υπάρχει περιθώριο.....

μια ιστορία...

Μια φορά, ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του μ' ένα μεγάλο γυάλινο βάζο κι έναν κουβά γεμάτο στρογγυλές πέτρες σε μέγεθος πορτοκαλιού.
«Πόσες πέτρες μπορούν να χωρέσουν σ' αυτό το βάζο;» ρωτάει.
Και για να δείξει πως η ερώτηση δεν ήταν απλώς ρητορική, αρχίζει να τις βάζει μέσα μία μία, τοποθετώντας μερικές στο κάτω μέρος και τακτοποιώντας τις υπόλοιπες σε στρώσεις, μέχρι το χείλος.
Όταν τοποθετεί και την τελευταία πέτρα ξεπερνώντας το χείλος, όσοι φοιτητές είχαν πάρει το ρίσκο να ποντάρουν στον αριθμό δεκατέσσερα, μουρμουρίζουν ικανοποιημένοι. Ο καθηγητής λέει:
«Δεκατέσσερις... Είστε σίγουροι ότι δε χωράει άλλη μία; ».
Όλοι οι φοιτητές καταφάσκουν.
«Λάθος» λέει ο καθηγητής, και βγάζοντας έναν άλλο κουβά κάτω από το γραφείο του αρχίζει να ρίχνει μικρά βότσαλα μέσα στο βάζο.
Τα βοτσαλάκια γλιστράνε ανάμεσα στις μεγαλύτερες πέτρες καταλαμβάνοντας τον κενό χώρο ανάμεσά τους. Οι φοιτητές χειροκροτούν την έξυπνη ιδέα του καθηγητή τους.
Όταν τελειώνει ο καθηγητής αφήνει στην άκρη το βάζο και ρωτάει ξανά.
«είναι ξεκάθαρο ότι τώρα είναι ΠΡΆΓΜΑΤΙ γεμάτο?»…
«τώρα, ναι» απαντούν οι φοιτητές ικανοποιημένοι…
Ωστόσο ο καθηγητής βγάζει κάτω από το γραφείο του κι άλλον κουβά.
Αυτός είναι γεμάτος με ψιλή, λευκή άμμο.
Με τη βοήθεια μιας κουτάλας, ο καθηγητής ρίχνει άμμο στο βάζο, καλύπτοντας έτσι τον κενό χώρο που είχε απομείνει ανάμεσα στις πέτρες.
«τώρα, όντως, μπορούμε να πούμε ότι το βάζο είναι γεμάτο» βεβαιώνει ο καθηγητής. «Ποιο είναι όμως το δίδαγμα?»
Στην αίθουσα ακούγονται ψίθυροι.
Οι φοιτητές μιλάνε για την αναγκαιότητα της ταξινόμησης, για το ότι πρέπει τα πράγματα να μπαίνουν σε μια σειρά, για πονηριά και εξυπνάδα, για το ότι δεν πρέπει να εμπιστεύεται κανείς τα φαινόμενα, και για διάφορα άλλα ζητήματα που αναφέρονται σε συμβολισμούς.
«σωστά είναι όλα αυτά» επεμβαίνει ο ευρηματικός καθηγητής, «όμως, εδώ κρύβεται ένα πολύ σημαντικό μάθημα…»
Ο καθηγητής κάνει μια θεατρική παύση και καταλήγει:
«είναι σημαντικό να ξεκινάμε πρώτα με τα πρώτα, και μετά να ασχολούμαστε με τα επόμενα. Κάθε πράγμα στην ώρα του. Το θέμα είναι να μη βιαζόμαστε και να μην τα βάζουμε όλα όπως όπως, τυχαία κι απρόσεκτα. Αν ξεκινούσα με την άμμο δεν θα περίσσευε χώρος για τις μεγαλύτερες πέτρες»…
…για να φτάσουμε στον προορισμό μας και να μη χαθούμε στο δρόμο, είναι αναγκαίο να ιεραρχήσουμε τα πράγματα – πρώτα το σημαντικό και μετά το δευτερεύον -, να είμαστε υπομονετικοί και να δίνουμε προτεραιότητα στα μεγάλα και όχι στα μηδαμινά…
Είναι βέβαιο πως υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν πριν από άλλα, είναι όμως εξίσου βέβαιο ότι για να ξεχωρίσουμε τα μεν από τα δε, χρειάζεται να γνωρίζουμε τις ανάγκες μας μέσα στο πλαίσιο της δικής μας πραγματικότητας και να δίνουμε στα πράγματα τη σημασία που τους αναλογεί: ούτε παραπάνω ούτε λιγότερη.
Έτσι μόνο θα συνειδητοποιήσουμε γιατί είναι χρήσιμο, σε γενικές γραμμές, να ξεκινάμε από το μεγάλο, το σημαντικό και το θεμελιώδες, και να δίνουμε προτεραιότητα σε κάτι δευτερεύον μόνο αν κρίνουμε ότι, μετά, μπορεί να είναι πολύ αργά γι’ αυτό.
Και μιλώντας για προτεραιότητες και ταξινομήσεις, καλό είναι να θυμόμαστε δυο βασικά πράγματα: πρώτον, ότι καμία σειρά δεν είναι οριστική και αμετάκλητη, καθώς η λίστα μας είναι πάντα εξαρτημένη από μια δεδομένη στιγμή της ζωής μας. Δεύτερο – εξίσου, ή ακόμη πιο σημαντικό – δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η δική μας σειρά δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με τη σειρά των άλλων…
Πόσες φορές, µες στην απελπισία µας, δεν απαιτούμε από τον σύντροφο, τον γείτονα ἡ την κυβέρνηση να επιλύσουν το δικό µας θέμα «εδώ και τώρα»? Ν’ ασχοληθούν πρώτα με το ζήτημά μας επειδή «προέχει. είναι επείγον, είναι ανελαστικό και δε σηκώνει αναβολή»?
Πόσες φορές δεν έχουμε ασκήσει πιέσεις, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η δική µας πέτρα, - η σημαντικότερη όλων. κατά τη γνώµη µας - αντιστοιχεί σ έναν κόκκο άµµου ανάµεσα στα προβλήματα που περιμένουν λύση.

Ακολουθώντας κατά γράμμα το παράδειγμα της ιστορίας, πήρα την απόφαση να το παρουσιάσω κι εγώ μπροστά σε κάποιες ομάδες ακροατών, με το γυάλινο βάζο, τις πέτρες, τα βότσαλα και την άμμο, προκειμένου να εκφράσω "ζωντανά" κάποια από τα πράγματα που έχω διδαχτεί, και να τονίσω τη σημασία που έχουν για τη ζωή η τάξη και η κοινή λογική.

Πήρα μαζί μου το γυάλινο βάζο, τις πέτρες, τα βότσαλα και τον κουβά µε την άμμο.
εξαρχής ενθουσιάστηκα µε τα πρόσωπα των φοιτητών.
Εύκολα μάντευα στις εκφράσεις τους αυτήν την εσωτερικἡ διαδικασία της ανακάλυψης, ίδια µε τη δική µου, την πρώτη φορά που άκουσα την ιστορία από εκείνον τον άνδρα.
Όταν πια τελείωσα εξηγώντας ποιο ήταν το δίδαγμα αυτού του πειράματος, ένας φοιτητής σηκώθηκε και ζήτησε την άδεια να πει τι είχε καταλάβει εκείνος.
Έκπληκτος, δέχτηκα.
«Μπορώ να έρθω εκεί να το δείξω?».
«Φυσικά» είπα, χωρίς να ξέρω τι θα ακολουθούσε.
Ήρθε μπροστά µου, έβγαλε από το σακίδιό του ένα κουτάκι μπίρα και άδειασε το περιεχόμενο µέσα στο βάζο.
Το υγρό, όπως ήταν φυσικό, απορροφήθηκε αµέσως από την άμμο, αφήνοντας μόνον ένα σηµάδι αφρού στα χείλη του βάζου.
«Αυτό που καταλαβαίνω εγώ, έτσι όπως το σκέφτομαι, είναι ότι ακόµη κι αν κάποιος έχει φορτωθεί ένα σωρό πράγµατα, υπάρχει πάντα περιθώριο για να μοιραστεί µια μπιρίτσα µε τους φίλους του...»

δεν σου αρέσουν τα ηλεκτρονικά-book, τα κανονικά όμως, σαν ξέρω πως αρέσουν πολύ, γεμίζουν τις αποσκευές......

καλά να περνάς.....................................................