε καιρό να καταλάβω τι με βρήκε, ενώ ένα κομμάτι μου ήξερε ότι εσύ κι εγώ δεν είχαμε τελειώσει… παραδέχομαι ότι μια σκηνή περίπου σαν αυτές που ζω όταν σε έχω απέναντί μου κι αποφασίζεις κάπως να ανοιχτείς είχα φτάσει σε σημείο να τη δω ως και στον ύπνο μου…

εσύ στα χέρια μου να μου ζητάς να σε πάρω αγκαλιά λέγοντάς μου όλα εκείνα που δεν τολμούσα καν να διανοηθώ πως ούσα ξύπνια θα άκουγα και να χαμογελάς, να χαμογελάς…. μ’ εκείνο το χαμόγελο που μ’ έκανε να χάνω τα λογικά και τα λόγια μου…. και να που τώρα χαμογελάς κι όχι μόνο σε βλέπω, μπορώ και να σε αγγίξω, να μυρίσω το άρωμά σου, να αισθανθώ την αύρα σου, να νιώσω τη θέρμη του κορμιού σου, να σε μάθω μέχρι όπου θες εσύ, να σου δώσω και να πάρω ό,τι ζητάμε η μία απ’ την άλλη απλόχερα… μα τίποτε πιο πολύ, τίποτε λιγότερο, γιατί αυτό που έχουμε δε μοιάζει κι απ’ την αρχή δε θέλησε να μοιάσει με τίποτε προκαθορισμένο απ’ αυτά που ονομάζουν έτσι ή αλλιώς οι άνθρωποι…

όλα προκύπτουν αβίαστα, όλα εξελίσσονται φυσικά κι αν κάτι είναι να γίνει θα γίνει, βοηθάει αν το θέλεις πολύ… μου αρκεί που είσαι εδώ, ένα ελεύθερο εδώ που δεν επιτρέπει τη φθορά να μας μολύνει μα που θυμίζει ώρες-ώρες κάτι από σύνδρομο στέρησης, μεγαλώνει τη λαχτάρα σε βαθμό παράνοιας, δεν είναι ότι συμβιβάζομαι…. έχω επιλέξει να μας αντέξω με τα περίεργά μας, τα κολλήματά μας, τις διαφορετικότητες και τις τραγικές ομοιότητές μας κι αν ακόμη αυτό το κάτι σταματήσει αύριο εγώ θα ξέρω πως άλλο παύση κι άλλο τέλος…

πάντα κάτι παραπάνω θα υπάρχει να ζήσεις μαζί μου που μέχρι τώρα δεν τόλμησες…

όταν κοιταχτήκαμε για πρώτη φορά η μία πέτυχε την άλλη διάνα κι ας μην το παραδεχτούμε εμείς ποτέ…

δεν ντρέπομαι να σου πω ότι η υπερένταση τότε ήταν τόση που ξύπνησα κι είχα μάτια υγρά και ταχυκαρδία.

είναι πολύ όμορφο να δείχνεις σε κάποιον τον έρωτά σου…

ότι δεν ντρέπεσαι να πεις τις σκέψεις σου, πως δεν ντρέπεσαι να ρίξεις τείχη που σε κράταγαν προστατευμένη από πολιορκίες.

αυτό που υπάρχει ανάμεσά μας δε θα πάψει να είναι απωθημένο ακόμη και τώρα που κοντεύει να γίνει πραγματικότητα, γιατί μοιάζει να χαλιναγωγείται από κάτι που το κάνει ανεξέλεγκτο την ίδια στιγμή, μοιάζει να φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό, μοιάζει να θέλει να μας ανατινάξει κι αποφεύγει τον εαυτό του θαρρείς και προτιμά να κοχλάζει αιωνίως μην τυχόν και χαθεί η υπερένταση μετά το μπαμ…

έτσι συνέχισα να προσπαθώ να φτιάχνω ένα σύμπαν όπως το φαντάζομαι….

μπορείς να φορέσεις την πανοπλία σου και να 'ρθείς μ’ αυτή να παραδώσεις τις αναστολές σου…

τότε που ο ένας  χωράει στον άλλον…

σ' Αγαπώ πολύ.............

συγγνώμη που σ' αγάπησα πολύ

δεν ξέρω ν' αγαπώ όμως πιο λίγο