είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη…

 η αγάπη μου ξεπέρασε πια τα λόγια και έχω την εντύπωση πως, αν ήμουν αλλιώτικος θα ήταν αλλοιως τα πράγματα...

πιστεύω πως εσύ είσαι η ζωή μου, αν το θέλεις να κάνω τη ζωή μου μακριά σου, βέβαια θα την κάνω-γιατί το δικό σου θέλημα θα γίνει και όχι το δικό μου-δε θα το κάνω όμως χωρίς εσένα....αισθάνομαι πως μαζί σου άνοιξε ένας άγνωστος δρόμος μπροστά μου...

τελευταια αισθάνομαι σαν  κλεισμένος σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, όπου ακούω τη σκέψη σου χωρίς να μπορώ να διακρίνω τα λόγια σου, τον τελευταίο καιρό έχεις χαθεί…η τελευταία εβδομάδα ήταν άθλια...βλέπεις, μόλις δεν είναι ο ένας πολύ κοντά στον άλλον, τίποτε δε γίνεται....

αν έχω την τύχη να σου δώσω κάτι που να κρατήσεις μέσα σου από την αληθινή ζωή, αν μπορέσω να σε κάνω να νιώσεις ότι έχουμε κάτι μέσα μας που είναι μεγάλη αμαρτία να το εξευτελίζουμε, θα είναι αρκετό....κι αυτά όλα που σου γράφω, τόσο ήρεμα τώρα, με κάνουν να συλλογίζομαι....

…ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα ν’ αγαπήσω έτσι...μου είναι αδύνατο να σου εξηγήσω τι είναι αυτό το τρομερά δυνατό και ζωντανό πράγμα που κρατώ μέσα στην ψυχή μου και μέσα στη σάρκα μου, είμαι κάποτε σαν τρελός από τον πόνο και αισθάνομαι πως όλοι οι άλλοι μου δρόμοι έξω απ αυτόν τον πόνο, είναι κομμένοι....πως μόνο απ’ αυτόν μπορώ πια να περάσω....

Καληνύχτα, αγάπη μου, έλα στον ύπνο μου....σε συλλογίζομαι τόσο πολύ...!!!!!

Γ. Σεφέρης

κάποιοι μεγάλοι άνθρωποι προικισμενοι στη σκέψη και στην πένα είναι πολύ ερωτευμένοι....κάθε ψηφίο της γραφής τους σέρνει μια ζωή πίσω τους, έναν εσωτερικό κόσμο που τον βγάζουν έξω ελεύθερα, δίχως να φοβούνται τίποτα .....που βάζουν το χέρι στην καρδιά, την πιάνουν απαλά, την βγάζουν έξω και στη δίνουν.....

...👣👣