ποτέ δεν είχα φανταστεί, πως ένα ερωτοχτάποδο θα γνωρίσει ένα πλάσμα σαν κι εσένα...και τώρα που σε βρήκα, δεν μ’ αφήνεις να σ’ αγκαλιάσω.....
να σε σφίξω δυνατά και με τα οχτώ πλοκάμια μου και οι δυο μαζί αφεθούμε σ’ ένα παρατεταμένο φιλί....
Ιλυ.............
...στα γερμανικά υπάρχει η φράση “χιούμορ είναι όταν παρ’ όλ’ αυτά γελάς” και αυτό ακριβώς είναι το κείμενο “Ο Μπλούμφελντ ένας γηραιός εργένης”...
ily.................παρ’ όλ’ αυτά.........
πώς να το παλέψω τώρα στη χειρότερή μου ώρα
που φοβάμαι κι αρρωσταίνω που αγαπάω και πεθαίνω
τι τραγούδι να πώ τόσο που σ'αγαπώ
είναι άδεια η ζωή χωρίς εσένα
δωσ' μου ένα φιλί, μια γλυκιά μιλιά
τί να κάνω για να βρω ξανά εσένα....
σ' αγαπάω πολύ Εσένα ....
δεν χανόμαστε 'μεις.,...
ένα ολόκληρο βράδυ ειμασταν μαζί.,.
"ώρα να φύγω...", "όχι, κάθισε...", "αχ τι ωραίο, μου τρέχουν τα σάλια..", ...μια πιατέλα χαλβάς πάνω στο τραπέζι σου.....
βρέθηκα σε δύο σπίτια... το ένα αυτό που μένεις, με δύο σκύλους να κοιμούνται ανάμεσα σε δύο κρεβάτια.... μόλις με άκουσε ο ένας αντισηκώθηκε και άρχισα να τον χαίδεύω..."πως τα κατάφερες και δεν σου όρμισε?" , ...ήταν ένα λαμπραντόρ κανελί..."δεν ξέρω...έτσι άρχισα να το χαίδευω..."...
βρεθήκαμε και σ' ένα άλλο σπίτι, δίπλα μου...το είχες πάρει πρόσφατα....ήταν παλιό, ήθελε κάποιες επισκευές...η πιό σημαντική ένας τοίχος της κουζίνας σου με το υπνοδωμάτιό μου έπρεπε να επισκευαστεί και γι'αυτό έπρεπε να ανοίξει...τότε θα γίνονταν τα σπίτια Ένα...
ήμασταν και σε κάτι στενά, παλιά σοκάκια, με έντονες μυρωδιές που βγαίναν από ουζερί, μαγαζιά με μυρουδικα......
μέσα σε αυτοκίνητο να οδηγάμε διανύοντας διάφορους δρόμους και περιοχές....
ήταν ένα ολόκληρο βράδυ ...... μαζί........
ξύπνησα μόλις μου είπες Καλημέρα......
δε σ' έχασα γλυκιά μου Αγάπη.......
Σ' Αγαπώ........
ποια μουσική περπατάει στο πλάι σου
ποια πυρκαγιά στα μαλλιά
ποια σιωπή καταπίνει τα λόγια (σ)ου
και ψιθυρίζω φιλιά...
........
ό, τι ευχήθηκα κι ό, τι φοβήθηκα
είναι καιρός να φανεί.
σαν βροχή που πέφτει στα φύλλα
στα μαλλιά, στο πρόσωπο κυλά,
σαν βροχή σε θέλω απόψε
να βραχώ, ως τη ρίζα της φωνής,
γέλιο μου...
στη φωτιά που μέσα μου καίει
μια φωνή γελάει και κλαίει,
στη φωτιά θα πέσω μαζί σου
να σωθεί ό, τι είναι δυνατό,
γέλιο μου, φλόγα μου φλόγα μου.
ποια μουσική δυναμώνει
στο βλέμμα σου
κι όλα χορεύουν γλυκά,
ποιος πυρετός ανεβαίνει
στο αίμα μου
και κοκκινίζει ξανά....
...
στη φωτιά θα πέσω μαζί σου να σωθεί ό, τι είναι δυνατό
Ιλυ.............. αίμα μου.....
" να πείτε στη μάνα μου, ότι όλες οι σφαίρες ήταν στο στήθος, καμία στην πλάτη"
...έχουμε φυλακίσει την αλήθεια.....
σαν πιάνεις την καρδιά, πάντα ακουμπάς το στήθος......
I Love You....
γράφω στον εαυτό μου, γράφω για να αποφορτίσω την ένταση, το πάθος, την τρέλα, την ερωτικη μου σκέψη... γράφω και για έναν πιθανό αναγνώστη, γιατί δεν τολμώ να του πω τίποτα τώρα όσο ζω, για να ακούσει τον καημό ενός ανθρώπου, το νόημα μιας ζωής, για να σκεφτεί ένα Θεσπέσιο προς εμένα πνεύμα το τι μπορεί να σημαίνει η ζωή....
η αγάπη μου για σένα θελει το απόλυτο...είσαι η Μούσα μου, είσαι η ζωή μου....
ερωτικά φτερουγίσματα.....
Σ' Αγαπώ.......
δρόμοι προς τις μεγάλες ηδονές που βγαίνουν έξω απ’ το χρόνο,
περιπέτειες των αδέξιων ερωτικών χεριών, μες στο σκοτάδι, η αιωνιότητα ενός αγγίγματος...
τελικά οι ιστορίες μας έμειναν μισοτελειωμένες σαν μια παιδικότητα...
Ιλυ.....
όταν ο ένας ανασαίνει για δύο… πρέπει να πεις "καληνύχτα ομορφιά μου" και να χαθείς στη μοναξιά σου....
Ιλυ.......
τρελό μου παιδί, όλα αυτά τίποτα δεν ξέρουν να πουν, άμα έρθω κοντά σου ίσως καταλάβεις κάτι περισσότερο...άκουσα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει «Θεέ μου πόσο την αγαπώ»...σε συλλογίζομαι χωρίς μια στιγμή διακοπή...
όταν αγαπά κανείς και δεν έχει τον άνθρωπο του, πρέπει να βρει τρόπο να μην ξυπνά ποτέ του…
…μου λείπεις...!!
είμαι βαρύς από ένα σωρό συναισθήματα που δε θέλω να ξεσπάσουν....
όταν πάει να πάρει κανείς μια μεγάλη απόφαση, ποτέ δεν μπορεί να τα δει όλα, βλέπει έναν κύκλο σαν το μισοφέγγαρο, μισό φωτεινό και μισό σκοτεινό, πάνω στο φωτεινό μέρος βάζει όλη του τη λογική, πάνω στο σκοτεινό όλη του την παλικαριά και την πίστη….
…σου είπα ένα σωρό πράγματα, αλλά εκείνο που ήθελα να πω και μ' έκανε να μουντζουρώσω τόσο χαρτί δεν το είπα: είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη…
αγάπη μου, θα με συγχωρήσεις γι’ αυτά, που είναι δύσκολο να ειπωθούν...
ρωτιέμαι καμιά φορά πως θα μιλούσες, αν ήσουν κοντά μου...
δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις...και πάλι, δε θα σου τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ' αυτόν τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει, θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους...
φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να
σ' αγαπώ...
μου λείπεις.....
ο συγγραφέας, λέει πως «κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης, ένιωσα άγχος και φόβο θανάτου. Το να είμαι στο σπίτι όλη την ώρα με έκανε να νιώθω λες και είμαι στο σκοτάδι»..... τώρα έχει αρχίσει ν' ανοίγει μια χαραμάδα απ' την πόρτα....βλέπουμε εξω... αν και η επαφή με τη ζωή αυξάνει, με τη δική σου απουσία η πόρτα έχει ένα γυαλί....θα πιαστούμε απ' το χέρι να βγούμε?......να επιστρέψουμε στη ζωή!!!.....
Σ' Αγαπώ...........................
όταν ανοίγουμε την πόρτα να προσέχουμε λίγο..... μπορεί να χτυπήσουμε στη μύτη....τοκ-τοκ... αγάπη μου ανοίγω την πόρτα, είσαι από πίσω?....
Σ' Αγαπάω......
εγκαταστάθηκαν.....έκαναν πολλά ....ξύπνησαν....ξημέρωσε....
...
Ιλυ.........
ποιος είν’ αυτός που σου μιλά με τη ριγέ γραβάτα
άσε τα λόγια τα πολλά και μίλα μου σταράτα
Είναι το αγόρι μου, είναι ο τύπος μου
Είναι ο άνθρωπος που αγαπώ
Είναι το δάκρυ μου, είναι η αγάπη μου
Είναι ένα όνειρο μελαχρινό
ιλυ............
νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν...
τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρνει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις...
τώρα που κάθομαι άνεργος απ' έρωτα..
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη….
σιωπές αγαπημένες της σελήνης...
Ιλυ......Έρωτά μου.....
... ίσως, όταν θα ξαναειδωθουμε να μην ξέρει πια καθόλου ο ένας τον άλλο.... έτσι που επιτέλους θα μπορέσουμε να γνωριστούμε ....
Ιλυ.........
μιά ιστορία "ανικανοποίητης" αγάπης.......
μερικές φορές δεν ξέρεις σε ποια χαρίσματα να σταθείς......!!!!....απλώς παρατηρείς.....
"ΣΕΒΝΤΑ, ΚΑΡΑΣΕΒΝΤΑ": Ο Ανικανοποίητος έρωτας που έγινε τραγούδι ....
Αχ σεβντά μου αχ σεβντά μου,
δεν σε γλέντησε η καρδιά μου....
πρώτο φθινόπωρο πρώτη βροχή
απόψε η σκέψη μου δε βρίσκει άκρη
απόψε λύγισε η αντοχή
απόψε η σκέψη μου δε βρίσκει άκρη
απόψε λύγισε η αντοχή....
Ιλυ.......
όταν ξεκίνησε η ιστορία μας, ήσουν πολύ καλή για να είσαι αληθινή, και έψαχνα μονίμως να βρω κάτι πάνω μου που να με κάνει να καταλάβω πώς ήταν δυνατόν να αξίζω εγώ κάτι τόσο όμορφο…
ήσουν αληθινή, με έκανες να νιώσω
μαγικά, να πετάξω στα σύννεφα, πιο ψηλά απ’ ό,τι είχα πετάξει ποτέ ξανά στη ζωή
μου… που γράφτηκε σαν παραμύθι, που είχα εθιστεί απ’ τα χέρια σου, το κορμί σου, την ψυχή σου,
τα φιλιά, τα λόγια, την μορφή σου…
άνοιγες τα όμορφά σου χείλη και ξεγλιστρούσαν
λέξεις όνειρο, έτσι που ποτέ κανείς δεν είχε δώσει, μου έδινες μια ευτυχία που
με διαπερνούσε, με έκανες νιώθω πως στ’ αλήθεια να μ’ έχει ερωτευτεί ένα τέλειο
αγγελικό πλάσμα…
προσπάθησες να προστατέψεις τη
σκέψη σου από την επιθυμία που γεννήθηκε να ερωτευτείς, ενώ δεν ήθελες,
άρχισε να αρέσει η στολή μιας
πανοπλίας που δε σε αφήνει εκτεθειμένη, ευάλωτη, που δεν αποκαλύπτει αδύναμα
σημεία, μήπως και φανούν αδυναμίες σου…
με μια σιδερένια μεσαιωνική πανοπλία, για να μη μπορεί να σε δεί, για να μη μπορεί
να σε νικήσει ενας πολεμικός έρωτας….
πέρασε πολύς καιρός και θες να
βγείς απ’ την πανοπλία, αλλά διστάζεις… μπορεί να σκέφτεσαι πως «σιγά μη δώσω
το προβάδισμα για επίθεση».!!... σε μια επίθεση που θα αναμετρηθούμε για το αν
τα «όχι» σημαίνουν «ναι», κι αν τα «ποτέ» σημαίνουν «πάντα»…
είναι περίεργη αυτή η ενέργεια που
υπάρχει ανάμεσά μας, που μας δένει με έναν τρόπο ανεξιχνίαστο και τόσο
γοητευτικό….
στις μέρες που περνούσαν σε έβλεπα,
σε παρατηρούσα, …… τελευταία, το βλέμμα σου έλεγε άλλα από τα χείλη… το μυαλό δούλευε
πυρετωδώς και ένα συνοφρύωμα στο μέτωπο πρόδιδε τη σκέψη…
προσπαθούσα να μη προδίδομαι όταν σε κοιτούσα στα κλεφτά παρατηρώντας και
σημειώνοντας και την παραμικρή αλλαγή στο βλέμμα σου και στην έκφραση του
προσώπου σου…. προσπαθούσα να γυρίζω το βλέμμα μου, για να μη σε φέρω σε άβολη
θέση…
άλλοτε το μυαλό μου ξέφευγε από την απλή παρατήρηση και έφτιαχνε σενάρια επιστημονικής φαντασίας, για τις σκέψεις σου….
δε με νοιάζει η πανέμορφη ομορφιά σου, δε με νοιάζει που μπορεί σαν σε κάποιο
άλλο σύμπαν να είχαν γίνει ότι είχαν γίνει … ήθελα να γίνει μεταξύ μας ότι
έγινε,
ετσι έβγαζα το μολύβι και δίχως πολλή σκέψη, γραμμοσκάλιζα γλιστρώντας σε ένα
χαρτί σημειωματάριου, άλλοτε σκόρπιες λέξεις, εικασίες για το τι μπορεί να σε
ώθησε να πάρεις το mail
σου και να τα κάνεις «απόψε» άπειρα...και καθώς περνούσε ο χρόνος η γραφή μου άλλαζε και μεταμορφωνόταν – εσύ
μπορείς να πεις σε τι – για σένα….
θέλω να μάθω τι σε απασχολεί, θέλω
να μάθω τις σκέψεις που βασανίζουν αυτό το μυαλό και δεν το αφήνουν να στείλει
την εντολή του μειδιάματος στους μυς του προσώπου σου…. ήμουν και είμαι στο
τσακ να έρθω να σου μιλήσω, για να τα βγάλεις από μέσα σου και να ηρεμήσεις… στέκομαι
όμως στα λόγια σου……
συγχώρεσέ με, όταν θέλω διακαώς να
μάθω για σένα….
λίγο σπρώξιμο αναζητάμε για να μιλήσουμε,
για να κάνω τον κόσμο σου πιο χαρούμενο, έστω και προσωρινά… κρύβομαι πίσω από
ένα χαρτί και ένα μολύβι, προσπαθώντας να πω πράγματα που φοβάμαι ή ντρέπομαι
να στα πω…
σε βλέπω να παίρνεις την τσάντα
σου και να φεύγεις, σε βλέπω να θες να φύγεις ακόμα πιο μακριά όταν ακούς πως
θα μπορούσε να έρθω…. το επόμενο βήμα πάλι ήταν να κρύψω την φανερή παρουσία
μου…
μου πήρε καιρό να καταλάβω τι με
βρήκε, ενώ ένα κομμάτι μου ήξερε ότι εσύ κι εγώ δεν είχαμε τελειώσει… παραδέχομαι
ότι μια σκηνή περίπου σαν αυτές που ζω όταν σε έχω απέναντί μου κι αποφασίζεις
κάπως να ανοιχτείς είχα φτάσει σε σημείο να τη δω ως και στον ύπνο μου…
εσύ στα χέρια μου να μου ζητάς να
σε πάρω αγκαλιά λέγοντάς μου όλα εκείνα που δεν τολμούσα καν να διανοηθώ πως
ούσα ξύπνια θα άκουγα και να χαμογελάς, να χαμογελάς…. μ’ εκείνο το χαμόγελο
που μ’ έκανε να χάνω τα λογικά και τα λόγια μου…. και να που τώρα χαμογελάς κι
όχι μόνο σε βλέπω, μπορώ και να σε αγγίξω, να μυρίσω το άρωμά σου, να αισθανθώ
την αύρα σου, να νιώσω τη θέρμη του κορμιού σου, να σε μάθω μέχρι όπου θες εσύ,
να σου δώσω και να πάρω ό,τι ζητάμε η μία απ’ την άλλη απλόχερα… μα τίποτε πιο
πολύ, τίποτε λιγότερο, γιατί αυτό που έχουμε δε μοιάζει κι απ’ την αρχή δε
θέλησε να μοιάσει με τίποτε προκαθορισμένο απ’ αυτά που ονομάζουν έτσι ή αλλιώς
οι άνθρωποι…
όλα προκύπτουν αβίαστα, όλα
εξελίσσονται φυσικά κι αν κάτι είναι να γίνει θα γίνει, βοηθάει αν το θέλεις
πολύ… μου αρκεί που είσαι εδώ, ένα ελεύθερο εδώ που δεν επιτρέπει τη φθορά να
μας μολύνει μα που θυμίζει ώρες-ώρες κάτι από σύνδρομο στέρησης, μεγαλώνει τη
λαχτάρα σε βαθμό παράνοιας, δεν είναι ότι συμβιβάζομαι…. έχω επιλέξει να μας
αντέξω με τα περίεργά μας, τα κολλήματά μας, τις διαφορετικότητες και τις
τραγικές ομοιότητές μας κι αν ακόμη αυτό το κάτι σταματήσει αύριο εγώ θα ξέρω
πως άλλο παύση κι άλλο τέλος…
πάντα κάτι παραπάνω θα υπάρχει να
ζήσεις μαζί μου που μέχρι τώρα δεν τόλμησες…
όταν κοιταχτήκαμε για πρώτη φορά η
μία πέτυχε την άλλη διάνα κι ας μην το παραδεχτούμε εμείς ποτέ…
δεν ντρέπομαι να σου πω ότι η
υπερένταση τότε ήταν τόση που ξύπνησα κι είχα μάτια υγρά και ταχυκαρδία.
είναι πολύ όμορφο να δείχνεις σε
κάποιον τον έρωτά σου…
ότι δεν ντρέπεσαι να πεις τις
σκέψεις σου, πως δεν ντρέπεσαι να ρίξεις τείχη που σε κράταγαν προστατευμένη
από πολιορκίες.
αυτό που υπάρχει ανάμεσά μας δε θα
πάψει να είναι απωθημένο ακόμη και τώρα που κοντεύει να γίνει πραγματικότητα, γιατί
μοιάζει να χαλιναγωγείται από κάτι που το κάνει ανεξέλεγκτο την ίδια στιγμή, μοιάζει
να φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό, μοιάζει να θέλει να μας ανατινάξει κι
αποφεύγει τον εαυτό του θαρρείς και προτιμά να κοχλάζει αιωνίως μην τυχόν και
χαθεί η υπερένταση μετά το μπαμ…
έτσι συνέχισα να προσπαθώ να
φτιάχνω ένα σύμπαν όπως το φαντάζομαι….
μπορείς να φορέσεις την πανοπλία
σου και να 'ρθείς μ’ αυτή να παραδώσεις τις αναστολές σου…
τότε που ο ένας χωράει στον άλλον…
σ' Αγαπώ πολύ.............
συγγνώμη που σ' αγάπησα πολύ
δεν ξέρω ν' αγαπώ όμως πιο λίγο
τι σου συμβαίνει Μάτια μου Γλυκά?..?..?
ιλυ...............................................................................
μια μελαχρινή μια μελαχρινή μικρούλα
μια μελαχρινή μικρούλα
έμορφη κι αρχοντοπούλα
μες τη γειτονιά σαν τη βλέπω να διαβαίνει
σαν τη βλέπω να διαβαίνει
την καρδούλα μου μαραίνει
πως να της το πω πως να της το πω δεν ξέρω
πως να της το πω δεν ξέρω
που για κείνη υποφέρω
θα το μάθουνε όλοι μες τη γειτονιά της
όλοι μες τη γειτονιά της
θα το πούνε στη μαμά της
Ιλυ ...,..μελαχροινούλα ...
Ιλυ.........
ήταν πράσινο, σιγά σιγά εμφανίστηκε μια παλέτα χρωμάτων και αποχρώσεων, με μεταβολές σε αργή κίνηση, ως σαν αλλάζουν τα φύλλα των δέντρων...όλα σε μια διαρκή κίνηση.....
ο χρόνος κινήται, περνά, ας φροντίσουμε να μη μείνει δίχως ψυχική δύναμη.... αγαπώντας αυτούς που αγαπάμε, συναισθανόμενοι συναισθηματικά, αφήνοντας το κενό εγώ μας, γεμίζοντας την καρδιά μας με όμορφα συναισθήματα.....
Εσένα αγάπη
Σ’ έχω χαράξει μες στη καρδιά
Στη μνήμη μου έρχονται ξανά
Τα δυο σου χείλια
Τότε που ήταν τα φιλιά καλοκαιρινά
Μα τώρα γύρω πέφτουνε
Μονάχα φύλλα
Φύλλα που είναι φθινοπωρινά
Ily...............,.....
αυτό που αγαπάς μην το διαπραγματεύεσαι
συγνώμη μη ζητάς για αυτά που ονειρεύεσαι
αφού το πολεμάς ξέχνα ότι σε λύπησε....
ιλυ..............
"δεν σε έχω βγάλει ακόμα από τη ζωή μου γιατί δεν μου έχεις επιστρέψει το βιβλίο που σου δάνεισα και είναι το αγαπημένο μου και το θέλω πίσω. Και ίσως να σου το δάνεισα για αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή είναι το αγαπημένο μου και ίσως να είσαι κι εσύ η αγαπημένη μου και ίσως αυτός να ήταν ένας τρόπος να σου το πω χωρίς να χρησιμοποιώ λόγια. Και το ξέρω πως η επικοινωνία είναι πολύ σημαντική και θα ήταν σίγουρα ειρωνικό αν δεν το ήξερα και άλλωστε πώς να ξέρεις τι θέλω να πω αν δεν σου το πω με λόγια, όμως και η σιωπή είναι μια κατάθεση. Και σίγουρα θα μπορούσα να πάω σε ένα οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο και να το αγοράσω και πάλι, δέκα ευρώ δεν είναι πολλά χρήματα και σίγουρα είναι ένα μικρό ποσό να πληρώσω για να βγω από μια τόσο δύσκολη θέση. Θα μπορούσα ακόμα και να το παραγγείλω από το ίντερνετ και να σου χαρίσω το δικό μου τελικά και έτσι να έχεις κάτι για να με θυμάσαι. Και ίσως μια μέρα να το προσέξεις στο κομοδίνο σου και να με θυμηθείς πράγματι και ίσως να έχεις απογοητευτεί από όλα όσα υπάρχουν εκεί έξω και ίσως αλλάξεις γνώμη. Ίσως και όχι. Και αν όχι μάλλον δεν πειράζει.
Ίσως και να μη θέλω να σου αφήσω δώρο κάτι δικό μου. Ίσως και να πήρες ήδη αρκετά. Και ίσως στην τελική όλα τα χοντρά βιβλία που έχουμε διαβάσει και στολίζουν τη βιβλιοθήκη μας να μη σημαίνουν και τίποτα στο τέλος.
Ίσως όμως και να ήταν καλύτερα να βρεθούμε μια τελευταία φορά. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να μου επιστρέψεις και εκείνο το βιβλίο που σου είχα δανείσει. Χωρίς αυτή τη φορά να παίζω μέσα στο κεφάλι μου και κατηγορούμενος και θύμα και δικηγόρος και δικαστής και ένορκος και μάρτυρας. Και ίσως θα πούμε και κάποιο αστείο και θα γελάσουμε και μπορεί τότε να σκεφτείς ότι δεν γελάς τόσο συχνά πλέον με άλλους. Και δεν ξέρω αν γελάς με εμένα ή μαζί με εμένα, αλλά όπως και να χει χαίρομαι να ακούω το γέλιο σου".
Και τώρα που έρχεται ο χειμώνας ίσως και απλά να θέλω και λίγο κρασί. Και λίγο ζεστασιά. Και το κορίτσι μου. Και σίγουρα το αγαπημένο μου μειδίαμα......
σ' αγαπώ.......
δεν ειναι αυτή η πρόθεση, αλλά ο συγγραφέας αυτό είχε στο μυαλό του.....
όσα άστρα είναι στον ουρανό, μαργαριταρένια μου,
και λάμπουν ένα ένα, και λάμπουν ένα ένα
τόσες φορές τα μάτια μου, μαργαριταρένια μου,
δακρύσανε για σένα, δακρύσανε για σένα.
αναστενάζω, δε μ' ακούς, μαργαριταρένια μου,
κλαίω δε με λυπάσαι, κλαίω δε με λυπάσαι....
Ιλυ...........
είναι στη θέλησή σου να χαθείς, είναι στη θέλησή σου να βρίσκεσαι άϋλα ή ζωντανά, είναι στη θέλησή σου να είσαι ελεύθερος, αιχμάλωτος ή σκλάβος.....
γιατί ιλυ.............
οι καταστάσεις της ζωής αφορούν άλλοτε δύο και άλλοτε περισσότερους, όλο τον κόσμο.... ποτέ δεν αφορούν μόνο τον εαυτό μας όταν αυτές γίνονται κοινές....
τα "κοινά" μας επιτρέπουν να αντιγράφουμε, να σχολιάζουμε, συγκινουμε, συγκινούμαστε, αντιπαθούμε, πρωτοτυπούμε, δημιουργούμε, παράγουμε, ακυρώνουμε, συγκρίνουμε, αναλογιζομαστε, κριτικάρουμε, συζητάμε, αγαπάμε, ερωτευόμαστε....
να ζούμε.....
ιλυ....................
τα ζώα εκπέμπουν θετική ενέργεια. Μήπως ήρθε η ώρα να τα εκτιμήσουμε και να τα «αντιγράψουμε» για μια καλύτερη ζωή, γεμάτη φως; Κάνε μόνο αυτά που έχεις επιλέξει να κάνεις. Ποτέ μη χάνεις την ευκαιρία να χαλαρώνεις. Απελευθερώσου από τις ενοχές. Διάλεξε τους ανθρώπους που πραγματικά σου ταιριάζουν και ζήσε όμορφα μαζί τους. Όχι τοξικές παρέες. Αποδέξου αυτό που είσαι και αγάπησέ το. Πάνω απ’ όλα αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμός....
Ιλυ....................
σε πότισα το πιο γλυκό μου δάκρυ
με πότισες τον πιο γλυκό καημό
σε άγγιξα στου ονείρου μου την άκρη
και στράγγιξα τον πρώτο στεναγμό
θα κλείσω τα μάτια θ’ απλώσεις τα χέρια
να βρουν να φωλιάσουν λευκά περιστέρια
αγάπη μου πρώτη αγάπη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει
λαχτάρησα ζωή απ’ τη ζωή σου
λαχτάρησες το φως του αυγερινού
στα σύννεφα περπάτησα μαζί σου
κι ανοίξανε οι πόρτες τ’ ουρανού
θα κλείσω τα μάτια θ’ απλώσεις τα χέρια
να βρουν να φωλιάσουν λευκά περιστέρια
αγάπη μου πρώτη αγάπη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει
“αγάπη μου πρώτη αγάπη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει”
γιατί ο έρωτας αυτό είναι… όπου μας βγάλει....
Ιλυ.....,.........
πέφτει και ο καιρός....
η μονοτονία γίνεται αρμονική απαράλλαχτη ακολουθία....οι παλιοί χρωματισμοί ξεθωριάζουν και γκριζάρουν το χρόνο.....οι στιγμές χάθηκαν, υπάρχει μόνο ένας μονότονος ενιαίος χρόνος....μήνας περνά και φέρνει άλλο μήνα....αυτά που έρχονται είναι βαρετά και καταντά το αύριο σαν αύριο να μη μοιάζει.....
κοιτάζω αυτές τις σταγόνες και δεν χορτένουν τα μάτια μου....σαν δάκρυα βροχής...
ιλυ.,....... Χρωματιστή ΟΜΟΡΦΙΆ......
τα μικρά φωτάκια, όπως τα νοιώθει ο καθένας...
κάθε άνθρωπος έχει το δικό του φως που δίνει το δικό του νόημα στον κόσμο...
η ένταση του αέρα μπορεί να σου δείξει αν αντέχει να είναι αναμένο....
Ιλυ........
καλή μου φίλη τί γυρεύεις;
πάει καιρός που ξενιτευτηκες
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ’ τον τόπο το δικό σου....
καλή μου φίλη ξεκουράσου
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
θ’ ανηφορίσουμε μαζί το βουνό
στα γνώριμά σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ’ το θόλο των πλατάνων
σιγά-σιγά θα ανασάνεις κοντά σου
τα μοσχολούλουδα...
καλή μου φίλη δε μ’ ακούς;
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσω
σε λίγο ανεπαίσθητα γλυκά....
γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τί μου λες
όσο μιλάς τ’ ανάστημά σου
ολοένα και λιγοστεύει
λες και στίβεις ένα σφουγγάρι...
καλή μου φίλη συλλογίσου
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σού έχει πλάσει
έναν έρωτα που υπακούει σε νόμους
της γης και των ανθρώπων.....
πια δεν ακούω τσιμουδιά
χάθηκε κι η στερνή μου φίλη
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ γράφονται και τυπώνονται
χιλιάδες γράμματα ζεστά, αιχμηρά,
κόκκινα, υγρά.....
Ιλυ...............
συγνώμη που κακοποίησα τον Γ. Σεφέρη
όταν η καρδιά μπαίνει στην μέση η λογική της λογικής φεύγει απ' το παράθυρο....
ιλυ.......................................
μετά από πολλές ώρες με μένα, καμία σχέση δεν έχω με τον γράφοντα που γραφοσκαλίζει και φαινεται ότι είμαι, με τα «ωραία» που όλο γράφω, με τις σκέψεις που υποστηρίζω…. με ακούω να «γκρινιάζω φωναχτά» σε όσα δεν ακούω ούτε αντίλαλο…. μα και σε όσα ακούω υπάρχει μέσα τους μια «Πυθία»…..
νοιώθω πως είμαι τόσο μόνος, τόσο αδύναμος, λες πως αν μπορέσω να μείνω όρθιος, θα νομίσουν πως είμαι ένας επαναστάτης…..
εμφανίστηκες μπροστά μου ξαφνικά, δεν τρόμαξα, η φωνή μου χάθηκε, σε άγγιξα...χαμογέλασες, με κοίταξες στα μάτια....είδα τα μάτια σου...τα φλογερά σου μάτια, σε πήρα αγκαλιά...βάζεις το χέρι σου στη γη να πιαστείς και μπαίνει μέσ' την αγριοτριανταφυλλιά, το ματωσες.......το πήρα και το φίλησα...ακούμπησα τα χείλη σου και πήραν χρώμα, τα σπαστά μαλακια σου ανεμησαν, τα ματόκλαδά σου ανοιγοκλεισαν....πήρα για ανάσα το άρωμά σου..... μειδιασες.... ευτυχισμένος!!!!.....απογειώθηκα........μέσα στο όνειρο...
I Love You.,..
"τα συναισθήματα απογειώνονται λόγω της ευχάριστης διάθεσης που υπάρχει..."
